КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Ох, Клер, паслухаць вас, дык я напушчу туды сентыментальнасці, як у галівудскіх фільмах. Даволі, хогііць, я не дабаўлю ні радка. — Чаму вы лічыце гэта банальным і нерэальным? Хіба жанчына лёгкіх паводзін не можа стаць патры- ёткай? У жыцці такое бывае скрозь. Кастыльёне спакусіла Напалеона Трэцяга ідэяй аб’яднання Італіі... Трэба толькі разумна і нечакана падрыхтаваць перамену ў Мірыне... Вы ж распісваць мастак. Ну, а без палюбоўніцы Дэмасфен можа абысціся, я сказала гэта жартам. ■—■ Чаму жартам?.. Успомніце некаторых дзеячаў французскай рэвалюцыі... Клер, праявіўшы вытрымку, прымусіла Крысціяна нарэшце згадзіцца, і роля Мірыны, павялічаная і ўдасканаленая, стала адной з галоўных у п’есе. Надышоў дзень прэм’еры. Гэта быў трыумф. Увесь Парыж глядзеў на гераіню вачамі Ларана. Публіка, падзяляючы ў душы палітычныя трывогі Менетрые, прагнучы бачыць патрыятычны спектакль, падобны на «Персаў» Эсхіла, зрабіла аўтару авацыю. Спецыялісты высока ацанілі майстэрства, з якім ён, не ўпадаючы ў пародыю, на антычным матэрыяле адлюстраваў сучаснасць. Сам Фабер, не надта прыхільны да сваіх калег, прыветліва сустрэў Клер за кулісамі. — He іначай, як вы прыклалі сваю лапку да гэтай Мірыны, смуглявая чараўніца! — прабурчаў ён добразычліва.— Нічога не скажаш! Жанчына як жанчына, сапраўдная жанчына... I ваш праведны муж сам без дапамогі ніколі б яе не выдумаў. У жаночых справах ён не акадэмік... Можа, няпраўда? — Прыемна чуць, што вам спадабаўся вобраз Мірыны,— усміхнулася Клер,— але я тут ні пры чым. Назаўтра Рабер Кемп у сваёй рэцэнзіі гаварыў толькі пра Мірыну. «3 гэтага часу,— пісаў ён,— імя Мірыны стане такім жа славутым, як імя мальераўскай Агнесы альбо Селімены». Клер сядзела каля мужа і, з асалодай чытаючы хвалебны артыкул, шаптала: — Падумаць толькі, каб не праблема таксі, не існавала б і Мірыны! Астатняе належыць гісторыі літаратуры. Трагедыя «Філіп» была перакладзена на многія мовы і дала пачатак новым плыням у развіцці тэатральнага мастацтва. Засталася невядомай толькі адна дэталь. Нядаўна, пасля таго як Элен Месьер кінула Леона Ларана і выйшла замуж за рэжысёра з Галівуда, Ларан звярнуўся да Клер, якая, аўдавеўшы, стала наследніцай твораў Менетрые, з просьбай выкрасліць ролю Мірыны. — Ва ўсякім разе,— сказаў ён,— мы з вамі ведаем, што ў п’есу яна трапіла выпадкова і ў першым варыянце яе не было. Дык чаму ж не аднавіць аўтарскую задуму?.. Тады роля Дэмасфена набыла б аскетычную суровасць, а гэта на карысць вобразу і мне бліжэй. Ну, і эканомія сродкаў. He трэба шукаць гераіні. Але Клер адмовіла далікатна і рашуча: — Што вы, Ларан! Няўжо вам так цяжка знайсці актрысу? Пры вашых здольнасцях вы створыце яшчэ адну Мірыну. Даруйце, я не магу дазволіць папраўляць п’есу майго мужа... He будзем разлучаць тых, каго зблізіў Крысціян. I Мірына, дачка натхнення і неабходнасці, па-ранейшаму ўпрыгожвае сцэну. ФІЯЛКІ У СЕРАДУ х, лхэнш, паоудзьце яшчэ Жэнні Сарб’е на званым снеданні трымалася бліскуча. Анекдоты і гісторыі, расказаныя з артыстычным запалам і скампанаваныя, як у лепшых белетрыстаў, чаргаваліся безупынна. Госці Леона Ларана, узрушаныя, зачараваныя, пераможаныя, здавалася, жылі паза межамі часу ў палоне шчаслівых хвілін. — He, ужо амаль чатыры гадзіны, і сёння якраз серада... Вы ж ведаеце, Леон, што ў гэты дзень я нашу фіялкі свайму кавалеру. — Які жаль! — прамовіў ён гучным абрывістым голасам, што так падабаўся на сцэне.— Знаю, знаю вашу вернасць!.. Прымушаць не буду. Яна пацалавала жанчын, мужчыны пацалавалі ёй руку. Развітаўшыся, Жэнні выйшла, і ўсе хорам пачалі яе хваліць. — Гэта проста дзіва! Колькі ёй гадоў, Леон? — Пад восемдзесят. Калі я быў дзіцем і мая маці вадзіла мяне на класічныя ранішнікі ў Камедзі-Франсэз, Жэнні была ўжо славутай мальераўскай Селіменай. А я, самі бачыце, не юнак. — Талент не мае ўзросту,— прамовіла Клер Менетрые...— А што гэта за гісторыя з фіялкамі? — О, ды тут цэлы раман, які яна мне аднойчы расказала і нідзе ёю не запісаны... Але я не адважваюся выступаць пасля яе. Параўненне будзе не ў маю карысць. — Вядома! Параўнанні — рэч шкодная. Але мы вашы госці, вы абавязаны нас займаць і павінны замяніць Жэнні Сарб’е, якая нас кінула. — Добра! Я паспрабую... Раскажу вам гісторыю з фіялкамі ў сераду. Баюся толькі, што вы знойдзеце яе занадта сентыментальнай для сучаснага густу... — Давайце, давайце! — падбадзёрыў Бертран Шміт.— Наш час прагне шчырых эмоцый. Ён толькі зверху прыкрыты грубасцю, нутро ў яго далікатнае. — Вы так думаеце? Ну, што ж!.. Я наталю вашу смагу... Вы ўсе тут мала пажылі яшчэ, каб помніць веліч і красу даўнейшай Жэнні Сарб’е. Яе пышныя рыжаватыя валасы, што хвалямі спадалі на мармуровыя плечы, яе пільны, прытоены позірк, рэзкі, нават жорсткі голас, які раптам ламаўся, увесь наліты пачуццямі, выдзялялі і падкрэслівалі сілу яе духу, яе гордае хараство. — Цудоўны маналог, Леон! — Магчыма. Толькі з моды выйшаў... Дзякую за падтрымку... У кансерваторыі ў 1895 годзе яна атрымала прэмію і адразу ж была запрошана ў КамедзіФрансэз. На жаль, я ведаю па сабе, як цяжка трымацца ў гэтым славутым тэатры. Рэпертуарныя амплуа строга замацаваны за пэўнымі асобамі, якія іх раўніва ахоўваюць. Самая здольная служанка можа дзесяць гадоў чакаць, пакуль ёй дадуць нешта вартае з Мальера альбо Марыво. Жэнні Сарб’е, абаяльная, прыгожая, наткнулася на каменную сцяну жанчын, праслаўленых, учэпістых. Усякая другая пакарылася б і тапталася на месцы альбо праз два гады перакачавала б у тэатр на Вялікіх Бульварах. Але не такой натуры была наша Жэнні. Яна дала бой. На гэта яна мабілізавала ўсё: свой талент актрысы, культуру, прывабнасць, свае цудоўныя валасы. Вельмі хутка яна паднялася ў тэатры на самы высокі ўзровень. Дырэктар быў ад яе ў захапленні. Драматургі патрабавалі, каб асабліва адказныя ролі даручаліся ёй і нікому больш. Крытыкі, як згаварыўшыся, курылі ёй фіміям. Нават грозны Сарсэ пісаў: «Яе міміка і жэсты могуць зачараваць і кракадзіла». Мой бацька, які ведаў яе ў той час, казаў мне, што яна страшэнна любіла сваю прафесію, была ўзброена тэарэтычна і шукала новых, асабліва выразных спосабаў паказу. У той час тэатр спаўзаў на пазіцыі наіўнага рэалізму. Калі ў якой-небудзь п’есе Жэнні павінна была атруціцца, яна наведвала бальніцы і вывучала спецыфіку смерці ад яду. Для выяўлення належных пачуццяў яна рабіла эксперыменты з сабой. У справах мастацтва яна не саромелася, як Бальзак, які для сваіх раманаў выкарыстоўваў сябе альбо пачуцці любімай жанчыны. Можаце сабе ўявіць, колькі было паклоннікаў у дзяўчыны дваццаці двух год у росквіце яе прыгажосці і славы. Прабавалі падступіцца і артысты, і пісьменнікі, і банкіры... Адзін з банкіраў, Анры Сталь, стаў яе абраннікам. I не таму, што ён быў багаты. Яна жыла ў сваёй сям’і і была забяспечана. А таму, што ў яго таксама была немалая прывабнасць, а галоўнае, ён абяцаў з ёю ажаніцца... Вы ведаеце, што шлюб гэты адкладваўся, бо не давалі згоды бацькі жаніха, і толькі праз тры гады Жэнні выйшла замуж за Сталя. Пражылі яны разам нядоўга. Яе незалежны характар не мог мірыцца з сямейнымі абавязкамі... Але гэта ўжо іншая гісторыя. Вернемся да Камедзі-Франсэз, да дэбютаў нашай паважанай сяброўкі... і фіялак. Уявіце сабе артыстычнае фае ў вечар аднаўлення з удзелам Жэнні «Багдадскай прынцэсы» Дзюма-сына. П’еса гэта мае значныя недахопы — і ў мяне, прыхільніка яго моцна скампанаваных п’ес, такіх, як «Паўсвет», «Друг жанчын», «Франсіён», развязны Дзюма «Чужаземкі» і «Багдадскай прынцэсы» выклікае ўсмешку. Але ўсе, хто бачыў Жэнні ў ролі прынцэсы, сцвярджаюць, што яна стварыла праўдзівы вобраз. Пра гэта я з ёю гаварыў не раз. Цікава тое, што яна паверыла ў вобраз. «У тыя гады,— казала яна мне,— я даволі арганічна думала так, як гераіня Дзюма-сына, і мне здавалася вельмі дзіўным выстаўляць напаказ пры поўным святле самае запаветнае, свае душэўныя перажыванні». Дабаўце яшчэ, што ў гэтай ролі яна магла распусціць валасы і паказаць свае цудоўныя плечы. Адным словам, гэта было ўвасабленне хараства. Дык вось, пасля авацый, у антракце яна адпачывала ў фае. Вакол яе натоўп. Шчаслівая Жэнні сядзела на ўслоне каля Анры Сталя і з натхненнем шчабятала пра сваю перамогу. — Вось так, даражэнькі Анры!.. Цяпер мая лодка на вадзе. Ёсць чым дыхаць... Тры дні назад вы мяне бачылі. Дрэнна іграла, праўда?.. Плюхалася, як у лужыне... Танула... Рот быў залеплены... I вось гэты вечар... Збіраю ўсе сілы, скачок — і я на паверхні!.. Скажыце, Анры, а што, калі я правалюся ў апошнім акце, не выцягну да канца? Божа мой, божа мой! Увайшоў білецёр і падаў ёй кветкі. — Ад каго?.. А! Ад Сэн-Лу... Ваш сапернік, Анры... Занясіце ў маю прыбіральню. — Тут вам пісьмо, мадмуазэль,— сказаў білецёр. Яна разгарнула лісток і гучна засмяялася: — Гэта ад ліцэіста... Ён мне піша, што ў сваёй школе яны заснавалі Жэнні-клуб. — Тады ўвесь Жакей-клуб перабяжыць у Жэнніклуб,— пажартаваў Анры. — Ліцэісты мне падабаюцца больш, чым аматары верхавой язды. О! I гэты канчае паэзіяй... Слухайце, мой друг: Даруйце мне, што вершам вам пішу, Прабачце за радкі, што я няўмела склаў. Я шчыра вас люблю і вельмі вас прашу, Каб наш дырэктар гэтага не знаў. > Міла... да немагчымасці!.. — Вы будзеце яму адпісваць? — Вядома, не! Такое мне на дзень разоў дзесяць прыносяць. Адурэць можна, адпісваючы... Але гэта мяне акрыляе... Паклоннікі ў шаснаццаць гадоў... яны будуць захапляцца мною доўга. — Наўрад!.. У трыццаць гадоў яны будуць натарыусамі. — А чаму натарыусам нельга мною захапляцца? — I гэта яшчэ вам,— сказаў білецёр, падаючы ёй букецік фіялак цаною ў два су. — 0! Любата!.. Гляньце, Анры... А запіска ёсць? — He, мадмуазэль, запіскі няма... Дзяжурны гаварыў, што кветкі яму паклаў студэнт з Політэхнічнага вучылішча, у форму быў адзеты. — Віншую, мая дарагая,— прамовіў Анры Сталь...— Закруціць галовы гэтым іксам у квадраце — справа нялёгкая. Яна доўга нюхала фіялкі. — Цудоўна пахнуць... Адзіныя знакі ўвагі, ад якіх мне радасна... Я не люблю сытай бывалай публікі, што прыходзіць паглядзець, як я паміраю ў поўнач, гэтак жа, як у поўдзень бяжыць у Пале-Раяль паслухаць, як страляюць з гарматы.