КНІГІ ОНЛАЙН
Прыняць удзел у вычытцы распазнанага тэксту Падрабязней
*** He варухнецца хмурына цяжкая, Паўнеба зацемніўшы... Яўна, бліскавіцу чакае. *** Іх не злічыць, абышоўшы палеткі! Ды кожная цвіце, як захоча,— У тым і подзвіг вышэйшы кветкі! На гары «Накінутай старэчы» Даўнюю быль я сасніў азябла: Плача ў гарах пакінутая старэча, I толькі месік ёй сябра. Зрэзалі чарот на страху. На сцябліны забытыя Ападае сняжок пакрыху. Ранняй вясною Раптам бачу: ад самых плячэй Апраткі маёй папяровай Растуць павучынкі, зыбаючыся лягчэй. Пакідае восень сядзібы. Птушкі плачуць. Круглеюць ад слёз Вочы ў рыбы. Сад, і гара, і гром Здрыгануліся, рухаюцца, заходзяць У летні расчынены дом. На стараратным полі Летнія травы адны Там, дзе зніклі героі, Як сны. Спелым рысам прапахла крысо! Я ішоў цераз поле — й раптам Направа заліў Арысо. *** Матылысом аніяк Ен не стане... Марна дрыжыць На восеньскім ветры чарвяк. Развітанне з сябрам На развітанне радкі На вееры я напісаць хацеў — Ён, каб зламацца, выпаў з рукі. *** Дождж халодны лупіць як апантаны. Так глядзіць азяблая малпачка, Быццам просіць плашч саламяны. Змоўк удалечы звон, Ды водарам вечаровых кветак Водзван плыве ўдагон. *** Я ў дарозе ад холаду ледзь жывы. Хіба што ў птушынага пудзіла Пазычыць хоць рукавы? Перапёлка крычыць далёка. Відаць, вечарэе. Змяркаецца ў ястраба вока. *** Дрэвы ў садзе пасаджаны, зрэшты. Ціха-ціха, каб іх падбадзёрыць, Дождж восеньскі шэпча нешта. *** Год ад году змяняецца мала: Малпа цешыць натоўп У масцы малпы. *** 3 неба вяршыняў сваіх Адны толькі вербы начныя Ліюць яшчэ дождж. Каб не ціх. *** He зайздрошчу летняму салаўю... У маладзенькім гаі бамбукавым Ён аплаквае старасць сваю. Развітваючыся з сябрамі Уцякае зямля з-пад ног, За лёгкі хаваюся колас... Абнізіўся расстання парог. *** У халадок загнала гарачыня. Пяткамі ў сценку ўпёрся I драмлю я ў распале дня. *** Я чаму так, раптам патухшы, Гэтай восенню старасць учуў? Аблачыны ды птушкі. *** Размакае позняе восені след. У самоце я думаю: «А як жыве мой сусед?» Валачомнік! — слова з вуснаў тугі Стане найменнем маім. Восеньскі дождж даўгі... На пасцелі хваробы Я ў дарозе знядужыў, счах. Ды бяжыць і кружляе мой сон Па выпаленых палях. Пасмачка валасоў нябожчыцы маці Як вазьму яе ў рукі з тугою сынняй, Растане — так слёзы паляць мае! — Валасоў ейных восеньскі іней. У садзе старога манастыра Ты, сасна, не мяняла сваё жытло! А колькі тут аджыло манахаў, Колысі бярозак-вывітух адцвіло... Гэй, купец, ты душы не руш! Хочаш, я прадам табе гэты У снезе выкачаны капялюш? *** Да сталіцы абсяг далёкі— Застаецца палова неба. Снегавыя аблокі. *** Сонца зімовага дня. Ледзянее мой цень На спіне ў каня. *** Усе маршчакі разгладжу на ім! Іду я ў госці — На снег любавацца — У папяровым убранні старым. Там, дзе калісьці ўзвышалася стодзіва Буды Павучынак рэдкі дым. Зноўку вобраз Буды бачу На абножжы пустым. Ёй толькі дзевяць дзён, Ды ведаюць і долы, й горы: Вясна прыйшла ў іх сон. Сустрэўшыся з мясцовым вучоным, Перш за ўсё спытаю тады, Як завуць па-тутэйшаму Гэты чарот малады? *** Пакажу табе — і ў дарогу руш — Як у далёкім Ёсіна вішні цвітуць, Мой стары капялюш. На імгненне прамень завіс. Цёмным ценем са змроку вырас Мой заўтрашні дзень — кіпарыс. *** Ажывае ў душы несціхана Туга па маці, па бацьку. Крык самотны фазана! Наведваю горад Hap a У гэты свет прыскакала да дня — Нарадзілася ў дзень нараджэння Буды Малюпасенькае аляня. *** Там, дзе ляціць за аблокі Перад світаннем зязюльчын крык, Што там? — востраў далёкі. Перадсмяротная песня Здарожыўся я і зачах, А ўсё бяжыць і кружляе мой сон Па выпаленых лугах. *** Навошта прагнала маю матулю, Што ў сон да мяне прыйшла, Куваннем сваім, зязюля? Ранран 1647—1693 *** Восеньскі дождж — як сон! He да мяне, да суседа Прашамацеў парасон. Сампу 1647-1732 Дождж маёвы ўлёг! Жабка заплыла У дом цераз парог. Ісё 1653-1688 Бачылі ўсё на свеце не раз Вочы мае — і вярнуліся, Белыя хрызантэмы, да вас. Рансэцу 1654—1707 Дзень навагоддзя першы, новы. На прыслонку вераб’і Доўгія вядуць размовы. *** Набягаючы, хваля мые Хвалю, якая ўцякае... На рацэ халады нямыя! Кікаку 1661 — 1707 *** Поўня высвецілася да дна! На цыноўку свой цень Кінула сасна. Жабрак згарбеў ад хатуля. Улетку ўся ў яго апратка — Неба ды зямля. *** Туманіцца поўневы дыск няўзнач... Два кругі мігцяць у зацені голля — У акулярах мутных пугач. *** Рыбкам тваім ганьбы не дам! Ды каб жа, рыбак стары, Ты мог паспытаць іх сам. *** Якая скарга бяссонная! Па цвыркуну, якога сцапала котка, Нудзьгуе сяброўка ягоная. *** Зімы перазяблы сон. Пудзілы ў полі пустэльным — Куросадні для варон. *** Сад сасмяглы датуль паі, Пакуль наскрозь не прамокнуць Цыкады ды вераб’і. *** Як у гняздзечку, можаш стаіцца Тут, пад парасонам маім, Мокрая ластавіца! Аніцура 1661-1738 *** Куды гэта мне, дайце рады, Выпліхнуць з ванны ваду... Паўсюдна пяюць цыкады! *** Шкілеты свае, як цені, У шаўкі загарнулі людзі. На кветкі глядзяць у трымценні. ^ёса 1662-1704 Палі і горы — Снег усё ціхутка ўкрыў... Адразу стала навакола гола. *** Поўня ліе святло з рукава! Схавалася ў цень кумірні Аслепленая сава. Сіко 1665—1731 О кляновыя лісты! Вы не абпальвайце крылы Птушкам з паднебнай вярсты. He ўтрымаць мне зайздросці словы! Ты дасягнеш вышэйшай красы I ўпадзеш, ліст кляновы. Камо Мабуці 1697—1769 Доўгія дажджы Дождж без пераціху. Апалае лісце бамбука Ад вачэй схавала ў зайздросці Заімшэлую горную сцежку — Ніхто да мяне не ходзіць у госці. *** Заспяваў чаканы цвыркун! Ах, зрабіў бы, калі б на тое Была мая воля, Каб вечна трывала празрыстая ноч, He заходзіла поўня ніколі... Саймаро XVII cm. *** Травеньскіх ліўняў гнеў — I вецер у лісці слівы Шчасліва зазелянеў. Ванцё t-1714 *** Пералётныя гусі! I вы ператварыліся ў змрок Вясновага вечара ў скрусе. Ціё 1703-1775 *** Заткаў павучок малады Бодню студні маёй за ноч... У суседа вазьму вады. Над бягучаю вадой Страказа злавіць спрабуе Цень празрысты свой. На смерць маленькага сына Лавец стракоз мой залаты! Куды ў краіне невядомай Забег сягоння ты? Поўня ў начы ў даверы! Нават птушкі не замкнулі У сваіх гняздзечках дзверы. *** О поўні светлае вока! Я йшла ды йшла да цябе, А ты ўсё далёка. *** Крыкі грэюцца ў кунезе... Белых чапляў не відно Раніцай на свежым снезе. Ціха матылёк заснуў! Што прыснілася яму? Крылкамі ўзмахнуў. Я й паспела забыцца, Што губы нафарбавала... Даруй, крыніца! Poma- 1707-17 87 Восеньскай поўні дары. О, каб нарадзіцца нанова Сасной на гары! Тайгі 1709—1772 *** А песня льецца ўсё смялей. Як быццам не закратаваны У клетцы салавей. Таясу Мунэтакэ 1714—1771 Склаў неяк вечарам, калі за чаркай сакэ любаваўся садам падчас снегападу Ім 6ы цяпер, сакэ смакуючы, Любавацца малюнку дзівоснаму, Забыўшы на спех, — Ды дзе там, блукае народ чамусьці, Вытоптвае на вуліцах снег! Бусон 1716-1783 Стодзіва князя апраметнай Так рот пунсавее ў заклёне У князя Эмма, як быццам Ен выплюнуць хоча півоню. *** Халодная ноч са мной! Па ценю сваім ступаю, Па меліне рачной. *** Халоднага ветру згон. Званы на званіцы пакінуўшы, Плыве вечаровы звон. Дарога як не расплачацца: Расцвілі пад начным дажджом Пакінутыя ля яе гарлачыкі. *** Кудменьчык ліе водар свой. Колысі няўянага зачаравання У дзяўчыне глуханямой! Поўня, сёння гаспода твая ўся! Сутыкнуўся раптам са мной Сляпы — і засмяяўся... Разбойніцкі атаман I той гэткай ноччу, напэўна, Склаў песню пра поўню й туман! Унеслі лямпу ў цёмны пакой... I жоўтыя хрызантэмы Раптам колер згубілі свой. У даліну сышоў я, стары. На бровы восеньскай халадэчай Легла вяршыня гары. «Пачалася бураГ» — Рабаўнік на дарозе Перасцярог мяне хмура. На дзве вёсачкі з краю ў край Адна ліхвярова крамка. Зімовы гай. Горны ручай, як у сне, Бег цішэй і цішэй... Лядок на дне. *** Склыгатанне пілы тупой — О, галеча, галеча! — Апаўночы зімой. *** Уцяў сякерай прачула I замёр... Якою вохкасцю Ў зімовым лесе дыхнула! Гёдай 1732—1792 Ліст на ліст ляціць ахвоча, ўсё асыпалася, й дождж Па дажджу дажджыста хвошча. Кіто 1741-1789 Навальнічны агонь! Упаў і сканаў, I зноў ажывае конь. Рокан 1757-1831 *** Раней у дагоду настрою Сачыў я ўранні снег Толькі зімою. Ды, пэўна, ўжо час настаў — Каб снег у маіх валасах не растаў. Прачнуўся, убачыўшы ў сне брата Есёюкі Скажы, адкуль Ты сёння прыйшоў Да мяне сцяжынаю сноў, Хоць на сцяжыне ў гарах Гурбамі перапынены шлях? Запавет Што я пакіну на свеце гэтым Пасля сябе, адышоўшы ў сны? Кветкі — вясною, Голас зязюлі — летам, Восенню — полымныя кляны... lea 1763-1827 * * * Верабейка, дом твой дзе? Прэч з дарогі! Прэч з дарогі! Бачыш, конь ідзе. *** Гэтак фазан унадрыў Крычыць, быццам гэта ён Першую зорку адкрыў. *** Абясснежыўся прастор. Асвяціліся радасцю Нават абліччы гор. *** Чужых няма ў гэтым свеце! Мы ўсе адзін другому браты Пад вішнямі ў цвеце. *** А салавейка зноў Пяе ўсё тую ж песню I для паноў. *** Як вішні ўквецілі далі! Яны й ганарліўца-князя 3 каня сагналі. *** Цыкада, свой плач не купай у росах! Без расстання няма кахання Нават для зорак там, у нябёсах. Вяртайся вясной, дзе ні лётай! He забудзься на родны дом, Ластаўка, ў дарозе далёкай! *** He тапчыце травы сырой! Там светлячкі свяціліся ўчора начной парой. *** I поўня выплыла багата, I самы дробны куст Запрошаны на свята. Дрэва павінны ссячы... А птушкі ўсё завінаюцца, Гняздзечка на ім уючы. *** Я прылёг сабе ў цянёк. За мяне таўчэ мой рыс Горны ручаёк. *** Па дарозе згубіце сваркі ды страхі, Спрыяйце адзін аднаму, як браты, Пералётныя птахі! О, калі 6 віхор у восеньскі дзень Мне апалых лістоў прынёс Гэтулысі, каб сагрэць агмень! *** У пустазеллі, дзе папасваюцца скразнякі, Пабачце, якія чароўныя Нарадзіліся матылькі. Вялікі Буда ў Камакура Буда ўгары! Вылецела ластаўка 3 ягонай наздры. *** He ведаю, што тут за людзі такія, Ды ў палях птушыныя пудзілы Да апошняга ўсе крывыя! *** Свет поўны жуды! Нават калі расцвітаюць вішні... Нават тады... *** Я ведаю, гэта па мне Звініць увечары звон. He дыхаю — раптам міне. *** He біце муху, ёй страху стае!