На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
* * ЎГ
В цім ліжку ддя тебе немае нічого.
Все просто і порожньо. Більше не вірю.
Вже вп'яте за рік почнналнсь мн знову,
I з ннх учетверте — у власній квартйрі.
Усе вже було в нас: затнснені нервн,
По другій крнл парі, інтнмність у ліфті...
I навіть замінені в мізках шпалерн,
Обламані сутінок сумнівів кігті.
В цім ліжку мовчання лягае, мов кішка —
Ота однначка. Занапастнлн...
А мій кінофільм — це суцільна насмішка,
Яку вйпсідково згорн натруснлн.
Няма ддя цябе ў гэтым ложку нічога.
Так проста і пуста ўсё. Болей не веру.
За год пяты раз мы спрабуем нанова.
I з іх у чацвёрты — ва ўласнай кватэры.
Усё ўжо было ў нас: усходжанасць нерваў, Па другой пары крылаў, інтымнасць у ліфце...
I нат пераклееныя ў мазгах шпалеры, Абламаныя змрокаў-сумневаў кіпці.
У ложак маўчанне кладзецца, як котка —
Адзіночная камера. Заслужылі...
I мой кінафільм — спрэс насмешка-пякотка, якую зверху чамусь натрусілі.
Вікторія Шевель • НА ПІДБОРАХ ★ ★ ★
У нотатннку мнть Перезрілнм гранатом Променіе й зове У свою днвовнж.
Ій цілую зерно і куштую цнтатн...
Завтра внпаде сніг Пншномовннй, як вірш. Над г'орГанамн йтнме Свята Семнстрільна I нестнме прнмерзлі Без хвостнків дні.
To ж прнйдешне нехай Відіб’еться нам сріблом Від бурштнновнх буквнць, ЕЦо зараз одні.
Втім, мн вже біжнмо Сторінкамн руднмн.
У нотатннку осінь Густнх вншняків. Повертають доіці, Розбавляються ннмн I віддунням стае Мова нашнх віків.
У нататніку міг Пераспелым гранатам Прамянее і кліча
У свой казачны фрэш.
Яго зерне цалую і смакую цытаты...
Заўтра выпадзе снег, Красамоўны, як верш. Над гарганамі пройдзе Святой Сямістрэльнай, Будзе несці замерзла Без хвосцікаў дні.
To няхай будучыня Адаб'ецца нам срэбрам Ад бурштынавых літар, Што зараз адны.
Зрэшты, мы ўжо старонкамі Сталі рудымі.
У нататніку восень Густых вішнякоў. Папабеглі дажджы, Іх сабой разбаўляе I стае адгалоскам Мова нашых вякоў.
•к "к "к
В мурах — до останньоі’ — заручннкамн.
He уляжуться все, безсовісні, На повню. ІДомісячно.
Порізно.
I над намн сміються, мученнкамн.
Внкручують сходн (терпн! до вечора)
На Гончарну йдуть перелякано.
Передумалося усякого...
Це ж Поділ! Тн до котроі’ тут, до речі?
Нарешті добралася замнкаюча — Мое ціловане поголів’я.
3 понеділка займуся здоров’ям.
Бо ця купа нервів не довгограюча.
4
НА абцасах .
У мурах — да апошняга — закладнікамі.
He ўлягуцца ўсе, бессаромныя, Паасобку. Штомесяц.
На поўню.
I над намі смяюцца, пакутнікамі.
Выкручваюць сходы (цярпі! да вечара)
На Ганчарную йдуць спалохана.
Перадумалася ўсяго рознага... To ж Падол! Да якога часу ты тут, дарэчы?
Нарэшце дабралася замыкаючая —
Маё цалаванае пагалоўе.
3 панядзелка займуся здароўем.
Бо гэтая купа нерваў не доўгайграючая.
Залншаюся все іце у літі. ІЦойно цвіт заднхав коханнм. I думкн прнбувають зігріті, Які десь завнсалн рокамн. Дозрівають слідн поцілунків На калнні (під нею млілн).
Справжне іцастя не мае Гатунку — Тількн душу, сховану в тілі.
-к -к -к
Застаюся яшчэ ўсё ў леце.
Яго колер задыхаў каханым. Прыбываюць думкі, сагрэтыя Над гадамі завіслым жаданнем. Выспяваюць сляды пацалункаў На каліне (пад ёй калісь млелі).
Шчасце, чуеш, не мае гатунку — Душу толькі, схаваную ў целе.
* -к
A тн іце й досі солодко спнш У любнстку, на сходах надіі', В нерозквітлнх вузляках мрі’і, У бджолнннх осотах-сотах... П’ята ранку. Весна усоте. Густота... Сновндінь гашнш. Незбагненна ніжність і дріж — У достнглнх медах зап’ястя. Півжйття, а у ньому — півіцастя, Розбавляють краплянй рому... Як тобі та й без неі — самому Попід зорямй — як рубіж?
У молйтвах сумнях царів...
В сутінь сірого — звукя сонатй. Янгол каже тобі: «Годі спатй», Й віддітае тахцем у квітй. Тількй світло одне в орбітя. Тількй сутність, в яку забрів...
★ * ★
A ты ўсё яшчэ соладка спіш У лубіне, на ўсходах надзеі, У вузельчыках мар-летуценняў, У пчаліных асотах-сотах...
Пятая раніцы. Вясна сотая. Гушчыня... Сноў гашыш.
Неспасціжнасць пяшчоты паміж, У саспелых мядах запясця.
Паўжыцця, а ў ім — напаўшчасця, Разбаўляюць кропелькі рому...
Як табе без яе — самому
На памежжы — пад зорак ціш?
У малітвах самотных цароў...
У змрок шэрага — гукі санаты. Анёл кажа табе: «Хопіць спаць», і Да кветак ляціць ветрам ціхім. Адно толькі святло ў арбіце.
Сутнасць, куды раптам зайшоў...
В одній руці Він трнмав кульку, іншою помічав на ній водоймн, сушу і містечка, де готуватнмуть рнбу, внпікатнмуть хліб, варнтнмуть снр і варення з ягід за Його рецептамн... Долонямн-хвнлямн розгойдував воді спокій запускав кораблшш і сннькою підфарбовував небо, абн вдалнмн ставалн подорожі за край світу... Тішнвся і ця втіха падала зорямн, іцоб людн встнгалн замовнтн своі’ бажання й упійматн світлі радості... Зустріччю тебе і мене Він надмхнувся іце спочатку і тому дав коханню проростн у звнчайннх прнродннх умовах, пройтн разом воду, вогонь і мідні трубн, продовжуючн рід.
Він знав, як і завждн знатаме, про іцоденне — дякую — від нас за можлнвість простнх кроків по Його піску...
тому й забрав розуміння того, іцо ходнмо наразі по самнх собі
з надто далекого майбутнього...
★ ★ ★
У сідной руцэ Ён трымаў шар, іншаю адзначаў на ім вадаёмы, сушу і мястэчкі, дзе будуць гатаваць рыбу, пячы хлеб, варыць сыр і варэнне з ягад па Яго рэцэптах...
Далонямі-хвалямі разгойдваў вадзе супакой запускаў караблікі і сінькаю падфарбоўваў неба, каб удалымі ставалі падарожжы за край свету... Усцешваўся і суцяшэнне гэтае падала зоркамі, каб людзі паспявалі замовіць свае жаданні і злавіць светлыя радасці...
Сустрэчай цябе і мяне Ён натхніўся яшчэ напачатку і таму дазволіў каханню прарасці ў звычайных прыродных умовах, прайсці разам ваду, агонь і медныя трубы, працягваючы род.
Ён ведаў, як і заўжды ведацьме, пра штодзённае — дзякуй — ад нас за магчымасць простых крокаў па Яго пяску... таму і забраў разуменне таго, што цяпер ходзім па саміх сабе
з занадта аддаленай будучыні...
НА АБЦАСАХ • Мікола Адам
Хочеш — не хочеш зі мною тн спатн.
Граешся на хебешній підковдрі...
Днхають ліва і права
Карпатн
Засмаглоі та подвійноі' втомн.
I лнпне чекання до тнші збоку
Поняттям своі’м про сновндн тіла.
В обіймах спекотно’і порн року
Улюбленців двое трішкн здуріло.
В двоспальнім форматі то перець, то м’ята...
А ш,е у колінках спогадів повно.
Я з нймй прнйду з тво'імн погратм
I ніченьку в гульку зв’яжемо чорну.
Хочаш — не хочаш са мною спаць ты.
Бой на падкоўдраніку хэбэшным...
Дыхаюць мае абедзве
Карпаты
Стомай засмяглай, падвойна-грэшнай. Ліпне чаканне да цішыні збоку
Сваім меркаваннем пра візію цела.
У потных абдымках бязлітаснай спёкі двое ўлюбёнцаў трошкі здурэлі.
У двухспальным фармаце то перац, то мята...
Дый успамінаў у каленях поўна.
Я з імі прыйду да тваіх пагуляцьме: у гульку звяжам ноч чорную.
* ЎГ ★
Постать твою залнваю за комір траві.
I сходжу сама кульбабкою не задля грн
У святість та сонячність, свіжість, не простоту, Бо знаю, якіцо не зірвеш, то однак піду... Спросоння чн зовсім інакше, як оцей вірш, Легкою ходою білою в небо і між Безглузднмн каяттямн і душ метушні...
To ж боронн тебе Боже сказатн, іцо ні, ІЦо най буде ліпше за звнчаем цнбулнн (Про це може й відае іцось звнчайннй полнн) Ну і то іцо?.. Відкрнвайся. Любов лоскочн, А я навзаем і про це мн нікому чн...
Постаць тваю за каўнер заліваю травы. Сама дзьмухаўцом сыходжу, ды не ддя гульні, У святасць і сонечнасць, свежасць і прастату, Бо ведаю, калі не сарвеш, то ўсё роўна пайду... Спрасонку ці шляхам інакшым, як гэты верш-стрыж, Лёгкай хадою белай у неба і паміж Бессэнсоўных згрызотаў ды душ мітусні... Адмовіць мне, Божа цябе барані, Няхай будзе лепш па звычаю цыбулін
(Пра гэта, можа, і ведае нешта звычайны палын). Ну, дык што?.. Адкрывайся. Каханне ўпусці, Наўзаем я, і пра гэта нікому мы, ці...
Летка невідомість підстерігае за рогом.
I долі людські, і душі упдент розбнвае.
Це кляте жнття — не можеш довірнтнсь Богу: Найкраіцнх дае — і швндко назад забнрае.
Дорогн, робота, декілька пересадок, Цнфрн і стрілкн забнті у різннх каварнях — Це все, іцо кохання лншае мені на згадку... Кінцева зупннка надіі — холодна вітальня.
Проіцання тремтать. Тн робнш для мене світлнну, Бо здатен вже чутн і бачнтн внмір інакшнй.
Внкроюе вічність незрозумілу провнну I залншае пам’ять про тебе найкраіцу.
Зірваннй голос чужнй у своій домівці.
Поглядн б’ються, зрнвають шпалерн собою.
Віра моя услід іде за тобою
Та повертае дожнтн за двох. Наодннці.
* * ★
Лятак невядомасці падцікоўвае за рогам.
I лёсы чалавечыя, і душы ўшчэнт разбівае.
Такое праклятае жьіццё — не можаш даверьіцца Богу: Лепшых дае — і хутка назад забірае.
Дарогі, работа і некалькі перасадак, Лічбы і стрэлкі забітыя ў розных кавярнях — Гэта ўсё, што каханне пакідае мне на ўзгадку... Канчатковы прыпынак надзеі — ледзяная вітальня.
Развітанне трымціць. Ты робіш для мяне фотаздымак, Бо здольны ўжо бачыць і чуць вымярэнне інакшым. Выкройвае вечнасць незразумелыя віны
I пра цябе пакідае найлепшую памяць, што важка.
Сарваны голас чужы ў сваім доме на... ноце.
Позіркі б’юцца, зрываюць шпалеры сабою.
Вера мая ўслед вядзе за табою
I вяртае дажыць за дваіх. У адзіноце.
Тн не прнйшла у мій самотній сквер, Де світ відкрнв словам нові відтінкн. Подумав, іцо забулася і тількн. Повірнв у незайманість манер.
А все ж чекав і німо так ходнв У тнші, іцо у стінах тво'іх ннла.
Чому ж ™, доле, пошепкн любнла Всі ці рокн, в якнх я так тужнв?! Душі твое колншне «так» гірчнть, Бо осторонь від мене та спокою.
I літо вже махае нам рукою...
Спнло веснн змістовну добру мнть.
Я бн забутн сутінь ту хотів, ІЦо серцю понаставнла порізн!
Та не під снлу вгомоннтн Тнсу, Яку хоч раз устамн прнгубнв.
Ты не прыйшла ў мой адзінокі сквер, Дзе ў словах свет адкрыў навінаў столькі... Падумаў, што забылася, і толькі.
Паверыў чысціні тваіх манер.
Ды ўсё ж чакаў і моўчкі так хадзіў
У цішыні, што ў сценах тваіх ныла.
Чаму ж ты, доля, спотайку любіла Ўсе гэтыя мінулыя гады?!
Душы тваё скупое «так» гарчыць, Бо не давала мне спакою.
А лета ўжо махае нам рукою...
Вясну нагбом паспеўшы ў сябе ўліць.
Я б змрокі тыя з радасцю забыў, Што сэрцу панаставілі ран спісы!
КНІГІ ОНЛАЙН
