КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
На працягу сваёй шматгадовай дзейнасці Арлен Кашкурэвіч заставаўся адданым сваёй творчай праграме — філасофскаму роздуму аб вечных пра- блемах быцця, разважанні пра чалавека і час, духоўнаму пошуку ісціны. Але мастацтва Кашкурэвіча — не дэкларацыя і не дыскусія. Яно ніколі не змяшчала канчатковага, катэгарычнага адказу. Хутчэй гэта — складаны поліфанічны феномен, які патрабуе ад гледача напружанай працы розуму, асацыятыўнага ўспрымання эстэтычнай інфармацыі, прапанаванай мастаком. У вялікім цыкле малюнкаў «Concerto Grosso» («Вялікі канцэрт»), створаным на працягу 2003—2006 гадоў, метафарычна ўвасоблены трагічная калізія паміж музыкам і яго інструментам, чалавекам-творцам і яго мастацтвам, мужнае супрацьстаянне мастака немагчымасці дасягнення ідэалу. Самыя разнастайныя духоўныя станы, якія суправаджаюць творчы працэс (глыбокі роздум, сум, смутак, натхненне, катарсіс, гнеўнае абурэнне), увасоблены ў малюнках серыі. Нездарма ў музычных тэмах лістоў з цыкла пераважаюць тэрміны «con affizione» (журботна, паныла), «desolato» (гаротна, марна) і разам з тым — «selvaggio» (мужна), «sdegnosamtnto con resoluto» (гнеўна і рашуча). Агульная эмацыянальная атмасфера аб’ядноўвае працы серыі «Гэтае мілае гарадское жыццё...» (1987—2004), поўныя роздуму аб праблеме пачатку стагоддзя: адзіноты асобы ў грамадстве, існавання чалавека ў няпростым сучасным свеце. Асноўная тэма гэтага цыкла — вобраз чалавека, які згубіўся ў прасторы сучаснага мегаполіса, чалавека, адчужанага ад горада, ад грамадства, ад самога сябе. Экзістэнцыяльныя акцэнты ясна выяўляюцца ў напружанай кантраснасці афортаў («Чалавек у ліфце», 1988; «Скрыжаванне», 1993) і ў строгім спакоі ліній малюнка пяром («Лістапад», 1994; «Чалавек над дажджом», 2004; «Стары музыкант і яго сабака», 2001; «Чаканне», 2002). Па сутнасці, персанаж у працах Кашкурэвіча — «чалавек трагічны». Мінорныя інтанацыі, часам трагічныя ноты праймаюць усе творы майстра, у якіх дамінуюць розныя адценні суму, горкага роздуму, смутку, адчаю, абурэння і разам з тым жаласнай спагады і суперажывання. Тут знайшло сваё найбольшае ўвасабленне маральна-эстэтычнае крэда мастака, вытокі якога — у лепшых узорах еўрапейскага гуманізму і славянский культуры. Гэта іншая грань гуманізму, далёкая ад якой-небудзь дабрадушнасці і ілюзій. Немалаважнае значэнне ў 1900—2000-я гады надавалася майстрам графікі ўвасабленню ў сваіх творах сюжэтаў і вобразаў Евангелля і Старога Запавету. Вялікая серыя малюнкаў тушшу «Узнёслая песня Саламонава» (1994—1996) паводле біблейскай «Песня песняй» напоўнена каларытам Блізкага Усходу («Танец з бубнам», «Танец з мячамі», «Паляванне фараона»), Нетрадыцыйна, арыгінальна трактаваны мастаком евангельскія сюжэты «Спакуса Хрыста ў пустыні», «Анёл і пастухі» і «Вяртанне блуднага сына» (1992). У гэтых работах зроблена спроба сучаснага прачытання класікі скрозь прызму вырашэння няпростых надзённых маральна-этычных пытанняў нашай цывілізацыі. Натуральная патрэба мастака ў пастаянных зносінах са сваім гледачом увасобілася ў шматразовым яго ўдзеле ва ўсіх рэспубліканскіх, усесаюзных і замежных выставах. Немагчыма ўявіць сабе хаця б адну з іх, дзе б не былі прадстаўлены творы гэтага выдатнага майстра графікі. Яго персанальныя выставы ладзіліся ў Югаславіі (1965), Японіі (1970), Маскве (1975), Германіі (1977), Літве (1981), Эстоніі (1983), Польшчы (1988), Ісландыі (1989), Нарвегіі (1989), Тайвані (1995), Францыі (1996), а таксама ў ЗША, Сірыі, Алжыры, Манголіі, Фінляндыі, Кітаі і інш. У 1991 годзе Арлену Кашкурэвічу было прысвоена высокае звание «Народны мастак Беларусі». Творчасць народнага мастака Беларусі, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі БССР, прафесара Арлена Міхайлавіча Кашкурэвіча — адна з найболып яркіх з’яў сучаснага беларускага мастацтва. Яго імя шырока вядома сярод аматараў выяўленчага мастацтва як у нашай краіне, так і далёка за яе межамі. Вядучыя мастацкія музеі лічаць за вялікі гонар мець творы Арлена Кашкурэвіча ў сваіх фондах. Яго работы знаходзяцца ў калекцыі Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь, фондах Беларускага саюза мастакоў, у Музеі сучаснага беларускага мастацтва (г. Мінск), Нацыянальным музеі гісторыі і культуры Беларусі, Дзяржаўнай Траццякоўскай галерэі (г. Масква), Дырэкцыі выстаў Саюза мастакоў Расійскай Федэрацыі (г. Масква), Музеі сучаснага мастацтва (Скопле, Югаславія), Бендэраўскай карціннай галерэі (Малдова), Музеі I. Гётэ і Ф. Шылера (г. Веймар, Германія), у музеях Полацка, Гродна, Кіева і приватных зборах Беларусі, Ісландыі, Польшчы, Германіі, ЗША і інш. Сям’я Кашкурэвічаў — сапраўдны кангламерат талентаў. Плённа працуюць у розных галінах выяўленчага мастацтва сыны Ігар і Фёдар — вядомыя беларускія мастакі. Іх працы ёсць у зборах Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь, Дырэкцыі мастацкіх выстаў Саюза мастакоў Беларусі, а таксама ў шматлікіх прыватных беларускіх і замежных зборах. Не засталася ў баку ад мастацкай творчасці і жонка мастака Людміла Аляксандраўна. Яе акварэлі і працы ў галіне дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва сведчаць пра сапраўды таленавітую асобу. Для нашых сучаснікаў асоба Арлена Кашкурэвіча, мастакаінтэлектуала, неаддзельная ад яго мастацтва, якое выклікае прызнанне і непадробную цікавасць у грамадстве сваёй актуальнасцю, праблематычнасцю, драматызмам. Канстанцін Барабанаў I/ ем дальше уходит от нас во времени XX век, тем все более очевидным становится значение замечательного периода белорусского изобразительного искусства второй половины столетия. Именно в это время в художественную жизнь республики влились новые молодые творческие силы, пришло поколение художников, по-новому выражающих свои взгляды на современный мир. Наиболее радикальные изменения на этом этапе произошли в искусстве графики. Использование новых художественных методов, применение современных творческих приемов, разнообразие тематики, сложные композиционные конструкции, введение в структуру произведения разновременных и разномасштабных изображений, активное обращение к эстампу — характерные черты искусства мастеров графики нового поколения: Александры Последович, Георгия Поплавского, Людвига Асецкого, Елены Лось и др. В этой когорте учредителей современного искусства особенное место принадлежит Арлену Кашкуревичу (15.09.1929—26.08.2013). Вместе со сподвижниками он принимал самое активное участие в утверждении современных эстетических идеалов, новых тем и образов, художественных средств и форм, присущих графике. Уже в своих ранних произведениях художник отказался от иллюзорного решения пространства, подчеркивая выразительность силуэтов на плоскости листа, использовал пластические и эмоциональные возможности контрастов белого и черного в линогравюре, красоту линий и цветовых пятен в литографии, напряженного экспрессивного штриха в офорте и технике «сухой иглы». Родился Арлен Михайлович Кашкуревич 15 сентября 1929 года в Минске, где прожил всю свою жизнь, за исключением короткого периода, когда его семья была вынуждена в годы войны эвакуировать в Саратов. После освобождения Белоруссии вернулся в родной город. Окончив школу-семилетку, поступил в Минский строительный техникум. Проявляя незаурядные способности к рисованию, с увлечением занимался в студии изобразительного искусства при минском Доме народного творчества, которой руководил опытный педагог и замечательный мастер живописи Николай Тарасиков. Вскоре Арлен Михайлович поступил в Минское художественное училище, которое успешно закончил в 1953 году. В том же году решил продолжить обучение на отделении графики в Белорусском государственном театрально-художественном институте. Учился у выдающихся художников и педагогов Льва Лейтмана, Владимира Суховерхова, Павла Любомудрова, Виталия Цвирко, Семена Геруса. Уже в первые годы обучения Арлен Кашкуревич публиковал в различных изданиях рисунки и иллюстрации к книгам. Он прекрасно зарекомендовал себя в дипломной работе — серии иллюстраций к роману «Атомная станция» (1959) исландского писателя Хальдоура Лакснесса, выполненной в технике цветной литографии и вскоре получившей одобрение самого автора. После окончания учебы он был приглашен в институт на преподавательскую работу, которой посвятил себя в течение десяти последующих лет. В 60-е годы был принят в Союз художников БССР, и с этого же времени он — постоянный участник республиканских и всесоюзных выставок. Существенное место в творчестве Арлена Кашкуревича отведено книжной графике. Много лет мастер занимался художественным оформлением книги, плодотворно работал в области экслибриса. Его работы — не просто иллюстрации к тексту, изобразительное воспроизведение сюжета, а глубинное проникновение в сущность литературного произведе ния, раскрытие его философско-этического содержания. Иллюстрации художника одновременно лаконичны и многоплановы. И каждый раз это свежий, оригинальный взгляд вдумчивого читателя и полноценного соавтора писателя. Одним из первых значительных произведений в период становления мастера была работа по оформлению книги Янки Купалы «Три поэмы» (1962). Скупой, суровый и одновременно эмоциональный художественный язык иллюстраций к поэмам «Курган», «Бондаровна», «Могила льва» хорошо соотносился с духом купаловской поэзии. Тонкое понимание архитектоники книги позволило художнику принять самое деятельное участие в создании ее макета. Иллюстрации этого уникального издания, выпущенного небольшим тиражом, были полностью напечатаны с авторских досок. На Всесоюзном конкурсе в Москве оно было награждено Дипломом II степени. В дальнейшем работы Арлена Кашкуревича над книгами «Третье поколение» (1960) Кузьмы Черного, «Снежные зимы» и «Сердце на ладони» (1966) Ивана Шамякина, «Овод» (1968) Этель Лилиан Войнич, «Дикая охота короля Стаха» (1983) и «Колосья под серпом твоим» (1968) Владимира Короткевича, «Сказки» (1984) Ганса Христиана Андерсена, «Каратели» и «Хатынская повесть» (1974) Алеся Адамовича неоднократно отмечались почетными дипломами и премиями за лучшее оформление книги на всесоюзных и международных конкурсах. Значительным достижением художника-графика стала серия иллюстраций к поэме Николая Гусовского «Песнь о зубре» (1973), где тонкий выразительный штрих рисунка уподобляется старинной гравюре. Этим приемом художник добился полного соответствия визуального оформления листов духу эпохи создания этого выдающегося лирико-эпического произведения. На Республиканском конкурсе книга была награждена дипломом и медалью Ф. Скорины, а на Всесоюзном конкурсе 1974 года в Москве — Дипломом I степени.