Гуканне паэзіі Усходу
пераклады Рыгора Барадуліна
Выдавец: Рымска-каталіцкая парафія святога Сымона і святой Алены
Памер: 312с.
Мінск 2007
***
He варухнецца хмурына цяжкая, Паўнеба зацемніўшы...
Яўна, бліскавіцу чакае.
***
Іх не злічыць, абышоўшы палеткі!
Ды кожная цвіце, як захоча,—
У тым і подзвіг вышэйшы кветкі!
На гары «Накінутай старэчы»
Даўнюю быль я сасніў азябла: Плача ў гарах пакінутая старэча, I толькі месік ёй сябра.
Зрэзалі чарот на страху. На сцябліны забытыя Ападае сняжок пакрыху.
Ранняй вясною
Раптам бачу: ад самых плячэй
Апраткі маёй папяровай
Растуць павучынкі, зыбаючыся лягчэй.
Пакідае восень сядзібы.
Птушкі плачуць. Круглеюць ад слёз Вочы ў рыбы.
Сад, і гара, і гром
Здрыгануліся, рухаюцца, заходзяць У летні расчынены дом.
На стараратным полі
Летнія травы адны Там, дзе зніклі героі, Як сны.
Спелым рысам прапахла крысо! Я ішоў цераз поле — й раптам Направа заліў Арысо.
***
Матылысом аніяк
Ен не стане... Марна дрыжыць На восеньскім ветры чарвяк.
Развітанне з сябрам
На развітанне радкі
На вееры я напісаць хацеў — Ён, каб зламацца, выпаў з рукі.
***
Дождж халодны лупіць як апантаны. Так глядзіць азяблая малпачка, Быццам просіць плашч саламяны.
Змоўк удалечы звон, Ды водарам вечаровых кветак Водзван плыве ўдагон.
***
Я ў дарозе ад холаду ледзь жывы. Хіба што ў птушынага пудзіла Пазычыць хоць рукавы?
Перапёлка крычыць далёка.
Відаць, вечарэе.
Змяркаецца ў ястраба вока.
***
Дрэвы ў садзе пасаджаны, зрэшты. Ціха-ціха, каб іх падбадзёрыць, Дождж восеньскі шэпча нешта.
***
Год ад году змяняецца мала: Малпа цешыць натоўп
У масцы малпы.
***
3 неба вяршыняў сваіх Адны толькі вербы начныя Ліюць яшчэ дождж. Каб не ціх.
***
He зайздрошчу летняму салаўю... У маладзенькім гаі бамбукавым Ён аплаквае старасць сваю.
Развітваючыся з сябрамі
Уцякае зямля з-пад ног, За лёгкі хаваюся колас... Абнізіўся расстання парог.
***
У халадок загнала гарачыня. Пяткамі ў сценку ўпёрся I драмлю я ў распале дня.
***
Я чаму так, раптам патухшы, Гэтай восенню старасць учуў? Аблачыны ды птушкі.
***
Размакае позняе восені след.
У самоце я думаю: «А як жыве мой сусед?»
Валачомнік! — слова з вуснаў тугі Стане найменнем маім.
Восеньскі дождж даўгі...
На пасцелі хваробы
Я ў дарозе знядужыў, счах.
Ды бяжыць і кружляе мой сон Па выпаленых палях.
Пасмачка валасоў нябожчыцы маці
Як вазьму яе ў рукі з тугою сынняй, Растане — так слёзы паляць мае! — Валасоў ейных восеньскі іней.
У садзе старога манастыра
Ты, сасна, не мяняла сваё жытло! А колькі тут аджыло манахаў, Колысі бярозак-вывітух адцвіло...
Гэй, купец, ты душы не руш! Хочаш, я прадам табе гэты У снезе выкачаны капялюш?
***
Да сталіцы абсяг далёкі— Застаецца палова неба. Снегавыя аблокі.
***
Сонца зімовага дня. Ледзянее мой цень На спіне ў каня.
***
Усе маршчакі разгладжу на ім!
Іду я ў госці —
На снег любавацца — У папяровым убранні старым.
Там, дзе калісьці ўзвышалася стодзіва Буды
Павучынак рэдкі дым. Зноўку вобраз Буды бачу На абножжы пустым.
Ёй толькі дзевяць дзён, Ды ведаюць і долы, й горы: Вясна прыйшла ў іх сон.
Сустрэўшыся
з мясцовым вучоным,
Перш за ўсё спытаю тады, Як завуць па-тутэйшаму Гэты чарот малады?
***
Пакажу табе — і ў дарогу руш — Як у далёкім Ёсіна вішні цвітуць, Мой стары капялюш.
На імгненне прамень завіс. Цёмным ценем са змроку вырас Мой заўтрашні дзень — кіпарыс.
***
Ажывае ў душы несціхана Туга па маці, па бацьку. Крык самотны фазана!
Наведваю горад Hap a
У гэты свет прыскакала да дня — Нарадзілася ў дзень нараджэння Буды Малюпасенькае аляня.
***
Там, дзе ляціць за аблокі
Перад світаннем зязюльчын крык, Што там? — востраў далёкі.
Перадсмяротная песня
Здарожыўся я і зачах, А ўсё бяжыць і кружляе мой сон Па выпаленых лугах.
***
Навошта прагнала маю матулю, Што ў сон да мяне прыйшла, Куваннем сваім, зязюля?
Ранран 1647—1693
***
Восеньскі дождж — як сон! He да мяне, да суседа Прашамацеў парасон.
Сампу 1647-1732
Дождж маёвы ўлёг! Жабка заплыла У дом цераз парог.
Ісё 1653-1688
Бачылі ўсё на свеце не раз Вочы мае — і вярнуліся, Белыя хрызантэмы, да вас.
Рансэцу 1654—1707
Дзень навагоддзя першы, новы. На прыслонку вераб’і Доўгія вядуць размовы.
***
Набягаючы, хваля мые Хвалю, якая ўцякае... На рацэ халады нямыя!
Кікаку
1661 — 1707
***
Поўня высвецілася да дна! На цыноўку свой цень Кінула сасна.
Жабрак згарбеў ад хатуля. Улетку ўся ў яго апратка — Неба ды зямля.
***
Туманіцца поўневы дыск няўзнач... Два кругі мігцяць у зацені голля — У акулярах мутных пугач.
***
Рыбкам тваім ганьбы не дам!
Ды каб жа, рыбак стары, Ты мог паспытаць іх сам.
***
Якая скарга бяссонная!
Па цвыркуну, якога сцапала котка, Нудзьгуе сяброўка ягоная.
***
Зімы перазяблы сон.
Пудзілы ў полі пустэльным — Куросадні для варон.
***
Сад сасмяглы датуль паі, Пакуль наскрозь не прамокнуць Цыкады ды вераб’і.
***
Як у гняздзечку, можаш стаіцца Тут, пад парасонам маім, Мокрая ластавіца!
Аніцура 1661-1738
***
Куды гэта мне, дайце рады, Выпліхнуць з ванны ваду... Паўсюдна пяюць цыкады!
***
Шкілеты свае, як цені, У шаўкі загарнулі людзі. На кветкі глядзяць у трымценні.
^ёса 1662-1704
Палі і горы —
Снег усё ціхутка ўкрыў...
Адразу стала навакола гола.
***
Поўня ліе святло з рукава! Схавалася ў цень кумірні Аслепленая сава.
Сіко 1665—1731
О кляновыя лісты!
Вы не абпальвайце крылы Птушкам з паднебнай вярсты.
He ўтрымаць мне зайздросці словы! Ты дасягнеш вышэйшай красы I ўпадзеш, ліст кляновы.
Камо Мабуці 1697—1769
Доўгія дажджы
Дождж без пераціху.
Апалае лісце бамбука
Ад вачэй схавала ў зайздросці Заімшэлую горную сцежку — Ніхто да мяне не ходзіць у госці.
***
Заспяваў чаканы цвыркун!
Ах, зрабіў бы, калі б на тое
Была мая воля,
Каб вечна трывала празрыстая ноч, He заходзіла поўня ніколі...
Саймаро XVII cm.
***
Травеньскіх ліўняў гнеў — I вецер у лісці слівы Шчасліва зазелянеў.
Ванцё t-1714
***
Пералётныя гусі!
I вы ператварыліся ў змрок Вясновага вечара ў скрусе.
Ціё 1703-1775
***
Заткаў павучок малады Бодню студні маёй за ноч... У суседа вазьму вады.
Над бягучаю вадой Страказа злавіць спрабуе Цень празрысты свой.
На смерць маленькага сына
Лавец стракоз мой залаты! Куды ў краіне невядомай Забег сягоння ты?
Поўня ў начы ў даверы! Нават птушкі не замкнулі У сваіх гняздзечках дзверы.
***
О поўні светлае вока!
Я йшла ды йшла да цябе, А ты ўсё далёка.
***
Крыкі грэюцца ў кунезе... Белых чапляў не відно Раніцай на свежым снезе.
Ціха матылёк заснуў! Што прыснілася яму? Крылкамі ўзмахнуў.
Я й паспела забыцца, Што губы нафарбавала... Даруй, крыніца!
Poma-
1707-17 87
Восеньскай поўні дары. О, каб нарадзіцца нанова Сасной на гары!
Тайгі 1709—1772
***
А песня льецца ўсё смялей. Як быццам не закратаваны У клетцы салавей.
Таясу Мунэтакэ 1714—1771
Склаў неяк вечарам, калі за чаркай сакэ любаваўся садам падчас снегападу
Ім 6ы цяпер, сакэ смакуючы, Любавацца малюнку дзівоснаму, Забыўшы на спех, —
Ды дзе там, блукае народ чамусьці, Вытоптвае на вуліцах снег!
Бусон 1716-1783
Стодзіва князя апраметнай
Так рот пунсавее ў заклёне У князя Эмма, як быццам Ен выплюнуць хоча півоню.
***
Халодная ноч са мной! Па ценю сваім ступаю, Па меліне рачной.
***
Халоднага ветру згон.
Званы на званіцы пакінуўшы, Плыве вечаровы звон.
Дарога як не расплачацца: Расцвілі пад начным дажджом Пакінутыя ля яе гарлачыкі.
***
Кудменьчык ліе водар свой. Колысі няўянага зачаравання У дзяўчыне глуханямой!
Поўня, сёння гаспода твая ўся! Сутыкнуўся раптам са мной Сляпы — і засмяяўся...
Разбойніцкі атаман
I той гэткай ноччу, напэўна, Склаў песню пра поўню й туман!
Унеслі лямпу ў цёмны пакой... I жоўтыя хрызантэмы Раптам колер згубілі свой.
У даліну сышоў я, стары.
На бровы восеньскай халадэчай Легла вяршыня гары.
«Пачалася бураГ» — Рабаўнік на дарозе Перасцярог мяне хмура.
На дзве вёсачкі з краю ў край Адна ліхвярова крамка.
Зімовы гай.
Горны ручай, як у сне, Бег цішэй і цішэй... Лядок на дне.
***
Склыгатанне пілы тупой — О, галеча, галеча! — Апаўночы зімой.
***
Уцяў сякерай прачула
I замёр... Якою вохкасцю Ў зімовым лесе дыхнула!
Гёдай 1732—1792
Ліст на ліст ляціць ахвоча, ўсё асыпалася, й дождж Па дажджу дажджыста хвошча.
Кіто 1741-1789
Навальнічны агонь! Упаў і сканаў, I зноў ажывае конь.
Рокан 1757-1831
***
Раней у дагоду настрою
Сачыў я ўранні снег
Толькі зімою.
Ды, пэўна, ўжо час настаў —
Каб снег у маіх валасах не растаў.
Прачнуўся, убачыўшы ў сне брата Есёюкі
Скажы, адкуль
Ты сёння прыйшоў Да мяне сцяжынаю сноў, Хоць на сцяжыне ў гарах Гурбамі перапынены шлях?
Запавет
Што я пакіну на свеце гэтым Пасля сябе, адышоўшы ў сны? Кветкі — вясною, Голас зязюлі — летам, Восенню — полымныя кляны...
lea 1763-1827
* * *
Верабейка, дом твой дзе? Прэч з дарогі! Прэч з дарогі! Бачыш, конь ідзе.
***
Гэтак фазан унадрыў Крычыць, быццам гэта ён Першую зорку адкрыў.
***
Абясснежыўся прастор. Асвяціліся радасцю Нават абліччы гор.
***
Чужых няма ў гэтым свеце! Мы ўсе адзін другому браты Пад вішнямі ў цвеце.
***
А салавейка зноў Пяе ўсё тую ж песню I для паноў.
***
Як вішні ўквецілі далі! Яны й ганарліўца-князя 3 каня сагналі.
***
Цыкада, свой плач не купай у росах! Без расстання няма кахання Нават для зорак там, у нябёсах.
Вяртайся вясной, дзе ні лётай! He забудзься на родны дом, Ластаўка, ў дарозе далёкай!
***
He тапчыце травы сырой! Там светлячкі свяціліся ўчора начной парой.
***
I поўня выплыла багата, I самы дробны куст Запрошаны на свята.
Дрэва павінны ссячы... А птушкі ўсё завінаюцца, Гняздзечка на ім уючы.
***
Я прылёг сабе ў цянёк. За мяне таўчэ мой рыс Горны ручаёк.
***
Па дарозе згубіце сваркі ды страхі, Спрыяйце адзін аднаму, як браты, Пералётныя птахі!
О, калі 6 віхор у восеньскі дзень Мне апалых лістоў прынёс Гэтулысі, каб сагрэць агмень!
***
У пустазеллі, дзе папасваюцца скразнякі, Пабачце, якія чароўныя
Нарадзіліся матылькі.
Вялікі Буда ў Камакура
Буда ўгары!
Вылецела ластаўка 3 ягонай наздры.
***
He ведаю, што тут за людзі такія, Ды ў палях птушыныя пудзілы Да апошняга ўсе крывыя!
***
Свет поўны жуды!
Нават калі расцвітаюць вішні...
Нават тады...
***
Я ведаю, гэта па мне Звініць увечары звон. He дыхаю — раптам міне.
***
He біце муху, ёй страху стае!
КНІГІ ОНЛАЙН
