КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Пакуль ён стыхію адолеў, Знямогся. аброс барадоіі, I вецер залёг, што сваволіў, Суцішылася наваколле, I холад паплыў над вадой. Вясна абяцае мне ўдачу, Буяе наўкол — без мяжы. Як хлопцаў вясёлых убачу, Здаецца, што зараз заплачу... Ах, божа, дапамажы! ТУГА Свяціліся золатам зоры, Плыў серпік маладзіка. Здалёку, праз долы і горы Мпе чуліся гукі ражка. Здалося. як быццам гару я. 3 акна не спускаючы воч, Падумаў: «А хто там вапдруе У гэтую летнюю ноч?» I ўбачыў, што там вандравалі Два маладыя сябры, I песню яны напявалі, Праходзячы міма гары. Спявалі пра горныя пікі, Пра лес, што разлёгся паўзбоч, 11ра вадаснад, што, як дзікі, Звяргаецца ў цёмную поч. Спявалі пра сад запусцелы, Пра мармур у цвілі і ў тле I пра палац ацалелы У маладзіковым святле, Дзе песень гітары чакаюць, 3 акна пе спускаючы воч, Дзяўчаты, дзе ціха сцякаюць Рачулкі у летнюю ноч. ВАНДРОЎНЫ СТУДЭНТ Пры бязвоблачнай пагодзе Добра слухаць салаўя. А як дожджык дробны пойдзе, Сам еабе спяваю я. Свет прасветленым здаецца. Хоць грамы грымяць парой. У вандроўцы не псуецца Аніколі моіі настрой. Я дастану кніжку з сумкі, Што там пішуць, зазірну. Каб не блыталіея думкі, Чарачку віна кульну. Буду з мееяцам на пару Аж да ранку вандраваць, Прыгажуні пад гітару Песні пад акном спяваць. ШЧАСЛІВЫ Зачараваны яе красою, Бялюткім тварам, тугой касою, Зірпе — азорыць усю зямлю, 0. як я вочы яе люблю! Як быццам ноччу між скалаў змрочных Прамень заііграе па травах сочных. I птаства пырскамі ўвысь шугане — Так страпянецца душа ў мяне. Як быццам зверху глядзець на мора. Як сокал дзікі ў сіняй прасторы Вядзе ушыркі свае віражы — Так і каханне не знае мяжы. ШЧАСЦЕ ПАЭТА О, свет, я табе невядомы, 3 табою мы — пе сябры. Затое заўсёды як дома Я ў вечароваіі зары. Фартуна. ляці ў паднябеесе. Лунай сабе ў вышыні. А я між аленяу' у лесе He засумую ані. Даўно я ад роднага краю Падаўся ў чужую зямлю, I ўсё ж я заўжды бласлаўляю Куточак, што сэрцам люблю. МАЛАДЫ МУЖ Чакаючы дзяўчыну, Пад ліпай я еядзеў, 3 пагорка у даліну На дом стары глядзеў. Над дахам зоркі ззялі — Там мілая жыла. А з пацямнелай далі Ноч летняя плыла. 3 каханай размаўляем, Сядзім — рука ў руку, Пад ліпаю люляем Сыночка ў халадку. А ветрык павявае, Прыносіць водар ніў, I ліпа штось спявае... Ці гэта я сасніў? ВЕЧАР Мы ў радасці і ў горы Рука ў руку ішлі. Цяпер спачыць ад зморы Прыпалі да зямлі. Нам каласы ківаюць, Гусцее змрок ляны. Два жаўранкі спяваюць, Застаўшыся адны. Мы жахі ўсе прагонім, Птушыны хор засне. Паціху пагамонім — Падсунься да мяне. Заціхлі сонна далі. Ружовіцца зара. Мы, ідучы, прысталі... Ці паміраць пара? КУДЫ? Арол з гары уверх памкнуўся — Праз буру, бліскавічны гром. Прастораіі вольнай захлынуўся, Згубіў скалу сваю з гняздом. Пад ім ляжалі ў змрочнай далі Палі, пагоркі і сады. А крылы ўсё яго ўздымалі Над бурным морам... А куды? ЗНІКЛА Ужо няма старой сасны, Што тут калісь стаяла. 3 яе я ў квецені кясны Глядзеў удаль, бывала. Няма і лесу ўжо, які Шумеў па-над гарою. Як я ад мілай нацянькі Бег позняю парою. Няма даліны лугавой 3 касулямі на пашы, Куды хадзілі мы з табой... Дзе тыя ночкі нашы? Ёсць лес, даліна, ёсць сасна Вясна квітнее звыкла. А ў нас у скронях сівізна. Кудысь каханне знікла... БЛАКІТНАЯ КВЕТКА Ila свеце задумна блукаю 3 пакутнаю марай сваёй: Блакітную кветку шукаю, Гавораць, што шчасце у ёй. Праз гарады і палеткі, Спяваючы песню, іду. Дык дзе ж ты, блакітная кветка? Няўжо я цябе не знайду? Здарожыўся, замарыўся I погі падбіў я дарма. Спяваць перастаў, зажурыўся: Той кветкі блакітнай няма. ПЕСНЯ БЕДНЯКА Каб жа летняя спякота, Каб жа сонца поўны двор! — Я пайшоў бы за вароты У стары вячысты бор. Я прылёг бы ў цень пад дрэвы — Спачывай, душа мая! — Слухаў бы я перапевы, Пералівы салаўя. Ды, па жаль, усё пакрыта Белым снегам — без мяжы. Цэлым светам я забыты... Гэты горад мне чужы. Толькі позпія гулякі Забягаюць у двары. Дзіка выюць вурдалакі, Задзімаюць ліхтары. Дзесь святло ў акне я ўбачу — Пляма падае па снег. Хтосьці там смяецца, скача. Плачу я пад гэты смех. Пачыпае злоспа біцца Лютая завея зноў. Далятае са званіцы Песня сумная звапоў. Пабрыду к царкве ў знямозе Спеў пачую, нібы ў cue. Павалюся на парозе, Ноч захутае мяне. Хай вас бог святы бароніць, Хай спакой у дом нясе... Хто танцуе, хто гамоніць — Тут спачнуць калісьці ўсе! ВІЛЬГЕЛЬМ МЮЛЕР 1794-1827 ЗГРАБНАЯ ШЫНКАРКА КУДЫ? 3 гор ручаёк збягае, Булькоча пад лазой, 3 крыніцы выцякае Празрыстаю слязой. А мне чамусь трывожна... Як зрушаны штуршком, Бягу з кійком дарожным Уніз за ручайком. Ручай між гор віецца, Я ўгнацца не магу. А ён звініць, смяецца, Гамоніць на бягу. А я пра ўсё забыўся. Куды імчуся я? Я з панталыку збіўся Ад звону ручая. Звон ручая? Ды годзе... Здаецца мне парой: Русалкі ў карагодзе Спяваюць пад гарой. Спяваіі, мой друг вясёлы, He прыцішай хады, Скрыпяць у млына колы Ля плыткае вады. ВАЗЬМІ МАЁ СЭРЦА Я б словы на дрэвах нажом выразаў. Я б словы на камені сталлю пісаў. Я б кветкі пасеяў на пульхнай зямлі, Каб словамі потым яны ўзышлі, Лісты табе слаў бы з кожнай нагоды: Вазьмі маё сэрца сабе назаўсёды. Шпачка маладога злавіў бы вясной. Каб гэтыя словы вучыў ён са мной. Каб мог пават голас ён мой падрабляць, I горача словы,— як я,— вымаўляць. I ўранку спяваць ля акна з асалодай: Вазьмі маё сэрца еабе назаўсёды. Хацеў бы. каб гэта шапталі вятры У полі, на лузе, на дзікай гары, Каб гэтыя словы між кветак цвілі, Каб з водарам хмельным здалёку плылі, Каб хвалі прыносілі без перашкоды: Вазьмі маё сэрца сабе назаўсёды. Гараць у мяне яны ў зрэнках вачэй. Палаюць на шчоках ярчэй і ярчэй. I нема крычаць яны з вуснаў маіх. Хвіліны адной не жыву я без іх. А ты іх не бачыш, не чуеш праз годы: Вазьмі маё сэрца сабе назаўсёды. СЛЁЗНЫ дождж Мы хораша разам сядзелі Пад ніцаю вярбой. Мы ўніз на ручай глядзелі Так хораша з мілаіі маёй. Тады маладзік з’явіўся I зорачак грамада. Мы разам усё глядзелі, Што адбівае вада. Я не ўзіраўся ў зоркі. Hi ў месяц, які міргаў. У гэтым срэбным люстэрку Я любыя вочы шукаў. 3 вады пазіралі лаекава Пяшчотныя светлячкі, I ім усміхаліся кветкі 3 берага ціхай ракі. Здавалася, што патанула Неба начное на дно. Чамусьці й мяне цягнула Туды да сябе яно. Наверх жа аблокаў і зорак Бадзёра ручай булькатаў. «Моіі друг, пабяжым са мною». Як быццам бы мне шаптаў. Мне слёзы напоўнілі вочы. Пайшла рабізпа па вадзе. Яна заспяшала дадому, Сказала мне: «Дожджык ідзе». ПЕРШЫ БОЛЬ, АПОШШ БОЛЬ Нрысядзь па стромкі бераг, Каля вады, на край, I дзеткам, іпто збяруцца, Ты на трубе зайграй. Сплыло былое шчасце, А гора — наплыло. Складай жа емела песні Пра тое, піто было. Буяюць тыя ж кветкі. Ручай бяжыць з гары. I тое ж сопца свеціць Ад даўняе пары. Уранку сопца ў вокны Заспана паглядзіць. Там за знаёмай шыбай Каханая сядзіць. Там хлопец-паляўнічы Мёд пацалункаў п’е. Як зырка свеціць сопца! Як ручаёк пяе! Нарву букст вялізны... Хай у тваім акне, Каханая, ён хлопца Схавае ад мяне. Засыплю мост ля млына Я ружамі ў журбе. Праз гэты мост спяшаў я, Каханая, к табе. Калі ж хлапец растопча Мне ружу хоць адну, Зваліся ж, мост, у продань 3 хлапцом на быстрыню. Хлапца на голы востраў Знясі — хай там сядзіць. Каб век дзяўчат не бачыў, He мог да іх хадзіць. Ты ж, любая, забудзеш Навек таго хлапца. I зноў маёю будзеш Да смерці, да канца. РУЧАЁВА КАЛЫХАНКА Дабранач! Засні! Як след адпачні, Вандроўны, здарожаны чалавек. Цябе ля мяне Ніхто не кране — Ручай не пакрыўдзіць нікога павек. Паспі ў халадку, На пухавіку — Страха над табою без краю-канца. Ноч будзе ўздыхаць, Цябе калыхаць, Спяе калыханку на сон для хлапца. Далёка ў бары Затрубяць сябры... Хай сёння яны папалююць адны. Чарот, памаўчы, Трава, не шапчы, He ўносьце трывогі ў юнацкія сны. Дзяўчына, ідзі, Яго не будзі Hi скрыпам мастка і ні ценем сваім. Скінь лепей хутчэй Хусцінку з плячэй, Зраблю я шацёр невялічкі над ім. Дабранач цяпер... Спіць птушка і звер. I ты развітайся з гульбой і журбой. Плыве маладзік. Туман ужо знік. I скопішча зорак гарыць над табоіі. ДАБРАНАЧ! Я чужаком прыходзіў, Сыходжу зноў — чужы. А май мяне праводзіў 3 букетам да мяжы. Ты пра любоў піаптала, А маці — пра сям’ю. Завея замятала Дарожаньку маю. Я часу для паходаў He выбіраў знарок: Іду праз непагоду, Праз непраглядны змрок. Са мною у начлезе Спіць месяц-маладзік. Вядзе мяне па снезе След, што пакінуў дзік. Дае мне хтосьці знакі, Калі пайсці пара. Завылі ўжо сабакі 3 двара гаспадара. Любоў вандроўкі любіць — Так бог сказаў — пе смех. Спакой яе загубіць. Дабранач! Я пабег. Над соннаю табою He спуджу цішыню. Я дзверы за сабою Нячутна прычыню. I на варотах дбайна «Дабранач» напішу, Каб знала, што патайна Цябе ў душы нашу. У ВЁСЦЫ Там брэпіуць сабакі. грымяць каля будкі, Там людзі паснулі да ранняй пабудкі. Прысняць еабе тое, чаго не хапае—■ Іх мара на зло і дабро не скупая. А ўранку зляцела яна і праііала. I рады таму хоць. што ў сон іх папала. Падушку прытуляць і думаюць людзі, Што лепшы працяг яшчэ пекалі будзе. Брашыце, сабакі, за пяты хапайце, He дайце у сон мне зваліцца, не дайце! Я марам даўно перастаў аддавацца. Між сонных па міг не хачу заставацца. вясновы сон Мне сніліся кветкі на лузе, Што хорапіа так цвілі. Мне сніліся вольныя птушкі, Што пелі і гнёзды вілі. Калі ж праспявалі пеўні, Прачнуцца прыйшла пара. Змрок панаваў і холад, Крычалі вароны з двара. А шыбу хтось упрыгожыў Кветкаю як жывой. Вам смешна: ах, летуценнік, Ён кветкі ўбачыў зімой. Прыснілася мне каханне, Дзяўчына — сама пекната, Абдымкі і пацалункі, Душэўная любата. Калі ж праслявалі пеўні, To ўздрыгнула сэрца ў мяне. Прыпомніў я на самоце: А піто там было — у сне? Я зноў заплюшчваю вочы. Так хораша сэрцу майму. А ці расцвіце мая кветка? Каханую — ці абдыму? КАТРЫНШЧЫК На вуліцы вясковай, Дзе ціша і спакой, Стары катрынку круціць Азяблаю рукой. ГІа колкім снезе босы Пераступае дзед. А на яго талерцы Няма пакуль манет. Яго не хочуць слухаць, He хочуць прыкмячаць. Вакол сабакі злосна, Ашчэрана вурчаць. Стаіць ён, безуважны На беды ўсе свае. Ён круціць, і катрынка Усё пяе, пяе.