На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
блнскучі картннні і повна ш,е муліне жмттевого скрння
★ ЎГ ЎГ
і раптам ты разумееш што ўжо маеш сорак у другую хвіліну кажаш не можа быць будзе і ўсё ж... набліжаецца спадар такі сабе Морак каб банальна ўлегчыся павуком на грудзі...
і раптам ты панікуеш крычыш аб страце сябе з малочных рэк і ранішніх сімфоній а дваццаць замовіць камусьці ці неяк адабраць заломваюцца думкі
і побач губляюцца кволыя і рсштам ты бачыш сябе у люстэрку насценным прыгожая разумная разважлівая берагіня... як добра што сорак цалуюць бліскучыя карціны і поўная яшчэ мулінэ жыццёвая скрыня
* ★ "к
Сьогодні тн маеш отрнматн вііцнй свій сон.
He відвертайся, прнймн як належйть в цім віці. Внмкнн до ранку звнчну реальність і телефон. Перехрестнся. Лягай. Спочнвай наодннці.
Саме відднга... Послання у березні перше.
Хоч, може, ддя тебе твій Янгол прнноснть іцоденно?..
Дйвйся, наче згорй, на прййдешнього стержень і дякуй, іцо це чернетка, не більше й не менше.
Сёння ты атрымаць мусіш прарочы свой сон.
He адварочвайся, прымі як належыць у гэтым узросце. Выключы да раніцы звыклую рэальнасць і тэлефон.
Перахрысціся. Кладзіся. Спачывай на адзіноце.
Самая адліга... Пасланне ў сакавіку першае.
Хоць, можа, Анёл твой прыносіць іх для цябе штодня віжам?..
Глядзі, быццам зверху, на будучыні стрыжань і дзякуй, што гэта чарнавік, не больш і не менш.
He надто смілнві Трнвкі не надовго Розпука у рукн Неіцастя на ногн Звнчайність у будні I цнрк гцонеділі He галаслнві Окремо Все ж мнлі Укупі шалені I шнзофренічні He стрнмні, як хвнлі I в стані крнтнчнім Ховаемо душі За огорожі
You love me! I hate you!
Мн різні I СХОЖІ.
He надта смелыя Трывалыя не надоўга Адчай у рукі Няшчасце на ногі Звычайнасць у будні I цырк штонядзелю He шумныя Паасобку
Усё ж мілыя Разам шалёныя I шызафрэнічныя He стрыманыя як хвалі I ў стане крытычным Хаваем душы За агароджы
You love me!
I hate you!
Мы розныя I падобныя.
ЎГ ★ ★
під дерево
посаднлн мовчання спеціямн прнтрусшін дорослі ж...
зрізають гштання
у відповідь
власній
снлі
пад дрэва
пасадзілі маўчанне спецыямі прыцярушылі дарослыя ж...
зразаюць пытанне
У адказ
уласнай
сіле
НА ПІДБОРАХ
Мйколі Адаму
Обнрають підборн ходу, Прншпнлюють краіцого хлопця. Зі снігом ковтае біду Весна і іцебече в долоньці.
Підтюпцем перші доіці Взаемностей, мов заповітів.
Хочеш — від іцастя — пніцн, Якнм вн удвох оповнті.
Снноптнкн кажуть — теплінь Року цього дуже рання...
Все просто — це крокн цвітінь I бежева зав’язь кохання.
НА АБЦАСАХ
Мгколу Адаму
Абіраюць абцасы хаду, Прышпільваюць лепшага хлопца. Са снегам глытае бяду Вясна і шчабеча ў далоньцы.
Першыя цурчаць дажджы Узаемнасцяў, бы запаветаў. Хочаш — ад шчасця — дрыжы, Якім вы спавіты, як дзеці. Сіноптыкі кажуць — цяплынь Сёлета вельмі ранняя...
А гэта проста — квецені плынь I бэзавая завязь кахання.
* * *
жодного разу тн не запнтав мене про почуття на першій зустрічі першоі нашоі' веснн
і іце й досі назнваеш мене Попелюшкою
і мені іде й досі подобаеться ховатн свою кочергу, якою назовні внгрібаю радість колн почуваюся вбнтою... як тн там, мій Прннце? де тн наразі і скількох сочевнць відштовхнув подалі? жодного разу мн про це так і не поговоршш...
і, до речі, на лііцнні поміж горіхамн ростуть смачні імена та от, тілыш із трьох зірваннх жодне не було твоім...
ні разу ты не спытаў мяне аб пачуццях на першай сустрэчы першай нашай вясны
і да гэтага часу называеш мяне Папялушкай
і мне да гэтага часу падабаецца хаваць сваю качаргу, якою вонкі выграбаю радасць калі пачуваюся забітай... як ты там, мой Прынц? дзе ты цяпер і колькі сачавіц адштурхнуў падалей? ні разу мы пра гэта так і не пагаварылі...
і, дарэчы, на ляшчыне паміж арэхамі растуць смачныя імёны, дык вось, толькі з трох сарваных ні адно не было тваім...
моему Мйколі Шевелю
Покн е іце з тобою нам жнтн під дахом одннм: Відсппатнся, снідатн, поратн радість малечі, Одне одного чутн, молнтнся до Предтечі...
Покн е з понеділка по п’ятннцю праці годнн, ІЦонеділі пліч-о-пліч помалу дня човгата pen, Смакуватн розбірлнво варнво сповідей свіжнх — Мармеладні хвнлннн... He треба наразі скоріше Пропуската повз себе жнття... ІЦе буде халеп... Покн е іце початок народжень і втілень добра, А в кпшені знма у цукровій не днхае пудрі, Залншаймося так: на декілька сходннок мудрі... Нас цей світ тут разом не просто, до речі, зібрав.
★ * *
майму Міколу Шэвэлю
Пакуль ёсць чым з табой нам жыць пад дахам адным: Адсыпацца, снедаць, упрыгожваць радасць малечы, Чуць адно аднаго, маліцца да Прадцечы...
Пакуль ёсць з панядзелка па пятніцу праца гадзін, Бок аб бок штонядзелю патроху дня шоргаць рэп, Смакаваць пераборліва варыва споведзяў свежых — Мармеладных хвілін_ He след ужо, зрэшты, прыспешваць I жыццё паўз сябе прапускаць... Яшчэ хопіць лігтуг... Пакуль ёсць шчэ пачатак народзін і справы ў дабра, А ў кішэні зіма не ўдыхае цукровую пудру, Застанемся так: на некалькі прыступак мудрыя... Нас свет гэты тут разам не проста, дарэчы, сабраў.
* * *
Вона й досі в твоіх контактах. Без скорочень. Під іменем тнші. Обіймаеш п абстрактно. Мнлозвучні прнсвячуеш вірші. He боішся підслуханнм бутн. ЕЦе якась вас утрнмуе снла... Ій тебе теж не легко забутн, Бо легенямн днхае «мнла»... Тн із тнх, хто в собі і навічно ІЦось трнмае солодке й солоне — Два в одному. Вірніше — трагічно. Вн не різні, то в долю — мусонн...
* ★ ★
Яна ў тваіх і цяпер кантактах. Без скарачэнняў. Пад імем цішы. Ты абдымаеш яе абстрактна. Ёй мілагучныя вершы пішаш. Падслуханым быць не баішся. Вас шчэ трымае нейкая сіла...
I ёй нялёгка, што гэдак выйшла, Бо яшчэ дыхае тваёй «мілай»... Але ты з тых, хто ў сабе й навечна Нешта трымае салодкае і салёнае — Два ў адным. Дакладней — трагічна. Вы не розныя, гэта ў лёсе — мусоны...
* ★ *
О. Козйнцю
Люблю чнтатн тебе Справжнього, ЕЦнрого, Світлого — Такого, Якнм тн е Понад Земннм Тяжінням.
Обіцяю
Нікому не казатн, ІЦо Тн
Пншеш Крнламн!
24.08.2018 р.
★ ★ ★
А. Казінцу
Люблю чытаць цябе Сапраўднага, Шчырага, Светлага — Такога, Якім ты ёсць Вышэйшага За зямное Прыцягненне. Абяцаю Нікому не казаць, Што Ты Пішаш Крыламі!
24.08.2018 г.
Вікторія Шевель • НА ПІДБОРАХ.
4^/-^—
Під роздертнм навісом прнрученнх снів Одне одного завченнх, хочеш чй ні, Донаповнюемо. Лнш найцікавішнм... Тн даеш мені мужність, я — найніжніше. Роднмнмн цяткамн зрілість під світлом Пншаеться. Впевненість внпоі'в квітень. Ідемо розважлнво. Вже не мчнмо. Культавуемо ідастя колн мовчнмо. Днтячнх рннгтонів потік солодюіцнй Цілуе іцодня, обіймае все дужче.
За мізннчнкн Всесвіт трнмае ддя нас I Господь довіряе це місце і час.
★ ★
Пад раздзертым навесам прыручаных сноў, Адно адным завучаных, зноў і зноў, Данапаўняем. Толькі найцікавейшым...
Ты даеш мне мужнасць, я — прыгажэйшае. Радзімкамі сталасць пад святла прамяні Ганарыцца. Упэўненасць выпаіла красавік. Ідзем разважліва. Ужо не імчым.
Культывуем шчасце, калі маўчым.
Дзіцячых рынгтонаў паток саладжавы Цалуе штодзень, абдымае ласкава.
Трымае за мезенцы Сусвет ддя нас, I Гасподзь давярае месца гэта і час.
■к ‘к •к
Вуста черешневі цілують зап’ястя тнші.
Заварено спокій із гілочок розмаряну.
Тн пншеш, іцоб я прочнтала про знму вірші,
А я вже наднхалась ннмн, мов бн жасмнном...
Стелюся сьогодні на свіжім повітрі,
Абн нічка поніжнла мені
сгшну...
Вже осінь і вже не соромнться співу вітер.
Гойдае у лоні нашу інднго-днтнну.
★ ★ ★
Вусны чарэшневыя цалуюць запясці цішы.
Спакой завараны з галінак размарыну.
Каб я прачытала, ты вершы пра зіму пішаш.
Ды я ўжо надыхалася імі, быццам язмінам...
Сёння сцялюся на свежым
паветры,
Каб ночка палашчыла маю
спіну...
Восень ужо, і ўжо не саромеецца спеваў вецер.
Гайдае ва ўлонні наша дзіця-індыга.
Закохуюся у тебе іцоразу стрімко. Метафорнчно — тн мій безталанннй майстер.
Проснш мене: «Не дорослішай тількн, жінко!» Даруеш вікам фіолетові айстрн...
* * *
Закохваюся ў цябе кожны раз імкліва. Метафарычна — ты мой бясталентны майстар.
Просіш мяне: «Не сталей толькі, жанчына!» Дорыш стагоддзяў фіялетавыя астры...
* ★ *
Казка внйшла заміж. Іі прізвшце ннні — Реальність.
* * *
допокн мн тут — цілуймо зап’ястя Всесвіту!
★ * *
Казка пабралася шлюбам. Яе прозвішча зараз — Рэальнасць.
± ±
пакуль мы тут — цалуем запясце Сусвету!
Вікторія Шевель • НА ПІДБОРАХ оіЛ / Ж
V / VI
Чекай на мене у квітні, після оновлення, Народнн укотре зеленою злнвою.
Колн кохання торішне заддя знеболення Внйде розхрнстаннм. Красою вразлнвою. Від прохолодного «вчора» тількн проталннн.
I пігментація настрою, справді, ліпша.
Розмовамн душ навзаем глнбшають впадннн Tin нашнх не досконалвх, без перебілыпень.
Наснченнм цвітом збвраюся йтн удосвіта, Абн набутнся нам і натерпітнся...
Зів’емо гніздечко та прнмножнмось досвідом. Від себе самнх нам нікудн не дітнся.
★ ★ ЎГ
Чакай мяне ў красавіку, пасля абнаўлення, Народзін чарговых зялёным ліўнем.
Калі леташнее каханне, абязбольвання дзеля, Выйдзе расхрыстаным. Прыгажосці ўразлівай. Ад прахалоднага «ўчора» толькі праталіны.
I, сапраўды, пігментацыя настрою лепшае.
Размовамі душ глыбеюць наўзаем яміны
Целаў нашых недаскансшых без перабальшанняў, верыш? Насычаным колерам, як на дарогу, стану на досвітак, Каб нам набыцца і нацярпецца...
Звіем гняздзечка і нахарчуемся вопытам.
Ад сябе саміх нікуды не падзецца.
* * ★
Перетерта на борошно свіже Пам’ять торішню повільну. Пересіятн все, іцо нам ріже В очі, долоні, натільне...
Увіруватн, наскількн можна, Повернення у хлібнну
Нас двох — і впертнх, і подорожніх — Хай в поміч земна годнна...
Абм відтепер вже без помнлок СхОднтн, наче на дріжджах...
Сійся, роднся без чорннх думок, Доле! Цьогоріч — густіше.
***
Перацерці на муку свежую Памяць леташнюю павольную.
Перасеяць усё, што рэжа
Вочы, далоні, сподняе...
Паверыць, наколькі можна, Да хлеба вяртання адзінага Нас дваіх — і ўпартых, і падарожных — У дапамогу зямная гадзіна нам.
Каб ужо без памылак з гэтага часу Ўзысці, быццам бы на дражджах... Сейся, без чорных думак нараджайся, Долі! Сёлета яна гусцейшая.
ДУША ГАЮЧАЛ МОЦЫ
Што такое Паэзія? Акрамя рытму і рыфмы? (Зрэшты, рыфма зусім не панацэя для верша, у некаторых выпадках яна, рыфма, нават лішняя). Што такое Паэзія без акадэмічнага тлумачэння зацертых да дзір ісцін Ожагава і Даля? Ці задумваўся хто хоць аднойчы над гэтым пытаннем? Як ні дзіўна Паэзія мова душы. У тых, звычайна, у каго тая душа ёсць. Ім нават неабавязкова быць Паэтамі. Хаця толькі Паэты ўмеюць выказаць словамі тое, што, здавалася, словам не выказаць. Мы можам сцвярджаць усё, што заўгодна. Можам адзначыць, нават на заканадаўчым узроўні, што Паэзія не патрэбна ці, наадварот, неабходная. Можам спрачацца да хрыпаты. Можам забараніць паэтаў альбо прыдумаць ім знакі адрознасці. Паэзіі на гэта ўсё напляваць. Яна была, ёсць і будзе заўсёды там, дзе існуюць пачуцці, самыя светлыя і прыўкрасныя. Там, дзе гаворыць душа.
КНІГІ ОНЛАЙН
