Крыжы на ростанях
кніга вершаў
Уладзімір Мароз
Выдавец: Зміцер Колас
Памер: 140с.
Мінск 2014
Узрушыццл сум на душы лд таго, Што злўтрд ндрод лдняволіць Блрлву, Злдчынцу лдпусціць наўсцяж, а Яго ййууасць на знявагу, на здзек і расправу.
I Той, уго за праўду цямніцу спазнаў, Хто словы лювові прынёс неатрутна, Пакажа нам шля^ найвышэйшы^ праяў — Свой крыж панясе на Галгофу пакутна.
Буліцд Смутку
Свой знак нд скрыждляд здпішдм, Пдчуцці пдпросяццд ў верш. Пд вуліцы Смутку зд крыждм, Ці з крыждм спякотнл ідзеш.
Прыпынкі мінде сяврынд, V кожндгд думкі свле.
Пл вуліцы Бождгд Сынд
Глсподзь нлм прдйсціся дле.
V свет ддБрдддтндсці дзверы Ддчынены сёння для ндс.
Нл вуліцы шчырле Беры Знлйдзі нд пытднні ддкдз.
Урдз Ддврдвесця плдзеі Ндяве ў душы джывуць. Пд вуліцы ясндй Нддзеі Дл шчлсця ільгл ддімкнуць.
Пдзвыццд пякучлй юдолі, Трывогдў, пдкутдў і слёз. Нл вуліцы светлдй Любові, Якую для ндс Ён прынёс.
Ндперлдзе, толькі не збочыць, Гдлгофд стдмлёнд стдіць.
Пд вуліцы Рлдлсці крочыць, Якой наклновднд быць.
Хрдм Святой Длм&віны
Як Давравесця ралкі не 'іытлй-перачытвлй. Цяжка ўявіць, алвылося спра^вечнае дзе.
Толькі тады, як патрапіш у вырай з малітвай — Све^кам авраным евангельскі^ станеш падзей.
Храм Дамавіны Гасподняй жывая спаруда, Сцены якой таямніц адвіваюць святло.
Праз ува^од да святынь лалучышся цуда, Дзе мітусня і вудзённасць згараюць на тло.
Тут усё повач: Галгофа, одонная крушня, Камень-пліта, дзе памазана цела Яго, I дамавіна-пячора ў скале непарушнай, Дзе запалаў Уваскрэсення вечны агонь.
Тут пуп зямлі, ты здавыў гэты грунт пад нагамі, Кропку адліку, пачатак дарог у жыцці.
Прага лювові наўсцяж завдлодае намі, 3 ёю ў душы вудзе лёгка й шчасліва ісці.
Людзі наўкола не рушаць тваёй адзіноты, 3 ^рамам сам-насам разгортваеш згадак сувой, Прагна ўвіраеш ласкавыя горнія цноты Чуйна адсёння яны назаўсёды з тавой.
Г длгофл
Дзе дольнія і горнія шля^і Зліваюцца ў адзін прасветлы шля^ — Стаіць Галгофа на сямі вятра^, Лдпрэчвае імклівыя вякі.
Зняможаны ўзы^о^зіў Ён сюды, Данёс з пакораю свой цяжкі крыж. Натоўп кіпеў, як нелювві спарыш, Таптаў Яго апошнія сляды.
Крычала зайз^расць люта: "Укрыжуй! Хай кроў на лзецях нашыд і на нас!" На здзек гучалі словы ў гэты час: "Калі Сын Божы, доць Сяве ўратуй!“
Л^зін Ен ведаў, што ўратуе свет, Дарогу прэч пакажа ад спакус.
Паўстала цел\ра, стаўся землятрус — Л^лік пачаў так Новы запавет.
Стаіць Галгофа на сялм’ вятра^, Пакутаў све^ка праз усе вякі. Гарыць агеньчык свечкі трапяткі,
V Маці Божай смутак у вача^.
Плітд пдмдзлння
He вез праведных свет наш людзей Так было і так вудзе навечна.
Да Пілата Іосіф ідзе
3 шчырай просьвай сваёю сардэчнай.
Іісуса здымае з крыжл —
Даць спачын у каменнай гравніцы. V жанчын тонка вейкі дрыжаць, Яны ціда прыйшлі пакланіцца.
Шматпакутнае цела ляжыць, Пахкай міррай яго авціраюць. Праз вякі працякуць капяжы, Пра жалову штораз нага^аюць.
Бодар мірры наўкола вруіць, Лд пліты разы^одзяцца двалі. He ірвецца стагод^зямі ніць, Хоць не раз перарваць справавалі.
Твар авмыю тым падам святым, За Яго памалюся пакуты.
Камень промнем блішчыць залатым, Непагасным агнём а^інуты.
Стануць светлымі ^умкі твае, ця/кару прыходзіць звавенне.
Так Гасподзь таве сілы дае, На ікыццёвыя дзеі натхненне.
Ддм&вінд Хрыстд
V капліцы згадай ав крыжы — I жыццёвай навудзецца сілы. Скінь свой камень з напятай ^ушы, Як лдвллены ён ад магілы.
На тым камені стрэне анёл 3 весткай лб Уваскрэслнні вечным. Дзеяй светлаю зняты праклён, Што над родам вісеў чалавечым.
Сэнсу словаў адкрыецца цуд: ”Не шуклй Іісуса жывога Сяро^ мёртвы^. Няма Яго тут“. Тлк нллзейнл пры^одзіць плдмогл.
Ля Хрыстовай укленчу пліты, Прашлпчу свае словы мдлітвы. Пляднанлсці час залаты, Сл святымі скрыгкалямі злітнасць.
Кроў ці^уткд выстуквле ў скронь, Прагл вернасці, ву^зь спаталёнай!
I святы ^авра^атны агонь — Напамінак любові Ягонай.
Святы лгонь
Праз ноч у чаканні стаіш, Глытаеш напятую ціш.
V хрлме Святой Дамавіны Vee свае ўспомніш правіны.
Сягоння адвудзецца цуд Твайму малавер’ю прысуд.
Прадвесцем ідуць Бліскавіцы, Дле не даюць наталіцца.
Нарэшце прызначаны час Да нева пакліча ўсі^ нас.
На свечкад агонь затрапеча Святло сустракай, чалавеча.
Святы даврадатны агонь Hi твар не авпаліць, ні скронь. Лвмыешся ім. як вадою — Гаючай. жывой, маладою.
Хрыстос уваскрэсне ізноў, Над светам адзіна лювоў. Істоту запоўніць дазвання Святая часіна яднання.
Красуйся, Іерусалім!
Дгнём непагасным тваім Цяпер ты ў душы назаўсёды — Праз радасці нашы й нягоды.
Прыцягненне
Калі смыліць вязБожнасць веку, Калі няўтульна спрэс парой, Куды па^ацца чалавеку 3 яго зняверанай душой?
Плрлду вымаўлю такую, Калі на ростаняд стаім: Пакінь сваю юдоль зямную Кіруйся ў Іерусалім.
Найпенкны гэта паратунак: Дастаць святла Святой зямлі, Дзе ўсім авраным ёсць прытулак, Каго дарогі прывялі.
He трэва нам імпэт прарочы — Паўстане явай Запавет.
Таве адкрыецца на вочы Аювові Божай светлы след.
Спра^веку тут перапляліся Зямныя, горнія шляД Залатвіцца спакой у выся^, Лдпусцяцца твае гра^і.
Ддно кіруйся не турыстам, Без мітуслівасці гадзін.
Як пілігрым, з душою чыстай На пакліканне ты прыдзі.
Ч;<;.
W-
КРЫ7КЫ HA РОСТДНЯХ
Бянж слнетдў
Мяжа вякоў — прымай наканаванне, Што ў прышласць враць старанна вывірай. Найперш лювоў Яго пера^авай.
Яна адна тваё выратаванне.
Пакінь дзяцінства незавыўны рай, За ўсе нягоды лепшае адхланне. Праз ператрусы пранясі ка^анне, Ддданасць ніве. што дала ўраджай.
Тады. як час вязлітасна прав’е Сумненняў тлум ужо міне цяве, Падымеш погляд ад зямлі на зоры.
Бось прыклад твой як смела. не за страд, Жадае піць вязмегкнае прасторы Пад невам звонкім вольнакрылы птах.
Пад невам звонкім вольнакрылы птад — Жагнае ^аль узма^ам крылаў вусел.
Лунае гожы сімвал Беаарусі, Лдвітак ў спелы^ сонечны^ луга/с
На маляўнічым кветклвым аврусе Дддамся лету ў мяккід мурага^.
Блакіт вяздонны нлм адзіны 3 тлвою ў высі, стлтны, пдімкнуся.
Лясы мле агледзець і палі, Гаспа^аром адвыцца на зямаі Заўсё^ы сейвіта чакае праца.
Пакуль магу і верыць, і змагацца, На жыццядайнасць адвяду замад.
Імпэт з гадамі ў сэрцы не ачад.
Імпэт з глдлмі ў сэрцы не дчд^ — Крлндюць невд дужыя гдліны, Бітлюць весні гомдн журдўліны. Тдм Нёмдн плешчл ў родны^ вердгд^.
Пясок скрыпеў вллючд нд зувдд, Спрдўлялі рэй бяз^омныя гддзіны.
Ддчлй кдўтллі зд свде прдвіны, Кіпелд цемрд блізкл пры ^звярдрс
Кллі ндскрозь зддушлівд і горкд, Ндд котлішчдм мдя свяцілд зоркд, 'Ідроўндй явдй прдяснялд зрок.
I тым было дкрэсленд вяртднне, Ждддння выстляць здрукд і здрок.
Эпо^і новдй чуеш звестдвлнне.
Эподі новлй чуеш звестлвлнне, Шчдслівым ддрлм — рдддсць і спдкой. Шчымлівы момлнт нлступде твой 3 дзіцячдй мрояй поўнде яднлнне.
Дб^опіць пругкд роснде світднне, Рдзву^зіць цёпллй летняю пдрой. Ндхлыне зорных, ясныд думдк рой Пяшчотны^ слоў ндтхнёны,х авяцднне.
Стліць нл ўзлеску дутлр дзедлў дом, Блды гаючай каўтлнуць нагвом Зрлвіццл дужым спраўдзіццл жлдлнне.
Чу/БЫЛ\-СВЛІМ БЯСДЛТНІКЛМ ніяк He рлзга^лць выцця высокі знак. Звлвення повач — сум і злнядвлнне.
Звавення повач — сум і занядванне, Старыя ^рэвы, ^зе ўздымлўся ^рлм. Бурыў яго тутэйшы злыдзень-^лм, Якому памяць вывілі дазвання.
Са мной заўсёды горняе літанне, Днёлаў спевы й сёння чую тдм.
Свае святыні ллдлвллі псам, Завыўшы сэнс зямногл існавання.
Гля^зі цяпер, ^зе сцішыўся народ, Бракуе гарту пераврацца ўврод Па той бок врамы лювасці застаўся.
He змог узвесці непарушны гма^, I шанцам гонар мець не скарвістаўся — Надзея й роспач разам у вача\
Нлдзея й роспач разлм у влчау Сплываюць дні маркотна, незаўважнл. Суворы вузел хто цяпер развяжа, Даўнейшай моцы як няма ў рукад?
Паразаў крыўдныу горыч на гува^ Шуклй валун, што ў кут падмурку ляжл. Пл^лнне длўняе тлве ён перлкая» Дв злтлптаны^ Госплдл слядлх.
Члсіне мірнлй л\ы злўсёды рады, Хлпілд ўдостлль ненажэрны^ зва^ак, He тчэцца повязь, дзе разрыўна-тонка.
V парыяэлы^ сцішаныд сняглд Прыці^ла ў скрусе веднля старонка На еўрапейскі^ на сямі вяірлх.
На еўрапейскід на сямі вятрад Няўтульнасць чуецца нлд цэлым краем, Імжа сляпіцай лезе ў твар ратаям, Лславлыд боляй апануе жлх.
Дзе не ступіць нагою — продкаў прад, Дле пра тое ведаць не жадаем.
Лпошні дзень нівы наўсцяж гуляем, Згувілі вел-чырвона-велы сцяг.
I не чуваць нястрымнае Пагоні, I не пудьсуе кроў амаль у скроні — /Кывы ці мёртвы ты, мой враце, ёсць?
Таго чакае завыццё й кананне, Хто ў сваім доме як часовы госць. Спакусы зла струменіць скрыжаванне.
Сплкусы зла струменіць скрыжаванне, Плдмлнны вляск мільёпныу гарауоў. Пашлювавацца кожны тут гатоў Бярэ ў авдымкі прывцнае ззянне.
Vyap плд грудзі звітае уы^анне, Ідзе заўзята малацьва снапоў.
Дзірлвы ўшчэнт нявесны наш пакроў, Няўмольны лёс пра^вызначыў закланне.
ЖалоБны блль спраўляеццл ўглры, Памінкі, дружл, што ні гавлры Слміу сяве мы вусцішна хлнлем.
I гвллт, і зузек з плкордю трывлем, V жорнлу пекла змеле нас Мало^. Як папусціўся на такое Бог?
Як папусціўся на такое Бог? Няўсцешны боль не адпускае грудзі. Як уа пакутаў длжыліся людзі, Нлўзвоч шля^оў раскцаны гарод?
Сяро^ расстайныу поклічны^ дарог, Найвузкай тая, што ^а веры вудзе.
Лле яе не згледзець у авлуузе, Клб горніх цнот перлступіць плрог.
Такі няўсцешны ндпінае скутак, Трыво/кна сэрцл працінае смутак — ПрлцерлБІся праз смуроуны смог.
За канфармізм ^астанеш дараванне, Няўзнак само а^ступіцца пытанне: Хто Даврадаці вышняй не зьярог?
Хто ДдБрлдлці вышняй не звярог? Злрніцы-згл^кі згаслі заллтыя. Жывіцу нашу сцягвдлі другія Крліне ЛЮБЛЙ БОЛЬШЛЛЛ трывог.
Яе нутро стллёвы рвлў нлрог, I плоць лзялілі зл члсы лі^ія. Крышылі жорсткл жыцці млллдыя, Л^ужаць вездлрлж ніуго не мог.
Лпошні рлз к&лі длвалі здлчы? Злбытлй славлй не здлбыць удлчы, Блярскі чын рассыплўся, прлплў.
Ды хто шторлз ЛБ ім нлпдмінлў? Бось і цяпер плдоБнле вы^одзіць: Брыдзём у прыцемк&^ пл кро^кім лёдзе.
Брыдзём у прыцемках па кродкім лёдзе, Дле не вечны ў свеце гэты руд.
Карэннай плыні ажывае дуд V снегавейным стомленым падодзе.
Згрызотаў лісце адляціць як пуу Брыдота заўтра цьмяная пяройдзе. Здранцвенне соннае адпрэчыць: гсцзе! Клсцёр рлз^уць, плкуль ён не плту^,
Складзём супольна сілы налстлчу, Рлзвяжлм кончл цяжкую злдачу, Няволі згувнай вывернем глыжы.
Длвершым дружнл таллкою длту — Бруіць рдвотл веселл, здўзятл.
КНІГІ ОНЛАЙН
