Воблачны вястун

Калідаса
Выдавец: Зміцер Колас
Памер: 92с.
Мінск 2017
15.24 МБ
Твар, на руку абапёрты й амаль валасамі схаваны,
91 бляклы, нібы тая поўня, калі ты замгліш яе, сябра.
Можа, яе за аброкам якім ты застанеш, а можа, з памяці твар будзе мой маляваць, ад самоты схуднелы, ці гаварыць з канарэйкай сваёй міласьпеўнай у клетцы:
22 «Пана яшчэ не забыла зусім? Ён любіў цябе вельмі!»
Ці пакладзе на калені сабе, на прыпол плямабрудны, вшу сваю ды, наладзіўшы нейк сьлезамокрыя струны, песьню пачне, у радочкі імя уплятаючы мужа, -
22 толькі ж ня раз спатыкнецца, матыў забываючы ўласны.
ЧН WMT ^ТЖЛ^: I
Чс^ ^Т If^TFHKaFWR^^ MlW <ЯЧ^<^ЗЧНІ MRIHFT: ^^ЧЧ^гМЯ^й>Ш Н^ТН ЗЛ^ТІ^ ЧЧЧ^гМз^НЧЯ^ГЧ IIR6II
зткг w ^т пт f^r Rnww ШМсГ^ЕГ ЛТ 441^41414 I ^Тг^БІЧ^ЛЛЧ^ЧЖ^
^TdtnR^4f^44T^W HR^H
Ці да канца мае высылкі час яна лічыць старанна, кветку штодня кладучы на парог, каб ня зьбіцца зьнячэўку, ці летуціць пра абдымкі мае ды смакуе цалункі:
9^ гэтак жанкі бавяць доўгія дні у маркоце разлукі.
Пэўна, удзень адзінота ня так яе мучыць праз працу, ноччу ж той боль, я баюся, трываць ёй стае не да змогі: човіць яна на пасьцелі адна да глыбокае ночы.
Весткай маёй ты сяброўку суцеш, у вакно зазірнуўшы.
Там у тузе на халоднай зямлі, абаранкам скруціўшысь, лада ляжыць, нібы бледны сярпок ветаха на усходзе: ноч, што калісь у любошчах са мной пралятала імгненна, 2g цягнецца ёй у гарачых сьлязах невыносьліва доўга.
Вочы яна пад цяжарам сьлязы прыкрывае бясьсільна, што незнарок ад любові старой пацягнуліся к поўні, к промням яе прахалодным, нібы несьмяротных напітак.
9„ Сьпіць і ня сьпіць яна, быццам у дзень хмаравіты лілея.
3 шоўку шчакі ад нішчымнай вады вельмішорсткія пасмы ўздыхам цяжкім адкідаючы, што сушыць вуснаў пялёсткі, прагне яна занурыцца у сон, дзе б злучылася зь любым 2g толькі ў вачох сьлезапоўных няма месца гэтакім крозам.
Тая каса, што ў расстаньне жана, паздымаўшы гірлянды, туга сама запляла, каб у дзень нашай стрэчы расплёў я, мабыць, зусім растрапалася ўжо ад нястрыжаных ногцяў, 2g колкую бо часта лада мая адкідала са шчокаў.
RT RWRPRRRRRT Ш WRRR W7R| TRT^IRR^^:^R RRR I NW^>bi НсМгЯЧ WRnWT
WT: RR RRcT RRW^RRIRRTRcRT II 3 0 II
■^Г	RTR RR; RRRRRR
^rrrt rtr^ d+RTR і dHIrt RT R RR ^М^-МП: RRTR
RRR сГ РіГ^бчШт^ГсГ^ W RR II 3 ? II
WR^RRRR^R^RR^R МсЧІ^ІІ^ R RRRT	I
с^пч?г ч^г^чШчт^ тртгаэт
II3^11
■^TSJTW:	4^1 ^7
^■IRT^ fa<4№d wf^RT ^qqw I RHtmRT HR <|^dl ^RTW^RRT
WRRJR: 71 <71 q>?R: RlftRq^MftRr RRR94T: II34II
Скрушная, ўсе паздымаўшы зь сябе упрыгожаньні, ў ложку ўецца яна без упынку сваім абясьсіленым целам.
Нават цябе гэта змусіць зямлю акрапіці сьлязою, 30 жаласным бо той бывае, хто сам не сухі ад прыроды.
Знаю, усім сэрцам, браце, мяне твая любіць сяброўка, сама таму так смуткуе яна ад разлучынаў першых.
Я не хвалько і шчасьлівым сябе справядліва ўважаю:
31 ты ўвачавідзь сам убачыш усё, як апісана мною.
Фарбы даўно на павеках яе не бывала, ды вочы бровагульню пазабылі ужо безь віна, але ўсё-ткі перад табой задрыжаць у яе, чарнавокай, павекі, 32 лотас нібы, калі рыбкі яго патрывожаць у рэчцы.
Зьлева ў яе сьцепанецца сьцягно (беласьнежнае, нібы ствол кандалі), што я гэтак любіў па любошчах пагладзіць.
Воляй багоў больш ня носіць яно сваіх звыклых аздобаў: 33 нізкі пярлін ды пазногцяў маіх разнастайныя ўзоры.
Як жа яе ты застанеш усё ж у дрымоце атхланнай, гром пастрымай, ваданоша, хаця б і на тройку гадзінаў, каб незнарок не разблытаць вузла ручанятаў танклявых, 34 што абвілі, бы ліяны, мяне ў летуценных абдоймах.
Вохкім авей ветраняткам яе, што наліты язьменам, ды, капяжом асьвяжальным тады спакваля разбудзіўшы, ты загамонь грамаслоўна, ўнутры прыхаваўшы маланкі, 3 з жонкай маёй, што насупраць акна у зьдзіўленьні застыне:
® ® ®
ШчШггг fw
WKRI W44TV4 I
Ж	wr W^W шчшчі
II 3^11
^С^НРЧЙ 44Hdd	ii ii
W £1^141 Шггчт ^?f ц^ч^нч ^ЖГ I ■§?Ц	^ЧЯТФг Я-
J|l(il^Tf^: ДОНіН	IR4II
Н^ІсНН Т^ЧЧВГЖЧ^ГЧТЧ^У^ cR^K^nfnT ^ГЧТЧ ^гРІ ЧТ W: cbldЧ<ІІс<кі	d,4dd ^^Mcbl^dl ^т
WT ^IWl II^^11
WTRTT Я ^J^Hdl^RT TTT^WTT %4FRW=WT ^фТ	4161^1 cd I' I
Ч?ЖШ Ш^Ц^ГсГ cT d4lc4l4wr Шазж: тШжжт^т^ mpj m н
Ледзь на скале намалюю цябе, любагнеўную, крэйдай, каб у тваіх у нагах і сябе распасьцёртым накрэсьліць, тут жа з вачэй льлецца пролівень сьлёз і пагляд засьцілае: 49 нават і тут люты лёс не дае нам спаткацца з табою!
Варта тваю мне пабачыць у сьне мілавабную постаць, цягнуцца ўверх рукі самі, каб здань затрымаць у абдыме, і, спачуцьця не стрымаўшы, тады багавіцы лясныя
4$ перламі сьлёз акрапляюць мне твар з доўгіх веек-галінак.
Вецер калі далятае сюды з мнагасьнежных вяршыняў сьвежай смалой ды пупышкамі ён багадрэў мілапахне, пнуся яго, мая лада, абняць я з адзінаю думкай:
44 раптам яму на паўноччы цябе давялося кунежыць?
Каб жа ня так прыпякала удзень шматпякучае сонца, каб жа і ноч прамінала хутчэй, нібы міг мімалётны!
Гэтак мой дух марна марыць, мая міргкавокая, й сэрца, 4сэрца смыліць ад разлукі з табой, і суцехі няма мне!
Толькі ў сабе я знаходжу прыхін, у развагах пра заўтра так жа і ты, дарагая, цярпі, не скарайся адчаю.
Хто на зямлі толькі ў шчасьці жыве ці адзіна ў няшчасьці? 42 Кідае нас то угору, то ўніз колам долі няспынным.
Зьнікне праклён, калі з ложа-зьмяі Луканоша паўстане.
Трошкі яшчэ засталося табе пацярпець: праз чатыры месяцы мы у начной цішыні пад асеньняю поўняй 47 жарсны запал, што памножаны быў на разлуку, спатолім.
fer TW WTT
f^TT ^Г іч^ічГ^ шг ц^іі
V^rw^rf
чт	ч^^іЎ^т і
^тчтф	^гчж
с^^чШ<^і: wwnW п*ян
-
<1234567891011>


   
	Калі шукаеце нейкую пэўную кнігу, пішыце ў кантакты