Я з вогненнай вёскі...
Алесь Адамовіч, Янка Брыль, Уладзімер Калесьнік
Выдавец: Мастацкая літаратура
Памер: 448с.
Мінск 1975
ных дошак, на якіх выбіты 676 прозвішчаў ахвяр фашысцкай расправы. I зноў жудасныя калонкі аднафамільцаў: Баразна, Баразна, Баразна... Дзесяткі людзей аднаго роду, аднаго кораня...
Стаіць зводдаль ад сасны і комінаабеліска выліты з чырвонага бетону хлопчыкпадлетак, адзін з брыцалавіцкай дзетвары, якое перад вайной шчодра нанасілі ў сялянскія хаты буслы. Вялікая была вёска — больш за дзвесце двароў, і ў кожнай хаце былі дзеці, многа дзяцей...
«...Я толькі як увайшла ў гэты сарай,— успамінае ацалелая жыхарка Брыцалавіч Ганна Патапейка,— яны крыкнулі:
— Кіндэр брасай!..
I тыя дзеці ішлі, пабраўшыся за плацце. I чужыя, і мае. Чацвёра ж маіх, а тое несла на руках. Як увайшлі, так яны і застрачылі...
Стралялі, стралялі. Пастралялі, а тады ўжо рагочуць:
— Рус свіння капут!..
I яшчэ пастраляюць, нагамі варсаюць.
Ну, я і ляжу так. Як паляцела, так во і ляжу. А кроў жа: паразрывала ж усё...
Потым пайшлі яны ў другі сарай, што ўпоперак... Пайшлі, яшчэ там рагочуць, страляюць усё там, гергечуць.
Ідуць сюды! Што тут рабіць? Падымуся!.. Як падымуся, дык кроў цюрчыць адусюль... Ну, ізноў лягу туды. Ляжу. Ну, яны так прышлі, яшчэ хто стогне — павялі вочарадзь цераз нас і пайшлі. Хляп, хляп — вароты пазачынялі і пайшлі ў школу...»
375
Маладыя скульптары таксама чулі расказ Ганны Патапейкі і расказы іншых ацалелых жанчын пра трагічны лёс дзяцей з Брыцалавіч — жудасныя расказы... Але выбралі з іх адзін. Пра хлопчыка, які — у студзені 1943 года, калі тут карнікі распраўляліся з мірнымі жыхарамі, — вырваўся з адрыны, дзе гарэлі людзі, і пабег па ўзгорку. Ды там і застаўся, там яго дагнала куля...
А мастак увекавечыў хлопчыка ■— застылым у трагічным недаўменні...
Аўтар помніка мог чуць і расказ Уліты Альховік — расказ несамавіты, што нават спакушае на містычную трактоўку падзей. Непрытомная ад жаху, цяжка параненая жанчына ўбачыла ноччу такое:
«...Во тут куча людзей ляжала,— кажа Уліта Кандратаўна,— во, поўны двор жа ж, уся ж дзярэўня ляжала. I на дварэ і ў сараі. I апусціўся вот еты месяц — нізенька, нізенька. I стаіць на месяцы чалавек. У шалашы * белым... He то што нехта мне так казаў — я сама з сарая відзела гэта. Праз шчэлку. I рамянём падпяразаны, шапка зімовая і ў ботах. На етым месяцы стаіць. Над бітымі...
Я тады вельмі расцерана была. He ведала, дзе мне дзецца. Дзве дочкі расстраляныя, мужа расстралялі, а два хлопчыкі — не ведаю, дзе яны...
На месячыку стаяў... На самым месячыку. А нізенька вельмі круг апусціўся!.. А ён на месяцы стаіць!.. Вот проста так абыкнавенны чалавек, рамянём падпяразаны, белы шалаш на ём і штанэ чорныя, у ботах і шапка зімовая...
* У халаце.
Я трое сутак сядзела ў сараі з бітымі. Ну, усё роўна што бітых людзей сцерагла. На кожным вугле страж стаяў. Абойдзе во так кругом сарая і во так вуха прыкладзе ды гэта слухае, ці дышуць людзі... А там мо хто і жывы быў, дык ужо дайшоў. Я каб яшчэ адны суткі пасядзела, дык ад воздуху зайшлася б. Ужо так асмягла, піць — трое сутак не піўшы...
А яны з дзярэўні ўсё вывозілі на машынах. Я праз шчэлку ўсё бачыла. I бруднае бяллё, і чыстае, дзе што аставалася ў хатах...
Ну, а тады ўжо яны, бачу я, збіраюцца ехаць — ужо аблеялі сарай бензінам, запалілі. I тады неяк прачыніліся вароты... Дык я думаю: «Як ужо мне кіпець у гэтым агні, дык я выйду на двор, няхай у плечы страляюць». Яны сюдытуды па дварэ, а я так во цераз агарод — і пайшла! Я тады ўздумала, што кажуць: «Калі цябе спасцігне такое няшчасце — ідзі і не аглядайся!..» Дык, ведаеце, я во так спіной да іх, так во, у лес дайшла, не аглядалася. А яны на дварэ яшчэ сюдытуды бегаюць.
Ну, там ужо прыйшла я ў лес. Рука паранена, дык скамячыла палец гэты, пацягну — не адрываецца... А там партызаны ўжо. Доктар зрабіла мне перавязку...» (П л а ч а.)
Расказы ацалелых пакутнікаў з незвычайнай сілай выяўляюць жахлівую неўразумеласць злачынстваў, якія абрынуліся на мірную вёску.
Яшчэ раз вернемся да расказу Ганны Патапейка.
«...Ну, і як паехалі яны, фашысты, на парцізанаў ды як зайшлі ў зямлянку — іх узарвала. Чалавек мо дзесяць... Ну, як
На дзевяці кіламетрах дарогі трагедыя вёсак:
Дражакі,
Ямішча,
Зазер’е,
Шчамілаўка,
Зуева
378
узарвала іх на тых мінах, дык яны вярнуліся ды акружылі наша сяло... Ужо не глядзелі ні дзяцей, ні старых, усіх, усіх сагналі нас. Вот сюда, дзе гэты памятнік, у сарай нас сагналі. Калгасны быў сарай, вялікі... Гэта ўвечара было, калі зганялі, дзень малы, дык увечара. Зганялі нас, а мароз, мароз! Сільны! Якраз жа каляды былі, самы сільны мароз быў, і снег быў бальшы. Уцякаць—• дык вельмі ж трудна ўцячы. Прама снег такі, як увойдзеш, дык і ног не зменіш.
Сядзім, сядзім, назаўтра ўжо. Віднее...
— Ну, што,— гавораць,— ну, што будзе? Нешта ж не пушчаюць нас. Ну,— гавораць,— гэта будуць выганяць кароў ды ўсё сабе забіраць: куры, каровы, а тых ужо будуць гнаць, маладзёж, дык нас не выпушчаюць, што б не плакалі маткі, ды ўсё там...
Гэта мы так рашаем.
Ну, і сядзім, пазіраем у вокны... Ну, так часоў у два —• ідуць. Ідуць, ну, слава богу, будуць нас выпушчаць! Ідуць, іх многа ідзе, і начальства ўжо, бачым, ідзе. Ну, пушчаць будуць. Эээ, як толькі адчынілі сарай — «Ідом, ідом на вуліцу!..» Выйшлі на вуліцу, яны нас завярнулі туды на шлях. Ну, як завярнулі на шлях, ужо мы панялі: штота ўжо зробяць нешта. Ужо сталі бабы плакаць, крычаць ужо...
Загналі туды, дык ужо бачым: і шапкі ляжаць, і сумкі тыя — нашых мужчын... Тады ўжо мы панялі, што будуць і нас... Штота зробяць: запаляць ці расстраляюць. Ужо ў вокны паўстаўлялі кулямёты, у кожнае акно.
...Сталі яны ў акно стукацца:
— Дайце нам чалавека.
Яны ўжо так парасстралялі, што хазяйка была, варыла ім есці, дык і тую... I нямашака каму варыць ім есці. Жанчына там з намі была, панямецку гаварыла. Выйшла
яна з дзіцём, дык яны за рабёнка — выкінулі, а яе павялі.
I тады сталі вадзіць. Чалавек па дваццаць — страляць...»
Збудаваць у Брыцалавічах помнікмемарыял — такую думку падаў старшыня калгаса, былы франтавік Іван Баразна, малодшы брат якога камандаваў партызанскім атрадам, што дзейнічаў у гэтых мясцінах.
Атрад складаўся пераважна з брыцалавіцкіх хлопцаў. Іх сем’і сталі першымі ахвярамі карнікаў. Самі яны, партызаны, адрадзілі вёску пасля вайны: паразбіралі абгарэлыя каміны, пабудавалі новыя хаты, паачышчалі студні...
Студні спаленых вёсак...
Мабыць, больш чым абеліскікоміны ў Хатыні і Брыцалавічах, уразіла нас трагічнай тугою відовішча калодзежнага жураўля, дакладней, — аднаго толькі шула, «сахі» гэтага жураўля, раздвоенай рагуліны, якая тырчыць у неба. «Саха» студні — адзінае, што засталося ад цэлай вёскі Макаўе Асіповіцкага раёна.
Засталіся яшчэ ад Макаўя выбеленыя дажджамі валуны ды некалькі здзічэлых яблынь. Другую студню, што была на краі вёскі, аднавілі, над яе зрубам бяздумна гойдаецца смык жураўля, пазвоньваючы на ветры бляшаным вядром. Гэтая студня непадалёку ад пастуховай хаціны, у якой гаспадарыць дзед Антон Паўловіч, былы партызан і адзіны ўскосны сведка трагедыі вёскі.
«...Гэта ў самыя маразы было, у сорак трэцім годзе, — расказвае ён. — Раніцай
379
ацапілі вёску. Я з лесу бег дамоў. Тут па мне — страляць, а я кінуўся ў снег, удраў. Я хацеў сям’ю забраць у лес. У мяне двое дзетак было. Ну, па мне сталі страляць, і я ў лес і круціўся, значыць, па лесе... Стаялі яны тры дні. Тут нельга было ніяк ткнуцца, паткнуся — ракетай засвяцілі, пачалі страляць па мне.
Нас ужо некалькі чалавек сабралася было.
Прыйшлі — усё тут пагарана... Мы на трэці дзень падбіралі іх, харанілі... Да вайны тут сорак чатыры двары было.
Я тут старажую. I сенакос ахраняю...»
Стары стаіць на вялікай, засеянай цімафееўкаю паляне, якая была калісьці вёскаю. 3 такою простай, дамавітай назвай Макаўе. У яго памяці яшчэ захоўваецца малюнак былой вёскі, хаты, двары, прозвішчы людзей... Сцеражэ Антон Міхайлавіч міражы свайго юнацтва, Расказваючы пра былое сяло, ён у нейкім забыцці паказвае пальцам на чатыры валуны, апісвае дом, які колісь стаяў на гэтым фундаменце, паказвае на тры бярозы сярод паляны, гаворыць пра зруб, які тут стаяў і якому выпала стаць брацкай дамавінай для макаўян.
На просценькім абеліску, аброслым кустамі бэзу, напісана, што вёску Макаўе фашысты спалілі 8 студзеня 1943 года, забілі больш за 270 яе жыхароў, а таксама людзей з іншых вёсак, што ўцякалі ад карнікаў хавацца сюды, у лясную мясціну.
3 усіх, убачаных намі ў розных кутках Беларусі, багатых і сціплых помнікаў на брацкіх і адзінокіх магілах з дзён акупацыі адзін уразіў нас паасабліваму.
Ён стаяў у Ліпічанскай пушчы, на Дзятлаўшчыне, каля шэрага, сумнага хутара Яблынька, які вырас пасля вайны на пажарышчы, сярод вялізнай пустыннай прагаліны. Мы бачылі той непаўторны помнічак улетку 1971 года, пакуль яго яшчэ не замяніў другі, сучасны і багацейшы. А той быў вельмі звычайны, вясковы — каменная пірамідка з іржавым чыгунным крыжам, і стаяў ён — і ў гэтым яго незвычайнасць — на нізенькім цэментаваным калодзежным крузе...
У глыбіні калодзежа засыпана сялянская сям’я. Надпіс на помніку, ужо тым часам не вельмі выразны, гаварыў, што ў прадонне ўкінуты — хто ведае, ці забітыя папярэдне для большай зручнасці, ці, можа, і жыўцом, пад страшны плач і крык,— Іван Пархач, сорак восем гадоў, жонка яго Агата, сорак сем, дачка Зіна, васемнаццаць, сын Міхась, шаснаццаць, і меншая, Марыя, чатырнаццаць... Было гэта 14 снежня 1942 года. Помнік паставілі пляменніца і зяць. Тыя, хто пасяліліся пасля на гэтым горкім котлішчы, пабудаваўшы хату далей ад калодзежа.
Усхваляваў нас нават не так помнік, як людскі абавязак паставіць яго ціха, асцярожна, каб не парушыць спакою нябожчыкаў.
У іншых мясцінах пра такое ж нам гаварылі іншыя помнікі і людзі.
У вёсцы Касцюковічы Мазырскага раёна ажно чатыры магілыкалодзежы, у якіх пахаваны жыхары вёскі, задушаныя ў «газвагенах», душагубках, якія, пачынаючы з 1942 года, выпускаліся ў Берліне па заказу Гімлера. Пра жахлівыя падзеі ў Касцюковічах нам расказвалі вельмі нямногія ацалелыя жыхары гэтай вёскі. Цяпер магілыкалодзежы забетаніраваны, у скляпенні ўмураваны мармуровыя дошкі, на адной з іх напісана, што тут ляжаць дзеці, на другой —
380
жанчыны, на трэцяй і чацвёртай — мужчыны...
I абеліск у лесе, у жыце — колькі іх па ўсёй Беларусі!..
Вось на Віцебшчыне, у Шумілінскім раёне, на дзевяці кіламетрах мы бачылі іх пяць. Стаялі яны адзін за адным, чатыры помнікі, справа і злева ад прасекі, называючы былыя вёскі Дражакі, Ямішча, Шчамілаўку, Зазер’е. Пяты, самы высокі, абеліск стаяў на паляне сярод жытняга хвалявання. Надпіс на ім гаварыў, што тут быў хутар Зуева, дзе ў першыя гады акупацыі размяшчаўся
КНІГІ ОНЛАЙН
