Сарока на шыбеніцы
Альгерд Бахарэвіч
Выдавец: Логвінаў
Памер: 354с.
Мінск 2009
вейках да таго, як возьмецеся за макіяж — і паверце, гэтае простае дзеяньне істотна павялічыць вашыя шанцы на беззаганныя вейкі.
Адступіце ад правіла Форда. «Вы можаце выбраць любы аўтамабіль пры ўмове, што ён будзе чорны», — любіў гаварыць стары Генры. Забудзьце пра Форда, ваша туш нс абавязкова мусіць быць чорнай! Больш за тое, калі вашы вейкі ад прыроды сьветлыя, туш быць чорнай не павінна. Карыстайцеся лепш брунатнай. Ці нават чорна-брунатнай. Але чорнай — ніколі. Экспэрымэнтуйце з тушшу вясёлкавых адценьняў. Блакітная туш зробіць ярчэйшымі блакітныя ці шэрыя вочы, а бэзавая надасьць карым вачам больш глыбокае адценьне.
Завіўка. Завітыя вейкі робяць позірк больш адкрытым. Для максымальнага эфэкту карыстайцеся прыборам для завіўкі вейкаў, але рабіце гэта да нанясеньня тушы. Патрымайце шчыпцы сэкундаў пяць перад фэнам да выкарыстаньня. I не забудзьце праверыць, ці ня надта моцна вы іх нагрэлі!
Зафіксуйце прыбор для завіўкі так блізка да лініі росту верхніх веек, як толькі гэта магчыма. Закрыйце шчыпцы й паволі палічыце да пяці. Затым цалкам раскрыйце прыбор для завіўкі, прыбярыце яго ад вачэй і паўтарыце працэдуру яшчэ раз або два, пакуль не дасягнеце жаданага выніку.
Пакладзіце побач ватную палачку. Немагчыма пераацаніць значэньне гэтага няхітрага інструмэнта. Вы выціраеце выпадковую пляму, пакуль туш ня высахла. I ня трэба нічога перафарбоўваць наноў!
Сьвятая справа! Наносячы туш, правядзіце спачатку шчотачкай некалькі разоў па аснове веек. Менавіта пры дапамозе гэтага нескладанага труку дасягаецца ілюзія дадатковай даўжыні веек.
Для больш тэатральнага позірку нанясіце туш толькі на верхнія вейкі й правядзіце па ўнутранаму баку ніжняга павека алоўкам. Каб вочы здаваліся больш шырокімі, нафарбуйце ніжнія вейкі таксама, але не перабярыце меру. Каб зрокава
падоўжыць вейкі, паспрабуйце трымаць шчотачку для нанясеньня тушы вэртыкальна й нанасіце туш яе верхнім кончыкам. Гэта можа падацца дзіўным, але абсалютна дакладна працуе! Такім чынам вы пафарбуеце вейкі, зусім іх не абцяжарваючы! Завяршыце макіяж адным гарызантальным узмахам шчотачкі.
I нарэшце. Пачынайце з тушы, калі прыступаеце да выдаленьня макіяжу. Памятайце, што скура вакол вачэй асабліва адчувальная — ні ў якім разе ня трыце вочы! Гэтыя барбарскія паводзіны вядуць за сабой немінучае пакараньне ў выглядзе выпадзеньня веек і ўтварэньня раньніх зморшчынак.
Туш можа быць улюбёным прадуктам у вашай касмэтычцы, але вы мусіце ведаць, калі трэба зь ёй разьвітацца. Гэтая «фаварытка» псуецца хутчэй, чым любы іншы касмэтычны сродак, і самы доўгі тэрмін, на працягу якога ёй можна карыстацца — чатыры месяцы. Рэч у тым, што нават самая дарагая туш — добрае асяродзьдзе для бактэрыяў.
Калі вы хочаце падоўжыць жыцьцё вашай тушы, ня рухайце пэндзлікам уперад-назад: такім чынам вы пазьбегнеце трапляньня ўсярэдзіну паветра, якое яе сушыць. I выкідайце адразу, як толькі заўважыце зьмену тэкстуры або паху! Практычная парада: каб спрасьціць сабе жыцьцё, адлічыце тры месяцы з дня набыцьця вашай тушы й пазначце адпаведную дату ў календары. Асабліва важна гэта рабіць, калі тушаў, якімі вы карыстаецеся, не адна, а некалькі.
I — усьміхайцеся свайму адбітку ў люстэрку. Падкручаныя, падоўжаныя ці аб’ёмныя, чорныя або вясёлкавыя, нафарбаваныя ў адзін або два слаі, цяпер вашыя вейкі адкрываюць сьвету лепшае, што ў вас ёсьць.
Вашыя вочы,
якія сьвецяццл шчасьцем, і радасьць, якой
вы глтовыя падзяліцца зусімі.
Яна падняла вочы, такія цяжкія, бы на вейках ляжала па ўспаміне, вочы, чакаючы пабачыць чарговага наведніка, і ўжо адшуквала спосаб, каб расправіцца зь ім як найхутчэй, яна глядзела на дзьверы са страхам і пагардай. Наведнік падаўся ёй знаёмым — як скрозь туман яна разгледзелаяго й зразумела, абыякава й без зьдзіўленьня, што гэта й праўда Ён. Вераніка не змагла адразу перастроіцца, і таму голас яе прагучаў глухавата й варожа.
— Добры дзень, сядайце, — «Што я кажу», — падумалаяна як у сьне, трэба было сказаць нешта іншае, але што, што кажуць у такіх выпадках, яна забыла. I гэта было як маленькая, але сьмяротная катастрофа. Ен прайшоў у кабінэт і шчыльна зачыніў за сабой дзьверы, выдаліўшы, як у кампутары, разгублены твар таго, хто зьбіраўся ўвайсьці. Сеў на яе стол — у іншы момант гэта зрабіла б яе амаль шчасьлівай, а цяпер яна тупавата пазірала на складку кішэняў на ягоных джынсах, і ёй хацелася змахнуць Яго са стала. Падставіць сьметніцу й змахнуць. На яе шляху да дому, да пігулак, пакутлівай ванны й ратавальнага сну, бяз думак і жаданьняў, сеў нехта, перашкода з тонкімі вуснамі падлетка, надзіманы камень. Падзьмі на яго, і ён паляціць на ўзбочыну.
— Паслухай, Вераніка, — мягка сказаў Ён. — Мне, напэўна, трэба папрасіць у цябе прабачэньня. Часам нашыя ўяўленьні пра людзсй аказваюцца памылковымі. I часам наш унутраны сьвет прыадкрываецца супраць нашай волі. Нельга меркаваць па тым, што выпадкова пабачыў у шчыліну...
Яна маўчала, а потым злосна засьмяялася, і тут жа скрывілася: галаву працяў боль. Боль, напэўна, толькі й чакаў, пакуль яна зноў нешта адчуе. Як жа добра было без пачуцьцяў. Спакойна, пуста, чыста.
— У якога пісьменьніка вы гэта вычыталі? — спытала яна, і ён тут жа ўмольна працягнуў да яе рукі:
— Давай жа ўрэшце на ты!
— Добра. У якога пісьменьнікаты гэта вычытаў?
— He памятаю, — Ён захацеў пагладзіць яе па галаве, але Вераніка проста ад’ехала на сваім крэсьле да сьцяны. I толькі калі Ён паказаў жэстамі, што больш ня будзе шукаць такіх кантактаў, яна зноў прысунулася да стала. «Пачакайце!» — сказаў Ён, добразычліва пасьміхнуўшыся, галаве, якая прасунулася ў дзьверы, і галава зьнікла.
— Гэта была толькі гульня. Забудзь пра яе. А мне... Мне трэба шмат табе паведаміць.
— Ня сёньня, — Вераніка зь цяжкасьцю падняла рукі. — Толькі ня сёньня. Я не хачу нічога слухаць. Памру зараз. Можа быць, заўтра, — сказала яна нечакана помсьліва, — але ня сёньня.
— Ня тое каб сказаць... — запярэчыў Ён халодна. — A менавіта паведаміць. Ды што гэта сёньня з табой?
— Неяк мне... Блага... — прызналася Вераніка. — He, ня трэба.
Яго рукі зноў паабяцалі больш не цягнуцца да яе.
— Мне вельмі хацелася б зрабіць для цябе нешта, — сказаў Ён пяшчотна. — Ці... Карацей, дапамагчы табе. Абараніць.
— Мяне ёсьць каму абараніць, — сказала Вераніка, выцерла лоб і са зьдзіўленьнем адзначыла, што яе пальцы папросту ледзяныя.
— Я не сумняваўся, — Ён нягучна засьмяяўся. — Ён, відаць, файны хлопец.
— Файны, — кінула Вераніка й прымружылася. — Ведаеш, калі я была маленькая, я аднойчы зразумела, адкуль глядзіць на мяне анёл-ахоўнік. 3-за фіранкі. Ён сочыць за тым, як я пачуваюся, ці не пагражае мне небясьпека. I калі я, напрыклад, сплю, ён выходзіць адтуль і кладзе мне далонь на лоб. Або іншым чынам умешваецца. Як бачыш, не адзін ты зь дзяцінствам не разьвітаўся.
— Я ж кажу: файны хлопец, проста супэрмэн, — Ён пачухаў галаву. — Вось мы зараз і пазнаёмімся.
Ён саскочыў са стала й, рухаючыся, як клоўн, падышоў да фіранкі. «Оп!» — фіранка тарганулася, белыя трубкі батарэі па-шпіёнску ўсьміхнуліся ды зьніклі.
— Весела, — сказала Вераніка. — Ты хочаш заняць яго месца?
— Чаму б і не? — Ён аблізнуўся і ўважліва паглядзеў на Вераніку. — Прынамсі, ты гэтага хочаш.
Апошнія словы Ен прамовіў ужо з-за фіранкі. Вераніка неўразумела зірнула туды: быў чалавек, і няма яго. Як проста ўсё. He складаней, чым зь яе пацыентамі. А галава, гэтым разам ужо зусім іншая, зноў пралезла ў дзьверы, і паколькі яе ніхто ня гнаў, ператварылася ў невысокага чалавека, што адразу, з парога, пачаў нешта канючыць. Дарэшты зьнясіленая Вераніка ледзь змагла зарэгістраваць заяву й прызначыць яму на аўторак. Пакуль наведнік выходзіў і дзьверы адчыніліся наноў, яна павярнулася да фіранкі. Ён падміргнуў ёй і тут жа зноў зьнік.
♦ * ♦
Зразумеўшы, што чалавек перад ёй ня ў стане запомніць нават дзьве трохзначныя лічбы, сакратарка ўздыхнула й драпежным рухам дастала асадку. «А культурны ж, здаецца», — падумала яна раздражнёна, і на душы ў яе стала яшчэ больш чорна, калі яна пабачыла стос лістоў, на кожным зь якіх ад рукі была накрэмзаная ўсялякая лухта. Паадсякаць бы гэтыя рукі, ледзь не сказала яна, выводзячы на паперы: 504, 505, 509... Чалавек перад ёй і праўда рабіў уражаньне культурнага: пінжак, чыстая, адпрасаваная кашуля, сумка з натуральнай скуры, у якой зазвычай носяць важныя й ня вельмі, празрыстыя й непразрыстыя, але ўсё-ткі тэчкі — тэчкі з дакумэнтамі. Рахунакфактура, выпіска, даведка... Ад чалавека пахла добрым тытунём і такой мужчынскай парфумай, якой сакратарка, была б яе воля, прымусіла карыстацца кожнага прадстаўніка супрацьлеглага полу. Але паводзіў сябе гэты маладзён папросту непрыстойна. Занадта нэрвова для прыёмнага пакою начальніка аддзелу. Яму, бачыце, надта карцела трапіць адразу да Чэслава Карлавіча. Быццам бы ён быў важнай шышкай і меў поўнае права ісьці самым кароткім шляхам. Але важныя шышкі звычайна званілі, перад тым як тут зьявіцца, самыя важныя званілі
адразу ж Чэславу на мабільны, і наогул — ніякіх доказаў таго, што ўпарты наведнік мае на нешта права, сакратарка пакуль ня ўбачыла. Але нічога, і не з такімі спраўляліся — сказала яна сабе й цярпліва паўтарыла нумары кабінэтаў.
— Але мне трэба да начальніка, — раздражнёна прамовіў чалавек і паглядзеў ёй у вочы. — Толькі да яго. Гэта занадта важна.
— Добра, — сказала сакратарка нарэшце. — Я яму паведамлю, самі паслухаеце, што Чэслаў Карлавіч адкажа.
Яна націснула кнопку. «Да вас наведнік», — спакойна прамовіла яна. «Запэўнівае, што справа неадкладная. Слухаць нічога ня хоча, Чэслаў Карлавіч», — раптам дадала яна амаль жаласна.
— He цяпер, — пачуўся незадаволены голас Чэслава. — Я заняты. Раскажыце таварышу пра графік майго прыёму. Хаця... Упусьціце, так і быць...
Наведнік пераможна й пругка падняўся. Празь дзесяць хвілінаў Чэслаў Карлавіч ужо бегаў па кабінэце і амаль крычаў:
— Ну зразумейце, таварыш дарагі, спадар, унучак! Калі кожны будзе вось так заходзіць наўпрост да кіраўнікоў, то нам на кіраўніцтва часу не застанецца! I для чаго, па-вашаму, сядзяць у кабінэтах нашыя супрацоўнікі? Попу праседжваюць, думаеце? Для таго, унучак мой даражэнькі, каб працаваць з вамі, з народам нашым любімым, каб дапамагаць яму будаваць і сеяць спакойна! Ну чаму, чаму да начальніка аддзелу фізычнай культуры ніхто не забягае проста так, сказаць, што ў яго лыжы скралі, а да мяне — як на кубачак гарбаты? Што мне, рабіць тут няма чаго? Я ж вас не выганяю, я ж вас спакойна выслухаў, я ж вас у непрыёмныя гадзіны прыняў, я ж любога з вас з распасьцёртымі абдымкамі, у любы час! Але ж разуменьне трэба мець! У пяцьсот пяты, у пяцьсот дзявяты кабінэт зьвярніцеся! Дзеля ўсяго сьвятога!
КНІГІ ОНЛАЙН
