Rock on-line
Вітаўт Мартыненка
Выдавец: Каўчэг
Памер: 214с.
Мінск 2010
I акурат з таго часу я пачаў змагацца хаця б за беларускі псэўданім - Вітаўт. Цяжка гэта давалася, бо акурат Вітаўт чамусьці аж надта зацята не прапускалі ў друк. Памятаю, першы раз прайшло як жартоўны подпіс да нейкага фэльетона ў "Вожыку" - Вітаўт Мартыненка-Прыняміжны (я быў пры "Нямізе", так рок- клюб мы назвалі, што стварылі з МялЫуем]. А ў сатырычных рэчах чамусьці хоць назавіся Чамадан Кандратовіч - гэта пройдзе. Так што й Вітаўт прайшоў у выглядзе Чамадана, а пасьля таго я, спасылаючыся на прэцэдэнт, пачаў яго часьцей і часьцей ужываць, прызвычайваючы сыстэму да ўспрыйманьня беларускіх імёнаў.
Аляксей Знаткевіч: Я хацеў бы сказаць дзеля справядлівасьці, што й Віктар жа - не расейскае імя, яно
Альдона - дачка Вітаўта. Гістарычны фэст у Заслаўі (02.06.1996)
інтэрнацыянальнае, альбо лятынскае. Яго ўжываюць і Гішпанцы, і Чэхі, і Французы.
В.М.: Натуральна. Ды нават імя Алесь мае пэўныя карані з міжнародным Аляксандрам, Алексам. Як і вашае Аляксей. Гэта ўсё з адной крыніцы. Але зьвярніце ўвагу на варыянты імёнаў. Беларускія варыянты чамусьці нейкія неафіцыйныя. Акурат, дарэчы, цяпер я змагаюся, каб імя Вітаўт мне дазвалялі пісаць зь беларускім кантэкстам і ў расейскіх Газэтах: не Внтольд і не Внтовт, а Внтаут. Імя ў нас - гэта сутнасць нацыя- нальная. Яна павінна быць бачная ў самім напісаньні. Калі нацыянальнай адметнасьці няма, значыць гэта навязанае: хоць Віктор Гюго, хоць Віктар Скорабагатаў... Я не дакараю Геніяльнага барытона, але сам палічыў патрэбным адмовіцца нават ад Віктара. Нармальна,
Пераможца, я разумею гэтае слова, але мне хацелася б заглыбіцца ў нацыянальную гісторыю, каб гэта страляла. А ўжо дачку сваю я сьвядома назваў Альдонай, перамогшы нават чарговае супраціўленьне ЗАГСа, каб ніхто й не спрабаваў перайначыць, бо ейнага стрыечніка, якога назвалі й запісалі Янам, усюды пыжуцца назваць Ванюшам.
Аляксей Знаткевіч: А якога паходжаньня імя Альдона? Што яно азначае?
В.М.: Я проста калісьці ў юнацтве сабраў вялікую калекцыю польскіх дыскаў 80-х. Любіў польскі рок, але былі й іншыя кружэлкі. Напрыклад, сатырыкі Ян Петшак і Пётр Франчэўскі (Fra- nek Kimono), у якіх была такая інтэрмэдыя: ”Як завуць жонку пана? Альдона? А навошта сапраўднаму паляку жонка з такім старалітоўскім імем?" Тады я падумаў: аказваецца гэта ня польскае імя? А ў мяне ж было шмат знаёмых Альдонаў у Польшчы. Аказваецца, палякі ня лічаць гэта сваім. Палез у нейкія
гістарычныя даведнікі й знайшоў: была ў нашага вялікіга князя - ці то Гедыміна, ці то Ягайлы - дачка з імем Альдона, у Віцебску жыла. Дарэчы, стала каралевай Польшчы, але там яе перахрысьцілі ў Анну (так што таксама нюанс). 1 я падумаў: вось, Альдона - гэта наша. Жонцы таксама спадабалася.
Мы абодва хацелі, каб наш брэнд і брэнд нашых блізкіх выразна паказваў: мы беларусы. Цікава, што пасьля мяне многія мае менш зацятыя знаёмыя, якія нават беларускай мовы яшчэ ня ведалі, прасілі ў мяне тую кнігу зь беларускім іменьнікам, дзе я знайшоў Альдону, і знаходзілі для сваіх дзяцей вельмі яркія імёны: то Аліна, то Францішак, то Ружана (бегаюць цяпер гэтыя носьбіты цуду па менскіх вуліцах)... Гэта таксама быў іхні крок у жывую Беларусь. А сыстэма ж супраціўлялася: нам казалі, "какая разннца", а самі навязвалі сваё. Мне нярэдка казалі: "Гэй, ты, МартыненкО, ты хахол". Я нічога ня маю супраць украінцаў, бо прапрадзед па бацьку быў акурат з Чарнігаўшчыны, але я - беларус, таму змагаюся нават за свой беларускі канчатак на расейскай мове: не МартыненкО, а МартыненкА. Каб прымусіць паважаць беларуса. Як мой адзін школьны сябра яшчэ ў пятым клясе настойваў: я не Грудзінко, а Грудзінка, вось я (і біў сябе ў грудзінку кулаком).
Цікавая рэч - адносіны да прозьвішчаў: беларус Іваноўскі па- расейску будзе Нвановскнй, а паляк Iwanowski там жа будзе чамусьці йвановскн. He дадаецца ніякага Й. Чаму? Ды проста беларусаў можна не лічыць за людзей, а палякаў трэба лічыць, бо ключ ад сваёй хаты знайшлі. Я акурат мяркую, што й беларусаў трэба лічыць за людзей.
Аляксей Знаткевіч: Дзякую. 3 намі на сувязі зь Менску быў музычны журналіст, аналітык Вітаўт Мартыненка. Дзякуй вам вялікі за гутарку.
В.М.: Дзякуй і вам.
Аляксей Знаткевіч: Ну а зараз - песьня гурту "Partyzone", якому Вітаўт тэкстаў не пісаў, але, прадаўшы машыну, уклаў немалыя грошы ў раскрутку іхняга дэбютнага альбома "Трэба рабіць".
"222 альбомы" млм Fuck от Плесанова, альбо Як расьсяваюцца вірусы
Rider ® 04.02.08, 11'57 - He так давно в Мннске была офнцнально об’ьявлена эпндемня грнппа co всемн вытекаюіцнмн от сюда (В.М. От какого СЮДА, грамотей?) последствнямн (продавцам рынков, напрнмер, в обязательном порядке посоветовалн носнть хнрургнческне маскн на лнце). Однако, несмотря на опасность зараження внрусом, зал театра-студнн «Зьніч» в подвале Красного костёла на плоіцадн Незавнснмостн 3 февраля был заполнен зрнтелямн до отказа. Там состоялась презентацня кннгн «222 альбомы беларускага року» Внтаута Мартыненкн н Анатолня Мельгуя.
Несмотря на то, что кннга была нздана уже года полтора назад, эта акцня, органнзованная Внталнем Супрановнчем, была своеобразным пнар-ходом, направленным скорее всего на продажу оставшегося тнража кннгн, которая раскупалась до этого весьма вяло (В.М. А цйфры? Почему вместо фактов - досужйй вы- мысел? Ведь йожно было сообіцйть й о запуске второго тйража радй обьектйвностй). На входе как всегда стоялн уже мзвестные в узкнх кругах продавцы н распространнтелн этой самой «запреіцённой» продукцнн. Цены на которую, кстатн, былн не маленькне (В.М. Ну не рецензйя на концерт, a - нй дать, нй взять - донос ретйвого сотруднйка царской охранкй. Но самое прйкольное, редакцйя почему-то пропускает здесь забаненое для другйх слово Fuck, даже выносйт в заголовок. Да й ймя сквернослова, скрытого за вымышленной подпйсью Rider, йм йзвестно, о чём свйдетельст- вует значок ®. Вйдймо, такой уговор: мы вам будем хамйть no полной, а выуж будыпе кулыпурнымй - даже не отмывайтесь. Это йзвестная тактйка оккупантов в чужой стране. Пожалуй, зако- номерный йтог такой тактйкй - тотальное снйженйе тйража й закрытйе газеты с января 2008-го. Теперь это - вот такйе фору- мы-брехаловкй, как этот, а е йтоге - авторйтет газеты- самоубййцы продолжает снйжаться).
На сцене располагался стол, за которым снделн «внновннкн» торжества. В. Мартыненко был облачён в вннтажный костюм явно доперестроечного покроя, Мельгуй же был как всегда серьёзен. Авторы поведалн co сцены собравшнмся о своём вкладе не только
в становленне белорусского рока, но н незавнснмостн, всей нацнональной культуры н не больше, не меньше (В.М. Нй больше, нй меньше, грамотей) - во внедренне класснческого белорусского правопнсання под влняннем нх статей.
В. Мартыненко посоветовал собравшнмся не бояться разговарнвать на мове (В.М. ...Роднай! - какой подонок!) н поправлять однн одного, еслн услышат у друг друга неправнльно сказанное слово нлн «руснзм», прм этом правда (В.М. Запятые во вводном слове забыл, грамотей) он очень рассерднлся, когда попыталнсь поправнть его самого. Нужно так же (В.М. Так как же, грамотей?) отметнть, что авторы кннгн явно не готовнлнсь к выступленню заранее, от чего (В.М. А насамрэч, ад чаго? Ці не ад сцэны?) местамн понять нх сбнваюіцуюся речь н уловнть мысль в постоянно меняюіцнхся темах разговоров было проблематнчно.
А. Мельгуй заявнл, что онн, в отлнчне от распускаемых нх врагамн слухах н сплетнях (В.М. В отлйчйе от чего - слухОВ й сплетЕН. Проблемы с логйкой?), которых вндно собралось много в зале (В.М. Ну задзёўб ужо, дзе коскі на ўводным слове? Ты што: школу на трэцяй клясе кінуў? Вось на такіх аўтараў абапіраецца цяпер «Музыкальная газета». Дый з слухамі й плёткамі, сабранымі ў зале, гэты спэц перабаршчыў. Ну вядома ж, праблемы зь лёгікай. Далей я зусім спыняю правіць массу ягоных школьных памылак), не хвалят любую группу, только потому что она поёт на роднай мове. В качестве подтверждення он прнвёл недавнюю крнтнку группы «Зьмяя», поскольку по нх мненню, вокалнстка слншком неответственно подошла к напнсанню текстов. В этом, по мненню Мартыненко, н заключается нх культурологнческнй подход к музыкальной крнтнке.
Звучала также крнтнка в адрес «белорусской попсы», которая поёт по-русскн. Больше всех досталось почему-то Нскун Абалян (В.М. А Райдер, вйдймо, в душелелеял Нескулй Подбаян?).
Также авторы кннгн воздалн всяческне почестн Внктора Супрановнчу н его «BMAgroup» (В.М. Цікавы тэксталягічны прэцэдэнт, дзе алягічны набор слоў выдае дыктант з чужых нататкаў: яму напісалі «почестй Вйктора Супрановйчу», і Віталь з-за недагляду становіцца Віктарам, пэўна Мартыненкам, ад якога й сыходзілі почэсьці). По нх словам, после нздання несколькнх внннловых днсков на фмрме «Мелодня» нхуснлнямн, в 1990-х белорусскнй рок не нздавался вообіце, н только благодаря старанням Супрановнча, сталн выходнть днскн. To лн эпндемня грнппа, то лн что-то другое
заставйло уважаемых крйТйков забыть фнрму «Ковчег», на которой яздавалось в 1990-е годы всё, от «Мясцовы Час», «Ulis», «N.R.M.» до проектов вроде «Народны альбом»...
Несмотря на всю весомость вклада ветеранов музыкальной журналйстйКй в развйТйе белорусского рока, поддержать й поздравйть йх прншлн звёзды отнюдь не первой велйчйны (В.М. Ой. а як жа мы самі плакалі наўпрост на сцэне, што не было Хля- стова, Грыбалёвай і «Улялюм»), He было даже группы «Партйзон», для йздэнйя первого альбома которой В. Мартвненко продал свой собственный автомобйль.
К звёздам можно было отнестй только Олега Хоменко, лйдера «Палац». Олег, немного напомйнавшйй беловежского зубра, вышел на сцену первым й йсполнйл классйку йз репертуара «Палац»: «Чужыя дзеўкі» й блестяіцую обработку песнй белорусскйх повстанцев «Ой, каліна, праважала маці сына». Также хорошо выступйл Яраш Малншевскмй, который представйл на суд публйкй новую песню «Восеньская самота». Змятер Бартосйк вышел с белорусскоязычнымн обработкамй песен Булата Акуджавы й ВладйМйра Высоцкого, которые былн йм спеты в несколько прнблатнённой манере.
Затем на сцене появйлся проект «Зйгзаг», который йсполнйл всем йзвестные звучаідне по радйо й ТВ англоязычные хйты (В.М. Калі рэцэнзэнт глухі, дык дапаможа клініка. 3 трох нумароў «зігзагаўскага» сэту толькі паўпесьні былі па-ангельску, бо далей ішлі нашыя разважаньні, чаму на беларускіх інфармканалах фарматньйчі становяцца толькі чужамоўныя творы). Правда, йсполненные без электронных беков, только под гвтару, онй показалн полную несостоятельность дуэта. Вокэлйст меланхолйчно гнусавйл, представляя вйдймо, что он поёт как Дейв Гэхан йз «Depeche Mode», однако то лй отсутствйе голоса, то лй ужасный акцент не позволялй собравшнхся (В.М. Афігенная лёгіка склонаў!) с этйм соглэсйтся. Усугублялось всё плохой днкцней й прймйтйвной мелодйкой.
КНІГІ ОНЛАЙН
