На абцасах
Вікторыя Шэвэль
Выдавец: Галіяфы
Памер: 205с.
Мінск 2019
Колн тілыш-но вісімнадцять — Кохання лоскоче і хоче.
I дні — орнгамі на пальцях, Загянаються вмнть охоче. Наснчені прозою Татрн Світобачення, як ніколн... Замість пар — походн в театрн. А про секс, іцо стався, — нікому!
Колм двадцять п’ять тн вжнваешся В OREANDA напівсолодке — За мужем бажання трнмаеш, А мрГг — в цукеркн-обгорткн... Пересмажені сало й грінкн, Пересолені мелодрамн...
Під рекламу ревноіці-стінкн Й перехід в господнню-маму...
А в трндцять? — Знову солодко спнться, Уже теракотовнй настрій, Як зваба, смакуе суннця, По-іншому днхають айстрн.
He фентезі у босоніжках, А цілісінькнх сорок — в спідннцю. Катарснс лягае у ліжко...
Коханка? — Кохана. Царнця!
★ * ★
Калі толькі (ужо) васямнаццаць — Каханне казыча і хоча.
I дні — арыгамі на пальцах, Загінаюцца заахвочана. Насычаны прозаю Татры Светапогляду, як ніколі... Замест пар — паходы ў тэатры. Пра сэкс, што адбыўся, — нікому!
Калі дваццаць пяць — ты ўжываешся Ў OREANDA напаўсалодкае — За мужам жаданні трымаеш, А мары — у цукеркі-абгорткі... Перасмажаныя сала й грэнкі, Перасоленыя меладрамы...
Пад рэкламу рэўнасці-сценкі Пераход у гаспадыню-маму...
А ў трыццаць? — Зноў соладка спіцца, Настрой тэракотавы-жарсны, Спакуса смакуе суніцы, Па-іншаму дыхаюць астры.
He фэнтэзі ў басаножках, А сорак ужо — у спадніцу. Катарсіс кладзецца ў ложак... Каханка? — Кахае. Царыца!
Відчнннла шафу. Прнвіталася зі скелетамн і пішла варнтн каву. Сьогодні пнтнму на одмнці. А іцодо ннх... Домовнлася: знедавна вонн — разом — поскрнпують суглобамн, цілують дверні ручкн, нюхають нашатнр і грають в покер... до першоі’ ліпшоі’ згадкн про не змонтовану loue story.
I колн відмнчка від старості знаком відболілого пнтання ввійде в мій хребет, я облншу розфокусованість відповіді про значнмість завелнішх розмірів відкрнттів насподі суконь... Візьму у співвідношенні — однн до... аміак з водою, внтру дзеркалу зачннені будні, іцо мовчалн отмм смертннм про іцаслнвого джокера, і піду...
на запах діда, внуків і гарбузовоі' каші з молоком... а іце всього того, чого не сховатн
в чотнрнкутній
уяві
3 жіночнм
іменем.
* ★ Уг
Адчыніла шафу.
Павіталася са шкілетамі і пайшла варыць каву. Сёння буду піць сам-насам. А наконт іх... Дамовілася: здаўна яны — разам — паскрыпваюць суставамі, дзвярныя ручкі цалуюць, нюхаюць нашатыр і гуляюць у покер... да першай лепшай згадкі пра не змантаваную love story.
I калі адмычка ад старасці знакам адбалелага пытання увойдзе ў мой хрыбет, я пакіну расфакусаванасць адказу аб значнасці завялікіх памераў адкрыццяў унізе сукенак... Вазьму ў суадносінах — адзін да... — аміяк з вадой, сатру люстэрку зачыненыя будні, што маўчалі тым смяротным пра шчаслівага джокера, і пайду...
на пах дзеда, унукаў і гарбузовай кашы з малаком... а яшчэ — усяго таго, чаго не схаваць
HA АБЦАСАХ • Мікола Адам Vw
y чатырохкутнай
уяве
з жаночым
імем.
Вікторія Шевель • НА ПІДБОРАХ___лДМ
w V V П ліп
•к -к -к
Правда говорнть, навіть, колн зупнняе перепочнтн, кусае, абн не тілыш днхав, повертае облнччя крнком, схованнм в бороді.
Ріже.
Правда не трнмаеться ніг, це мапа під нею час від часу рветься і кровоточнть кнмось в землю.
Вбнвае.
Правда сходнть благодатннм вогнем у будь-яку пору року поднвнтнся чн був хтось до неі'.
Знае.
Правда цінуе смак огірків, сала з часннком, солі, хліба... Любнть язнкн малечі, до сміху чесні.
Тішнть.
HA АБЦАСАХ • Мікола Адам 1 V ’
Та іцо 6 вона не робнла — п бажання — стоятн поміж намн завждн пречнстою.
Гірко!
Праўда гаворыць, нават, калі спыняецца перадыхнуць, кусае, абы не толькі дыхаў, вяртае твар крыкам, схаваным у барадзе.
Рэжа.
Праўда не трымаецца ног, гэта мапа пад ёй час ад часу рвецца і сыходзіць крывёй кімсьці ў зямлю.
Забівае.
Праўда сыходзіць жыватворным агнём у любую часіну года паглядзець ці быў хто да яе.
Ведае.
Праўда шануе смак агуркоў, сала з часныком, солі, хлеба...
Любіць язык малечы, да смеху шчыры.
Цешыць.
Ды што б яна ні рабіла —
яе жаданне — стаяць паміж намі заўжды прачыстай.
Горка!
■к -к -к
У скрнні, якій не лншнлось чнсла, Хрестнків тіні червоні і чорні. Прндане — то е сорочка одна. Іі’ одягнн ддя того, хто в лоні. Опісля молнтвн за цнх і тнх (I, звісно ж, тому, хто дав і не кннув) Час саме — глнбоко внднх і вднх — Продовжнтн рбдові пуповнну.
Між ніччю й світанком — молочне й кров, To болю нарізано зовсім трохн...
Душа почалася у тілі знов
Днтям, яке іцойно прнйшло від Бога.
★ *
У куфры, якому наймення няма, Крыжыкаў цені чырвоны і чорны. To бок пасаг — сарочка адна — Яе апрані ддя таго, хто ва ўлонні. Пасля малітвы за гэтых і тых (Вядома ж, таму, хто даў і не кінуў) Час на глыбокі выдых і ўдых — Працягваць родавую пупавіну.
Між ноччу й світанкам — малочнае й кроў, To болю нарэзана цалкам нямнога...
Душа пачалася ў целе наноў
Дзіцём, што прыйшло толькі-толькі ад Бога.
Уг ★ ★
тн розголос мій болючнй!
тн гол мій дурннй розумннй! тво’і оббнвала кручі...
твоі’ розднрала думн... тн ж міг своі сухожнлля на два ладн розтягнутн ннзесенько «гнля-гнля» і в мене сліпцем стрнбнутн! гра збнла тебе зарано... ходнв бо не по нагоді... тепер я без далай-ламн... апостолн йдуть насподі...
★ ★ *
ты розгалас мой балючы! ты гол мой дурны разумны! твае абівала кручы...
твае раздзірала думы... ты ж мог свае сухажыллі на два лады раскурочыць нізенечкім «гіля-гіля» сляпцом у мяне заскочыць! гульня цябе збіла рана... бо ты хадзіў шляхам рызык... цяпер я без далай-ламы... апосталы ідуць нізам...
він дякуе і'й
іцо задурно дае отруту розміром з жінку іцо мовчнть подалі трнмаеться від забаганок
іцо не зраджуе а ні з дівчнною ні з чоловіком ш,о любов чорна світла діра йому
наостанок
ён дзякуе ёй
што дарам дае атруту памерам з жанчыну што маўчыць падалей трымаецца ад прымхаў
што не здраджвае ані з дзяўчынай ані з мужчынам
што каханне
чорная дзірка святла яму
напрыканцы
* * *
Мн почалнся з першоі хвнлннн. Початок днвовнжамн був повен. Окремо навстріч внйшлн дві людннн, А вже побравшнсь сілн в однн човен. I поплнвлн в надумане, незнане... Штормшіо нас не раз, а спокій тішнв. Hi він, ні я не зналн, гцо там далі, Та попрн складноіці нас береглн — там вніце! Посеред стріч одна вловнлась — вііца, Ш,об так кохатн навзаем і просто.
To — чнста магія, то смла з попелшца.
I мн з любов’ю — вже одного зросту.
Мы пачаліся з першых хвілін. Пачатак дзівосамі быў повен. Двое насустрач ішлі па адным, Каб разам сесці ў агульны човен. I сплылі кудысьці за неба акраец... Штарміла не раз нас, а спакой цешыў. Hi ён, ні я не ведалі, чым стрэне далеч, Ды праз усе цяжкасці адчувалі, Што нас аберагае нехта вышэйшы! Пасярод стрэч адна сталася найважлівай, Каб так кахаць наўзаем і проста.
To — магія чыстая, то з папялішча сіла. I мы з каханнем — ужо аднаго ўзросту.
★ ★ W
Тн пам’ятатнмеш мене мо’сотню літ.
У міста іскорках ховатнмеш сльозннкн, ІДо навертатнмуться іце на малахіт, Тендітні прокладатнмуть стежнніш. Звмваючнсь студнтнмуть жагу Пекельну, мовчазну і повсякчасну... Якоі не траплялось на вагу Колн кохалн, бо було прекрасно!
Я пам’ятатнму тебе ту ж сотню літ, Зчорнілнм літерам залншену бездумно He вголос. 1 пробачнть, може, світ, ІЦо і зоря згасае колн сумно.
Ты будзеш памятаць мяне мо сто гадоў. У іскрах горада хаваць свае слязінкі, Што навярнуцца шчэ на малахіт слядоў I пракладуць пяшчотныя сцяжынкі. Каб студзіць смагу ў жарсці на рагу, Пякельную, маўклівую, няўчасную... Якой не патраплялі на вагу Калі кахалі, бо было прыўкрасна!
Я буду тыя ж сто гадоў хаваць цябе, Счарнелым літарам пакінутай бяздумна. He ўголас. I даруе, можа, свет, Што і світанак гасне, калі сумна.
Перед тнм як пітн від мене, Віддай останню пііцннку часу, Якнй стрнмуе голосу впертість Спільну і застряглу у дверях... Перед тнм як забутн про гам Почуттів найіцнрішнх глнбокнх, Внмкнн спочатку тендітннх свідків Совістн. Заклей трете око...
Перед тнм як зректнся тнші Травнння, ш,о закохала в себе, Проведн рукамн по ніжності I зріж наші статі душ — лейбу...
Перад тым, як сысці ад мяне, Аддай апошнюю пясчынку часу, Які стрымлівае голасу ўпартасць, Агульную і захраслую ў дзвярах... Перад тым як забыцца пра гам Пачуццяў найшчырэйша-глыбокіх, Выключы спачатку нязмушаных сведак Сумлення. Заклей трэцяе вока...
Перад тым як зрачыся цішыні Травіны, якая закахала ў сябе, Правядзі рукамі па пяшчоце I зрэж лэйбл полаў душаў нашых...
★ ★ *
нервово чекаеш ніжності
вірності
перелітного птаха обціловуеш тогорічну від нього пір’і'ну а він днвнться ннжче на рівень
на зношену плахту і далі летнть
ділнтн
найдорожчу
пернну
* ★ ЎГ
нервова чакаеш
пяшчоты
вернасці
пералётнага птаха
абцалоўваеш леташняе
ад яго пёрка
а ён глядзіць ніжэй
на ўзровень
на зношаную плахту
і далей ляціць
дзяліць
найкаштоўную
пярыну
*
Лежать узбережжя уявні до краіцнх часів.
3 назбмраннм холодом денннм в суконннх кншенях.
I тн в оцю мнть про іцось думаеш — поруч прнсів, і я в оцю мнть відкрнваю з порічок варення.
Печуться на смальцю домашні солодкі млннці — ну, чім не пустелі на дотнк? Обмежені, звісно.
I йдуть 'істн мудрість батьківську малі мудреці...
Й творнтн нові океанм, й жнттеве міснтн тісто.
* ★ ★
Ляжаць узбярэжжы ўяўныя да лепшых часоў.
3 назбіраным холадам дзённым у суконных кішэнях.
I ты ў гэты момант пра нешта думаеш — побач прысеў-прыйшоў, і я ў гэты момант адкрываю з парэчак варэнне.
Пякуцца на сале хатнія салодкія блінцы — ну, чым не пустыні навобмацак? Вядома, абмежаваныя.
I йдуць есці мудрасць бацькоўскую маленькія мудрацы...
I жыццёвае мясіць цеста, і ствараць новыя акіяны.
Кажуть, тебе було внпнто.
В піст.
Скло нечнтомі показуе жестн...
Вперше дуріе з навушнмків твіст.
Я внбігаю. На світло.
3 підтексту.
Стрілкн злітають — серцямн в асфальт.
З’ідено зустрічі, наче фастфудн.
Скажуть колнсь, то був іхній фальстарт...
Тількн шкода, іцо нас далі не буде.
Кажуць, цябе было выпіта.
У пост.
Шкло нечытэльна паказвае
жэсты...
Упершыню твіст з навушнікаў скрозь.
Я выбягаю. На сонца.
3 падтэксту.
Сэрцамі стрэлы ляцяць — у асфальт.
З’едзены стрэчы, нібыта фастфуды.
Скажуць калісьці, то быў іх фальстарт...
Толькі шкада, што тады нас не будзе.
КНІГІ ОНЛАЙН
