КНІГІ ОНЛАЙН
Прыняць удзел у вычытцы распазнанага тэксту Падрабязней
Рукі дрыжаць у яе... Ногі дрыжаць у яе... *** Алень, аблянелы ад сноў, Строс са спіны сваёй матылыса I задрамаў зноў. *** He праганяйце авадня — Ён прыляцеў наведаць кветкі, Пчале амаль радня. *** Край родны поўны хараства. У ім цвіце вішнёвым цветам I дзікая трава. Кагава Кагэкі 1768-1843 Ясная поўня над гарамі Сосны ў гарах усе ўжо набылі абрысы, I галінку любую разгледзяць вочы Да самай апошняй іглінкі,— Поўня восеньскай ночы... Старэча Басё Хай не дасяг я Старога стаўка Запаветнае глыбіні, Дый сёння адрозніваю ўсплёскат у цішыні. Торная вішня Ззяннем поўні ў гарах Вішня залітая ў скрусе. Бачу, пад ветрам Дрыжакі па дрэвах прайшлі — Значыць кветкі апасці мусяць?! Акума Каталаці 1798-1868 Брама Вось і сёння дадому Ледзьве дапоўз — і рад. Неўзабаве, відаць, Выйду я з гэтай брамы, Каб не прыйсці назад. У думках пра будучае жыццё He трэба мне ні чыны, ні чые дары. Тут, на зямлі, я адрадзіцца хацеў бы Тым жа, кім быў да гэтай пары. Какэй XVIII cm. Выдаўбень Буды Беглае святло бліскавіцы! У далечы цёмнай палёў Твар Буды паспеў прасвятліцца. Тацібана Акэмі 1811—1868 3 нізкі «Радасці самоты» I сапраўды прыемна, Калі падрыхтуеш, бывае, Туш ды паперу, да смутку гатовы,— I быццам бы самі сабой Пад пэндзлем кладуцца словы. Жартама Мне чуваць за вакном Скуголенне дэманаў — Ім сённяшняй ноччу шчасця стае Дасхочу слязьмі заліцца, Слухаючы вершы мае. Масаока Сікі 1867-1902 Медзякі звіняць у цемры бяссоннай — Грошы лічыць жабрак. О, якая зімовая ноч сцюдзёная! *** Паўдзён задыхаецца без ракі. На аблачынцы адпачываючы, Пяюць жаўрукі. *** Доўжыцца дзень вясновы. Човен з берагам нетаропка Вядзе размовы. Ісікава Такубоку 1886—1912 He затрымаць слязу, што апякла шчаку. I не забыць таго, хто паказаў, Што ўсё — адзін дзьмушок пяску!.. *** Весяліць захацелася ўсіх людзей. Весялюся. А ў сэрцы разумным Смутак тоіцца ўсё глыбей. *** Без матчынай мовы мы ўсе — бабылі. Змяшаўся з людской гаманою па станцыі, Каб толысі пачуць словы роднай зямлі. *** Унепрыкметку для мяне адна 3 драбінкамі пяску сляза змяшалася. Якой цяжкой зрабілая яна! *** Эх, разняволіўшы ногі і рукі, Расцягнуцца па ўсім пакоі! ... А потым прачнуцца ў спакоі... *** Дым, што плыве і растае ў блакіце, Дым, што плыве і растае, зірніце, — Хіба ён не падобны да мяне? *** Вось і працаваў, не спачываючы ні на міг, А жыць не стала лягчэй. I я не адводжу вачэй ад рук сваіх. Лёсткі для мяне — як люты град. Толькі падымаюць злосць у сэрцы. Горка ведаць пра сябе зашмат. 3 карэйскай паэзіі О час! Ты — як рака, што ўсё знясе... Чхве Чхівон 857—? Даўняе памкненне Гордай красуняй нават лісіца прыкінуцца можа падчас. He горш за вучонага мужа барсук здольны трактаты пісаць. Ды як перакулыпчыкаў разгадаць, убачыць іх без акрас? Аблічча людское прыняўшы, яны спрытна дурманяць нас. Лёгка з’іначыць усё як ёсць, ды толку ці шмат у тым? Быць панам жаданняў сваіх, дальбог, цяжэй, як і быць самым. Адрозніць праўду хачу ад хлусні, што толькі бачу ва ўсім. Люстэрка сэрца гатоў шліфаваць, каб бачыць ісціну ў ім. Дажджлівай восеньскай ноччу Чытаю вершы, а ў сэрца гаркота тне. У тлумным свеце сапраўдных мала сяброў. За вокнамі дождж. Каганец. Агонь нешта шэпча ў сне. Думы мае — за тысячу лі ад мяне. Ai ,к?кэхён 1287-1367 Ha тэму адной песні каро Прыволле рыжым вераб’ям — не журацца ніколі. ўвесь год не сеюць і не жнуць — ім усяго даволі. Бабыль стары ўзараў свой клін, сам сеяў, сам палоў. А вераб’ям што рыс, што проса — ўсё паздзяўбалі ў полі. Кн/^он 1501—1570 *** Кульгавага паганяю асла. Сонца амаль зайшло. Дарога ў горы цішэй пайшла. Жах у цясніне гасіць святло. Брэх сабачы, данесены ветрам, чую. Здаецца, што дома ўжо абначую. Чон Чхоль 1537—1594 *** Пад хмарамі лунаў заўсёды журавель. Ды неяк з вышыні спусціўся доле. Ен паглядзець, напэўна, захацеў, Як людзі на зямлі жывуць на волі. Яны яго старанна абскублі — I ўжо ў нябесы ён не ўзняўся болей! *** I журавель кудысьці адляцеў, Тэраса апусцела над вадою. Калі падамся ўслед за ім з журбою, Ці я змагу яшчэ сюды вярнуцца?.. Ці адыду навек, а ці вярнуся — Давай, мой дружа, Зрушым нашы чашы! *** Цень над вадой узрушыў напаміны. Ступае па мастку стары манах. Скажы мне, ўсе наведаўшы мясціны, Куды цяпер ты свой кіруеш шлях? Ён крок не сцішыў, Посах свой узняў I моўчкі мне на неба паказаў. Сін Хым 1566-1628 *** Выпаў снег у паселішчы горным без меры. Чым знайсці, дык сцяжыну лягчэй згубіць. Хай зачынены будуць сягоння дзверы Плеценыя — хто можа за імі быць? Маладзік нескупы ў развітальным святле Ціхім сябрам гасцюе ў маім жытле. *** Слава — гэта стаптаныя чаравікі На дзіравых панчохах, што помняць ваду. I цяпер я з аленямі дружбу вяду. Гэтак жыць бы, забыўшы бяду і нуду! А табе, ван спагадны, мой дзякуй вялікі. Кім Гванук 1580—1656 I горы, і рэкі — жаданы спакой. Няўжо з кім дзяліць пачну я? Валодаю кожнай гарой і ракой, Сабе не ў дакуку паную. Я тут гаспадар, Хай зайздросцяць скупому. Але ні драбка не ўступлю анікому! Сон Сіроль 1607-1689 Зялёныя горы жывуць са згоды прыроды. Сінія рэкі жывуць са згоды прыроды. I рэкі, і горы жывуць са згоды прыроды — I я сярод іх жыву са згоды прыроды. Вырас я сярод гор і рэк са згоды прыроды, I ціха буду старэць са згоды прыроды. Понім-тэгунь (Хіджон) 1619-1659 *** Садзіцца сонца і наўкол сцямнела, I гэта значыць — ноч ступае смела. Ды зноў святлее неба пакрысе — I новы дзень мне зноў нясе надзею. О час! Ты — як рака, што ўсё знясе! I сумна разумець, што я старэю... Лю ДыКОН 1748-? Дамаўляюся з сябрам пабачыцца ўвосень Ёсць каля ўсходняй вяршыні хаціна, вокал усё ў палыне, ў бур’яне. Чакае хаціна, што даўняй сцяжынай сябра парупіцца да мяне. Як нешта ў пару лістападу здалёку зарыжэецца воку твайму ў тым баку, Ведай, што я, а не хтосьці іншы, еду насустрач на рыжым быку. 3 в’етнамскай паэзіі Шукаем адгалоссе свайго настрою... Ман Зіяк 1051—1096 Спавяшчаю ўсіх пра немач Праходзяць вёсны, Сотні кветак ападаюць. Зноў сотні 3 новай распускаюцца вясной. Тлен спраў зямных Перад вачмі праходзіць, Сляды пражытага Кладуцца сівізной. Вясна, яна He адыходзіць беззваротна. Галінка ў маі Зноў цвіце перада мной. Кхонг Ao ?-Ш9 Пішу аб памкненнях душы Абраўшы мясціны, якія, магчыма, аднойчы наведае лёс, Дзень цэлы я цешуся ў горнай хаціне, У якой і настрой мой падрос. Парою з вяршыні скалы адзінокай я свой распавольваю крык. Ажно ледзянее ад голага крыку пустэча вялікіх нябёс. ^ай Са 1119—1180 Каменны конь Гэты каменны конь — ягоны ашчэр не патух — Лісце зжыраючы, ён іржэ дзень пры дні. На вялікім шляху людскі не спыняецца цуг. Толькі адзін чалавек знерухомеў на гэтым кані. Мінь Чы ?-П96 Шукаем адгалосак У соснах не ціхне вецер, святлее аблічча поўні ў вадзе. Тут цень не прысутнічае, дый рэчы няма самое. Так і цела людское не адрозніш ад іншых нідзе: Мы ў пустэчных пустэчах шукаем адгалосак свайго настрою. Чан Тхань Тонг 1240-1290 У палацовым садзе веснавым днём згадваю мінулае Сцежкі замшэлі, браме самотна, шоўк травяны стаў травой. Пуста, бязлюдна ўвесь дзень, сад спавіты гулкаю цішынёй. Тысячы тысяч адценняў, калёраў марна наўкол стракацяць. Гэта каму шчодра кветкі раскрыліся сёлетняю вясной? Чан Нян Тонг 1258—1308 На возеры Донгтхіен На возеры Донгтхіен у прыроды пануры твар, Hi травы, ні краскі не красяць вясёлы вясновы палон. Над сумным краем злітаваўся ўсявышні ўладар — Там у небе бясхмарным гучыць нечаканы звон. У першы дзень новага года У гасцініцы той жа жыве на чужыне госць, I новая йдзе вясна і сонца нясе ў паглядзе. Дзень вяртання дамоў, ён наогул ці ёсць? Астарэўшы, парэпаліся дрэвы ў бацькоўскім садзе! Нгуен Чунг Нган 1289—1370 Вяршыня зваротных гусей Раса на бамбуку, над соснамі дым між скалаў, як самасей. Клубіцца пара — і да яе не дацягнуцца снам. Вяршыня восеньская назад павярнула палёт гусей. Дык з кім жа цяпер я ліст перадам на поўдзень адсюль у Ліньнам? Уночы прычаліў у Цзіньліні Чалавек у плыткім сваім чаўне, і поўня плыве сама. Дунцінская восень, а з ёй усім і духу, й руху стае. Дык вось чаму для душы і ў сне ні хваляў, ні туману няма, I вецер усходні на гэтую ноч дадому праводзіў яе. Храм у пустэльнай мясціне веснавым днём У смузе нерухомай духмяныя травы, зялёныя бачаць зялёныя сны. Прытулак манаха схаваны ад вока на тым баку ручая. Манах так заняты, што не заўважае, калі трывога вясны, А двор ягоны запалы лістам, і зрання крычыць амяльга як свая. Нгуен 4ай 1380-1442 Вясновая прыстань Бераг — зялёны дым, прыстань таксама зялёная. Дождж вясновы прайшоў, поўня ў нябёсы грукае. Рэдка хто шпацыруе па глухаманістых сцежках. На прыбярэжным пяску сонны човен поўніцца скрухаю. Тхай Тхуан XV cm. Had рэчкай Муон Бераг пакаты, блакіту трывожная гаць. Рана сяляне ў поле выходзяць араць. Быкоў падганяючы, спудзілі белых птушак. Вецер пранёсся — рэха далёка чуваць. Фам Тхай 1777-1813 Сам пра сябе 1 Каб на цікаўнасць мець адказ маглі, Скажу: мне трыццаць год, завуся Лі. Было 6 няблага дзецям патаўсцець, А рукапісу варта б пахудзець... Так і не змог свет перафарбаваць. Хацеў спяваць, а выпала маўчаць. Яшчэ жыву і жву свой хлеб надзённы. Памру — няма каму пасумаваць. 2 Пяць-шэсць гадоў навокала разбой. Запавядала доля вырак свой. Што я за трыццаць год паспеў пабачыць? Як людзі чубяцца спаміж сабой. Што я завёў? — хіба што томік вершаў Ды жбан амаль пусты, і той з вадой. Збірацца час да Буды на нябёсы. Усмак насыціўся я мітуснёй пустой. Зыонг Кхонг Ло Рыбацкі спачынак Дзесяць тысяч сіняй ракі і нябёс дзесяць тысяч лі. У тутовых гаях хаціны сялян, дымамі хаціны ўсе параслі. Спіць рахмана рыбак стары, й аніхто не гукне яго ў ціхім сне. 3 паўдня прачнуўся рыбак — ажно поўна снегу ў ягоным чаўне. Пра запаветнае Я варажбою выйграў «Змяю з драконам» — мясціну, дзе жыць ільга. He цугляў я пачуцці з рання да ночы, каб ад радасці збегла туга. I так здараецца, што дападаю да вяршыняў гораў старых, I кідае неба ў подрыгі з самотнай вяршыні мой доўгі крык. ЗМЕСТ Спрыяйце адзін аднаму, як браты, Пералётныя птахі 5