КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Пасля Яллеля загадаў сякеры высекчы дубінку такую, каб ледзь падняць можна было. Сеў у сані: - Па шчупаковым казанні і па маім жаданні едзьце, сані, дадому. Зноў едзе Ямеля праз той горад, дзе нядаўна падушыў шмат люду, а там яго ўжо чакаюць. Схапілі, лаюць і б'юць. Бачыць ён, што справы дрэнь, і ціхенька кажа: - Па шчупаковым казанні і па маім жаданні дубінка, надавай ім пад бакі. Дубінка выскачыла і пачала ўсіх навокал біць. Людзі кінуліся прэч, а Ямеля прыехаў дадому і залез на печ. Пачуў неўзабаве цар пра Ямелевы выхадкі і паслаў па яго свайго найвялікшага вяльможу, каб прывёз дурня ў палац. Накупіў вяльможа разынак, чарнасліву, пернікаў, прыехаў у Ямелеву хату і пачаў пытаць братавых, што Ямеля любіць. - Калі яго ласкава папросяць і каптан чырвоны паабяцаюць тады ўсё зробіць. Даў вяльможа Ямелю разынак, чарнасліву, пернікаў і кажа: - Чаго ты, Ямеля, на печы ляжыш? Паехалі да цара. - Мне і тут цёпла. - У цара цябе будуць добра карміць-паіць, паехалі, калі ласка. - Няма ахвоты... Цар табе чырвоны каптан падорыць, шапку і боты. Ну, добра, ідзі наперад, а я за табой. Паехаў вяльможа, а Ямеля паляжаў яшчэ і кажа: Па шчупаковым казанні і па маім жаданні едзь, печ, да цара. Тут хата затрашчала, дах захістаўся, сцяна развалілася, і печ сама пайшла да цара. Глядзіць цар у акно, дзівіцца: Што за цуд? Гэта Ямеля на печцы едзе. Выйшаў цар на ганак: Нешта, Ямеля, на цябе скаргаў шмат! Людзей санямі падушыў. А навошта яны пад сані лезлі? А з акна на яго глядзела царская дачка Мар'я-царэўна. Ямеля ўбачыў яе і ціхенька кажа: Па шчупаковым казанні і па маім жаданні хай царская дачка ў мяне закахаецца. I загадаў печы ісці дадому. Тая павярнулася і пайшла. Зноў Ямеля дома ляжыць. А ў царскім палацы крык і слёзы. Мар'яцарэўна жыць без Ямелі не можа, просіць бацьку, каб выдаў яе за Ямелю замуж. Зажурыўся цар і кажа вяльможу: Прывядзі да мяне Ямелю. Накупіў вяльможа вінаў ды ласункаў, паехаў да Яллелі. Той напіўся-наеўся, захмялеў і заснуў. А вяльможа паклаў яго ў воз і павёз да цара, які загадаў пасадзіць Ямелю і Мар'ю ў вялікую бочку, засмаліць і ў мора кінуць. Прачынаецца Ямеля, бачыць цёмна, цесна: Дзе гэта я? А яму ў адказ: Нас у бочку пасадзілі, засмалілі і кінулі ў мора. А ты хто? Я Мар'я-царэўна. Па шчупаковым казанні і па маім жаданні выкаціце, вятры, бочку на бераг. Выкацілі вятры бочку на бераг, выйшлі з яе Ямеля і Мар'я-царэўна. Дзе ж мы жыць будзем, Ямеля? Пабудуй якую хацінку. Па шчупаковым казанні і па маім жаданні пабудуйся, каменны палац з залатым дахам. Толькі сказаў з'явіўся неверагодны палац. А вакол яго яшчэ і зялёны сад. Зайшлі Мар'я-царэўна і Ямеля ў палац, селі ля акенца. Тым часам цар ехаў на паляванне і бачыць стаіць палац, дзе раней нічога не было. Хто гэта без майго дазволу палац паставіў? I паслаў запытаць, хто ў палацы жыве. Прыбеглі пасланцы, а Ямеля ім кажа: Клічце цара да мяне ў госці. Цар прыехаў, а Ямеля яму кажа: Што ж ты мяне са сваёй дачкой у бочцы засмаліў, у мора кінуў? Захачу усё тваё царства падпалю. Цар спужаўся, пачаў прабачэння прасіць: Жаніся з маёй дачкой, Ямелька, бяры маё царства, толькі не губі! Зладзілі тут вяселле на ўвесь свет, і Ямеля пачаў правіць царствам. ЛЛЎРОШАЧКЛ Руская народная казка У адной беднай удавы была дачка Хаўрошачка. Жылі яны шчасліва, ды прыйшла бяда: памерла ўдава. Сірату ўзяла да сябе цётка, у якой былі свае тры дачкі: Аднавочка, Двухвочка і Трохвочка. Кепска жылося Хаўрошачцы. Адно было суцяшэнне Кароўка, што засталася пасля смерці маці. Часам заваліць цётка дзяўчыну работай, а яна пойдзе да Кароўкі: - Кароўка мудрая галоўка! Наказала мне цётка напрасці, наткаць, набяліць палатна! - Залезь мне ў адно вушка, вылезь у другое усё будзе гатовае. Вылезе Хаўрошачка з вушка, а палатно і праўда гатовае. Дзівіцца цётка, што дзяўчына ўсё паспявае, і яшчэ больш ёй работы дае. Але Хаўрошачка ўсё адно з ёй спраўляецца. Вырашыла цётка дазнацца, хто ёй дапамагае. Паклікала да сябе старэйшую дачку і загадала сачыць за сіратой. Пайшла Аднавочка разам з Хаўрошачкай у поле. Селі на траўку, а Хаўрошачка прыгаворвае: - Вочка, cniz вочка, засні! Заснула Аднавочка, а Кароўка ўсе справы зрабіла. Прыйшлі дзяўчаты дадому. Спытала маці Аднавочку, але нічога не даведалася. Раззлавалася і назаўтра паслала Двухвочку. Тая таксама разлеглася на траўцы, дрэмле, а Хаўрошачка прыгаворвае: - Вочка, cniz другое, засні! Кароўка работу зрабіла, а Двухвочка ўсё спіць. I гэтым разам нічога не дазналася цётка. Раззлавалася і ў трэці дзень паслала Трохвочку. Прыйшлі дзяўчаты ў поле. Пасядзела Трохвочка, лягла на траўку, а Хаўрошачка прыгаворвае: Вочка, cniz другое, засні! А пра трэцяе забыла яно ўсё ўбачыла. Прыйшла Трохвочка дадому, расказала ўсё маці. Тая загадала мужу зарэзаць Карову. Пачаў ён нож тачыць, а Хаўрошачка кінулася да Кароўкі, абдымае яе, слязамі заліваецца: Кароўка мудрая галоўка! Хочуць цябе зарэзаць. - He плач, а зрабі, як я скажу. Костачкі мае збяры і ў садзе закапай, кожны дзень іх крынічнай вадой палівай. Зрабіла Хаўрошачка так, як ёй Кароўка сказала. Вырасла ў садзе яблыня, ды з сакаўнымі яблычкамі. Хто міма ні ідзе любуецца. Гулялі аднойчы дзяўчаты ў садзе, а міма ехаў малады прыгожы пан. Убачыў ён сакаўныя яблычкі і кажа: - Вітаю вас, дзяўчаты! Прыгожыя ў вас яблычкі. Якая з вас мне адзін дасць, з той і ажанюся. Кінуліся сёстры да яблыні, а галіны з пладамі высока не дацягнуцца. Падышла Хаўрошачка галіны самі нахіліліся, яблычкі ў рукі ўпалі. Падала яна яблык пану, той пасадзіў сірату ў брычку і павёз ад злой цёткі. Выйшла Хаўрошачка за пана замуж, і пачалі яны жыць-пажываць і дабра нажываць. ШЛЫЖІІЫШІ Ш Украінская народная казка Жылі ў адной вёсцы дзед і баба. Жылі адны, бо дзяцей не мел і. Неяк пайшлі яны ў лес грыбы-ягады збіраць. Раптам бачыць бабка: пад кусцікам гняздзечка, а ў гняздзечку Качка. Кажа бабка дзеду: - Давай возьмем яе з сабой, хай у нас жыве. Убачылі яны, што ў Качкі ножка зламаная. Узялі яе асцярожненька, прынеслі дадому, зладзілі ўтульнае гняздзечка, абклалі яго пёркамі і пасадзілі туды Качку, а самі зноў у грыбы пайшлі. Неўзабаве вярнуліся і бачаць: у хаце нехта прыбраў, боршч зварыў, на стале ўсё для абеду расклаў. Пачалі старыя распытваць суседзяў: - Хто гэта ў нас пагаспадарыў? Але ніхто нічога не бачыў. Назаўтра зноў пайшлі дзед і бабка ў грыбы, а калі вярнуліся зноў нехта ўсё прыбраў, пасцель памяняў, ручнікі чыстыя, на вокнах фіранкі новыя. Зноў старыя суседзяў распытваюць. А ў вас дзяўчына прыгожая жыве, адказалі ім, ходзіць па ваду да крыніцы. Толькі кульгае трошкі на адну ножку. Тады бабка кажа дзеду: А давай заўтра зноў пойдзем быццам у грыбы, а самі схаваемся і пабачым, хто ў нас гаспадарыць. Назаўтра яны быццам сабраліся ў лес ісці, а самі за свірнам схаваліся. Раптам бачаць выходзіць з хаты прыгожая дзяўчына і з каромыслам і вёдрамі ідзе да крыніцы. Толькі трошкі кульгае на адну ножку. Зайшлі старыя ў хату, а там гняздзечка пустое, толькі пер'е вакол яго раскіданае. Схапілі гняздзечка і выкінулі ў печку. Яно і згарэла. А дзяўчына вярнулася ў хату, убачыла, што старыя зрабілі, і горка заплакала. Пачалі яе суцяшаць: He плач, мілая, не плач, красуня! Зажывём разам, будзеш нам замест дачкі. Будзем цябе любіць і песціць. А дзяўчына ілл адказвае: Век бы я ў вас жыла, толькі навошта вы спалілі маё гняздзечка і за мной падглядалі? Цяпер я ў вас застацца не магу! Зрабі мнех дзядуля, калаўрот і верацяно, я ад вас сыду. Як ні ўгаворвалі яе старыя, дзяўчына не згаджалася. Прыйшлося старому зрабіць ёй калаўрот і верацяно. Села дзяўчына на двары і пачала прасці. Тут удалечыні паказалася чародка качак. Убачылі яны дзяўчыну, падляцелі бліжэй і заспявалі: - Гэта ж нашая сваячка, Нашая сястрыца-качка! Мы ёй скінем па пяры, Хай палётае ўгары! А дзяўчына ім адказвае: - He хачу я з вамі ляцець. Калі я зламала ножку, Вы сабраліся ў дарожку, Мне ж ніхто не дапамог: Вы з усіх ляцелі ног! Скінулі ёй качкі па пяры, а самі далей паляцелі. Вось ляціць другая чародка качак і таксама спявае: - Гэта ж нашая сваячка, Нашая сястрыца-качка! Мы ёй скінем па пяры, Хай палётае ўгары! Дзяўчына і ім адмовіла. Тады яны скінулі ёй па пяры і таксама паляцелі. Ляціць трэцяя чародка качак. Убачылі яны дзяўчыну, скінулі ёй па пяры, дзяўчына абляпілася імі, ператварылася ў кульгавенькую Качку і паляцела разам з чародкай. А дзедка і бабка зноў засталіся адны. а СоН&Ш 7 WW Славацкая народная казка Аднойчы вялікая хмара схавала неба. Сонца тры дні не паказвалася. Засумавалі без яго Кураняты. Куды гэта Сонейка падзелася? Трэба яго хутчэй на неба вярнуць. Дзе ж вы яго знойдзеце? заквахтала Курка-нясушка. Хіба вы ведаеце, дзе яно жыве? Пакуль не ведаем, але як сустрэнем каго, дык спытаем, адказалі Кураняты. Сабрала іх Нясушка ў дарогу. Дала мяшэчак і торбачку. У мяшэчку зярнятка, у торбачцы макавінка. Выправіліся Кураняты ў дарогу. Ішлі-ішлі і бачаць: на агародзе сядзіць Слімак. Сам вялікі, рагаты, а на спіне-хатка. Спыніліся Кураняты і пытаюць: Слімак-Слімак, дзе Сонейка жыве? He ведаю. Вунь на жываплоце Сарока сядзіць, можа. яна ведае. А Сарока і не чакала, пакуль Кураняты да яе падыдуць. Падляцела, засакатала, забалбатала: Кураняты, вы куды ідзяце, куды? Тыя адказваюць: Ды вось Сонейка схавалася. Ідзём яго шукаць. -1 я пайду з вамі! I я пайду з вамі! А ты ведаеш, дзе яно жыве? Я сама не ведаю, а Заяц, можа, ведае, засакатала Сарока. Пайшлі яны да Зайца. Заяц-Заяц, запішчалі Кураняты, засакатала Сарока, можа, ты ведаеш, дзе Сонейка жыве? Я сам не ведаю, а вось мая суседка, Качка, напэўна, ведае. Дом яе ў чароце ля ручая. Павёў Заяц усіх да ручая. А там Качыны дамок стаіць і човен побач прывязаны. - Гэй, суседка, крыкнуў Заяц, мы Сонейка ідзёлл шукаць не ведаеш, дзе яно жыве? - Я сама не ведаю, а вось за ручаём, пад дуплістым букам, стаіць хатка Вожыка ён ведае. Перабраліся яны на чоўне праз ручай і пайшлі Вожыка шукаць. А той драмаў пад букам. - Вожык-Вожык, закрычалі Кураняты, Сарока, Заяц і Качка, ты не ведаеш, дзе Сонейка жыве? Тры дні не было