Крыжы на ростанях
кніга вершаў
Уладзімір Мароз
Выдавец: Зміцер Колас
Памер: 140с.
Мінск 2014
Плот з усід адінае вакоў, Брама варту нясе, як належыць. Тут на ростаня^ тлумны^ вякоў Крыж засведчыць жыве незалежнасць.
Даврадаць датрымай у душы, Спаконвечнай зямлі гадаваннік.
Па-над масам звініць у цішы Рэ^а словаў Заврамнік, Завраннік._
Цішыня
Крыж вартуе мой ^утар He спяшайся ўцячы.
Ддключы свой клмпутлр I душу далучы.
Цішыня, глянь, якая — Hi лісток не шуміць.
Ноч прыйшаа трапяткая, I душа не валіць.
Зоркі ў неве спагадна Свецяць толькі таве.
Загадай неадкладна Час лювові прав’е.
Повач лесу ды^анне Супакой дадае.
Дарлгое адхланне За трывогі твае.
Хата вокнамі свеціць Спаконвечнасць жытла. Твой куточак на свеце, Твой праменьчык святла.
Заўтра зноўку дарога — Хай навудзецца сіл.
Троді шчасця зямнога Каля крыжа прасі.
* * *
Ці^ім далцжолх аравін Босень наўсцяж сустракае. Крочу праз чырвань адзін — Сёння пллніда такая.
Роўна палова ўсяго — Голы^ галін і што з лісцем.
Шля^у ка^ання майго Дзе ратавлльнае выйсце?
Бедлю: ты вез мяне Крыж свой нясеш адзіноты. Хай ліставой авміне Нашы вяззвройныя цноты.
Сэрца валіць, што не змог Золкі^ расстанняў пазвыцца. На скрыжаванні ^арог Стрэча павінна адвыцца.
Буснаў з гаркавінкай смак, Лювай а^аныя вочы.
3 ростані сыйдзем няўзнак, Разам праз чырвань пакрочым.
Бецер слрваным лістком Месца ля рэчкі пакажа.
Там павудуем свой дом Лёс наш надзейна развяжам.
V чдтыры вочы
Сядзім з тлбою ў члтыры вочы, Сагрэты вышняй лювві цяплом. Нрто не зможд цяпер сурочыць Кл^ання святл, нлш ці^і дом.
Нлрэшце тут вось лдны ў сусвеце Нясцерпнл доўгл вялі шляД Дзе рлй так влізка, дзе мы як дзеці, Які^ не ціснуць жыцця грлД
Зл шклом чарол^а ва ўврлнні велым — Бясновы водло ^вллюе кроў.
Млўчым сягоння ав адвалелым, Вярэдзіць рлны не трэвл зноў.
Лгонь знішчальны злкуты ў пемы, Нічогл волей не сплліць ён.
Ддны з тлбою, такія рэчы, Сллсцкл-мройныд жлулнняў сон.
Бднны пдкой
Пачынаецца выццам бы сме^ам, Мілавання гульню пазнаю.
Ты плд душлм — няспе^ам і спеулм, Бо на варце ў чаканні стаю.
Наталіцца тавой немагчымл, Пекната заварожвае зрок.
Я цяве завіраю вачыма, Паміж намі адзін толькі крок.
Пара ўзвіллся ў ванным плкоі, Злплцелл спдгаднл акно.
Тут сы^одзімся ў жарсцкім двувоі, V авдымка^ зліемся ў адно.
Дзе мы зараз — не можам уцяміць, Толькі кроў а^віваецца ў скронь. He сці^ае пяшчотная замець, Раздзімае спатольны агонь.
Засталіся адны ў цэлым свеце, Хай ві^урыць знадворку зіма. Што тут зровіш — дарослыя дзеці, Для якід нат узросту няма.
* * *
Пакінь адзенне, рто сюды ўва^о^зіць, V гма^ клхлння стромкі на дваі^. Жлдлнняў пругіф рупіцца нязводдзе, Сустрэч сллолкі^ незваротны міг.
Лвдымкаў звяз ад свету адняволіць, Дрыготкдй ^валяй правяжыць няўзнак. Гульні ^віліны цягнуцца паволі — Ты не прыспешвай насалоды смак.
Паўней пяшчотай пругкай наталіцца, До донца лювасць выпіць нлм з тавой. Гуляе не^зе влізка вліскавіца, Чакае толькі пэўны момант свой.
Святлее змрок штораз ад нашы^ целаў, Звавення стан агорне цеплынёй.
Спазнаны крык сарвецца грушай спелай, Сваволіць рэха над усёй зямлёй.
Кднстднтд сям’і
Дзіўнай музыкі коцяцца ^вллі — Завіруха мяце за акном.
Што адзін а^наму паяауалі, Тое спраўдзіцца, прыйдзе давром.
Нам не трэва вагацця зямнога — V ЛЮБОБІ ЛДЗІНЛ ПрЛ/КЫЦЬ.
Ласкі шчырае ^опіць у Бога, Кав звінелі ў лушы клпяжы.
Кав гучаў хвлласпеў даврадаці, Пазначаў у цямрэчы святло.
Цеплыня клб трымлллся ў ^лце, Кдб прлменілл ўтульнасць жытло.
Дзеці спяць — супакой і ад^ланне За Бясконцасць дарог і трывог.
Звераглі ў нашы^ сэрцах каданне, Што не кожны, напэўна, і змог.
Хай віруе ўсю ноч завіруха, He замесці ёй след аніяк.
Ловіць чуйна адкрытае ву^а Патаемнасці воскае знак.
Спдгддд длрогі
Калыуанкі паслухлй дарожнае Для лл/ллння самотнай душы.
Завірае ў палон, прыварожвае Шоргат шын па вільготнай шашы.
Самадоды пажадліва коламі Быпіваюць прасторы нлгбом, Палвываючы ці^а, маторамі Длдлюць кіллметры нл злом.
Прллятлюць дамоў, несупынныя, Толькі ты непрытульны стаіш.
Ці даруюць усе, клму вінен я? Лдпытлеццл вецер-склвыш.
Тлрмлзні, врдт, пл^кінь дл нязнлнагл, Да кадання шля^і пакажы.
Дай спакою даврацца жа^андга, Кав пату^лі згрызот міражы.
Рлз’ядндндсць
Маладосць мы з тавой разгувілі На круты^ паварота^ жыцця.
Неашчадна вясновыя сілы Мы растрэсаі на радасць чарцям.
I ка,ханне развілі ў аскепкі Нашу еднасць як склеіць наноў? He рлтуюць спатканні-налепкі, Што здлрлюцца во^гуллем сноў.
Мкнецца ўшыркі расколіна тая, Што ўсё вольш раз’ядноўвае нас. Я душою пад невам лятаю, Потым грукнуся вовзем не рдз.
Ты ж нллежыш вуузённым турвотлм: Дзеці, дом і рлБотл твля.
ДдБІрдюць гдды незвлротнл Нашу крэўнасць: ты тут, а там я.
I таму разуменне гувляем, Раз’яднанасць валюча пячэ.
Паміж рлуасцю й горкім адчаем Несп&узеўкі жыццё прцячэ.
Пачакай, прыпыніся, успомні, Як мы марылі разам з тавой.
Светлы^ зглуак пяшчотныя промні Хай адпрэчаць вястун-ліставой.
Дзяўчыне
Голлс пяшмоты й кл^лння Кліча цяве хлй заўжды.
Берыш — і прыйдзе л^лднне Жлр дстудзіць млллды.
Пдкровы
Босень ці^а плглял прыварожвае Залатою шчымлівай парой.
Лісцяў-кветак мігценне прыгожае Дшчаджае вястун-ліставой.
Ён сваё яшчэ возьме напоўніцу — Скіне з дрэваў увранне на дол. Л пакуль сэрца радасцю поўніцца Фарваў-во^вліскаў цэлы прыпол.
Тумдновде колд
Густы туман каўтае першы снег, З'ядае прагна, люта, ненажэрна, Праявіць вруд, прысыпаны наспе^ Тым цысціню заь’е неміллсэрна.
Будзённы тлум знішчае твой імпэт, Да шчасця глухл зачыняе дзверы.
I не згадаеш, выў ці ты паэт, Які кл^лў. надзеяй жыў і верыў.
Суворы час, калі ніуго з тавой Да прышласці лювові не пакрочыць. Спрэс влуд душы, разлад і непакой — Туманам дні падроўнены ла ночы.
Лле душа ўсё прагне люваты, Ружовы^ мараў, пекнасці і шчасця. Калі ж, калі вязладдзем нематы На даьрадаць адведаем прычасця?
Быў першы снег — і вось яго няма, Меў чысціню, а сёння енчыш: дзе я?
Туманны^ дзён адольвае гурма — Што твой адказ і што твая надзея?
Новы год
Запалілі гірлянды на дрэва^ Еўрапейскі ідзе Новы год.
Напамін ав жыцця песняспевах, Што на святы вядуць клрлгод.
Ды нярадасна сёння на сэрцы, Бо за вляскам с^авлўся падман. Тут душою ніяк не сагрэцца Пермлнентнл знядужаны стан.
He пазвегнуць пякучага болю — Час стваральны сыдодзіць на тло. Толькі знешняя форма, не волей, Дрэў, праспектаў і гма,каў святло.
Горад свой а чужы, і краіна, Беларусі ніяк не стае.
I вадзяюцца з горкай правінай Непатрэвныя дзеці яе.
Усё ж пасунуся шля^ам парадным, Мо спагада сустрэнецца дзе? Запалілі на дрэвад гірлянды, Новы год як звавенне ідзе.
Студзеньскі ндстрой
Пяшчотнае сонца і сту^зень Залашчаць прадвесцем-цяплом. Надзеяў накоціцца гудзень, Зачэпіць вірліва крылом.
На^лынуць шчымлівыя ^валі, Разгоняць застылую кроў.
Vee, што саве авяцалі, Здзяйсняльным здаецца ізноў.
I ^очлцца жыць і смяяццл, Рл^кі нл сінечы пісаць.
Злпдл, твой ^лўруснік-дарлдцл, Пасцеліць праз вусцішнасць гаць.
Душы адступаецца верад, Сплывуць пакаяннем гра^і. He войся, імкніся наперад. Дзе горнія клічуць шля^і.
Ндкдндвднне ці^дй язды
Спакой журвотны ў стомленых вача,х, Ддвітак жорсткі^ длўкіх ператрусаў.
Паэты ездзяць на старэнькі^ '7Кыгуляд“ He перагнаць ім "новых" веларусаў.
Хаця зусім не супраць і яны Утульна мчаць на новым ”Мерседэсе“. Гаспа^арамі сёння іншыя паны, Няма ім спраў да ластавак у стрэсе.
Няхай і так, адкінем гэты спрыт, 3 нас кожны плаціць па свліх ра^унка^.
Плыве спакойна побдч родны краявід Яго мінуў бы ў ^утклсных вдрункад.
Спыніся простл ў ціхім гушчары, Куды патрапіць больш ніуго не можа.
Грывной заложнік ты і яглднай пары Спакусе той ”Пежо“ не дапаможа.
Ці каля Нёмна выведай куток, Глу^і наўсцяж, дзе ^амаў не вывае.
Гаючай сіні каўтані жывы глыток, Дарэшты зліся з мілым родным краем.
I вездараж яго таве не ў знак, Да ^утара праедзеш вез прыголаў. Душы спачынак, і ня^ай правудзе так — Наўзвоч трывог, і гора, і нягодаў.
Пдклікднне
V няпэўны час наш і трывожны Пуцявіну вытапчы сваю.
На шчымлівым творчым раздароаскы, Сапсаваны класікай, стаю.
I куды ісці цяпер, не знаю — На адметнасць выспеліўся тэст.„ Босень мілагучна,вез адчаю Падаруе паэтычны фэст.
Ндсдмрэч шляхі цяве не клічуць Тут яны сышліся, дзе парог. Хутар падав’е і ўраз пааічыць Падра^унак пройдзены^ дарог.
I каштарыс вудучагл шля^у Нлй^лкллднл ён тлве складзе.
V пл^нев’і вольным лёгкім птл^лм Ты не вудзеш плыць у члрлдзе.
Іншыя ^лй крочлць у пллоне: Постмадэрн ці нелкласіцызлч.
Ціді сум прадвосеньскі агорне, Недарэчным здасца нарсіцызм.
Дніяк не спакушайся тэкстам, Проста слухайся душы свае. He турвуйся формай ані зместам, Л пішы, як Бог таве дае.
Лірыкл к&^дння
(у клйстру а^сутнай літ&р&турнлй п&лемікі)
Каханне любіць скрэмзанасць паперы, Ддно кав сталася лягчэй.
Хаця,
Дзе саоваў шмат і вовразаў звыш меры, Там шчырасці вракуе й пачуцця.
Бо невымоўна гэта, везназоўна, Хоць не складаны ўвогуле сюжэт: Яна і ён душа чаканнем поўна, Калі жыцця адкрыецца сакрэт.
Няхай гучьіць літанне як прымова, Ддзін радок і запульсуе кроў.
Бруіць зямнога й незямнога змова, Дэталь адна ўсё раскалыша зноў.
Д ты свае выпісваеш згрызоты, Хутчэй на про^аж, чымся для душы. Ка^анне ціда адыйшло на потым Каго ты злюжаш так разварушыць?
Ня^ай на продлж. толькі кав ад сэрца, Д не эстэцтва дзеля, проста так.
ЛюБоўны сверв ніяк не адгукнецца, Ддно паветра скалане няўзнак.
Лірычны кліч надзейная падмога, Яе паэт дапаецца найперш.
Калі ка^аеш выведзе дарога, Пяшчота словам увальецца ў верш.
К&леглм-т&вдры шлм
Дзе іншыя вершы — тлм іншы свет, Млму нл другі^ непадовны? Плкліклны я і ДБраны плэт, I быць не л\агу пддровны.
Спяваеце песню свлю, я — свлю, Нікому ніуго не вінен.
Лдно, нл чым цвёрдд дд скону стаю Хутчэй нелювоў лдрынем.
Ляблю я влс розны^, люблю тлкі^, I толькі прлшу не злйдросьце. Члроўным гучаннем радкоў млладыу Сяврдмі задо^зьце ў госці.
Я рлды за влс, дык пакіньце і мне Мой голлс пяшчотны, ці^і.
Нядоля сяврыну няўзнлк ЛБЛмне, Плзвудземся гэтак л\ы лі^д.
Рдзвітднне з пдкмеллем
Гдлдвд мля сёння як звлн, Як плстукдць ндўсцяж здзвініць. Ты не ўводзь сяве, Брдткл, у змдн, Л прызндйся, што рупіць ндліць.
Ды кульнуць яшчэ рдз пд ллной, Здкусіць д чым Бог ды пдслдў.
Злтлуміць дісткі чдс гдмдной, Быццдм велькім рдзумніклм стдў.
КНІГІ ОНЛАЙН
