КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Прадмова Шаноўныя дарослыя! Кніга, якую вы трымаеце ў руках, створана для дзяцей ад пяці гадоў. У ёй сабраны казкі народаў свету, што вучаць спрадвечнай народнай мудрасці: пра тое, як важна быць добрым і смелым, шанаваць бацькоў, умець сябраваць. Дзеці адчуюць сябе сапраўднымі чараўнікамі, калі будуць расфарбоўваць малюнкі і ствараць свой каляровы казачны свет. «Чытанкі-маляванкі» змяшчаюць літаратурныя творы дашкольнай праграмы розных жанраў: вершы і забаўлянкі, аўтарскія і народныя казкі, легенды і паданні. Кожная кніга падрыхтавана з улікам узроставых асаблівасцей. Заняткі з «Чытанкамі-маляванкамі» будуць спрыяць развіццю ўважлівасці і эмацыйнай рэакцыі на чытанне, дапамогуць выхаваць у дзяцей любоў да роднага слова, выклікаць інтарэс да літаратуры і самастойнай творчай дзейнасці. Жадаем поспехаў! І6РЫЛАТЫ, ІбЛЛМЛТЫ ДЫ ЖЛБНЫ Руская народная казка У лясным дамку жылі тры браты: Верабей Крылаты, Пацучок Калматы ды Блін Маслены. Верабей з поля прыляцеў, Пацучок ад ката ўратаваўся, Блін з патэльні збег. Кожны з іх рабіў сваю справу. Верабей ежу прыносіў, Пацучок дровы сек, а Блін абед гатаваў. Добра яны жылі. Часам вернецца Верабей, памыецца, сядзе адпачываць. А Пацучок дровы цягае, стол накрывае. А Блін поліўку ды кашу варыць. ОСядуць за стол і хваляць абед. _ Вось дык поліўка такая тлустая! кажа Верабей. А Блін яму: Гэта я, Блін Маслены, акунуся ў гаршчок вось поліўка А Верабей кашу есць і нахвальвае: Вось дык каша такая гарачая! А Пацучок яму: А я дроў навязу, дробна нагрызу, у печ нагружу, агонь добра гарыць вось каша і гарачая! Ды і я не злоллак, кажа Верабей. Збіраю грыбы ды бабы вось вы і сытыя! Так яны і сябравалі, адзін аднаго хвалілі і сябе ў крыўду не давалі. Але аднойчы Верабей задумаўся: «Я цэлы дзень па лесе лётаю, а яны што? Блін ранкам на печы ляжыць-раскашуе, а гатаваць толькі ўвечары пачынае. Пацучок зранку дровы вязе і грызе, а пасля на печ запаўзе і спіць да абеду. Так далей нельга!» Раззлаваўся Верабей, ножкамі затупатаў, крылцамі залапатаў, крычыць: Заўтра мяняемся працай! Так і зрабілі. Наступным ранкам Блін пайшоў шукаць ежу, Верабей дровы сячы7 а Пацучок абед гатаваць. Коціцца Блін па лесе і спявае: Скок-паскок, Скок-паскок, А я Маслены Блінок! Мяне на смятане замяшалі, Мяне на масле запякалі! Тут насустрач яму Ліса Патрыкееўна: Добра ты спяваеш, кажа яна. Дык цябе, кажаш, на смятане замяшалі? А Блін ёй: На смятане ды з цукрам! А Ліса яму: Скок-паскок, кажаш? Ды як скокне, як фыркне, як ухопіць Блін ням! А Блін крычыць: Як мне збегчы ад Лісы ў дрымучыя лясы, як мне збегчы ў грыбы за бярозы, за дубы! А Ліса яму: He, я цябе з'ем! Ледзь Блін вырваўся пакінуў у Лісіных зубах бок і пабег дадому! А там што робіцца! Пацучок узяўся за поліўку. «Як Блін яе гатаваў? А, ён у гаршчок нырцаваў і поліўка рабілася тлустай!» Кінуўся ён у гаршчок. Абварыўся, апарыўся, ледзь выскачыў! Футра пааблазіла, хвосцік дрыжыць. Сеў на лаўку ды плача. АВерабей дровы вазіў: навазіў, нацягаў ды пачаў дзяўбці. Дзёўб і дзюбу набок пагнуў. Сеў ля прызбы ды плача. Прыбег Блін дадому і бачыць: сядзіць Верабей на прызбе дзюба набок, слёзы ручаём. Забег у дамок, а там Пацучок на лаўцы футра пааблазіла, хвосцік дрыжыць. Тут Блін і кажа: Так заўсёды бывае, калі нехта зайздросціць, сваю справу рабіць не хоча. Верабей ад сораму залез пад лаўку. Але што рабіць, паплакалі-пабедавалі і зажылі паранейшаму: Верабей ежу шукае, Пацучок дровы сячэ, а Блін поліўку і кашу гатуе. Так яны і жывуць, пернікі жуюць, мёдам запіваюць, пра нас з вамі ўспамінаюць. /ТО БЛІЦЦЛ TAMS ШЧЧУ ABAIUM Руская народная казка Жылі калісьці старая бабулька, унучка-рагатушка, Куркаквахтушка і Мышка-нарушка. Штодзень хадзілі па ваду. У бабулькі вёдры вялікія, ва ўнучкі маленькія, у Куркі з агурок, у Мышкі з напарстак. Бабулька брала ваду з калодзежа, унучка з калоды, Курка з лужыны, а Мышка са следу ад парасячага капытка. Пайшлі яны аднойчы па ваду. А дадому вярталіся праз агарод. А ў ім яблынька расла, а на ёй яблычкі віселі. А пад яблынькай Зайка сядзеў. Наляцеў вецер, яблыньку хістануў, яблычак лясь! Зайку ў лоб! I скокнуў Зайка проста нашым ваданосам пад ногі. Спужаліся яны, вёдры пакідалі і дадому пабеглі. Бабулька на лаўку звалілася, унучка за бабульку схавалася, Курка на печку ўзляцела, а Мышка пад печкай зашылася. Бабулька вохкае: - Мяне мядзведзь вялізны ледзь не задушыў! Унучка плача: - На мяне такі страшны воўк наскочыў! Курка квохча: - Ко-ко-ко! Ліса да мяне падкралася, ледзь не схапіла! Мышка ПІШЧЫЦЬ: - Які вусаты кот! Нацярпелася я страху! А Зайка ў лес прыбег, пад кусцік залёг і думае: - Вось дык жахі! Чатыры паляўнічыя з сабакамі за мной гналіся, не ведаю, як уратаваўся! Правільна людзі кажуць: «Хто баіцца, таму ўваччу дваіцца». СПМ-БУРМ Руская народная казка Жыў стары, і былі ў яго тры сыны. Малодшага ўсе Іванкам-дурнем клікалі. Пасеяў неяк стары пшаніцу, ды толькі панадзіўся нехта яе мяць і таптаць. Вось і кажа стары сынам: -Трэба кожную ноч пшаніцу па чарзе сцерагчы і злодзея злавіць! Надышла першая ноч. Пайшоў першы сын пшаніцу сцерагчы, ды не вытрымаў залез у адрыну, на сена, як на пярыну, і праспаў там да ранку. Прыходзіць раніцай дадому і кажа: Усю ноч я не спаў, пшаніцу вартаваў, а злодзея не бачыў. У другую ноч пайшоў другі сын і таксама праспаў да ранку ў адрыне на сене, як на пярыне. У трэцюю ноч прыйшла чарга Іванку-дурню ісці. Узяў ён вяроўку і пайшоў. Сядзіць на полі, не спіць, злодзея чакае. Апоўначы прыскакаў на пшаніцу конь адна шарсцінка срэбная, другая залатая, бяжыць зямля дрыжыць, з вушэй дым слупам валіць, з ноздраў полымя пыхкае. I пачаў той конь пшаніцу есці і таптаць. Падкраўся Іванка-дурань да каня і накінуў яму на шыю вяроўку. Пасля на яго скочыў і ўчапіўся за грыву. Насіў яго конь па полі, насіўх скакаў з ім. Пачаў конь Іванку прасіць: Адпусці мяне, Іванка, на волю! Я табе за гэта паслужу. Добра, адказаў Іванка, адпушчу. Але як я цябе пасля знайду? А ты выйдзі ў чыстае поле, на шырокае раздолле, крыкні голасам волата: «Сіўка-бурка, буланая шкурка, стань перада мной, як ліст перад травой!» і я тут жа з'яўлюся. Адпусціў Іванка канях узяўшы з яго абяцанне нікол і больш пшаніцы не есці і не таптаць. Прыйшоў Іванка раніцай дадому і расказвае: Злавіў я каня, адна шарсцінка срэбная, другая залатая. -1 дзе той конь? пытаюць браты. Ён паабяцаў больш у пшаніцу не хадзіць, вось я яго і адпусціў. He паверылі Іванку браты, пасмяяліся з яго. Толькі з той ночы ніхто больш пшаніцы не чапаў. Неўзабаве пасля гэтага цар разаслаў па ўсіх вёсках пасланцоў: Збірайцеся, баяры і дваране, купцы і простыя сяляне, да цара на двор. Сядзіць царская дачка Алена Прыгожая ў высокім цераме ля акна. Хто на кані да царэўны даскокне і з яе рукі залаты пярсцёнак зніме, за таго яна пойдзе замуж. У прызначаны дзень паехалі браты да царскага двара, а Іванку з сабой не ўзялі. Папрасіў Іванка ў братавых жонак кошык, сказаў, што пойдзе ў лес грыбы збіраць, і пайшоў з дому. Выйшаў Іванка-дурань у чыстае поле, на шырокае раздолле, кінуў кошык пад куст, крыкнуў голасам волата: Сіўка-бурка, буланая шкурка, стань перада мной, як ліст перад травой! Конь бяжыць, зямля дрыжыць, з вушэй дым слупам валіць, з ноздраў полымя пыхкае. Прыбег і стаіць перад Іванкам як скамянелы. Чаго хочаш, Іванка? Хачу паглядзець на царскую дачку Алену Прыгожую! Тады залазь мне ў правае вуха, а ў левае вылазь! Залез Іванка каню ў правае вуха, а ў левае вылез і зрабіўся такім зухам, што ні ў казцы сказаць, ні пяром апісаць! Сеў на Сіўку-бурку і паскакаў у горад. Прыскакаў Іванка на плошчу проста да царскага палаца. Бачыць люду не злічыць, а ў высокім цераме сядзіць царэўна Алена Прыгожая. На руцэ яе пярсцёнак каштоўны бліскае, сама ж прыгажэйшай не знойдзеш. Глядзяць усе на Алену Прыгожую, а скакаць ніхто не рашаецца: няма ахвочых шыю ламаць. Штурхануў тады Іванка Сіўку-бурку. Фыркнуў конь, заіржаў, скочыў толькі на тры бервяны да царэўны не даскочыў. Здзівіўся люд, а Іванка павярнуў Сіўку-бурку і паскакаў прэч. Прымчаўся Іванка ў чыстае поле, злез з каня, улез яму ў правае вуха, а ў левае вылез і зноў зрабіўся Іванкамдурнем. Адпусціў каня, набраў поўны кошык мухамораў і пайшоў дадому. Раззлаваліся братавы жонкі і кажуць: Ну і грыбы! Сам іх есці будзеш! Вярнуліся браты і расказваюць: Які да цара зух прыязджаў! Толькі на тры бервяны да царэўны не даскочыў. На другі дзень старэйшыя браты зноў у горад паехалі, а Іванка ўзяў кошык, выйшаў у чыстае поле, на шырокае раздолле, крыкнуў голасам волата: - Сіўка-бурка, буланая шкурка, стань перада мной, як ліст перад травой! Конь бяжыць, зямля дрыжыць, з вушэй дым слупам валіць, з ноздраў полымя пыхкае. Прыбег і стаіць перад Іванкам як скамянелы. Улез Іванка Сіўку-бурку ў правае вуха, а ў левае вылез і зрабіўся сапраўдным зухам. Ускочыў на каня і паскакаў да царскага двара. Бачыць на плошчы люду яшчэ больш. Усе царэўнай любуюцца, а скакаць ніхто і не збіраецца. Штурхануў тут Іванка свайго каня, заіржаў Сіўка-бурка, скочыў-толькі на два бервяны да акна царэўны не даскочыў. Павярнуў Іванка каня і паскакаў прэч. Адпусціў Сіўкубурку, а сам дадому пайшоў. Прыязджаюць браты і расказваюць: - Зноў той зух прыязджаў! He даскочыў да царэўны толькі на два бервяны. На трэці дзень браты зноў у горад паехалі. Іванка выйшаў у поле, на шырокае раздолле, крыкнуў голасам волата: - Сіўка-бурка, буланая шкурка, стань перада мной, як ліст перад травой! Конь бяжыць, зямля дрыжыць, з вушэй дым слупам валіць, з ноздраў полымя пыхкае. Прыбег і стаіць перад Іванкам як скамянелы. Улез Іванка Сіўку-бурку ў правае вуха, а ў левае вылез. Зрабіўся сапраўдным зухам і паскакаў да царскага двара. Прыскакаў Іванка да высокага церама, штурхануў Сіўкубурку, заіржаў конь ллацней, чым заўсёды, ударыў капытом і даскочыў да акна! Пацалаваў Іванка Алену Прыгожую, зняў з яе пальца пярсцёнак і паскакаў прэч. Адпусціў ён Сіўку-бурку, прыйшоў дадому. Адна рука анучай заматаная. Вярнуліся браты, пачалі расказваць, як і што было: Гэтым разам зух так скочыў, што да царэўны даскочыў і пярсцёнак з яе пальца зняў!