Адмысловыя гульні
Арцём Кавалеўскі
Выдавец: Логвінаў
Памер: 184с.
Мінск 2003
IV
Супакоены сталымі ўжо і астылымі Дрэвамі, лавамі, сцежкамі, схіламі Парк у абдымках затрыманай восені Неба самотна піў белае з просінню.
V
Жабрачкі-вуліцы ледзь не загінулі,
Бо шыі доўгія нямогла выгнулі, Бо не хапала ім уздыху-подыху Ад спазмаў людскіх у вечным шолаху.
VI
Кволыя птахі на стомленых дахах, Страхі і жахі ў бетонных гмахах.
Стой! Адшукай той жаданы прытулак Сноў сваіх твой адзіны завулак.
VII
Неяк падманліва свеціць ліхтар Гораду ў вочы начныя, у твар, Што прыхаваны пад грымам наўмысным, Грымам спакусы няўпэўнена-існай.
VIII
Горад свае раскрывае далоні, Ціха прымае ў чэрава-ўлонне;
Ціха, бо рана яшчэ і бязлюдна,
Толькі вунь там хтосьці крочыць няўклюдна.
IX
Горад... і зноў ён такі апантаны Новай ахвярай, у ім пахаванай, Новым, халодным такім прадчуваннем Будучым вечным, заўсёдным маўчаннем.
X
Шэрыя, з плямамі, сцёртыя сцены Цені лавілі вячэрняе цемры.
Стройнасць абрысаў танула ў паўзмроку: Строгія рысы адкрыліся воку.
Зіма
Дзікі такі Маладзік I драпежны. Гэта не снежань 3 лязом у руках Люты свежы. Мёртвыя Сцёртыя Сцены Нябелае вежы. Межы цярплівасці Ціхія, простыя Межы.
Сляды
Зноў Знікне Знакаў Павалока, Рукі Знаёмы Дотык Неадчуты. А словы Пойдуць Вандраваць У нечы Чужы пакой, Такі аглухлы, Доўгі...
Тут толькі Застанецца Безліч Бяскроўных Прывідных Слядоў Нібы Снягоў Апошніх Пасмы Мы іх Калісьці Называлі Сноў Вешчунамі.
I зноў, Нібы Усё Сцякае Ў час...
To час
Так велічна Знікае.
★ ★ ★
Апоўначы маўчы.
Ўцячы -
учынак просты.
Ўдалечыніўначы мы сустракалі ростань.
Куды ісці -
скажы -
I пакажы шлях просты. Апоўначы, ўначы...
Я-
побач, Я-
наросхрыст.
Лета
Лета Цытрынавы суп Разагрэты Па свеце Разлілася Вадкасцю гэтай... Кабеты крычалі: “Ура!”
I спаўзалі На рукі Сваіх кавалераў [Як на парукі]. Колер іх твараў Мяняўся.
Радасна.жарсна Рабілася ўсім, Хто па леце Ішоў надта смела. У свеце такое Мо раз Адбываецца...
(He лепш здараецца). Потым Схаваецца лета У Лету, I кожны Сляпым кажаном Будзе лётаць у сцюжы Салёна-шалёнай...
ддмысловыя ГУЛЬНІ
it ★ ★
Злы Золак. Зоры Згаслі. Сны Распусціліся Каваю Прэснай. Думкі Пракіслі, I стала ясна: Ноч Развіталася 3 поўняй Балеснай.
АРЦЁМ КАВАЛЕЎСКІ
[Ri]
Тым дымам...
Дымам Дыхала Ты, Тыкала Пальцам У сподак (Бы папяросу гасіла].
I галасіла. Навобмацак, Хістка і ціха Рухі рабіла, Рукі сплятала, Ішла, Адлятала... Мала журбы, Сэнсу мала... Мацала Такапантана Той фотаздымак, Дзе мы
He ў абдымках, Аўдыме...
Дыхала Дымамтым Ты.
Снежань
... чаканне Калядаў
I скутыя-скутыя плечы, I вязкая цемра
Ў сірочай такой халадэчы.
Імя тваё побач,
А словы твае там далёка... I зноў толькі ноч
I нямыя радкі з~пад алоўка.
Свята Заўзята У вочы Зірнула I слізганула Кудысьці У выйсце. Свята Памята Мой дом Пакідала I памірала Ўпрастрэленым Ліфце.
АДМЫСЛОВЫЯ ГУЛЬНІ
Шлях млечны Неасвечаны. Малочны вечарМалодшы ночы брат Стрыечны.
I свечкі ценькія, Iвернасць-вечнасць, I словы страчаныя: “Да сустрэчы...”
★ ★ ★
O. Fl.
Перакрыжоўваючы ніткі памяці, Тку прасцірадла суцэльнай самоты I адзінкавасці хвілін дзіцячай радасці. Прарасці неспакою зярняты Паспелі цяпер, А карэнне глыбока ў нетрах: Так моцна, упэўнена, жарсна нават, Трымае вось тут апантана (Мянеапантанага).
Вось тут У абдымках брыдотнага пошуку Простай патрэбнасці. (Ну, а зараз куды йсці кудысьці...] А як было добра, калі Ноч не здавалася ноччу, Толькі ціхмяным прытулкам, Утульным ды цёплым (не цёмным).
I дым папяросаў салодкім быў. Сніў я тады адмыслова... Слова апошняе Простым, будзённым было I салёным Сола апошняга слова.
Бывай.
Застаюся.
Рыбы
Бязмоўныя, халодныя і вытанчаныя, Такія прыгожыя, самотныя і самадастатковыя, Апранутыя ў бліскучыя срэбныя строі, Абраўшыя адзіноту паўпразрыстага воднага свету,
Дзе блікі святла сонечных промняў Запаволеным маятнікам гойдаюцца Ў водарасцевых пушчах.
Рыбы...
Таямнічыя істоты патаемнага свету, Даўшыя зарок маўчання Знак згоды з усім Сусветам.
Рыбы...
Адвечныя суназіральнікі і носьбіты Заўсёднага спакою.
Рыбы...
Уладальнікі дасканалых, выкшталтных целаў, Якія рухаюцца толькі наперад,
У бездань невядомай і змрочнай пустэльні. Ані жарсці, ані апантанасці, ані стомленасці Ў рахманых рухах, у абцякальных абрысах;
У вачах ані чакання, ані жадання, ані жалобьі. Але яны рыбы не іншапланетныя стварэнні. Яны зямныя.
Нарадзіўшыся, сталеюць, утвараюць пары, Нараджаюць дзяцей...
Паміраюць,
Бязмоўныя, халодныя і вытанчаныя, Такія прыгожыя, самотныя і самадастатковыя... [А ці людзі не рыбы?..)
А раптам
Твой Знік Апоўначы След. Свет Змяніў Свой Колер. Згас.
Як сабака
Праглядаючы старыя лісты, фотаздымкі,
Журбу-варажбу адганяючы,
Дбаючы пра будучае, Няздзейсненае, Наўмыснае, Хісткае,
Застаюся сабакам бяздомным,
Што глядзіць,
Праглынаючы слёзы, На сузор’е Вялікага Пса.
АРЦЁМ КАВАЛЕЎСКІ
m
У Вільні
Якуспамін,
Яксон,
Як здань, Мой шпацыр быў Па родным Слынным месце. [Тут племя не-маё цяпер)
Плыў дзень...
Iбезнадзейнае святло Мінуўшчыны
У цень ператваралася Паціху.
Пляскат душы тваёй
Душыць мяне
I сціскае...
Мабыць, Восьтак Нараджаецца Ласка
Ці злая,
Прыкра-сцюдзёная, Чэзлая нават Усмешка,
Слова будзённае
I да адсутнасці
Сцежка.
АРЦЁМ КАВАЛЕЎСКІ
ЕЗ
Люты люты
Ціха
Ліха
Літасць
Сваю
Ліла
Ды мяне
Умыла
Ліўневай
Вадою -
Тоўлютымбыла...
Горад плыў, I сніў я, Як слязьмі I слотай, 3 адзінотай Поруч, Алантана, П’яна Дыхала Вясна.
АДМЫСЛОВЫЯ ГУЛЬНІ
пяі
Горшае -
Быць распранутым
I выкшталцонае цела мець, Спаць, а капэла спяваючы Басам (Часам, няхай сабе часам). Горшае Гора гартаць, Загартоўваць Нягожае цела.
(Гвалт суцэльны, Поўны мадэрн, I пустэча).
Прэч!
Поўны прэч!
Тут галеча.
Уперад!
Ноч-уцекачка Маўчыць.
Чыніць справу Світальную Золак Мой сынок, Бо яго нарадзіў, Бо не спіцца. Ну...
А мо час ужо?.. Мо спыніцца?..
Мог яшчэ Нарадзіцца
I сон -
Толькі стогн Растаптанае Ночы.
Вочы -
вокны -
вужы Па жыцці.
Ці прачнуліся Дзеці-суседзі Суддзі?
Ну, ідзі, Ну, ідзі, Ну, ідзі ж. Я прашу. Без слядоў, Слёзаў без, Без вясны Бэз вясны У пакінутым Часе мінулым. Пакрысе Тут настане Утульнасць Тульскага перніка Смак
Iсмурод Растаптанае Ночы.
★ * *
Вецерсалёны Слоў маіх Сола Злавіў
I да мора пагнаў, Нібы хмару.
Там
Па складах Яго чайкі
Чыталі, Крычалі, Сварыліся:
Ім невядомы быў Сэнс.
АРЦЁМ КАВАЛЕЎСКІ
[EQ
Рыбы Шагала
Н. У.
Прагне паветра Здзічэлая рыба, Шызая рыба, Сшызелая рыба. Рыба да зораў, У зорную зону Трапіла.
...а ля возера Козы.
Зоры
Зоры Зробяць Сваю справу I мяне прыдбаюць Ціха.
...ліха млечнага
кавалак...
...неба марнага уздыхі...
Зоры Ромам Пахнуць Сёння, Зоры Зерне паднябесся. Месяц Вабіць
Жоўтым рогам, Ворагам Спявае песню.
★ ★ ★
я
ч у ў г о л а с д а л ё к а й стомленай разбэшчанай беспрытульнай звышнатуральнай ночначароўнай зледзянелай маўклівай г а д а ў к і г о л а с
ч у ў я
АДМЫСЛОВЫЯ ГУЛЬНІ
ПсЯ
Трыляменні вардакулета ў кольнутым зыне
Вардакулет Трылямеў Тры лямы He меў На бертушцы Ў клабэшчаным Стонку Цямрэў Мандажэнкі Нардзеў Укладзёжкі I рына Рымтачыў Рын зень Калёна зын Калі Калёна зын Тані Калёна зын Зынка Шазынка Базынка I волу Тарэмціў I волі Астачыў I нум Залужэння Мяконтай Артачыў
АРЦЁМ КАВАЛЕЎСКІ
IFF!
* * *
Апоўначы Шапэн, Аты -
Праз момант.
Моўчкі
Раптам змяніліся Гукі і крокі, Дрэвы нябесныя. Потым аблокі.
Словы патрэбныя Ўжо не гучалі: Мы сярод гмахаў Маўклівых маўчалі.
Як заўсёды
Блытаю
Мяккія прыцемкі 3 ноччу.
Хочаш Запалім святло У пакоі?
Б’ецца начніца Аб шкло Тлустым целам.
Ты захацела, Каб я ў куце Заставаўся.
Шчыліны ў сценах Нас не пужалі.
Мы прывыкалі Да іх паступова Прывыклі.
Зніклі абрысы Празрыстых Прадметаў і рэчаў, Значыцца, Ноч надышла, Як заўсёды.
Мы пачыналі.
Дзеля Чаго Дзень Ценем Целы Ахінуў I пазяхнуў У твар Халодным Марным Часам?
Ахвярнасць Мараў Сталася Няшчаснай.
А мройнасць Сціплая Прытулак He знайшла.
Самота
Самоту Ўтоптвалі Ўзямлю-
Самоту саматужную.
Самоту
Дралі
На кавалкі Самоту-здрадніцу.
Самоту
Крэйдай
Скрэмзалі -
Самоту-крывадушніцу.
Самоту
Патапілі
Ў студні Самоту судную.
...і зашклянелая самота-нота загучала раптам...
...і ўсе пачулі гук яе атрутны...
Мы млыны
Мы Млыны, Калі вецер У твар. Рукі Самі Знаходзяць Рухомасць. Мы тады На мяжы, Наўскрайку Драпежным Ляжым, Нібы птушкі, На хвалях Дрыжым, Нібы рыбы, Пад хвалямі Дыхаем ціха; Рэхам Рахманага спеву Сябе суцяшаем... Мы Млыны, Калі вецер У твар Пазяхае.
АРЦЁМ КАВАЛЕЎСКІ
ОЕ
★ ★ ★
Снегпершы, Як першыя Накіды слоў На паперы; Толькі яны
Безнадзейна-чорныя, А снег (чамусьці?) Белы заўсёды.
Попел-рэквіем
Шэрым Покрывам Попел
Злятае На твар.
Гэта быў Такі твор Паламаных Map.
Гэта быў Такі твор Паламаных Рам -
Попел-рэквіем: Там-тара-рам! Попел-снег, Попел-след Iпопел-папера. Попел з’ем I зап'ю Я небам.
[Халера!] Попел
Сыпле і сыпле Нядбайнае Неба
На краіну-рыбу, Дзе ніколі He быў.
Шэрым Покрывам Попел Мне ногі Накрые, Iзламаная Крыўда Шлюзы Адкрые.
АДМЫСЛОВЫЯ ГУЛЬНІ
ns
А.Б.
У вершах Вехі, Веку агрэхі, Вечнасць I вера
Ў шматкроп’ях-цернях.
Цемра Бездапаможнае Рэха -
Кліча, Але дарэмна... Даруйма!
Шапэну
Маўклівасць Спыніць час, А музыка Адродзіць.
Крыху шкада, Што не было Тутспрзчак, Талерак бітых, Шклянак, Шкла.
А што было?.. Адсутнасць свечак, Сустрэча ночы I чаканне дня.
Дупло
Мнетваё Няпрыкрае Жыццё Будзе Несалодкаю Цукеркаю. Ты вавёркаю Ў маё дупло He імкніся, Бо нясцерпна то. Сённяўвечары Маркотнае віно Пацячэ ўздоўж Пальцаў Стомленых. Сто разоў Маё крыло Лягло На тваё, Ўжо цалкам Мокрае.
Неаднойчы Тутспаткае Ноч
Сціпласць-сцісласць Вуснаў Крыўджаных: Ртоў, Абсмажаных Хлуснёюслоў, He разыдуцца Скупыя Шчыліны.
АДМЫСЛОВЫЯ ГУЛЬНІ
FH1
Віруе ў нашым пакоі Такоесляпое, Такое саспелае — Наша такое жыццё.
Патанаем....
Вусны
Твае вусны Сны збіралі, Засыналі потым, Засыналі.
За сцяною ноч сляпая He кульгала Так хадзіла He старая.
Босыя крычалі Дзеці, Галасілі На ўвесь свет. У свеце He хапала Толькі калыханкі: Вусны не прачнуліся На ранку.
Ахвяра
Хаваюся
Так непрыкметна Для ўсіх Хаваюся Наватхістаюся Ў прыцемках чэзлых Лячу.
Мой капрыз Марным застаўся. Трохі баюся Зірнуць за сцяну Бела-збалелага Холаду.
КНІГІ ОНЛАЙН
