Воблачны вястун

Калідаса
Выдавец: Зміцер Колас
Памер: 92с.
Мінск 2017
15.24 МБ
-1 тут Йамунд уплынае ў Гангу, а ня побач з ПрайдГай.
Там, дзе бярэ яна першавыток на гары беласьнежнай, схілы чые ад гарэзных кабарг пахнуць мускусам даўкім, к шпілю прыстань, дзе ямчэй, адпачыць, велягожападобны
-2 пляме зямлі на бліскучым ілбе Велябоскага тура.
Вецер калі, разгайдаўшы гальлё, разатрэ з сухастою ў лесе пажар, што апаліць хвасты веляпышныя якам, тысячай ты вадатокаў скрамі гэты полым іскрысты:
-о моцных бо скарб не багацьці, але дапамога пакутным.
it dddd■'Ш W^T^RT ddddd
RtHWR 4W ЖЧТ R^RT^R^R^JR I
d i 41 y i	1 <йЙ™ । U|H
7Ц 4 ^T: 4FRRRR R^KH^IT: II4* II
RR RRR R4R
VRyk^^d^ ЧІтЫУ: WlT: I
rrtrrrrrrrrrrrt;
<^R4RT WRRRRRWRT WIRR IIЧЧН
RRRRR ^<4P^: <£1^1: '^dW ^RRT RfRFRR I
RR FT <^<<4, RR ^ТТгГ ^ldT?fr FJ 47[4Wr^ HT^T WT: IIW
ЖТФ^ЧсГОТШ^кт diddlP44l4H
FHFR ^qfrRRTWT	I
fw4t Шп^рт(тШ^в^ч^чг
W ЧКТ	f^W: ІІЧКЭ II
RW WR ^TRJ^RR^I^rdTTRr?^ £rtHW Ш^Г^П^Іж^ТІЖ: W: I ^^14^1^41 14dRd IWcf:
ЧШГФТ: ШЖчШ ЗЦТ^РП^Р^: II Чб II
TRTWFr rRRT ddJld T^^f^raTFTRT ^І^ЙТШ^ТН^ФГВТ FRT I ЖЧТЖ: T^f^RRmSRfRTt 4'14 <14 ЗІ4-ІШ 4^-	^TWH II чч II
ЧР XQT VP
Стануць скакаць там шарабгі з гары у запале пыхлівым, каб празь цябе пераскочыць, але насампраўдзе разьбіцца.
Лепш адгані небаракаў дажджом, расьсьмяяўшыся градам:
-	4 к ганьбе адно марнаслаўцу вядзе марнавітая спроба.
Там, на скале, ты шанобліва сьлед абляці Серпаношы, дарам бучным шанаваны заўжды ў багаветлівых сіддгаў.
Хто бо яго чыставерна пачціць, той пазбавіцца грэхаў
-	і дасягне пасьля сьмерці сваёй вечнажытлішча Гднаў.
Ціха вятры заіграюць тады на жалейцы бамбуку, ды запяюць кіннарыцы пад іх пра падзеньне Трымесьця.
Як жа і ты барабанам сваім загрыміш у пячорах,
-	g Пана жывёл тая мілагудзьба не прымее ня ўцешыць.
Міма усіх тых насхільных дзівос Гімалййі на поўнач цераз атвор жураўліных варот, што прасёк БгрыГупдці, ты прасьлізьні цераз Крйўньчу-гару, ніткай зьвіўшыся сіняй, нібы нага, што над Бйлі занёс Вішну дзеля пакары.
Госьцем цябе прыме люстра багінь, ледавіты Кайласа, марна які ў даўніну спрабаваў зрушыць Рйвана горды.
Сінь вышыні белашпілем гара працінае сьляпучым,
-	g нібы навек гэта голасны сьмех там застыў Валадыкаў.
Гожы я від перадбачу: сурмой ты лягаеш на схілы, скалы ж, бы скол са слановых іклоў, чыстабелабліскучых.
Нават багом ён захопіць пагляд, краявід дзівадзейны: быццам плашчом Плуганошы гара ахінута суцёмным.
£13T^	WT I
h^hwt	w^Fn^hW
4114 Med WHSWW^^ II ° II
cf^TWr
^І<1 W ^dddl ^WFI^4 I ш«тТ ятж^п ч^г ч4баж w?r £1ёіб)дг: ww^pff^rbfra^w: шн
^WldU^ld 4^6 Чт^|«Н:
qW
•4141^^65 бШПШ^ Н^ч' II II
WTT?^ MUff^T ^WR^T^rTT q n ^т ч >44<6cbi сыч^н і чтт ■q: ‘зтгб’ ^кісг 'НІ^бі^н^Пчні
II ^ЗІІ
Скіне калі Шыва свой бранзалет зьмеявіты, і жонцы руку падасьць, каб Вяршыняй забаў прагуляцца нясьпешна, зьвіся тады ў сходы вітыя ты, сутрымаўшы залеву, gO ды правядзі сужанцоў на гару па прыступках сапфірных.
Звонам сваіх там алмазаў цябе маладыя багіні, пэўна, пратнуць, у купель капяжу каб ад сьпёкі схавацца.
Як жа цябе не захочуць яны у спакоі пакінуць, g J громам ураз аглушыўшы сваім, разгані ты гарэзьніц.
3 Манасы там прыгубіўшы вады ў пазалоце збаночкаў, хоць бы на міг прахалодай пакрый ты Айравату чола.
Кллпаў лісьцё, нібы шаты-шаўкі, пагайдаўшы гульлівым g9 ветрам крыху, прыпадзі у канцы ценем к Індру вяршыняў.
Там да скалы, да каханка нібы, Алака і хінецца, скінуўшы ўбор саятовы Гангу. He пазнаць іх ня зможаш! Нізкаю хмар атачоны яе краснавежы-палацы,
g$ сеткай нібы жамчугу валасы падвязала красуня.
II 3RRTR II
^^ ■4 RRRRRHRP RRRR ^RI: R^FTTR M^d^idh WRRWRRTRR I
41'HRI'^I (JrtN^Hd RR cl tdH^l^b II ? II
$4l rtl ri I did rtd rt4> RTRWRRTRR ЧПТГ RRWRR 4|u§dHHd W I
■dSNI^l RRRRRR Rid cb4 Тчі414
414'-% R RRRWR RR RTR RRRTR II RII
RW R8R	RPRTR
3Tr4Rd Ч>Т4 4>d	^Ч
яЖНЧЧШШт RR RRRT: II '6II
RR WRWW
aw ЫЧі toto Я pwwwto ^f54^rw ц ? r ц
tor toto^rtotoT^tototor
^Г^ТГГ to^to ^Р^Ц4ЧіА: I ^iwto^ ^d^to Hito tofto
НМ^	to to: II?3II
^ton tototor: totototo torto ^^tototoarto: i toto1^ to to to torr chtoi totol<|: Мочн^ ^r^^totor^wi i іт^:	w ^Twtortor
^toto	iRMi
cFto toto4K5^T ^т to ^rtoto tortototototot: i
to: f^r^w^totor: ^ы^і ч wivto tototo to^^: чр? mu
to tor ^toHtostoator
toto іЖмсіччі	^т i
аін-^н Н4ЧНЦЧТ toton to
toto ч ^to ^to wnftow ir \э ii
там і стаіць мой дамок на паўноч ад Кубэравых жытлаў, бачны здалёк бліск ягоных варот, нібы лук Багаводаў, вобак жа іх міладрэва расьце, маладая мандара -
12	жонкі маёй гадаванец з гальлём, што ад квецені гнецца.
Ёсьць там ставок, да якога вядуць смарагдовыя сходы, выслана гладзь яго злотам збанкоў на бэрылавых сьцёблах.
Гусі жывуць безжурботліва там і згадаць не згадаюць
13	Манасы вод (хоць і блізка яна), як цябе запрыкмецяць.
На беражку ёсьць пагорак забаў, увянчаны сапфір’ем, што залатым падпасаны пасом жываплотам з бананаў.
Толькі цябе я убачыў, мой друг, у маністах маланак, 14 зразу згадаў тую горку, што так падабаецца жонцы.
Непадалёк там альтанка зь ліян у вагні амарантаў, вобак якой цьвет зарыстых кесар і чырвоных ашокаў.
Ждуць, як і я, у зьнямозе яны мае, дружа, дружыны: 1$ першы віна зь яе вуснаў, другі ж міладотыку ножкі.
Шост залаты паміж імі стаіць на крыштальнай падстаўцы, зьнізу ж яго, нібы сьвежы бамбук, зелянеюць смарагды.
Часта на ім сіняшыі паўлін на зьмярканьні танцуе 10 звону у такт бранзалетаў тваёй, сябра, мілай сяброўкі.
Помнячы ўсіх апісаньне прыкмет, ты адразу прыкмеціш (там на дзьвярох відарысы яшчэ два: чарупа ды лотас) дом мой, хаця і глядзіцца, відаць, ён бяз пана панура: так жа красу дзённы лотас сваю на заходзе хавае.
4W	WRF4Tc^fr:
<^141 T44W I
ЗТ^^Т^Т^ЧЯТ^сГГ сЬ^НгЧІгЧЧПТ
ТсрЭТсПгШтЯ^^^	II?dll
сртт wht fWfWHT ww^iwst
Ч^Г 8W x^x^WrSFTT	I
mofWi^rwmi ^п^чбт ^ягт«п
cf^ жжйтс ^ЧІ^ Wp II ? ЯII
ш ^ічні: чтФжрл ч Швт
^тчтг WT ^чкж	I
j11<ііс^ьu<51 ■’р^ f^ra^j
^гптг ч^г ЖЛт чннт	н?° н
ЧЧ 
<1234567891011>


   
	Калі шукаеце нейкую пэўную кнігу, пішыце ў кантакты