• Газеты, часопісы і г.д.
  • Крыжы на ростанях кніга вершаў Уладзімір Мароз

    Крыжы на ростанях

    кніга вершаў
    Уладзімір Мароз

    Выдавец: Зміцер Колас
    Памер: 140с.
    Мінск 2014
    8.71 МБ
    Улддзімір Мдроз
    КРЫЖЫ НА РОСГАШ
    Ул&дзімір Млроз
    КРЫЖЫ НД РОСТДНЯХ
    Кніга вершдў
    Улддзімір Мдроз
    КРЫЖЫ НД РОСТДНЯХ
    Кнігд вершдў
    Мінск
    Быдлвец
    Зміцер Колдс
    УДК 821.161.3-1
    ББК 84(4Бен)~з
    М28
    Млстлк Мдрынд Млроз.
    Фотл Дляксдндрл Vaacaba.
    3 удзячндсцю жонцы мдёй Бользе і ддчцэ Млрыне.
    Мароз, У. В.
    М28 Крыжы на ростанях: кніга вершаў/Уладзімір Мароз. — Мінск: Зміцер Кодас, 2014.—140 с.
    ISBN 978-985-6992-47-9
    У новай кнізе Уладзімір Мароз ідзе горнімі і до/іьнімі шяяхамі Святой Зямяі і сваёй роднай Беяарусі. Вершы вылучаюцца адметнай інтанацыяй, шчырасцю пачуцця, фіяасофскай загяыбяенасцю.
    Адрасуецца шырокай чытацкай аўдыторыі.
    УДК 821.161.3-1
    ББК 84(4Бей)-5
    ISBN 978-985-6992-47-9
    © Мароз У. В., 2014.
    © Мароз М. У., ідюстрацыі, 2014.
    © Афармяенне. Выдавец Зміцер Колас, 2014.
    ГОРНІЯ СКРЫЖДЛІ
    Іерус&лімскдя нізкл
    Мдя Святдя Зямля
    Яе ведлў, спрадвечную, з кніг, Поўных цудаў дзівосных і дзеяў, Дзе іскрылася казка ці лліф, Што Гасподзь длвр&датнл пасеяў.
    Я выў тут адначасна і тлм, I далёка нівыта, а влізка.
    ПлдняБесны прасветлены драм, Чалавецтва святая калыска.
    3 таго часу — жаданне длпяць /Кыватворныд мясцін на планеце.
    Ды нікому не дадзена знаць.
    Як шляуі нашы лягуць па свеце.
    Vee роўна душою імкнуў, V малітве прасіў падсвядома.
    Браму светлую ключ адамкнуў Я нарэшце вярнуўся дадому.
    Гэтыд тысяч гадоў не сплыло — Спрычыніўся дл справаў Хрыстовых. Тут лунала любові крыло Злпаветам чаканым і новым.
    Я хлд^.у праайчынай сваёй, Дзе вруіць ;хрысціянства крыніца. Незнаёма-знаёмай зямлёй Лніяк не магу наталіцца.
    Ддвеку мы прагнем жыццёвай спатолі, /Кадаем напіцца жывое вады, Пазвыцца пякучай атрутнай юлолі, Лдпрэчыць наўсцяж непазвежнасць бяды.
    Сасмяглы^ калодзеж ЛЛарыі члкае. За чыстай вадою ішла з невыцця Дзяўчына, што вестку з нявёс лтрымле. Народзіць для нас веззаганна дзіця.
    Бось тут перастрэў яе з велай лілеяй Зусім несплдзеў ар^лнёл Гаўрыіл.
    I свет нлврыняў прычакандй н<цзеяй, Прыняць неплзБежнае сталася сіл.
    ЛЛіг згоды анёлу, цнатлівасць зачацця, Ддкуплены новаю Еваю грэ^.
    Далёка яшчэ пралчуванне распяцця, I доўгаю вудзе дарога навер^.
    Падзякую Богу, што ааў прычасціцца, НайглыБшы калодзеж адкрыў Назарэт.
    Струменяць дасёння святыя крыніцы, Чыёю вадою ратуецца свет.
    Біфлеемскдя зоркл
    Цямрэчай падманнай кіруем вязмэтна, Хоць зорак у выся^ — мя^амі звірай. Так дойдзем да краю жыцця непрыкметна. Нявыт па^авае нязнойдзены рай.
    На гэты^ шляхлх і сцюдзёна, і золка, Дарога ьез выйсця — доць плач, хоць крычы. Ратунак адзін Біфлеемская зорка, Што яркай паходняй паўстала ў начы.
    Хрыстос нарадзіўся нявёсы святкуюць, Напятасць душы адгукнулася зноў.
    Крануўшы лагодна струну трапяткую, Наўсцяж разлілася над светам лювоў.
    Заззяла спатольна пралвесніца рання, Пачатак Браў першы евангельскі дзень. П&кліканым людзям жывое ад^ланне, Бялікае шчасце вяртання надзей.
    Ня^ай яе сёння не згле^зець на неве — Святло гэтай зоркі ўжо не патушыць. Яно ў нашыд сэрца^ пры кожнай патрэве, Кав ведаць напраўду, чаму варта жвіць.
    Іудзейск&я пустэльня
    He бойся спякоты пякельнай Для Госпада шля^ падры^туй. Застанься сам насам з пустэльняй, Душу супакоем ратуй.
    Дврысы пяшчотныя мройна Лкрэсляць таве іншасвет.
    Патрэва смыліць незагойна Наяве пачуць Запавет.
    Праз голас Таго, уго ў пустэльні Стагоддзямі кліча ўсі^ нас.
    Ды люузям не рупіць, кав вельмі, Жаданне паслухаць той сказ.
    На сділе гары памаліся, Кав покліч уушою пачуць.
    Спатольнасць злагодзіцца ў высяд, Бязладдзя сплыве каламуць.
    Між дольнім і горнім узмежкі Лдолееш сёння адзін.
    I простымі зровяцца сцежкі — За Госпадам следам ідзі.
    Хрышмэнне ў Іярд&не
    Зялёнай вады Іярдана Лмаль незаўважная плынь. Даврлўся запозна, зарана? — Сумненні дарэшты адкінь.
    Лддайся хрышчэнню напраўдзе, Хоць маеш гадоў як аддаць. Бярэ хваласпеў поўнаўладдзе, Двраду вруіць даврадаць.
    Прасветлыя саовы /лалітвы Пачуюць ракі верагі.
    Няспынная повязь лавітвы, Двранасці час дарагі.
    Належна ў ваду акуніся Сплывуць даравальна граД Біно запаветнае з высяў V новыя аьецца мяД
    Лчысціць душу ад спакусаў Малітва ав воскі^ дара^.
    Пазвавіць ліДід ператрусаў, Паверне на праведны шляд.
    Другое на свет нараджэнне Штуршок дасць па-новаму жыць. Пакліканы ты на служэнне, I так наканована — выць.
    ю
    Гдрл Спдкусы
    Іудзейсклй пустэльні ^рыБты-мірджы, Явлй толькі гдра ў сплзндваемым свеце, Дзе пдстом і мдлітвдй Гдсподзь ндш прлжыў Сордк дзён і ндчэй пд свдім здпдвеце.
    Нл гым месцы святыняй цяпер млнлстыр, Сд скдлы вырдстде ндўсцяж цудл^зейнд.
    Хрлвусціць плл ндгдмі рдзмордны жвір, Ндс угору пддпі^вде пругкл, нд^зейнд.
    Пердстрэне цдрквд, грот-кдпліцд ў скдле, След Ягондй ндгі ндм гдрд ддкрывде.
    Узрушэнне, спякотд і пот нд ілве, Які мдтушкд хустдчкдй л\не выцірде.
    Хвдллспеў скдлдне пл^скляпенную ціш, Пошум длўні^ стдгоддзяў нляве пдчуеш.
    Пдсярэдзіне свету ў дл,хлднні стдіш, Пердд клмнем укленчыш, ддвітдк цллуеш.
    Потым зноў серпднцін ^д вяршыні гдры, Хвіляй немдчндй зддсцд — нямд волей сілы. Ды Гдспо^зь не плкіне цяве дд пдры, Як свдімі плмкненнямі ты Яму мілы.
    Тут дгледзь, як і Ён, ^длягляд з вышыні Цдрствы свету вцаць, пл^мднндя слдвд. Хдй спдкусд не пусціць свде клрлні, Толькі Богу служыць чдллвечля спрлвд.
    Клмяні І ^ЛСБ
    Як ЗрЛБІЦЦЛ КЛМЯНЯМ ^ЛЯБДМІ? Сэнсу не даўмеешся наўпрост.
    За даламі вовраз, за гарамі — Да Святой зямлі вудуй свой мост.
    Краявц паўстане тут дарэчы, Лб якім спакуснік гаварыў: Як ^лябы ду^мяныя, што з печы, Камянюкі-Бо^аны ў гары.
    Уляпіла у с^іл прырода, V траву, сярод някілкіх дрэў.
    Цуд явіць выда гная наі ола, Хто вязмежнасць паказаць ^ацеў.
    Наямося гэтымі ^лявамі, I не трэва пот свой праліваць.
    Рай зямны павратаецца з намі, Чалавеку проста ^аврадаць.
    Ды не варта влытацца ў авлудзе Чуйна слу^ай Госпада свайго.
    He а^зіным ^левам жыцьмець вуузем, Дле ўсякім словам а.у Яго.
    Цуд у Кдне Гллілейсклй
    Першы цуд — лніяк не члканы, — Тут влул зараз стане віном.
    Ты сягоння нл святл лврлны Зл спрлдвечным вясельным сталом.
    Узглдлеш сяье маллдогл, I лювоўю асвечлны шлюб.
    Дай нлм, Госплдзі, шчасця зямногл, Клб вянец дл вянцл кллўся ў зрув.
    Каралеўна твая млллдля Гэтл шчасце тлве прынясе.
    Клрлгодзіць сяьрынл людская Нл вяселле пакліклны ўсе.
    Тут і Ён плБывдў непрыкметна, 3 чалавеклмі рлллсць узяліў.
    He скднчаўся напой запаветна Для вясельніклў проста нлўздзіў.
    Лсвячу я віно ў светлым ^раме, Дзе каменны стліць влдлнос.
    Повязь ро^насці тчэцца між намі, Стлнуць явлю водбліскі кроз.
    He адпрэчыць длдому вяртанне Гэткі стлн ён ужо дл канцд. Бып'ем сёння з тлбой за клулнне. Быццлм толькі вось-вось з-па^ вянцл.
    Светлы сле^
    Галілейскае мора, лавітва 'Іалавечы^ разгуБлены^ душ.
    Бечаровай парою малітва™ Стан суладдзя няўзнак не паруш.
    Лёгкакрылы спакой як ад/ланне, Што дае спаконвечнасць вады. Таямніц задаваць пакліканне Ей выло праз вякі і гады.
    Увірай водар лювасці, ^ыхай. Слу^ай чуйна святы запавет. Рапталх матушка мовіла ці^а: "Тут часінай відаць светлы след.
    Дзе ішоў па влузе, як пасу^у Ён да вучняў сваі^ напрасткі„.“ Узрушэнне засмяглага ду?(у. Доврай весткі настрой трапяткі.
    Цудадзейна адкрыліся вочы Я павачыў сцяжынку святла, Што істужкай у прыцемка^ ночы Па прыці^лай ваузе пралягаа.
    Бось ён, след!
    Так у цуд я паверыў, Ткала повязь нявачная ніць. Горні^ цнот адчыніліся дзверы Дзеля гэтага варта і жыць.
    Ц
    Глрд Фдвор
    Пераўтварэнне, Дукрыццё
    Святла жывога. незямнога.
    Бліскучай велі праліццё, 3 авлокаў лёгкід голас Бога.
    Ва ўвранні з кветак стрэшкі тры Для Іісусд і прарокаў.
    Турвотаў пыл з душы сатры Ты ад жыцця за колькі крокаў.
    Глядзі на сонца, не міргні, V ілх гарыць Яго авлічча. He войся знікнуць у агні, Калі Гасподзь цяве пакліча.
    Гара падніме ў іншы свет, Загояцца былыя раны.
    Тут адкрываецца як слеу, Пакліканы дто і авраны.
    Ддтае сэрца ў вышыні Рукой дастаць сінечы нева. Стаіць гара, і дзень пры дні Святлу Фавора верыць трэва.
    Іерусдлім
    Зямнымі шляхлмі Звдвіцеля Дврдны імкнеццд прлйсці. Плуножжл нявеснлй двіцелі Увдчвіць доцв рдз у жвіцці.
    Пдгрукдйце вудзе лдчыненл, Нд шчырдсцв ддеццд ддкдз. Тут зверднлсцв лювові не спвіненл, Члкле знямождны^ ндс.
    Дзе гоолд святві лдкрывлеццд Як Божде лювдсці ддр, Тдм сонцд ўвесь дзенв не ^двдеццд, Hi ветру нямд. дні хмдр.
    Тут чдс не ўллддр ндд стдгоддзямі, Ддпрэчвде тлйндй гдды.
    Злвулкдў крвіввімі рдзводдзямі Пд вруку ідзеш, як тд^ві.
    Бітде дзіцячдй ддрослдсцю, П<цлдшчвде рдем зямным. Жвіве гдмдной дый узнёслдсцю Нявеснві Іерусллім.
    З^зіўлення нямд дл нязндндсці — Vee мві тут уомд. свле.
    Чдкдндсці і нечдкдндсці Ён з лёгкдй душой рдздде.
    Елеонск&я гдол
    3 дааіны не згледзіш нічога — Угору нястомна імкні.
    Бядзе пакручаста дарога Праз ночы і шэрыя дні.
    Гара Елеонская кліча, Дзе водсвет евангельскі^ слоў Яго праяўляе аваічча, Ддпрэчвае поступ гадоў.
    Каменныя сцежкі і схілы Захоўваюць лайна сляды. Казанні Твае, Божа мілы, Яшчэ не вястуюць вяды.
    I ўсё ж прадчуванне пакутаў, I здрада як тут, пры дзвяра^. Дле да зямлі не прыкуты, Хто верыць душой, не за стра^. Наўсцягк па^трымае Ўзнясенне, Спатоліць разгадкаю цуд.
    цягі зямнога звавенне Якраз адвываецца тут.
    Угору ідзі праз авлуду Лдвечнае стане тваім.
    Увачу і вольш не завуду Цяве, мой Іерусалім.
    Гефсімлнскі слд
    Кропді поту як кроплі крыві Звеставальна сцякаюць па твары. Божа, Сына свайго Бласллві Годна вытрываць долю а^вяры.
    Ён у роспачы просіць Цяве: "Пранясі чашу гэтую л\іма!“ Дле час незваротнасцю в'е, Справл страшная несупыніма.
    Дд смяротнлгл смутку душы Да^децца палон лдзіноты. Дзе надзея й адчай — спарышы Непазвыўнай і скрушнай самоты.
    Толькі дрэвы цяпер разам з Ім Ля пд^ножжа гары Елеонскай. Ноч палечыць спакоем сваім, Дле ^зея не стане менш жорсткай.
    Шля^ крыжовы, ён з намі спрадвек — Тут прадасць Яго здраднік Іуда.
    Ці спасцігне калі чалавек, Што вагацці зямныя — авлуда?
    Дрэвы ў садзе і сёння стаяць. Таямніцай сівой ахінуты.
    Ціддплынна лістотай шумяць, Пра Ягоныя све^чдць плкуты.
    Бязніцд ў Прэторыі
    Па вузенькід ркодад у целе скалы, Дзе двум размінуцца амаль немагчыма, Спускаюся доду з высокай гары, Нязвыклыя лёді ўвіраю вачыма.
    За кратамі цемніцца вязніца-грот, Дпошнюю ноч ^зе правёў Ен зямную. Няпрлўдл і сёння звірае ўмалот Дгеньчыкам свечкі стагоддзі знітую.