На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
це з вншнвкою краватка
ш,о в день вересневнй першнй вранці найкрснце тішнть словамн якнх до саду
казкамн лечу гудітн то ж крнла вкладай поспатн бо не дадуть згодом дітн
***
Сашу К.
Анёл прысеў на лаве...
сказаў што мы пустэльнікі уваходзім у целы ды штораз
у тыя ж схованкі каб разгарнуць ісціны бярмудскага гора-трохкутніка
з-за невядомых абставін зніклі ў ім на здзіўленне ад старту стварэння свету да сённяшняга апоўдня выкінутыя пад заклад
смуткам пажоўклым у парку кудлаціцца дзень у хустцы анёл захацеў дадому
ды брату-блізнюку
абвясціў шчэ год да адпачынку
кубкі гаворкі ў вольны час блаславіў дажджамі
для ўсякіх і асаблівых у імбрычак веры гаючай прасіў дадаваць зелле
стоадсоткавае свята
гэта з вышыўкай гальштук
што ў вераснёвы дзень першы
зранку лепш за ўсё цешыць
словамі якіх да саду
казкамі лячу гудзець
то ж крылы
ўкладвай паспаць
бо не дадуць пасля
дзеці
* * *
з прйсвятою М. Шевелю
Тн говорн зі мною, говорн Отак, як завждн, мовчечіш і довго. Основою душі, ш,о догорн, Відкрнто, не по суті, нетактовно. Тобі все можна. Зась у думку «ні». Візьмн і розберн мене на крмхтн... Цей день останній, може, на Землі. Так зірве нас, або звелнть добігтн... Тому тулнся до ідокн днтям, Малнм, іцаслнвнм, сонячннм, відвертнм. Тобі зігрію навзаем жнття
I йтнму поруч до самоі’ смертн!
***
з прысвячэннем М. Шэвэлю
Ты гавары са мною, гавары Так, як заўсёды, моўчкі й доўга-доўга. Асноваю душы, што да гары, Адкрыта, не па тэме, нетактоўна. Табе ўсё можна. «Не» забарані, Вазьмі і разбяры мяне на крошкі... Дзень гэты, мо апошні на Зямлі, Так нас сарве альбо памучыць трошкі. Таму туліся да шчакі дзіцём
Малым, шчаслівым, сонечным, адкрытым. Цябе сагрэю я сваім жыццём.
Да самай смерці буду тваім рытмам!
***
Жінко, a тн все гладшаеш... Словамн, іцо глнбшають в душу, Сльозамн, іцо йдуть, інакшнмн На білу предкову ружу.
Трн чверті тебе — цнклонн Над голосамн чнстнмн.
I тількн одна — забобонн.
В люстерку помітні істннн.
Яка блнскавнчна вдячність Скуйовдженнм нервам. Нечесно. 3 тобою і легко, й лячно, Лавандово і небесно.
***
Жанчына, а ты ўсё гладчэеш... Словамі, што глыбяцца ў душу Слязьмі, што падаюць зусім інакшымі На белую ружу продкаў.
Тры чвэрці цябе — цыклоны
Над галасамі чыстымі
I толькі адна — забабоны.
У люстэрку прыкметнай ісціны.
Якая маланкавая падзяка Ускуддачаным нервам. А ці пачэсна? 3 табою і лёгка, і ніякавата, Лавандава і нябесна.
Тн чекаеш на нього удома, як і колнсь.
Перебнраеш періоднчно з валізн речі.
Вонн все іце говорять до тебе: «Агов, схаменнсь!
Тн іце можеш бутн із ннм, якіцо схочеш, до речі.» Тн вагаешся. Мучнш, прнскорюеш серцебнття. Розднраеш на шмаття найкраш.1 спільні моментн. Він поі’хав... Однн... Ну, таке вже паскудне жнття, яке часто розводнть людей і жнві сентнментн.
Прн межі тн сто’іш. За межею — нікого. Штормнть...
Мабуть, святість у тім, іцоб даватн самій собі раду.
В океані любові зчужілім душа не горнть — тілыш гупае кров, але те, як ™ кажеш, позаду.
* * *
Ты чакаеш яго дома, як і раней.
Перыядычна перабіраеш з валізы рэчы.
Яны ўсё яшчэ кажуць табе: «Ачомайся, гэй!
Ты яшчэ можаш быць з ім, калі захочаш, дарэчы».
Ты вагаешся. Мучыш, паскараеш сэрцабіццё. Раздзіраеш на шматкі найлепшыя вашы фрагменты. Ён з’ехаў... Адзін... Вось такое не кінажыццё, што так часта разводзіць людзей і сантыменты.
Пры мяжы ты стаіш. За мяжою — нікога. Штарміць...
Мабыць, святасць у тым, каб самою сабе даваць рады.
У счужэлым кахання агні душа не гарыць — адно стукае кроў, але тое не мае прынады.
•к -к -к
Тн сотворнв мене із власного болю. Тоді іце я вчнлася тількн кохатн, Молнтнся, вірнтн, бутн собою I легко болітн, і просто чекатн.
I я нареклася ддя тебе прнхнстком — Тн шепотів, повторював, іцо еднннм Між зіллям жалю, у духмянім любнстку, Берегла тебе, мнлого, іцо е днннн. Серце стукоче, стукоче все і кохае. Тнхо плаче від іцастя. Для тебе співае. Тн зробнв ляльку мотанку, берегнню. Віддавав страхн, вчнвся бутн собою. Внпробовував поглядн і горднню, А чуттів взаемності — кнснем, водою. I я нареклася ддя тебе прнхнстком — Тн шепотів, повторював, іцо едннмм. Між зіллям жалю, у духмянім любнстку, Бережу й берегтнму тебе іцоднннн.
Ты стварыў мяне з уласнага болю. Тады я шчэ вучылася толькі кахаць, Маліцца, верыць і быць сабою, I лёгка хварэць, і проста чакаць. Ты казаў, што прытулкам я тваім стану, Нашэптваў, паўтараў, што адзіным, Паміж зеллем шкадобы, у лубіне духмяным Берагла цябе, мілага, штохвіліны. Сэрца грукоча, грукоча ўсё і кахае. Ціха плача ад шчасця. Для цябе спявае. Ты зрабіў ляльку матанку, берагіню. Аддаваў страхі, вучыўся быць сабою. Выпрабоўваў позіркі і ганарлівасць.
А пачуцці ўзаемнасці — кіслародам, вадою.
I я стаць прытулкам тваім у стане. Ты шаптаў, паўтараў, што адзіным. Паміж зеллем шкадобы, у любістку духмяным Берагу і змагу зберагчы штохвіліны.
* ★ ★
Відскановані норн мап. У ннх протікае тепло. Народжуються слідн: маленькі, велнкі, середні... I чіпляеться час за надію та сполохуе тло.
Навесні так бувае. А мн зостаемося в жмені Загнбелі між жнттям і жнття поміж нею і в нас Звукамн, водоспадом і зорямн іцо внбухають. Латаемо, нам так здаеться, мннулого перелаз I магістралі карточок шнрокоокого раю.
У рухн чуйністю і Благовііценям у плоіцнну Переходнмо із теракота ддя певного сенсу...
I нас відпускае свобода, мн — спокій на цілнну. Прогцені та оновлені душамн служнмо месу.
•к "к "к
Норы мапаў адсканаваныя. У іх працякае цяпло. Сляды нараджаюцца: маленькія, вялікія, сярэднія... I чапляецца час за надзею, ды палохае фон. Так бывае вясною. А мы застаемся ў жмені Гібелі між жыццём і жыццём паміж ёю і ў нас Гукамі, вадаспадамі, зоркамі, што выбухаюць.
I латаем, нам так здаецца, мінулага пералаз Ды магістралі картак шырокавокага раю.
У рухі спагаддівасцю і Благавешчаннем у прамізну Пераходзім з тэракоты для пэўнага сэнсу...
I нас адпускае свабода, мы — спакой на цаліну. Дараваныя і абноўленыя душамі служым месу.
* * *
Калатаеш свій цукор в моі’м повнолітті.
Затамовуеш днхання, п’еш...
Цей солодко-задушлнвнй запах гаггі внповзае зрікатнся меж...
He пече а ні внбір рукн, ні раю —
та однн тут зі мною есн...
Терпне мнть і любов у світанок сповзае до незайманоі'
красн...
Осідае в долонях чнмала різннця межн нашнм свідомнм нутром.
Та порівняно з внпнтнм — це — дрібннці,
бо назавждн — те перше — «було».
Ты калоціш свой цукар у маім паўналецці. Затаіўшы дыханне, п’еш...
I салодка-задушлівы водар аб леце выпаўзае адмовіцца меж...
He пячэ ані выбар рукі, ані раю — ты адзін тут са мною, ты...
Хвіля чэзне, каханне ў світанак спаўзае некранутай яшчэ красы...
Асядае ў далонях тое, што розніцца паміж нашым свядомым нутром.
У параўнанні з выпітым — гэта без розніцы, бо цяпер ўпершыню «было».
★ ★ ±
з прйсвятою...
Уповільнювач моіх невдач Уперше стомнвся.
В кімнату, таку ж однначку, Спогад світлнй прнбнвся.
I нявкав, і муркотів
Зі студентськоі' фотокарткн...
Ніч божеволів, ніч дряпав Думок відпечаткн.
У майже останню мнть, Перед прнйдешнім роком, Схотів під ребро... днтннчам, Здавалося, ненароком.
Скучнв храннтель добра
За іцастям, розхрнстаннм в тнші... Несу, іцоб його врятуватн, У термосі теплі вірші.
HA АБЦАСАХ • Мікола Адам ★ ★ ★
з прысвячэннем...
Зсшавольнік маіх няўдач Упершыню стаміўся.
У пакой, такі ж адзінокі, Светлы ўзгадак прыбіўся.
I мяўкаў, і варкатаў
Са студэнцкага фотаздымку...
Ноч шалеў, ноч драпаў Думак адбіткам.
У амаль апошні момант,
Перад надыходзячым годам,
Захацеў пад рабро... дзіцёнкам, Здавалася, мімаходам.
Засумаваў захавальнік дабра
Па шчасцю, расхрыстанаму цішай.
Нясу, каб яго ўратаваць, У тэрмасе цёплыя вершы.
ЎГ * *
колнсь Він не контролював своі’ діі’, пнсав безперестанку худнх жінок, такнх же чоловіків. діставав із золн картоплю мовчав, днвнвся, ковтав...
знову пнсав, аж докн не зрозумів, іцо і картопля, і жінка мають роднтн, а значнть гладшатн. і ті, які поруч, неодмінно повннні і'м віддаватнся: земля — картоплі муж — дружнні і, навіть Він, мнтець — жнвому...
бодай однн раз!
ЎГ ★ *
калісь Ён
не кантраляваў свае дзеянні, пісаў няспынна
худых жанчын, такіх жа мужчын. даставаў з прысаку бульбу маўчаў, глядзеў, глытаў...
зноў пісаў,
аж покуль не зразумеў, што і бульба, і жанчына мусяць нараджаць, а значыць мажнець.
і тыя, якія побач, абавязкова павінны ім аддавацца: зямля — бульбе муж — жонцы
і нават Ён, мастак —
жывому...
хаця б аднойчы!
★ * *
Печальннй настрій на декілька тнжнів. Можлнво, у цьому іцось особлнве?
Скінчнлнся вншні. Рватнму слнвн...
Спечеться пнріг і тобі відріжу.
Різні твоі’ і моі' інтересн
Смакують шматочкн із фіолетом.
Днтннство на завтра згорну в газету...
З’існ у потягу «Кнів — Одеса».
Доіцамн мріі пройдуть поодннці.
Прнтомні, тнхі покннемо літо. А знаеш, це добре бутн, як дітн, I пам’ятатн торішні гостннці.
★ * *
Некалькі тыдняў настрой ніжэй вежы. Магчыма, ён лічыць сябе асаблівым? Вішні пад’елі. Ірваць буду слівы. Спячэцца пірог, і табе адрэжу.
Твае і мае — розныя інтарэсы Смакуюць кавалачкі з фіялетам. Дзяцінства на заўтра згарну ў газету... З’ясі ў цягніку «Кіеў — Адэса».
Мары дажджамі павінны праліцца. Пакінем стамлёныя, ціхія леты.
Як добра падобнымі быць да дзетак I памятаць леташнія гасцінцы.
Вікторія Шевель • НА ПІДБОРАХ VIM/ V у । v п
* * *
Настільна кнмга ніколн не лежнть у будні, не сндять перед телевізором, й не грае в мовчанку.
Робнть завждн і вчасно усю роботу, якоі’ ніколн не було й не буде вндно.
I хоч не пам’ятае себе новою — відкрнваеться світлою усмішкою на будь-якій сторінці.
Від початку створення Світу. Допокн не запечатае Бог. Свята, як Біблія, мае по дві однакові літерн в назві, вона — жнва.
Своі’мн дітьмн.
Настольная кніга ніколі не ляжыць у будні, не сядзіць перад тэлевізарам і не гуляе ў маўчанку.
Робіць заўжды і своечасова ўсю працу, якой ніколі не было і не будзе відаць.
I хоць не памятае сябе новай — адкрываецца светлай усмешкай на любой старонцы.
Ад пачатку стварэння Свету. Пакуль не запячатае Бог. Святая, як Біблія, мае па дзве аднолькавыя літары ў назве, яна — жывая.
Сваімі дзецьмі.
"к ★ ★
КНІГІ ОНЛАЙН
