КНІГІ ОНЛАЙН
Прыняць удзел у вычытцы распазнанага тэксту Падрабязней
Цень з поўняй не падзяліць. Са мной у згодзе яны. I згодны я з імі піць віно ажно да вясны. Я заспяваў — і ў тахт Гайдаецца поўня са мной, Скачу — і скача мой цень, He тлумячы гаманой. I нам вясёла было, Пакуль мы хмялелі ўтраёх, А захмялеўшы, пайшлі, He выбіралі дарог. Мне зноў аднаму ў жыцці Брысці да сустрэчы той, Дзе зоркі ў хаўрус запрашу, Ступаючы Млечнай Вярстой. Самотна сяджу ў гарах Цзінціншань Аблокі плывуць адпачыць пасля дзённае спёкі. Чародка птушак апошняя панесла на крылах стому. Гляджу я на горы, і горы глядзяць на мяне. I доўга глядзім, і ніхто ані знадакучыў нікому. 7U-77Q Запісаў свае думкі падчас вандравання ўночы Калі ж бы літаратура Хоць трохі мне стала падмогай. Вызваліла 6 ад службы — Вечнай пагоні за хлебам. Сёння ж маё становішча Падобна сваёй трывогай Да чайкі, якая мітаецца Спаміж зямлёю і небам. Бо Цзюй-І 772—846 Восеньскай ноччу Шумяць лісты і падаюць, быццам дождж густы. Як іней, белая поўня падсвечвае небасхіл. У глыбокую ноч уцякаю ад тлуматы. Ці знойдзецца хто змахнуць з майго ложка пыл? Трэці дзень трэцяга месяца 3 апошняй красой вечаровай вясны ў трэцім месяцы трэці дзень — Пражытага часу жыцця майго палова ад ста гадоў. Хачу, ўсе турботы забыўшы, гуляць, ды мне папутнікам толькі мой цень. I на сярэдзіне рэчкі сум мяне агарнуў, і човен я скіраваў дамоў. У храме Хуаягуань у час, калі персік цвіце, запрашаю Лі шостага выпіць віна У храме даоскім Хуаянгуань персік расцвіў, як дух. Дык возьмем віна, на квецень зірнем, лагоду ў сэрца краса ўнясе. Як гэта льга нам у самы цвет не выпіць з табою ўдвух: Бо заўтра ўжо, бо пазаўтра ўжо згалеюць галіны ўсе. Начны снег Я прачынаюся — зледзянілі пасцель скразнякі. Вочы буджу — папяровая шыба святлее на гук. Глыбокая поўнач... Снег, напэўна, цяжкі: Я чую часам — ламаючыся, храбусціць бамбук. У ап’янеласці перад чырвонай лістотай Дрэва даверанае восеньскай познай літасці. Хтосьці ў летах пахілых за чарай віна. У ап’янелага шчокі — як пад інеем лісце: Хаця й барвяныя, ды красіць іх не вясна. Ідучы ўначы Хмары восеньскія засланілі нябесны пагляд. Насунуўся холад начы, ў імгле падкраўся крадма. Адно адчуваю, як на мне адсырэў халат, А кропляў дажджу і шуму іхнага як і няма. Слухаючы цыкадаў Там дзесьці цыкады крыкам крычаць, ноч цягнецца ніткай суздром. Ды яшчэ гэты восеньскі змрок, і грозіцца неба дажджом. Як быццам баяцца, што я свой сум забудуся ў сне наўяў, Яны пераносяць свой крык сюды, дзе я пасцелю паслаў. Згубіў жорава Так знік з вачэй, як пад хатай расталы снег. Высока зляцеў ён, з ім вецер марскі пабег. У дзевяці нябёсах ці не сяброўку знайшоў сабе? Вось ужо тры начы, як пустуе клетка ў журбе. Перапыніўся крык у аблоках маіх надзей, Патопнуў і цень у ззянні поўні глыбей... Ва ўправе сваёй, як жораў знік, з той пары 3 кім бавіцьме час сівавалосы стары? ДуМу 803—853 Вяртанне дадому За рукаў мяне цярэбіць сын: «Ты чаму не йшоў дадому, дзе ты пасся, 3 кім ты так гуляў на месяцы й гады, Што сярэбраныя выйграў пасмы?» Шкадаванне Душу згубіўшы, блукаю ўздоўж рэчак, са мною віна агонь. Танцоўшчыца чуская, як цянінка, хоць стаў яе на далонь. За дзесяць гадоў першы раз у Янчжоу прачнуўся і ўжо не ў сне Убачыў, што нават у Сініх дамінах не паважаюць мяне. Сад Цзіньгу Услед за духмянай пярхою жыццю марнавацца лацвей. Пачуццяў не ведаюць воды, не ведаюць травы людзей. I вецер усходні, і шчэбет у дрэвах жыве дапазна. Пялёстка ляціць са сцябліны, нібыта дзяўчына з вакна. У снезе Дўшы нядаўна палеглых Плачуць на ратным полі. Ціха сяджу й нудзьгую, Ладжу з самотай згоду. Цяжка змрачнеюць хмары, Як спадарожніцы долі. Лёгкай сняжніцы скокі Вецер прынёс з Усходу. Вобзем чарпак! Каб кропля Віна ■— бачурка пустая. Ледзь чырванее вуголле — Прыгадваю ў змроку прысмакі. Як і раней, дарога He йдзе да роднага краю. I, як Інь Хао, ў паветры Пальцам выводжу пазнакі. Святляк Кажуць, далі яго Травы дзікія, гніючы. Точыцца ў цемры спакон, Бо сонца — ягоны скон. Мала святла ягонага, Каб чытаць уначы, Ды самотнаму хадаку Зоркаю здасца ён. Бачыў, як ад дажджу Хаваўся ён у хлуды, Ціснуўся да кары Мокрага дрэва няўзнак. Ну, а тады, калі Сціснуць зямлю халады, Куды, спытацца хачу, Падасца светлы бядак? Аддаюся сваім думкам На мокрай галіне Заходзіцца авялга, I чайка плавае Ля астравіны. Абнылыя кветкі Ахінула смуга, Стурбоцілі рэчку Успаміны а ці правіны. Сівак астарэлы, 3 проса вару віно. Дождж звечарэлы ў вакно Грукаецца неласкава. На лёс свой He касавуруся ўсё адно. Навошта яна Самотніку, слава? Вясновыя воды Як персікі Давераць цвет вясне, I рэчка Дачакаецца вады, Мель да паўдня Разводдзем захлыне, I хваля ў брамку Грукнецца, — тады Чапляю на кручок Жыўца з рукі, Вяду ў гародзік трубы. Як свае Чароды селі, Неба п’юць з ракі. Па-свойму Птушка кожная пяе. Рана ўстаю Я з пеўнямі ўстаю Вясной заўсёды, Паўсюдна руплюся, He чую зморы: Мацую бераг, Каб не змылі воды, I лес прарэджваю, Каб бачыць горы. На недалёкі груд Вяду сцяжынку, Мяне вядзе ўгару Мой крок няхуткі. А праз гадзінку Прыйдзе хлопчык з рынку I прынясе віна Жбанец паўнюткі. Сонца на закоце Пасвятлела фіранка Ў закотнай красе. Ветрык над ручаём, I самотны, й рахманы, П’яны кветкавы водар Мне з саду нясе I да чоўна імкне, Што стаіць прывязаны. Голле гнецца ажно У вераб’інай гульбе, Ад стракозаў спразрысцеў Зялёны закутак. Маладое віно, Хто прыдумаў цябе: Раз глынеш — I прагоніцца роспач і смутак. Шкада Навошта неўзнаку Пялёсткі абляцелі? Хачу я, каб вясна Прыцішыла хаду. I плачу мне шкада, I смеху ў весняй белі — Ды маладосць згубіў, Другую дзе знайду? Мне трэба выпіць так, Каб аж нуда азябла. Пачуцці перадаць Я папрашу радкі. А зразумець мяне б Мог Тао Цянь, як сябра. Ды мы народжаныя У розныя вякі. Перадаю тое, што бачу са свайго будана, крытага травой У глухменістай вёсцы Стаіць мой будан без прыгляду. Зелянее сасна каля плота. Цішыня навакола — каб гук. Чыйсьці човен плыве Па рацэ ў мроіве снегападу, Пад няшчаднасцю ветру Да сцежкі схіліўся бамбук. Рыба мерзне ў вадзе, Прыціскаючыся да чароту, I на водмелі гусі Ў палёт ладзяць крылы свае. Сычуаньскім віном Пратурыў бы я ўмомант маркоту — Ды няма ні грашынкі, А ў крэдыт мне ніхто не дае. Баючыся людзей Распускаюцца кветкі 3 лагоднай прычыны, I вясновыя птушкі чужыны Жураць мой успамін. I адсюль я — За тысячы лі ад Айчыны — Тры гады назіраю, Як сонца ідзе на спачын. Баючыся людзей, Я ставіў хаціну спакою. Мне далёкая далеч Поўная мілаты. I сцяжына даўно Зарастае глухою травою. He чакаю зусім, Каб будзілі яе капыты. Папугай Папугай выгнаць Сумныя думкі не мае сілы. I разумны, і помніць Пра ўсё, што ён бачыў, нябога. Пер’е пакарацела, Знасіліся крылы, Шмат даведаўся слоў — Сэнсу з гэтага ніякога. Што адчыніцца клетка, He пакідае надзеі: Людзі любяць яго, Але не птушынай мілосцю. I самотная ў лесе Галінка пусцее — Што рабіць яму, вязню, 3 марнаю прыгажосцю? ^ікія гусі вяртаюцца на поўнач Дзікія гусі Ляцелі за тысячы лі, Сёння на поўнач Вяртацца прыйшла паравіна. Гледзячы на валачомца Гэтай зямлі, Двойца за двойцай Плывуць яны, як аблачына. Іх засталося Няшмат ужо ля мелізны. Рэжа не толькі абсяг Развітальная ласка. Почутка пра пісьмо, Што прынясуць яны, Любая, гэта ўсё Толысі дурненькая казка. СуДун-По (Су Шы) 1037-1101 I таксама і ў гэтым краі Дождж лупцуе і вецер паліць. Валачомец самотны, сагрэцца Я магу хіба што плачом. Мне б здабыць аблачыну з неба I, як той капялюш, напяліць. Мне б сябе ахінуць зямлёю, Як дарожным каляным плашчом. Ля вакна Сад усходніх суседзяў з пяшчоты — Белыя не злічыць таполі. Дождж усчаўся — і пошум лістоты Мне й начы знаёмы да болю. Ля вакна сяджу, мне не спіцца. Я ссамотнеў бы ўшчэнт ссірацела, Каб хоць гэтая мітульніца На агеньчык мой не ляцела... Надпіс на малюнку з выявай сарокі на пакрытай снегам страсе Што за талент няма нічога Даражэйшага ў свеце — верым. Але ці лёгка з талентам Пазбыцца бяды й нуды? Бачу я на малюнку Засняганыя лес і церам I на страсе сароку, — Крылы мае, чаму ж не ўзляціць тады? Праводжу Ван Цзы-лі ля крыніцы Бадхісатв, што ў Учане Праводжу ў дарогу цябе без віна, Адыходзіш з торбай пустой. Прашу напіцца з крыніцы вады, Смачнейшай за ўсё ў жыцці. He трэба ў скрусе хіліць галаву Пасля расстання са мной — Дзе б ты ні быў, неба ў вадзе Будзе, як і раней, плысці... Турую вершу ў шэсць слоў Хэ Чжан-гуаня Так раптоўна і чысты вецер Зайграў на зямлі-жалейцы. I поўня аздобіла неба Намаляванаю ёй ракой. Раз бедны, дык як мне госця Развесяліць не ўлегцы? А вось так: ухаплюся за вецер I поўню пагладжу рукой! Храм жоўтага вала Сярод ракі ўзвышаецца скала. He знойдзены на строму шлях заглух. А на скале стаіць святарны вол. Яму няўцям, што значыць рушыць плуг. Ля храма пілігрымы ўпалі ніц, Каб з ранішняй малітвай і мальбой Авечку белую ахвяраваць Пад гукі флейтаў і пад бубнаў бой. А недалёка ў полі вол жывы Плуг цягне па сярдзітых камянях. Стапталіся дашчэнту капыты, Пашчэрбіліся рогі на вятрах. А цягуну хапок травы худы Даюць, каб голад вечны ашукаць. I сапраўды, чым быць валом жывым, Ляпей акамянелым стодам стаць! Сінь Ці-цзі 1140-1207 У храме апаўночы раздаецца голас звана На свеце вечнага я не знаходзіў. I дні свае я чаркай асланяю. Імёнаў мала з цемрадзі стагоддзяў Нам ахавала даўніна сівая. Дзе ханьскія ды ціньскія палацы? Вятрам з дажджамі ёсць дзе разгуляцца Я сніў юнацтва сад у весняй белі, Пяяў, скакаў і смехам поўніў вочы. Стары манах падняў мяне з пасцелі, У звон чамусьці ўдарыў апаўночы. Зажураны стаю, заснуць хачу я I, як заходні вецер плача, чую. Праводжу Фынь Цін Чакае паланкін у тумане. Асірацець не хочацца парогу. Чуваць зязюльчына куванне мне, Як даўні напамінак пра дарогу. Фынь Цін сядае ў паланкін адна, Паглядалі развітацца не спяшае. Дарогай доўгаю не раз яна Услед азірнецца, сэрцу не чужая. Дзе шолах шатаў чула не бяда, Дзе ўсё спявала мне, дзе ўсё трымцела, Застаўся толькі водар ад гнязда, А ластаўка далёка паляцела.