На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
Але суцішыць немагчыма Цісу, Якую вуснамі, хоць раз, ды прыгубіў.
•st ★ ★
Колнсь тебе цілувалн на вулнці квітів
I захлннулнсь трояндн сміхом жасмнну.
Тн доіцовнм бажанням був перегрітнй
На вулнці цвіту надій, тюльпанів і кмнну.
Волосся руде внзнрало з-під очок нагідіш.
I навіть волошкн просшшсь із поля в ту рудість,
У місто, де ніжать весняно пальчнкн-квіткн
Губамн, земннмн, від радоіців-буднів.
Летючі зітхання
зітремо конвалій-снмфоній...
Флорн з цеберець торкнулнсь вітрн і покора.
He може забутн тебе та, еднна з півоній...
Любов. Серед квітів. Нашу. Учора.
* ★ W
Калісьці цябе цалавалі на вуліцы кветак, дзе захлыналіся ружы ад смеху язміну.
Дажджлівым жаданнем ты быў, як надзеяй, сагрэты На вуліцы колеру кмену, цюлыіанаў, хвілінаў.
Рудыя з-пад кіпцікаў вочак валаскі вызіралі нярэдка. I нават валошкі прасіліся з поля ў прастору рудую, У горад, дзе лашчаць вяснова пальчыкі-кветкі
Губамі, зямнымі, ад радасці будняў.
Лятучыя ўздыхі сатрэм ландышамі сімфоній... Пачціва крануліся флоры вятры і пакора.
He можа забыць цябе тая, вунь тая з півоняў...
Любоў. Сярод кветак. Наша. Учора.
А якіцо я тебе люблю?
А якіцо тн мене? Як бутн? Скажн мені, скажн, молю!
Допокн вільні два маршрутн.
Неговіркнй втік за село, Сам по собі в чужому краю. Мн вже не мн, нас занесло... Чн й досі я тебе..? He знаю.
To сннвся сон однн колнсь, ІЦе десь поскрнпуе ночамн.
Я не молюсь, тн не молнсь Чужнм стежкам, моя печале.
★ ЎГ
А калі я цябе люблю?
А калі ты мяне? Як паступім? Скажы мне, скажы, малю!
Пакуль вольныя два маршруты.
Збег за вёску, негаваркі, Сам-насам у чужым краі. Нас занесла... Мы ўжо не мы. Я цябе і дасюль?.. He знаю.
Гэта сон мне сніўся калісьці, Што парыпвае дзесь па начах. Я не малюся, ты не маліся Чужым дарогам, мой вольны птах.
ж * *
Тн прнзначнв мені і, звнчайно, я буду.
He промовчу. Підійду легенышм доіцем. Поцілую. Ранкову всю змню застуду. Хай це буде востанне колн мн е іце...
Я віддам геть усе, іцо належало іншнм, Бо закрнте у серці було лнш тобі...
А мого — аж нічого, спустошені ніші.
Хай це буде уперше колн не вві сні...
ІЦоб чіткі два облнччя, метелнків легкість, Відображення краплямн внгннів дій...
I комусь про свою тн розкажеш богемність. Хай це буде тоді, колн тн вже не мій...
* ★ ★
Ты прызначыў мне, і я, звычайна, буду. He змаўчу. Пральюся лёгенькім дажджом. Пацалую. Змыю зранку ўсю прастуду. Хай апошні раз, калі мы ёсць з табой...
Я аддам ўсё цалкам, што належыць іншым, Бо зачынена у сэрцы ддя цябе...
У мяне там толькі спусташэння нішы. Будзе гэта ўпершыню, калі не ў сне... Каб два твары, мятлікава лёгкасць, Кропляў пругкіх ўкрыліся сцяной... Ты камусь сваю багемнасць дорыш дрогка. Дык дары, калі ўжо будзеш ты не мой...
■к "к *
Віцппнн мене! Такнй пануе спокій, Наче по-іншому і не було!
Із льоху в ніч пахучу карооку Гулятн внйшов місяць на село.
I споглядае. Бачнть нас і грае, А от зірок іце не порахував... Він же про всіх усе на світі знае! I, навіть, чом мене тн покохав.
Поглянь сюдн! Давай-но поговорнм Лнш тількн поглядом... і саме тут. А пам’ять в’яже вузлнкн із фтору. А пам’ять може стратнть поміж смут. Це наша таіна горнть в подолі. Покластн в небо руку до рукн...
Такнй відвертнй спокій ліг на долю! I про свсгі мовчатнме рокн.
Мяне ўшчыкні! Такі спакой пануе, Нібы па-іншаму і не было!
У ноч бяссонную, глуханямую Пайшоў прайсціся месяц на сяло. Паазіраўся. Нас пабачыў — ззяе, А зорак вось яшчэ не палічыў... Ён жа пра ўсіх усё на свеце знае!
I пра тваё каханне да мяне прычым.
Зірні сюды! Давай-ка пагаворым Толькі паглядамі... і менавіта тут. Вузельчыкі памяць вяжа з фтору I смерцю ўзнагароджвае між смут. To наш сакрэт згарае у падоле. Руку пакласці ў неба да рукі... Такі сапраўдны лёг спакой на долю! I пра свае мы прамаўчым вякі.
* * *
To булн МН...
У просте сімейне іцастя перефарбувалм свободу, зміннлн коордннатн найкраіцнх у світі речей, і голос схйбнутоі радіолн внкрав смугастнй запнсннчок... To одна спільна секунда збнла з пантелнку кнівськнй час ічорні дні здохлн в інтервалах нормальноі’ кардіограмн...
Нас звелн у знаменннк еднноі любові і напічкалн серотоніном депреснвні думкн.
Тепер мн разом у лабірннті емоцій розводнмо на пнво кола фантазій і спнмо без негліже вдома...
To й досі мн...
ІЦоранку бЬкнмо до своі’х паціентів — розлузуемо правду в зіннцях — вплнваючй на карйй, сірнй, чорннй... почерк.
Спнсуемося по роботі,
абн ударн сердець не вннеслн розчулені мізкн, та уявн не маемо чн згадае там Бог про наші тут взаемннн. Однак, знаем напевно як це сховатн в собі стратегічну зброю, внпустнтн з неі первістка колн вже за трндцять. Задля цього — мн тут — обрані любнтн.
Любн
і та!
To былі мы...
У простае сямейнае шчасце перафарбавалі свабоду, змянілі каардынаты найлепшых у свеце рэчаў, і голас ашалелай радыёлы выкраў паласаты нататнік... To адна агульная секунда збіла з панталыку кіеўскі час і чорныя дні здохлі у інтэрвалах нармальнай кардыяграмы...
Нас узвялі ў назоўнік адзінай любові і нашпігавалі сератанінам дэпрэсіўныя думкі.
Цяпер мы разам у лабірынце эмоцый разводзім на піва кола фантазій і спім без негліжэ дома...
To і да гэтага часу мы... Кожную раніцу бяжым да сваіх пацыентаў — вычышчаем праўду у зрэнках — уплываючы на кары, шэры, чорны... почырк.
Спісваемся па працы,
абы ўдары сэрцаў не вынеслі расчуленыя мазгі, і паняцця не маем
ці ўзгадае там Бог
аб нашых тут узаемаадносінах. Аднак, ведаем напэўна, як гэта схаваць у сабе стратэгічную зброю, выпусціць з яе першынца, калі ўжо за трыццаць.
Дзеля гэтага мы тут — абраныя кахаць.
Кахай
і
Ты!
•к * *
Я обіцяю: стрінемося мн
Як солі пуд з’і’мо після студентства, Пізнаемо батьківства режнсерство... Але, напевне, блнжче до знмн.
Кажн лнш де. Прн’іду чн прнйду Після доіців, опісля ворожнечі I внклнку самій собі. На плечі Волосся смутку довге покладу. А чн впізнаю? Вдруге не пнтай... Цвіте бузок на УніверснтетР.
I мнлі парн — в нас на факультеті... Ну, здрастуй! Скількн років! Обіймай.
1 Ботанічнйй сад іменг академгка О. В. Фомгна Кйівського нацгонального унгверсйтету іменг Тараса Шевченка в м. Кйеві
* ЎГ *
Я абяцаю: сустрэнемся мы, Як солі пуд з’ядзім пасля студэнцтва, Бацькоўскім авалодаем майстэрствам... Але, напэўна, бліжай да зімы.
Адно прыдумай дзе. Прыеду ці прыйду Пасля дажджоў, варожай халадэчы I выкліку самой сабе. На плечы Табе кудзеры смутку пакладу.
А ці пазнаю? Лепей не пытай...
Квітнее бэз на Універсітэце1.
I парачкі — у нас на факультэце...
Ну, прывітанне! Помніш? Абдымай.
1 Батанічны сад імя акадэміка A. В. Фаміна Кіеўскага нацыянальнага універсгтэта гмя Тараса Шаўчэнкі ў г. Кіеве
Тобі нагадають про мене хіба іцо медн оті, із якнх ніколн не внрннала, бо не клялася любнтн. Просто кохала і, навіть, опісля утечі до іншого «тн». Мені нагадають про тебе із кннгн слова з нотатннка снів і прохолодннх Балканів, і дотнків смак на прнкордоннім вокзалі... й поділена навпіл з морелі смола.
А ця самовпевненість клята у стрічці новнн (Бог крутнть пальцем, каже: «вонн ненормальні!») все заперечуе. Хочу серед вітальні!..
Тобі нагадае про мене дорослнм наш снн.
Табе нагадваюць пра мяне хіба што мяды, тыя, з якіх ніколі не вынырала, бо не клялася кахаць. Проста кахала, і нават пасля ўцёкаў да іншага «ты». Мне пра цябе нагадваюць цікавыя словы з нататніка сноў і прахалодных Балканаў, і дотыкаў смак на памежным вакзале... і напалам падзеленая з абрыкоса смала. А тая самаўпэўненасць дурная ў стужцы навін (Бог круціць пальцам, кажа: «яны ненармальныя!») усё адмаўляе. Хачу пасярод вітальні!..
Табе пра мяне нагадвае дарослым наш сын.
■к "к "к
а надішлн мені море
в човннку камернім — серці розгойдай розженн його
в собі між мегаемоцій...
іце осіддай вніцу хвйлю
і прнчешн ій просторн піснею «Місяць на небі» відкугшшся
іцо не вдома.
і ні за ш,о не спнняйся попрн спокусу й утому... а наділн мене морем співучйм
від іцастя в шоці!
•к -к -к
а дашлі мне мора
у чоўніку камерным — сэрцы разгайдай разгані яго у сабе паміж мегаэмоцый...
яшчэ асядлай вышэйшую хвалю і прычашы ёй абшары песняю «месяц на небе» адкупішся што не дома.
і ніколі не спыняйся
нягледзячы на спакусу і стому... а апрані мяне морам пявучым
ад шчасця ў шоку!
* ★ ★
Дегустуемо вечір губамн метро.
Однн напрямок. Станціі’ різні.
У вагоні прнсядемо. Курток хутро Зігріватнме спогадн пізні.
Проковтнуть нас тунелі у мандрн із мандр,
Полоскочуть хвнлнн десь п’ятнадцять,
Заговорять незнаною мовою мантр.
I на внхід, бо час розлучаться.
Мегаполіса стрінуть відомі ходн — Там самотність ховае світлннн...
Там за мною іце й досі твій сон не ходнв,
А збнрався на чай із малннн.
k k k
Дэгустуем вечар губамі метро.
Адзін кірунак. Станцыі розныя.
У вагоне прысядзем. Мех паліто
Успаміны сагрэе познія.
Праглынуць нас тунэлі ў прыгоды, як варыянт, Паказычуць недзе хвілін пятнаццаць, Загавораць на незнаёмай мове мантр.
I на выхад, бо час развітацца.
Знаёмыя мегаполіса стрэнуць хады — Там самота хавае свае фотаўспаміны...
Там за мной да гэтага часу твой сон не хадзіў, А на гарбату збіраўся з маліны.
Спочнвальні мовчалн тнжнямн. Відкрнвалнся не упевнено.
Пахлн вохрою, сннлн ніжннмн Подорожнімн незбагненннмн. Ім велілн бутн слухняннмн I не зводнтн сонце з місяцем... Я була там у прнсмерк — павою — Тілыш тн вказав, іцо відьмнцею. Відійшов на крок до впертості Повнзбнрував світ спокуслйвнй, ІЦо з очей до моеі’ прнсутності Внгравав, спокушав шляхетністю... I мннув за межею білою, Чн двернма вузькнмн... Байдуже. Прнведуть мене якось дівою... От тоді спільне небо зважнмо.
* * *
Спальні нашы маўчалі тыднямі. Адчыняліся няўпэўнена.
Пахлі охраю, спалі дзіўнымі Падарожнікамі пасцельнымі. Загадалі ім быць паслухмянымі, Сонца разам не зводзіць з месяцам... Я была там у змроках — паваю — Толькі ты казаў, што мядзведзіцай. Адышоў на крок да імпэтнасці, Пазбіраў вакол свет спакуслівы, Што з вачэй да маёй прысутнасці Выйграваў, спакушаў шляхетнасцю... I прайшоў за мяжой белаю
Ці дзвярыма... Як цень, незаўважаным. Прывядуць мяне неяк дзеваю...
Тады неба агульнае ўзважым.
133
Літо його веснн внграло повітряного змія і злнняло.
КНІГІ ОНЛАЙН
