На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
і плачуть вільно, мов тво’і смарагдн.
Тн десь далеко тужнш в плоіцнні чужнх надрізів, віз, валіз і штампів...
Розгойдуеш над мештамн мені
кремезннй грім, якнй горланнть навпіл
оце жнття. I цебеннш однак гречаннм медом не мені на грудн...
Напевно, я закінченнй днвак якіцо повірнв, іцо між намн буде...
Гарачае кранаюся слязы, Што праўдай выцякае праз няпраўду.
Чапляюцца за шчокі галасы
і плачуць вольна, бы твае смарагды.
Ты дзесь смуткуеш у жыцця на дне чужых надрэзаў, віз, валіз і штампаў.
Разгойдваеш і клічаш на мяне нябесны гром, каб той цяпер і залпам рассек бы напалам...
Цурчыш, аднак, салодкім мёдам ты не мне на грудзі...
Напэўна, я-ткі скончаны дзівак, калі паверыў, што між намі будзе...
"к "к “к
Готнчні будівлі чіпляе Багряне міжчасся.
Воскоподібні ченці Відкрнваються кннгамн... Лнст сьогодення злітае — He відігрався...
А мн за жнття тіламн Трнмаемось тнхнмм.
★ * *
Гатычныя будынкі чапляе Барвовае міжчассе.
Васковыя манахі Адкрываюцца кнігамі...
Аркуш Сучаснасці ўзлятае — He адыграўся...
А мы за жыццё целамі Трымаемся ціхімі.
Горня цілуе зваженнй цмтрмн.
Вподобало безсоння теплу сутінь.
Під штучннм світлом дві душі почуті
Вшіовлюють відвертість зі шпарнн.
Квартнрн сум не любнть пнтн чай,
Ховае рукн під м'яку подушку...
Рудітнме іце місяць в капелюшку
Жоржнново-шафранннй небокрай.
Преднвна осінь! Прнсмак алнчі,
Глінтвейннй настрій у новнх підборах... Кнвае «так» горіхом біля двору
Й закоханнм своі’ дае ключі.
Цалуе кубак ўзважаны цытрын.
Упадабала бессань змрокаў гукі.
Пад штучным сонцам дзве душы пачутых вылоўліваюць шчырасць між шчылін.
Кватэры сум не любіць піць адчай
і рукі грэе пад цяплом падушкі...
Рыжэць шчэ месяц будзе ў капелюшыку вяргінава-шафранны небакрай. Дзівачка восень! Прысмак алычы.
Настрой глінтвейны ў новых яе ўборах. Ківае «так» арэхам каля дроваў, закоханым свае дае ключы.
***
Насннсь! Чекатнму. Зайдн В СВ мого експресу ночі. ІЦе трн хвнлннн сну ходн, А вже світанок ріже в очі. Пряде прнйдешне суета, Намотуе в клубкн-колеса... Тн був... Струсшш внсота Слідн у чашечку еспресо.
★ * *
Прысні! Буду чакаць у сне Ў СВ майго экспрэса ночы. Шчэ тры хвіліны сну хады, А ўжо світанак рэжа ў вочы. Прадзе магчымасць мітусня, Намотвае ў клубкі-навесы... Ты быў... Сляды нябёс сцяна У кубачак эспрэса стрэсла.
Мене трнмае рук твоі’х розмова. He терпнн ннмн, розітнн пустотн, А я по долу розтрушу солому... Тн впустнш ніч, у ній зречемся цнотн. I проростемо поднхамн в скроні. Скарбннцямн зійдемося насподі. Пацьоркн сліз ковтатнмуть долоні... Ранкове тло нам залоскоче: «Годі», Але дарма... Я з внсотн ламкоі’ Навпомацкп зберу чуттів знамена. Берн, нестн до внрію, бо ж осінь!.. Бо наше іцастя гце таке зелене.
★ ★ ★
Мяне трымае рук тваіх размова. He грайся імі, распрані пустоты, Я па падлозе раструшу салому... Ты ўпусціш ноч, у ёй застрэлім цноту. I подыхамі прарасцем у скроні. Сыдуцца ўнізе нашых скарбаў росы. Пацеркі слёз глытаць пачнуць далоні... Ранішні фон тут заласкоча: «Досыць!», Але дарма... 3 вяршыні палкіх зносін Навобмацак збяру пачуццяў воўну. Бяры, нясі да выраю, бо восень! Бо наша шчасце — парастак зялёны.
Хочу на море в твоі’й голові. Губнтнся біля зеленнх берегів, які вдосвіта відкрнваються світлом мюлнтвн. Хочу мушлею закрученнх сновндінь ховатнсь у стручкн твоі’х зрілнх думок; хочу знатн, якого кольору внростуть наші дорогн словозвершень, якіцо у теплі простнрадда пустелі загорнутн олмвково-сірі яіціркн верлібрів... Та наразі радію подрягшнам літер, іцо ланцюжком лягають на шні’ ведучн по суцільній і вірую в тебе, Первозванного!
★ ★
Хачу на мора ў тваёй галаве. Губляцца побач зялёных берагоў, якія на досвітку адкрываюцца святлом малітвы. Хачу ракавінай пакручастых сноў хавацца ў струкі тваіх саспелых думак; хачу ведаць, якога колеру вырастуць нашы дарогі словаўтварэнняў, калі ў цяпло прасціны пустэчы загарнуць аліўкава-шэрыя яшчаркі верлібраў...
I ў каторы раз цешуся драпінам літар, што ланцужком кладуцца на шыі, ведучы па суцэльнай, і веру ў цябе, Першазванага!
* ★ *
О. Козйнцю
Твій дош, бентежнть, надто вдосвіта. Цілуе ментолом перцевоі’ м’ятн.
Моі' зднвовані сонні поглядн...
А я вагаюся — чн відпускатн? Обіймн рукамн іцастя мокрого, Прожнті іцоразу наче уперше, ІЦезають в теплннь, шовкамн йокають. I ягідна мнть чнтаеться легше.
Літо ліпнть вареншш з вншнямн
I грае в класнкн з небокраем...
Хочеться знов твого — найніжнішого — Холодннх крапель-молнтв із чаем.
•к "к -к
А. Казінцу
Твой дождж трывожыць, шчэ да ранку, Цалуе перцам даўкай мяты.
А я, згубіўшы калыханку, Хапаю след прасцін прымятых...
У шчасці мокрым задыхнуцца, Пражыць свой лёс з табой спачатку!
I шоўкам лёгкім апрануцца, Пакінуць толькі сноў загадку... А лета лашчыць шчокі вішань I грае ў хованкі з блакітам... Ты родны мне — ў чароўнай цішы Сцякаюць кропелькі малітваў.
"к "к "к
Тн вуднш мене у річках із своіх берегів.
Слова закндаеш, вхопнлась абн за прнчнну. Снднш і мовчнш до водн на одній з деревнн, Бо хочеш мене, майже давншся адреналіном. Вндіння прнбнлось. Клюе на пустнй язнк (донедавна зганяв його жах у демісезонн) I все колоброднть у голосі, іцобн охрнп...
Мені із глнбнн все здаеться — тп небо з озоном. Все ж день доіцовнй ддя кухонннх ножів і рнбнн... He внднвляйся мене, залнш нудьгу очерету. Вірність мою внловнв серцем світанок із кннг — отой справжній, як я, — без якого краіце помертн.
4
Ты вудзіш мяне ў рэках са сваіх берагоў.
Словы закідваеш, ухапілася каб за прычыну. Сядзіш і маўчыш да вады на адным з камянёў, Бо хочаш мяне, амаль давішся адрэналінам. На пустыя словы клюе, падплывае прывід (пазаўчора зганяў яго жах сказаў, фраз выкшталцоных), I ўсё калабродзіць у голасе, бьіццам ахрып...
Мне з глыбінь жа здаецца — ты неба з азонам.
Дзень дажджлівы ўсё ж для кухонных прынадаў і рыб... He выглядвай мяне, смутак скінь трыснягу ў капэрце. Маю вернасць вылавіў сэрцам світанак з кніг, Ён такі ж, як і я, — без яго мне застацца — памерці
•к * ★
Колн днвншся на мене — чнтай як напнсано!
Я — відкрнта правда у жовто блаіштній сукні.
Калі глядзіш на мяне — чытай як напісана!
Я — адкрытая праўда ў жоўта-блакітнай сукенцы.
★ ★ ★
ЦУКОР
Підсів на кров. Підсолоджуе біль.
Прогнала бн геть — He внжнву!
ОДЯГ
Запеленав душу.
Вберіг від розпустн.
Зігрів перед Різдвом.
Опісля мене —
Другі руіш носмтнмуть.
КЛЮЧІ
Ключі — не ножі.
Звшін гніздо.
Відчнннлн небо. Обрана стать Співае радісно...
але
■е
Цукор колнсь мене вб’е.
Дасть Бог — віддечу з ключем, Одягнута в снтець молнтвамн... А покн іцо йду.
На підборах.
Цокаю.
★ ★ *
ЦУКАР
Падсеў на кроў.
Падсалоджвае боль. Прагнала б прэч — He выжыву!
АДЗЕННЕ
Спавіла душу.
Зберагло ад распусты.
Сагрэла перад Калядамі. Пасля мяне —
Другія рукі будуць насіць.
КЛЮЧЫ
Ключы — не нажы. Звілі гняздо.
Адчынілі неба.
Абраная прастора Спявае радасна...
але
Цукар калісьці мяне заб’е.
Дасць Бог — палячу з ключамі, Апранутая ў паркаль малітвамі... А покуль іду.
На абцасах.
Цокаю.
* * *
Твоім поглядом прнтягую того, з кнм бутн у парі.
Твоею усмішкою ділюся із тнм, хто був у лоні.
Твое потойбіччя носнть прабабці сандалі.
Твоі' почуття бальзамовані для смертннх волі.
Своі'м-твоі’м прнданнм відкугшлася від не тліну... Наступннй ітнме голосом із коліна.
Тваім позіркам прыцягваю таго, з кім быць у пары.
Тваёй усмешкай дзялюся з тым, хто быў ва ўлонні.
Тваю тагасветнасць носяць прабабчыны сандалеты.
Твае пачуцці бальзамаваныя ддя смяротных волі.
Сваім-тваім пасагам адкупілася ад тлену...
Наступнік пойдзе голасам з калена.
Під небес парасолею терпне старнй землетрус.
Безнадійно гце жевріе нею, пручаеться віку.
Якось траішлось так, іцо за пеклом весняннх спокус He розгледів оту, для якоі' не став чоловіком.
I запікся, пробігшн чнмалнй метраж по землі.
He кохав і не танув. Втрачав, порожнів, усміхався...
Відправляв до обіймів чужнх не своі’ кораблі.
I від себе самого по-справжньому відірвався.
Зав’язав снві очі спокутою, залншком днів.
Поміж пальці затнснув навііш коордннатн
Глнбннн, у яку всі прнходять, ЯК ЗОЙК ВІІЦМХ снів, ІЦобн мовчкн й собі утектн й ту одну внзнратн.
•k k k
Пад парасонам нябёсаў нямее стары землятрус.
Безнадзейна ўсё ж цепліцца ёй ды назло гадам-сцюжам.
Неяк здарылася так, што ў пекле вясновых спакус не разгледзеў адзінай і той, ддя якой не стаў мужам.
I зацяўся, прабегшы багаты метраж па зямлі.
He кахаў і не млеў. Страчваў, апусташаў і ўсміхаўся.
Адпраўляў у абдымкі чужых не свае караблі.
Ад самога сябе каляндарным лістом адрываўся. Адкупленнем вачэй сівізну завязаў і парэшткамі дзён.
Паміж пальцаў навекі заціснуў каардынаты глыбіні, да якой усё мкне, бы прароцкіх стогн сноў, каб, нарэшце, і сам уцячы і адзіную тую знайсці быў бы здатны.
•к -к -к
Вона від сьогодні кохае вперше. Ночі стають обережні й глнбокі.
I поглядн переступають межі Безпекн u, тверді роблять крокн. Спокій втрачае свій образ днтннн Десь усереднні. Бо чоловіка Ховають півкулі дві. Порожнннн Заповнюе він, здаеться, до віку. ІЦастям вона підфарбовуе очі. Собі не належнть, про це йому збреше. Перетннае дозволене... Отче! Благословн ту, яка любнть вперше.
k k k
Ад сёння яна кахае ўпершыню.
Ночы стаюць асцярожнымі і глыбокімі.
I позіркі пераступаюць раллю Бяспекі яе, цвёрдымі робяць крокі. Страчвае спакой дзесь унутры вобраз Маленькай дзяўчынкі, бо яе мужчыну Хаваюць паўшар’я два. Спустошанасць Ён запаўняе, здаецца, да веку.
Шчасцем яна падфарбоўвае вочы.
Сабе не належыць, ды зманіць пра тое яму. Перасякае дазволенае... Ойча!
Блаславі тую, якая кахае ўпершыню.
★ ★ ★ Саші К.
Янгол прнсів на лаві...
сказав ш,о мн віддюдннкн входнмо у тіла і іцоразу в ті ж самі схованкн абн розгорнутн істннн бермудсысого горе-трш<утнш<а
за невідомнх обставнн зннклі у ньому на днво від старту створення світу до сьогодення опівдні внкннуті під заставу
внчахлнм смутком у парку куйовднться день у хустці янгол схотів додому
і блнзнюкові брату зроннв іце рік до відпусткн
чашкМ говіркі у дозвілля благословнв доіцамн ддя всякнх і особлнвнх у чайннчок вірн цілюіце проснв додаватн зілля
стовідсоткове свято
КНІГІ ОНЛАЙН
