Дзівін
Андрэй Бурсаў
Выдавец: Логвінаў
Памер: 155с.
Мінск 2002
A
нем я плясну гараньне, каб плюскацца, а потым затрымаць ваду гацьцю.
Любка займацца на золак ды дыяканіса днець на дэк, каб потым занурыцца ў карэлы гадунец ды зчэзнуць да карузьлікавага зчазаньня, і толькі свомы вугор блона фусьне й пачне хляптаць, а флёта, ну як сахор, студніўшыся вольлю шулякоў і жываплотаў, гэльме шышак. Саміца. Кемны нужнік, а мо й зьціск (ну чым ён не каньфітура?) абтока даўціп галярэта. А вось і кепік. За ім — пацалаваньне. A толькі потым — сыгнатура.
— Заводжвайце ўвечныя хвалды, — балона цякоміла Ляік.
— А як жа Адлюдна? — шруба мальвіла Мальта.
— Ды кнот з гэтым мурынскім сужэнствам! — мірта цьвеканула Ляік.
— Ну, гэта ноздра, — бруканула Машта.
— Я табе заалівю. Што, лічыш мяне за алеярню?! Вясла-ваць чужаедаў! — папежнула Ляік.
— ўсё, чысьцец! — дацекалі капшукі, апасьля таго, як датарнавалі Машту.
— Ці зрабілі вы ёй шпут?
— Дзяруга. Акрамя сьлімазара й парха нікога.
— Гэта лупіна! Ядваб ваяроў правідлова пісаць вада-зьбёры выпрадуктавала!
— Прагненьне прагавітая цернь!
— Гой, будулеп ты мой стырнічны. Да калі буду зсукаць дажджахарон?! усё, чад!
Візытацыя пачыла вэрсэт, сьлед вадаплаву спацырыўся. Анял апініяваў да ападкі, ды ўсё роўна адыстар абабіўся. A вось арнат н’адварот — абаджарыўся. Арханял абакула па-чаў бакі забіваць, ды афэнзыўны асяленец верадзіў.
Дзе ж у гэты час быў Атрамант? Ён баксаваў, яго блян-дынавы безспадзейны білянс блашчыўся на абакуленым попісе, які, як плюгаўчык, брутальна мітрэнжыў бублю. Абач, вятруга абвіхнуць — гэта не вавюрка абгалелага варохаць, бо вэнтыль у яго, што ў вольнамуляроў, як валак, калі ўжо
л
бэкас сваю гратуляцыю адкраскаваў, то тады й сапраўды, бюра адлегла гручол броіць. Ну й усё гэта брахва! Бязмала гушкалка бязьверылася гыдрантам — варволь зашрубаваў дышаль і пачаў гушкацца з дыяцэзыяй, а бядак-дырыгэнт у гэты час дрыляваў з жагляром. Круччо займя меў наўвеце засаўка, бо той ныдвіў зыгзыг ноч-пры-ноч (вось дзе падо-сак!), а ня зэдлік-празь яго кабаль. Кампаністы вятох каба-ла бубкі падабраў і какэтэрыя адтамтуль седні сас калатня рурка. Рэя кант каўчук рыся, а розьверць катвіга рачыў кэль-нэра. Рахубны кліша пыха кнот нерат у коўзалцы, нера-дзень-крыкач мурава курпяк лякса й толькі конта (той, які круцыфікс) крышан імшаўся аб лін у іржавіньні празь літанія.
«Зяўра локшына іста», — маестаціў Длінь. «Пры чым тут мальва? Гэта ж морд». Але мыдліны длубаць дальш дапінкі й мэціў надовячы газэля. Нары гзымс налпа зьлякаўся зь ніта.
«Ці ня зьвіх Гоаза? А шчэ трэ было Наўмысьня даў-бець», — грэйцар Годра.
— Чаму мяноўна Папескі? — абрахоўваў Параплаў.
— Таму што Парожнасьць азярод парцэлю, а Папескі парцаляваць не жадаў. Вось Парцэля й балазе Патолю.
— Бажан! Але ж гэта бажавольства! — бава Параплаў.
— Плюсква, вось як парцалянавых віхрыць. Той жа Пле-чак, ну той вогер, жыгаў, жыгаў, ды й плесьню аб правідловасьці зракаў. Вось табе й пралат, а шчэ лямец.
— Да прасьцірадла ён!
Праўнік меў Рацыю. Яго кабдзюры прашмуглявалі зя-мец ды ймостачка прыкляснулі каберац. Прычэпка — іно-ся. Яе пульпіт літованы, а таму — пульхны. Пярэчысты ра-бак смаляк ляду й рабарбар лявэнда. А Разьнік купарвас коламаз, разьяд рант ды гнібіў рачовы вяршак. Тут Рэгула падзіў рыны. На гэтым падвалочак зкончыўся й Праўнік больш ня меў Рацыю. Але чаму зноўку псуцца брыцькі???
ПАНІКОЎСКІЯ ХОЎТКІ
Хто ж з вас ня бачыў, як лупцуюцца за піўны слоік бамжы ў Цэнтральным сквэры ля вадаліву “Маленькі Па-нікоўскі крадзежыць лабудзя”? 3 гэтага году пачэснае спа-дарства будзе прыходзіць на Панікоўку не тыкеля, каб па-дзівавацца на гэтыя бутэлькавыя шоў, ня толькі, каб памыць пыску ў зьпякотны летні ранак пад зябным струмянём, і ўжо зусім не для таго, каб паздымаць насукрадкі гэй!-сла-вянскіх хлопчыкаў...
Сёньня няшмат засталося сярод нас тых, хто памятае, што яшчэ ў 30-ыя гады мінулага стагодзьдзя на мейсцы су-часнае Панікоўцы была зарослая травою пустка, зкапаная ямамі ды ярамі. Гэта ўжо потым, пасьля ўсеагульнаведамага загаду Ляксандра І-га Жахлівага аб новых тэндэнцыях у сучаснае эканоміцы, яе ўраўнавалі, пасадзілі дрэвы — яса-кары, ліпы й клёны, і зтварылі так званы “Новы рынак”. На маркэтнае плошчы быў наладжаны гандаль, і рэгулярна адбываліся рознага кшталту кірмашы. “Прыязджайце на кірмаш! Наш кірмаш — кірней за ваш!” — чулі ў штодзён-шчыне тымчасныя пакупнікі ад сваіх блакітных сяброў, ці — на заходнюю зпохватку — тэлевізараў.
У 1869 годзе, у сувязі з новымі павевамі ва ўнутрыпа-літычным жыцьці новазтворанае канфэдэратыўнае краіны, па загаду Ляксандра, тады яшчэ Нэўскага, была пабудава-ная капліца яго ймя, якая не захавалася. Менавіта яна й прыцягвае да сябе зараз увагу саэнтыфічнае сьмятанцы го-раду Меньску й усяе Беларусі. Вядомыя разкалупоўшчыкі з НДІ Праблемаў сучаснага дойлідзтва, якія праводзілі раз-копкі падмуркаў Ляксандраўскае капліцы, сутыкнуліся са зхоўкай, аб якой — крыху пазьней.
&
У 1872 годзе, акурат пад заканчэньне чарговае адлігі, базар зкасавалі, а на яго тэрыторьгі залажылі сквэр, які, згодна зь вядомае беларускае традыцыяю, назвалі Ляксанд-раўскім. Праз два гады, у 1874, у цэнтры новага парку за-служаны скульптар Італьлянскае рэспубліцы Л. Бэрніні зкон-чыў будаўніцтва свайго агульнаведамага фантану з хлапчаком і лебядзьком. Мяноўна для належнага ўзроўню працы гэтае пабудовы ў горадзе-гэйроі й быў пабудаваны вадаправод.
У>ко ў наш час рэстаўрацыяй вадаліву займаўся аматар Ільфа й Пятрова (у дзявоцтве — Водкіна) 3. I. Азгур і, вядома, што калі б не п’яная дзяўчынка-дзіКапрыстка, якая значна пашкодзіла помнік архітэктуры й горадабудаўніцтву ў 1981 годзе, пасьля чаго хлапчак і птушка былі адноўленыя ў сваім першапачатковым выглядзе скульптарам У. Маслы-кам, — дык зараз у нашае сталіцы было б насамрэч тры помнікі аднолькавага памеру: два — беларускім песьняром, і адзін — расейскаму літгэйрою. Зкрытка, аб якой зараз пойдзе гамонка, ня мае да гэтага выпадку аніякіх адносінаў.
Колькі часу таму панкі, якія мілаваліся пад час антрак-ту з акторкамі Купалаўскага тэатру ў жаночае частцы кля-зэту, пабудаванага сызнарочна з цэглы былое Ляксандраў-скае капліцы побач з тэатрам, пабачылі на ўласныя вочы лысы мужчынскі галоў, што з задавальненьнем назіраў за безсаромнікамі зь вільготнае дзіркі. Панкі пазпрабавалі ўхапіць Галоў за доўгія вусы, але ж ён зпрытна высьлізнуў і засмактаваўся ў шчалужыне ўнітазу. Да мэльпамэнаўскіх глумцоў і іх выпздковых бой-хрэндаў данесьліся цудоўныя гукі з песьні Галавы: “Шчаз мая вочарадзь вас ператрахі-ваць!” Супрацоўнікі МУРы , што прыбылі на мейсца зда-рэньня праз тры гадзіны пасьля заканчэньня супакойваньня чарговага мітынгу, канстатавалі выкшталцоную юрлівасьць скамарошак, надзвычай высокую інтаксыкацыю падлеткаў нетрадыцыйнае музычнае арыэнтацыі, дзейна вялікія паме-
4
ры туалетнае атворыны вядомага прызначэньня й зьніклі з купалінкамі ў нацрамку Траецкіх муразховаў.
Грамадзянка Верка В. знаходзілася ў гэты час на працы ў кабіньцы зь іншага боку будынку. Сьведка тых падзеяў — прыбіральшчыца туалету й шклатары бабця Верка, як яе клічуць наведвальнікі гэтае ўстановы, — зацікавілася не-звычайным выкананьнем і пранікнёным тэмбрам голасу Га-лавы. Выконваючая абавязкі прэзыдэнту Задзіночаньня бе-ларускіх WC — спадарыня В. — узгадала свае дзіцячыя гады: “Мне тады чатырнаццаць гадоў было, хадзілі гуляць у зпохванкі ў гэтую прыбіральню. Яна пасьля вайны (маецца на ўвазе Кучуковае пабоішча 1410-га году) крушняю стая-ла. Там з сутарэньняў пад зямлю йшлі падземныя ходы: адзін — да былога будынку ЦК. Зпусьціцца ў танэль можна было па цагельных зходах. Некаторыя падземныя калідоры вялі на ўзход да Дому Люцыпэраў з адгалінаваньнем да Сра-кафаку. Пра гэтыя лёхі ўсе ведалі. Бывала, запалім сьвечкі, зпусьцімся, пройдзем крыху й назад вернемся, баімося...”
Дзякуючы намаганьням велягорнае кабеты, землязнаў-цы й сапэры з суседняе Прэзыдэнцыі выкрылі скандальную хоўтку Панікоўцы. Усе дыякрытычныя знакі над “ў” дама-ляваныя. На мінулым тыдні Галоў — любаярлівы салоўка Панікоўцы — быў урачыста ўзяты пад ахову дзяржавы. Дарэчы, таксама рыхтуецца загад, які ў хуткім часе перай-мянуе Купалаўскі тэатар у Ляксандраўскі, а таксама верне Цэнтральнаму парку ці Панікоўцы яго\яе зпрадвечнае най-меньне — Ляксандраўскі сквэр.
Аііпаратурна-мастацкае Ьыданьне
Андрэй Бурсаў / Andrej Bur sail ДЗІВІН / DZIVIN (з захаваньнем агі’аграфіі аўтару) skimien@yahoo.com
® ДРУП ФРОНТ МДСТЛЦТВАЎ
Куратары выдавецкага праэкту
Выдавец
I. Сін, 3. Вішнёў
I. Логвінаў
Рэдактар
Мастацкія рэдактары
Тэхнічны рэдактар
Карэктар
3. Вішнёў
С. Ждановіч, А. Бурсаў
Д. Сільвановіч
Н. Кучмель
Падпісана да друку 11.02.2002 г.
Фармат 84х1081/зг. Папера афсэтная Наклад 500 асобнікаў. Замова Ns 231.
ООО «Невскпй Простор»
Расея, 194100, г. Санкт-Пэтэрбург, пр-т М. Тарэза, 6 Ліцэнзыя ІД № 05720 ад 30.08.2001 г.
Друкарня «Т-Сэрвіо>, г. Масква, Расея
ДРУГІФРОНТМАСТАЦТВАЎ
КНІГІ ОНЛАЙН
