На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
В u настрою ламелі. Злітаючн з катушок на парасольці, вона порубала трнголову нісенітннцю... Содова Східннці загаснла вологі хрнпн народженого колнсь навзаем... Відтепер іхні оновлені «I ат» бігатнмуть цілувалнся до бювету вічності...
тоі' самоі’, іцо на мінус першому зашторнла замулену Лету.
Лета яго вясны выйграла паветранага змея і зліняла.
У яе настроі ламелі. Злятаючы са шпулек на парасоне, яна пасекла трохгаловую лухту...
Содавая Сходніцы патушыла вільготныя хрыпы народжанага калісьці наўзамен... 3 гэтага часу іх абноўленыя «I ат» бегаюць цалаваццца да бювету вечнасці... той самай, што на мінус першым зашторыла заіленую Лету.
Від любові колншньоі' шрамн, Як десять незмінннх заповідей, ІЦо прнймаеш, запам’ятовуеш I пропускаеш провз серце справно. Насічкамм на легеневому Стовбурі найліпше — проннзлнве. I думка іце тнсне між кільцямн, ІЦо стався не той і не деревом... Завершення. Досвід прожнлкамн. Пробнраеться крона над хмарн За інакшою в Бога вірою. Розумною яблунежінкою.
* Ў? ★
Ад любові колішняй шнары, Як дзесяць нязменных запаведзяў, Што прымаеш, запамінаеш
I прапускаеш паўз сэрца спраўна. Насечкамі на лёгачным
Ствале найлепшае — пранізлівае. I думка яшчэ цісне між колцамі, Што стаўся не той і не дрэвам... Завяршэнне. Досвед пражылкамі. Прабіраецца крона над хмары За інакшаю ў Бога верай. Разумнай яблынежанчынаю.
* ★ W
Лесі Мудрак
Замовчена!
Вншукуе слова, мов з літер іншомовноі’ абеткн...
Та 'іх в обмінннку купнлн конкуренткн хвнлнну як...
Чн Богу даннна?!
Закохана!
В лавандн фіолет медів схнляе запашні
секретн...
А сором яблук, зірваннх помертн, хвостн самотніх страчують комет.
Поцілена!
Інакша, не така — стнхія — в сонячнім тремтнть сплетінні...
Ховае гіркоту твоеі’ тіні
жадана чоловікова
рука.
* * ★
Лесі Мудрак
Замоўчаная!
Вышуквае словы, бы з літар іншамоўнае азбукі...
Але іх у абменніку купілі канкурэнткі хвіліну як...
Ці то даніна Богу?!
Закоханая!
У лаванды фіялет мядоў схіляе пах начных сакрэтаў...
А сорам яблыкаў, сарваных, каб памерці, хвасты самотных страчваюць камет.
Пацэленая!
Іншая, твая — стыхія ў сонечным трымціць спляценні...
Хавае горыч твайго ценю
жаданая мужчынская рука.
"к *
Відчуваю твій поднх у всіх музеях світу.
I думкн твоі' усміхаються краіце за Мону Лізу, хоч і зостаються по той бік скла.
Днвлюся на ннх голосом. Ніяковію від запнтань про особнсте жнття, бо кордонн мннулнх віків штовхають у грудн, абн не стукала крнльмн... Однак, я вже перепроснла в чужнх околнць, які віддюбнлн місто, іцо знову й знову ітнму... Назустріч цілункам твоі'х слідів.
"к "к "к
Адчуваю твой подых ва ўсіх музеях свету.
I думкі твае ўсміхаюцца прыгажэй за Мону Лізу, хоць і застаюцца па той бок шкла.
Гляджу на іх голасам. Бянтэжуся ад пытанняў пра асабістае жыццё, бо межы мінулых стагоддзяў штурхаюць у грудзі, каб не стукала крыламі... Аднак я ўжо прабачылася перад чужымі ўскраінамі, якія аддюбілі горад, што зноў і зноў мушу ісці... Насустрач пацалункам тваіх слядоў.
Літо в собі таке... Посередні раніш...
Такі-сякі ночі-жрнці: стоять, довго днвляться, в не-сновмдіння — цнцямн... To ™ велнкнм і вказівннм підкручуеш ім соскн?! Ніяковіють збуджені кнці!.. Дряпають ледь зачату любов — внтанцьовують п на спнцях в петельках смерті...
Мн теж — подерті... Старенькнй днван ховае зойкн герані. Темрява, в якій булн скохані, ковтае вільного вірша. Заточеннй ніж в піту ранку нарізае кнслнці... Від сьогодні осінь тн знову зраднш медам...
Трнчі одягатнмеш золоті світшотн у майстерні моеі’ самотності, там, де вередні загусають у варення з ожннн...
I жоржннн...
Гойдають спогадн про таке-сяке...
4
Лета такое сабе...
Пасрэдныя ранкі...
Такія-сякія ночы-жрыцы: стаяць, доўга ўзіраюцца у не-сон — цыцамі...
To ты вялікім і паказальным падкручваеш ім смочкі?! Ніякавеюць узбуджаныя кошкі!.. Драпаюць ледзь зачатае каханне — вытанцоўваюць яго на спіцах у пяцельках смерці...
Мы таксама — раздзертыя... Старэнькая канапа хавае лямант герані.
Цемра, у якой жыла закаханасць, глынае белы верш.
Завостраны нож
а пятай ранку наразае кісліцы...
Ад сёння восень
ты зноў здрадзіш мёдам...
Тройчы будзеш апранаць залатыя світшоты у майстэрні маёй адзіноты, там, дзе капрызлівасць густа ў варэнні з ажыны...
I вяргіні...
Гушкаюць успаміны пра такое-сякое...
■к •к
Тут попід ногн не повзе спорнш, Слідн не переховуе дівочі, He замовляе і'й безсонні ночі, Бо і’х немае. Поруч ™ вже спнш.
I ій на корнсть сонні балачкн, Розмоклі спеціі' нечемностей у ліжку... Твоя нога п цілуе ніжку
I в’яжуть рукн чуйність у пучкн.
Тут стншено любнстком мнють мнр I сонця промені, занесені з весілля. За двох іцотюкня молнться неділя... Та іце вонн своі’х не бачать крнл.
■к & *
Тут пад нагамі не паўзе спарыш, Сляды не перахоўвае дзявочыя, He замаўляе ёй бяссоння ночы, Бо іх няма. А побач ты ўжо спіш. Ёй сонныя балачкі на карысць, Няўмення спецыі размоклыя у ложку... Твая нага яе цалуе ножку I вяжуць рукі чуласць у пучкі.
Тут сцішана лубінам мыюць свет I сонцам, што занесена з вяселля. Штотыдзень за іх моліцца нядзеля... Хоць крылы бачаць быццам не свае.
пншн головне, якіцо вже надумав. каліграфічно внводь снмпатію, іцо ннла всю знму, ходшіа сумом, прнймала гомеопатію.
і все ж існувала. у сумнівів тілі прнреченому на спідннцю... зізнайся одній ій про наболілі чорно-білі думкн на шахівннці... а потім очнма закрнтнмн стрімко порвн все те й внйдн на вітер, абн легенько торкнутнся жінкн й справжні купнтн квітн... прнйтн, посндітн із нею удвох, затнснутн пальці коханням...
і дай Боже снлн, абн не засох ваш всесвіт від обертання...
★ ★ *
пішы галоўнае калі ўжо надумаў. каліграфічна выводзь сімпатыю, што ныла ўсю зіму, хадзіла сумам, прымала гамеапатыю.
і ўсё ж існавала. у роздумаў целе асуджаным на спадніцу...
прызнайся адной ёй аб набалелым на шахматнай дошцы чорна-белыя думкі-спіцы... а потым заплюшчанымі імкліва вачыма парві ўсё тое і выйдзі на вецер, каб злёгку крануццца жанчыны і сапраўдныя купіць кветкі...
прыйсці, пасядзець з ёй удвох, заціснуць пальцы каханнем...
і дай Бог сілы, каб не засох ваш сусвет ад уцёкаў-вяртанняў...
Купую чашку, гцоб з тобою розбнтн на вдачу.
Насправді, вже ідастя ддя мене — це крокн поруч, світ очнма твоімн і так, як я його бачу, і будням із квіточок намн створеннй обруч...
I мені дарувата не треба далекі зорі.
Достатньо настоянкн глоду, чаю надвечір
і кілька рядочків із кннгн твоеі' жнвоі...
Оце і е вдача — довше прожнтн за речі.
■е
* * *
Купляю кубачак, каб з табой разбіць на ўдачу.
На самай справе, для мяне шчасце ўжо — твае побач крокі, свет вачыма тваімі і так, як я яго бачу, і будням з кветак намі створаны абруч сінявокі...
I мне дарыць не патрэбна далёкіх зорак.
Досыць настойкі глогу, гарбаты пад вечар і некалькіх радкоў з кнігі тваіх закаморак...
Гэта і ёсць удача — даўжэй працягнуць за рэчы.
* ★ *
Тн ж знаеш казок не пншу я давно, Бо світло від ннх і так носять плечі Й мурахн по шкірі, а спомнн — чоло... Ковзають внгадкм в часі старечі. На сьомому небі у горгцнках слів Наварено кожному і до сновндів.
Хтось тнхо чнтае про голубів, Бігае поглядом хтось в лабірннті... Ддя всього свій час. Ддя зла і добра, Освідчень, каблучок, дітей і ддя себе... Збнрайся, йдемо. Бігтн далі пора. Прнгод куштуватн іцоденннх. Так треба.
* ★ *
Ты ж ведаеш, казак не пішу я даўно, Бо святло ад іх і так носяць плечы I мурашкі па скуры, а ўспаміны — лоб... Слізгаюць выдумкі ў час старэчы.
На сёмым небе ў гладышах слоў Наварана кожнаму, да сноў адкрыццяў. Хтосьці ціха чытае пра галубоў, Хтосьці позіркам бегае ў лабірынце...
Ддя ўсяго ёсць свой час. Ддя зла і дабра, Прызнанняў, пярсцёнкаў, дзяцей, сябе, неба... Збірайся, хадзем. Бегчы далей пара.
Прыгод каштаваць штодзённых. Так трэба.
•к •к "к
Віртуальне жнття переграло реальність нам двом. Розвело, замовчало і вндалйло у Фейсбуку. He допоміг молнтвамн ні твій, ні мій Бог, а ні квантн любові чн точна наука...
Мн розбіглнся мовчкн.
Без зайвнх збнрань, пнсьма. Так дерева біжать віддзеркалені в склі автівкн... Чула, іцо тн однн. Та і я іце, тн знаеш, сама.
У душі десь затнснуло нерв, то ж чекаю путівку...
Вперше, мабуть, говорнмо гцкро отак.
Непомітно зчахла хвнлнна кавова... Пізно замовлятн на двох не бюджетного класу літак... Та і постать твою я боюсь цілуватн залізну.
★ Ж "к
Перайграла жыццё віртуальнае наш дыялог.
Развяло, прыпыніла і выдаліла з Фэйсбуку. He адолеў, не вымаліў нас ні твой, і ні мой Бог, ані кванты любові дакладнай навукі... Мы разбегліся моўчкі. Без збораў залішніх, ліста. Так бягуць дрэвы аддюстраваныя ў вокнах машыны... Чула, што ты адзін. Ведаеш, я таксама адна.
У душы дзесь заціснула нервы ў чаканні навінаў...
Шчыра так, мабыць, упершыню мы гаворым. Палёт непрыкметна знікае хвілінаю кававай... Позна замаўляць на дваіх залаты класа люкс самалёт... Дый баюся твой стан цалаваць я марозны.
Вікторія Шевель • НА ПІДБОРАХ ★ * *
Алісі'і С.
У неі’ все тількн іце буде. У мене всього достатньо. Юна вона, внходнть на людн Повітря внноснтн хатне — Дорослішатн. Полнватн алое, ІДоб згодом себе лікуватн: Зап’ястя, ключнці чн серце свОе... Так немннуче — кохатн.
Чекатн даремно, або навпакн Й не бутн від шторму собою... Сновндів удвох зашнватн діркн, За гцастя стоятн горою...
Вона іце мала, іцоб боятнся змін. А чй б я змогла вже? Hi, звісно. Можлнво, ддя неі зростае мій снн, Для днво-краінн «Алісн»...
•к -к -к
Алісіі С.
У яе ўсё толькі яшчэ будзе. У мяне ўсяго было занадта. Юная, яна выходзіць на людзі Паветра вынесці хатнее — Сталець. Паліваць алоэ, Каб потым сябе лекаваць: Запясці, ключыцы ці сэрца збоі... Ды непазбежна — кахаць. Чакаць дарма альбо наадварот I не быць ад шторму сабою...
Сну зашываць удваіх дзірак флот, За шчасце стаяць гарою...
Яна яшчэ малая, каб баяцца змен. А я б ці змагла? He павінна. Магчыма, мой сын расце для яе, Алісы — планеты дзіўнай...
і раптом ™ розуміеш іцо маеш вже сорок у другу хвнлнну кажеш не може бутм
та все ж... наблнжаеться пан такнй собі Морок абн банально влягтнся надовго на грудн...
і раптом тн панікуеш волаеш про втрату себе із молочннх рік і ранковнх снмфоній а двадцять абн ж то комусь чн якось віднятн заламуються думкн і поруч губляться кволі і раптом тн бачнш себе в люстерку настіннім вродднва розумна розсудднва берегння... як добре іцо сорок цілують
КНІГІ ОНЛАЙН
