Крыжы на ростанях
кніга вершаў
Уладзімір Мароз
Выдавец: Зміцер Колас
Памер: 140с.
Мінск 2014
Радзінны кут, ачуцца памажы.
Ралзінны кут, ачуцца ІІЛМЛЖЫ, Навалы чорнай перастрэць нашэсце. Спагады воскле дастаць нарэшце, Лчысціць цела ал грдхоў іржы.
Бязвер'е больш не кіне ў віражы Званіца кліч уле ав длБрлвесці.
He іншым пніся, а саве лавесці, Што можаш го^на ты любіць і жыць.
Таемны скарв а^крыць даўно ўжо трэва, Правудзе людства не адзіным ^левам Ён запавет пакінуў нам такі.
Закінь за плечы довры^ спраў нязвоздзе, Сягай да мэты лёгка напрасткі, Кав лёс з душою існавалі ў згодзе.
Кав лёс з душою існавалі ў згодзе — Яго наказам крок звярай штораз. Мацуй як можацца духоўны звяз, He завлудзі ў паганскім карагодзе.
Плаці ^аніну ^арагой свавсцзе — Так аняменню не адолець нас. Святлом праменіць з покуці авраз, Свле здлбычы д’явал больш не знойдзе.
Вы^одзь ЗБІраць стдранна клмяні, Паўсюль святыя запалі агні — не затушыць пры^адзень ніколі.
Спатоляць смагу чыстыя далцжы, Дарэшты змыюць пачуццё юдолі — Нас верагуць на ростаняд крыжы.
Нас верагуць на ростаня^ крыжы — Бязво/кнлй смутай выццам не знікалі. За ноч адну дзівосную паўсталі Давраславення промні-капяжы.
Калі наноў агорнуць міражы, Багацця й славы раскалышуць ^валі, /Калезны монстр аглушыць звонам сталі He кленч прад ім, не падай, не дрыжы.
Наперад кроч па цаліку вез змогі, Прав’ецца дутка золак перамогі. Лйчына-маці, дзень прадвачу твой.
Таве нясу сваё а^вяраванне, Ускінься мужна зменлівай парой. Мяжа вякоў — прымай наканаванне.
Мяжл вякоў прымлй нлкдндвднне Пдд невлм звонкім вольндкрылы птдд. Імпэт з гддлмі ў сэрцы не лчд^, Эпо^і новдй чуеш звестдвлнне.
Звдвення поблч сум і злнядвлнне, Нддзея й роспдч рдзлм у вдчд^.
Нд еўрдпейскі^ нд сямі вятрд^ Спдкусы злл струменіць скрыждвднне.
Як пдпусціўся нд тлкое Бог, Хто Ддврд^дці вышняй не звярог? Брыдзём у прыцемклд пд кро^кім лёдзе.
Рлдзінны кут, дчуццд пдмджы, Кдб лёс з душою існдвллі ў згодзе Нлс вердгуць нд ростдня^ крыжы.
Шля^ дд глры
I гэтай дарогай а^оджана, I тую длрогу прайшоў... З^аецца: вось-вось узыуоджанне Да новыу прасветленыд слоў.
Дле расчаруешся горка Няздатнасцю дольніх шляуоў. Наперадзе вачыцца горка Д ты да яе не дайшоў.
Двтопчаш каля ды наўкола, Натоўп замінае ісці.
Будзённасці тлумнае кола Цяве закапае ў трысці.
Ізноў на вальшак вывірацца, Свой горні гасцінец шукаць. На ростанях крыж твой, даралца. Ддзіна імкне падтрымаць.
Нясеш ты яго. як належыць — Патрэвна да ўзгор’я дайсці.
Ізноў перастрэне вязмежжа, Бяссэнсіца ў нашым жыцці.
Дле ты ўжо можаш, не звочвай, Моцнага прыклад вяры.
Праз дні і за^ушныя ночы Імкніся дайсці да гары.
Згддкі дб цудзе
Недазволена лезеш у скру^у, Даврадаці дзе спрэс не відно. He прайсці па вадзе, як пасуху — Сілы цёмныя цягнуць на дно.
Ды і іншыя цуды не здужаць — Гэта можа твлрыць толькі Ен.
He раскрыецца лювасці ружа Сярод немачы скрыўлены^ дзён.
Цялхкі скутак чапляецца ўпарта, Хоць імкнуўся, па шчырасці жыў, I людзей, нават самыд нявартыд Цідамірнай душою лювіў.
Насамрэч так здаецца. не волей Палічы ўсе сумленна граді.
Неавачна сваводную волю Раскілаў, як салому з страді.
Прапіваў свае дні залатыя, Родным людзям цяпла не дадаў.
Пасылае дакоры нямыя Чарада недаровленыд спраў.
Дык якія памкненні ав цудзе? — Чым дутчэй пакаянне нясі.
Калі верыш так здарыцца, вудзе, Наастачу даўгі аддасі.
Тур&ўскія крЫ/КЫ
Ллвечны шля^ свой длБрлддццю высвяці, Клб дл вытоклў дзверы лдлмкнуць.
Плывуць крыжы Дняпром, плывуць пл Прыпяці. Лд Кіевл дл Турлвл імкнуць.
Кіруюць супрлць плыні, ^оць кдменныя — Такое не сплсцігнуць лніяк.
Плрой урочнлй сілы патлемныя Явілі продкам Божлй волі знлк.
Бось клля горлдл влдл ўскрывлвелд, Плганству чэзнуць нлдышлл плрл, На дрысціянствд розум ндш нлпрлвіла I нл сцяжыну вывелл длвра.
Князь Тур ^рысціўся ля ракі ў кдлодзежы Дл нлшы^ дзён плдлнне длплыло.
На лёс шчлслівы, клв народ у згодзе жыў, Млгутны Божа ўзяў нлс плд крыло.
Ты^ тлямніц плблчыць можна сённячы Дле ў душы вез веры клллмуць.
Ідзём-врыдзём, гісторыі не помнячы, Кдлі ж ізноў крыжы к нлм прыплывуць?
Белдрускія мде стлгоддзі
Нам стагоддзі-гады, а для Госпада проста імгненні, Што лістотаю Дрэў адлятаюць штораз у нябыт.
V разгадкад загадкі прадодзяць чаргой пакаленні, Толькі кожнаму рупіцца ўласны свой выявіць спрыт.
Што да нас, пасля нас не такая і важная справа, Свет пачаўся адсюль, значыць, нам вырашаць: выць не выць. Самі ву^зем ісці хоць улева, а ^очам управа,
I нікому няўцям, што ірвецца жыццёвая ніць.
Так ірвалася часта, a то і зусім незваротна, Неўароды, ві^уры, падман затапталі сляды. На расстайны^ дарога^ скавыш падвывае самотна, Неспазнасць члсоў дадае незваротна бяаы.
Кав уведлць, адужаць душы прыкладзі намаганні, Бо вез ро^у і племені ты неадпрэчна адзін.
Перамогу зуавудзь у суровым надчасным змаганні, Д найперш дык самому дай Бог зразумець, чый ты сын.
За тваімі плячыма шы^туюцца слынныя продкі, Што зямлю варанілі, ішлі за свой гонар на вой. Дым Дйчыны вруіцца няспынна-нясцерпна салодкі, Дзеяў слаўны^ і чынныу працяг валадарыць тавой.
Быць уласнаму лёсу па сілах удзячным імкнуся, Што спазнаць даў ^оць тро^і гісторыі ду^ трапяткі. Бы заўсёды са мною, стагоддзі маёй Беларусі, Гэтак вудзе і сёння, і заўтра, і так на вякі.
Трывдлдсць
Заглушыць яго ^очуць — маленне ав родным ав краі, Папі^аюць ту^ы, дзе жлланлгл шляду няма.
На аддоне ўтрымацца, бо Ен не ^аруе лдчлю, Калі ўсё ж паддамося на цемры падступнай падман.
He бяс^дтнікі мы. не ван^роўнікі — проста паэты, Нас не трэва шукаць на зняменні расстайны^ дарог. He Бяззвройныя мы перад жорсткім бязлітдсным светам, Наша сіла — лювоў, ав якой запаветаваў Бог.
Мы нагамі ўраслі ў жыццядайную ніву Лйчыны, Лніуго з чужаніцаў не зможа парваць карані.
Хваласпеў ав рддзіме нявесную враму адчыніць, Насланнё лд ліхога згарыць у пякельным агні.
Цераз словы літання ав лювай святой Беларусі Запавет ЗБеражом, не парвецца гісторыі ніць.
Устаім на ад^оне ў шалёным вякоў ператрусе, Нашу ^ату давершым і вудзем шчасліва там жыць.
Кдрдыяголмд
Кардыягрлмл слрдэчнля гамл, Лёс яе грае нл струнлд душы. Шлях па жыцці то плгорак, то ямд, Доля з нядоляю спрэс сплрышы.
Боль і ад^ллнне, удлр і пяшчотл — Толькі чамусьці вось першагл больш. КрЫШЫЦЦЛ ЖОрСТКЛ БЯЗЗБрОЙН&Я цнотл, Што можл стлцца ад гэтлгл горш?
Хоць ты зусім не жыві і не думлй — Зло пераможнл па свеце ідзе.
Бырваццл з путлў вясконцлгл тлуму Здольны-не здольны? — адк&з вез нлдзей.
Сэрцл блліць і нікуды не дзеццл, Як не ўцякай нл свой ^утлр жывы. Хутка зямля ў пекнату лпрлнеццл, Ддсць суплкой зеляніна трлвы.
Моз\л, тлды лчуняеш душою, Хоць нл ^вілінку суцішыццл кроў. Светлы праменьчык гуляе з тлбою Злое лдпрэмыць лдзінл лювоў.
Покліч ддрог
Гэты енк цягнікоў, што праз цемрадзь лятуць несупынна, Гулкі пошчак дарог, што двллююць ^лапечую кроў_.
Ддпусці, Беларусь, павадзяцца цікаўнлга сынл.
Ен праз поклічы колаў даўно да вандровак гатоў.
Тут павураны злмлк яшчэ не ллкрыў тлямніцлў, I валота Пагоня назовам не ўзрушвае слы^.
Лес Літвл проста лес, дзе чырвоныя кроплі суніцаў._ Л зл светам такое адразу займаецца дыд.
Так і сталася потым — паездзіў па свеце нямллл, Лёс длваў падарожжаў напоўніцу выпіць нлгбом.
Між Еўропай і Дзіяй востра адчайна гайдала, Мог завыцца зусім, дзе твой кут і радзінны твой дом.
V чужынскід у земляд напраўду вагата дзівослў: Вось влакіт купалоў, мінарэтаў раслінная вязь. Там гатычныя драмы ды стромкая гладзь дмарачосаў — Бочы млй і глядзі, вез радзімы і вотчыны князь.
Дж яно не тваё — адпадае нарэшце зацьменне, Прыгажосць — не сказаць, а душа застаецца нямой.
Так прыдодзіць ураз ад спазнанай спакусы звавенне — Людзі, край і зямля, дзе ты родны, жаданы і свой.
Я даўно ўжо вярнуўся, трывогі вярэдзяць Дйчыны, Завірае жыццё, не шукаю нл шчлсце падкоў.
Толькі што гэта раптам? накоціць ізноў вез прычыны Колаў пошчак трывожны прлз цемру і енк цягнікоў.»
Лмерыкднскдя мдрд
Сыйдзе цяжарная хмлол, ДдБЛрЛБЛНІЦЬ ДДЖДЖОМ.
Лмерыканская мара Нас зачапіла крылом.
Бырай ^ааёкі, нязнаны Браму сваю адчыніў, Дж на той бок акіяна Сына з слбой па^апіў.
Тамака ў новым у свеце Цэняцца розум і спрыт. Цягнуцца нашыя дзеці Здлць спакушальны іспыт.
Гэтак вывала спрадвеку — Бралі навуку сыны.
Госпадзь даваў чааавеку Роднай пазвыцца маны.
Толькі в сяве не завыцца, Хто ты сам Булзеш, адкуаь. ТКывіць дзяцінства крыніца, Помніцца мова пакуаь.
Бернешся, тоаькі надыдзе Быратавааьніцкі час.
Скру^а з зямаі нашай сыйдзе, Прышласць пакліча ўсід нас.
5і
Свля тэрыторыя
Трымлюць дд чортд ці д’явлл ў пдлоне, Бярэдзяць сплкуслй здвулкі душы Чуждя зямля, несплзнлнле ўлонне, Хоць кінь усё рлзлм ды тут жл згрдшы.
V члс гэты востры ніуго не длрддцд, Зд спіну пляцлк ды ў нязведдны шлях. Пдрою няўрочнлй пдцягне бддзяццл Пл новы^ крдінлх ды ід гдрлдд^.
Л што дд цнлтлівдк, сявроў і ндпояў — I едлць не трэвл, руку прдцягні.
Плдмеллем. згрызотлмі ды неспдкоем Згдрде ндросдрыст імпэі у дгні.
Тдк сілы сы^одзяць куды і ндвоштд? — Лдзінл кдулндй цяплд не стде.
Пдд невдм плывуць неддслдндю поштдй Лісты неддпісдндй кнігі твле.
Нд 5утдры дом недлвершдны стыне, I крыж-ЛБярэг не пдстдўлены тут.
Зямля здвуцвелд вез рук селянінл, Пдрушдны сэнсу спрддвечны стлтут.
Кружляць супыніся, ндрэшце, мужчынд, Нд споведзь нясі свде шчырд годуі.
Глсподзь ід ддпусціць, ддруе Лйчынд Свдю тэрыторыю ДБДЙНД ўзрдві.
З&Брдннік
Сваю памяць святлом нлталі, Згадка стане шчасліваю самаю: Mae продкі жылі бы ў раі, За высокай драўлянаю врамаю.
Рай той выў па-над Нёмнам-ракой, Даврадаць дзе разаіта над краем, На спрадвечны айчынны спакой Стромы лес дзе з гары пазірае.
V суладдзі з прыродай жылі Радавод ад якога калена?
Моцна ўглыв запусціў карані Праз стагоддзі наш дутар-засценак.
Зазірнуць бы ў той час з пекнатой — Дзе ав райскім куточку казаннік? Сплыў засценак з няспыннай вадой, Засталася мянушка — Заврамнік.
Палхятаў яе довра мой дзед.
Калі цвёрда падняўся на ногі — Здзейсніў продкаў сваід запавет, Прывялі зноў на ,хутар дарогі.
Меў пашану заўсёды ў людзей Болі, дадзенай Богам, авраннік.
Толькі літара дзеаася дзе? Бымаўляць сталі проста: Завраннік.
I цяпер мы Завраннікі ўсе, Спраўна дзедаўскі дутар трымаем. Родаводны куток пакрысе Зноў становіцца спраўджаным раем.
КНІГІ ОНЛАЙН
