КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
слон Мой скарб — мае слова. Калі захачу, Яно ў мяне — бівень слана з Малаі. За тленны пурпур славы плачу Мелодыяй слова — цана не малая! ВУСЕНЬ Праца — і багацце, і Парнас. Дык працуйце ж, бедныя парты! Вусень тчэ і стане ў пэўпы час Матыльком — шыкоўным франтам лета. МУХА Наши мухі песенькам паўночным Навучыліся ў нарвежскіх шхерах I зюзюкаць дзень і ноч ахвочы Аб прынцрсах снежных і хімерах. БЛЫХА Блохі, сябры, як і ўсе палюбоўніцы, Кроў нашу п’юць прагавіта, напоўніцу. Ты не адолеў кахання спакусу — Будзь жа гатовы да свербу і ўкусу. КОНІК Чуепе? Стракоча звонкі конік, Кліча на абед святога Жана. Хай мая паэзія ўжо сёння Будзе пірам для людзей жаданым! ДЭЛЬФІН Дэльфін гуляе ў цёплым моры, Ды хвалі горкія, як гора. Ці мне ўсміхнецца шчасце новае? Ды не! Жыццё пакуль суровае! МЕДУЗА Медузы, вы — няшчасныя галовы 3 шавялюрамі ліловымі! Вам падабаюцца штормы-буры, I я ў захапленні ад вашай натуры. РАК Без радасці жыццё, без асалоды, Няўпэўненасць ва ўсім — хто ж будзе рад? Як ракі-небаракі, мы заўсёды Усё ў пяту, усё — назад, назад. КАРП У брудных сажалках між асакі Вы размиажаецеся два вякі — Ідылія балотная, буколіка... О, здыхата б на вас, на меланхолікаў! ГОЛУБ Голуб, ты мудрым каханнем вядомы, Зачацце дау Хрысту самому. I я закаханы ў Марыю адну, Дапамажы мне жаніцца, ану! ПАЎЛІН Ідзе паўлін праз двор і сад, I хвост дзівосны ззяе над дарогай: Здаваўся 6 прыгажрйшым ён намнога, Калі б закрыў свой голы зад. ІБІС Ведаю, кану я ў вечнасць адразу, Мне не пазбегнуць магілы... Навошта ж лацінская, мёртвая назва Драчыку-птушцы з далёкага Ніла? АЛКАГОЛІ (1898-1913) ЗОНА (Паэма) О Эйфель, наш пастыр — стальны чалавеча, Нарршце ад свету старога стаміўся 1 ты. Раніцай гртай гуртамі авечак Бляюць над ракою маеты. Табе надакучыла жыць сярод рымлян і грркаў антычных, Аўтамабіль тут здаецца істотай адсталай, апалітычнай. Толькі рэлігія — грта яшчр ў навіну, яшчр не за бортам, Як і ангары нядаўна адкрытага аэрапорта. Спее ў Еўропе пасеў хрысціянства — ніяк не даспее. Вы, папа Пій, хоць дзесяты, а самы сучасны з усіх еўрапеец. Ты ж, на каго пазірае праз вокны ўвесь горад, угнуў галаву — Сорам ці гррх цябе мучыць? Ты не зайшоў у царкву. Стаў каля тумбы, чытаеш афішы крыклівага свету. Вось вам паэзія раніцы гртай, а проза — ў газетах. За дваццадь сантымаў — паўтома забойства, крымвышуку і паліцэйскіх аблаў, Здымкаў персон знакамітых і тысяча розных аб’яў. Раніцай я тую вуліцу бачыў, вось назву забыў у хадзьбе, Сонда на ёй трапятала, быццам на меднай трубе. Чуў, як сіррна правыла тры разы — пара на работу! I запрагалася цяглае быдла ў ярмо па суботу: Людзі фабрычныя, тэхперсанал і красуні кантор — сакратаршы У будні чатыры разы прабягаюць і кросы і марты, То на работу трушком, то спяшаць па сігналу «канчай!» Полудзень з’есці ў кафэ — бутррброд свой і чай — I — цераз вуліцу зноў у ярмо, аж пакуль не дахаты. 1х па дарозе са сцен атакуюць афішы, плакаты — Клічуць, крычаць, спакушаюць і лаюцца ўслед, Як папугаі. I ўсё-такі, грта — мой свет. Я люблю тую вуліцу абаяльную, індустрыяльную, Дзесьці паміж Оман-Т’евілем і авеню др Тррна. У Парыжы яна Шуміць ад відна да відна. Вось яна, маладая, ты ж толькі ва ўзросце дзіцяці, У блакітнае з белым прыбрала цябе твая маці. Ты — набожны, пачуццяў душа твая поўная, Разам з сябрам Далізам Ррнр захапляешся помпай царкоўнаю. Вечар. Дзевяць гадзін. Ледзь сінее газніца. 3 дартуара пабеглі крадком да світання ў капліцы маліцца, I тады глыбінёй аметыста — адвечнай, яскравай, Загарыцца ў тваім уяўленні хрыстова слава. Грта — кветка лілеі, паходні агонь непагасны, Грта — светач, і ў светача рыжага воласу пасмы, Грта — сын бледнатвары няўцешнай пакутніцы-маці, Грта — вечназялёнае дррва ўсіх літургій і пацер, Грта — гонару, вечнасці мера па роду і віду, Грта — зорка шасціканцавая Давіда; Грта — бог, што ў пятніцу памірае, А ў нядзелю ўваскрасае; Гэта — той наш Христос, што ўзнімаецца ў неба бязмежную сінь, Пабіваючы ўсе заваёвы вяршынь і вышынь. Зрэнка вока — Христос... О дваддатая зрэнка— наш век! Стаўшы птушкай, вышэй за Христа узлядідь твой акрылены сын — Чалавек. Д’яблы з пякельнага кодла падымудь галовы, як змеі, Засыкаюць: «Ён пераймае ўсё ў Шымапа-мага з былой Іудзсі!» Чэрці закрэкчуць, як жабы вясною на лёдзе: «Раскрыжавадь яго трэба! На крыж! Крылы ж украў тэты злодзей!» 3 лямантам рннудь анёлы ў вышыні да першага там летуна: «Вось табе й на!» Ікар і Янох, 1 Ілья, Апалоній з Ціяна Падлятаюдь да першага аэраплана. Праўда, часам яны віражыруюдь: трэба ж дарогу Дадь і такім, што святыя дары перакідваюдь богу. Вось, не залопаўшы крыллем, зніжаедда — сеў самалёт. Ластаўкі спуджаны, тысячи іх уздымаюдда ў лёт, 3 карканнем-граем чароды варон пакідаюць вярбу, 3 Афрыкі — ібіс пяшэчкам дадому, за 1м — марабу. Рох крыважэрны, апеты на ліры і ў ритмах тамтама, Кіпцямі сцяў галаву сама першую — чэрап Адама. Клёкат у небе — арліны там злёт, пераклічка, Пырскае блошкай з Америк! і калібры-невялічка; Доўгія, зграбныя пі-і з Кітая вяртаюцца — Крылца ж адно, і яны толькі ў пары ў паветра ўзнімаюцца. Нарэшце і голуб — дух цноты з аліваю міру Пад пільнай аховай паўліна і птушкі пад назваю — ліра. Фенікс шугнуў, як касцёр, і на небе далёка і блізка Зоркі аслеплі — засыпаў жа вочы ім прыскам. Нават сіррны, пакінуўшы свой небяспечны праліў, Тройцай плывуць і спяваюць чароўны матыў. Фенікс, арлы і пі-і-аднакрылкі з Кітая — Кожны з крылатай мапіынай зрадніцца жадае... Вось ты ў Парыжы. Натоўп цябе сціснуў, і сам ты не свой, Статак аўтобусаў мыкае побач з табой. Смутак кахання пятлёй тваю глотку сціскае, Быццам ніхто ўжо цябе не прыгорне і не пакахае. Ты калі б жыў у мінулым стагоддзі,—• у манастыр бы пайшоў. А сёння, ў хвіліну цяжкую, не да напышлівых слоў. Ты з сябе насміхаешся: Як пякельны агонь, смех патрэсквае твой,— Іскры смеху пазалацілі Жыцця твайго зррбны сувой; Ён вісіць, той сувой, у музеі халодным і змрочным, Часам глянуць на грту ррліквію мы, пілігрымы журботныя, крочым. Ты цяпер у Парыжы. Тут жанчын непристойных сустрэнеш нямала. Так было (не хачу ўспамінаць!),. калі ў нас прыгажосць заняпала. Нотр-Дам у агнях ліхаманкавых бачыў я ў Шартры, I крывёю сваей Сакрр-Кёр заліваў мяне там на Манмартры; Я хваррю тады, калі чую шчаслівыя словы (не трэба, не тррба!), Ад кахання пакутую, як ад хваробы ганебнай. Вобраз грты стаў смуткам, бяссонніцай, горам тваім, Ён заўсёды з табою, і заўсёды ты з ім. Вось на беразе мора Міжземпага сустракаеш ты сонца ўзыход, Тут лімонныя дрэвы цвітуць круглы год. Ты плывет на чаўне, 1 сябры твае рады, як дзеці. Першы з Ніццы, з Ментоны — другі, ну а з Турбіі — трэціРаптам жах ахапіў: асьмінога мы ўбачылі ў бездані сіняй. Рыба — вобраз збавіцеля—вынырнула з багавіння. А сягоння, парт, ты ўжо ў доме заезным жывеш каля Прагі, На стале тваім ружа, ты шчаслівы ад весняе прагі, Адрываешся ты ад сваёй пісаніны, ад прозы, I на ружу глядзіш — ад пачуццяў сваіх нецвярозы. Ты жахнуўся ў саборы святога Віта: на агатах скакаў твой цень, Смуткаваў ты няўцешна ў той дзень. Ты нагадваеш Лазара— боскага ўгодніка, мой галубок. Глянь ты — стррлкі гадзінніка ў даўнім яўррйскім квартале пайшлі ў адваротны бок,— 1 жыццё тваё гртак жа сама назад павярнула павольна; Падыміся ў Градчаны і ўслухайся вечарам вольным, Як там чрхі спяваюць — піўніцы аж глухнуць ад хору! Аб Марселі ўспаміны твае — кавуны, іх там црлыя горы. Вось у Кобленцы ты — у атрлі вядомым, Ты у Рыме, пад дррвам японскім усеўся, як дома. Амстррдам памятаеш? Там шчасце к табе пераходнае танна зусім перапала, А яна ж за студднціка з Лейдрна замуж пайсці абяпала. У бядняцкім квартале маленькі пакойчык здавалі нам бедныя людзі, Там правёў ты тры дні і тры ночы 1 гртулькі потым у Гудзе. Ты ў Парыжы пад следствам. Ну дзе вы падобнае чулі? Як злачынцу якога, парта ў кутузцы замкнулі! Пабываў ты ў вандроўках тужлівых і радасна-простых Да таго, як уцяміў прыкметы няпраўды і ўзросту. Я і ў дваццаць і ў трыццаць гадоў у пакутах кахаў, Жыў, нібыта вар’ят, час даррмна губляў. Я на рукі свае не адважуся глянуць. Рыдаць я гатоў — Па сабе, па каханай, Па ўсім, што палохала так на развілках гадоў! Аглядаеш з тугой рмігрантаў — былі ж яны колісь людзьмі: Богу моляцца тут, а жанчыны з запазухі кормяць малечаў грудзьмі. Беспрацоўная армія, тайны заморскі тавар. Затхлы пах і смурод напаўняюць вакзал Сен-Лазар; Яны вераць у зорку сваю, як біблейскія магі, у ласку нябёс, Спадзяюцца найбольш зарабіць на зямлі Аргенціны, I вярнуцца ў краіну сваю, калі толькі злітуецца лёс. Вось сям’я перавозіць падабенства чырвонай пярыны, Запаветны свой скарб на далейшы прыход у Парыж. А пярына, як нашы жаданні, адзін толькі прывід-фетыш. Частка тых эмігрантаў асядзе і спыніцца тут, Будуць жыць у трушчобах, спазнаўшы ўсю горыч пакут. Я іх часта тут бачыў на вуліцы ўвечары; гртыя арыстакраты Выпаўзаюць з каморак падыхаць паветрам I сядзяць, як на шахматнай дошцы квадраты. Тут і крамаў яўрэйскіх нямала; і у крамах між кіпаў тавару Бачыш жонак купцоў ў шыньёнах, худых, бледнатварых. Ты стаіш між гаротных за стойкаю бара паганага, П’еш халодную каву гатунку таннага. Ноччу ты ўжо ў віры-гушчары рэстарана, Дзе жанчыны — жанчынамі і не такія ўжо злосныя — Дапякаюць і ім, бестурботным, турботы розныя. Нават з-за самай брыдкай пакутуе яе каханы. Вось адна з іх сержанта дачка, на востраве Джэрсі ён служыць, Рук яе я не бачыў — я гладзіў іх — патрэскаліся ад сцюжы; Цела — калісьці на ім загаіліся раны: Шрамы, рубпы, па спіне ўперамежку. Шкада мне гртай дзяўчыны са штучнай усмешкай. Ты ў адзіноцтве. I ўжо набліжаецпа ранак. Малочніцы звоняць бітонамі: мокра на вуліцы, слізка. Ноч незаўважна пайшла, як з пасцелі метыска, Смуглая скура, прычоска кудравая, чорная — Грта Фердзіна ўпартая ці Леа пакорная. I ты п’еш, як жыццё сваё, п’еш алкаголь. I як гаррлка, цябе ап’яняе жыцця твайго боль. Пеша плядешся дадому. Маўклівае неба чарнее. Спіш у кампаніі ідалаў, што з Акіяніі і Гвінеі. Усе яны, як і Хрыстос,— толькі іншае формы аблічча,