Цыганы
Ангус Фрэйзэр
Выдавец: Тэхналогія
Памер: 272с.
Мінск 2003
36 Як у гэтай фразе, пачутай ад цыганскай дзяўчынкі, якая казала пра конны кірмаш у Эплбі: ‘When the little chawies get up they take the grais down the pani and they wash the grais down, and then they ride the grais up and down the drom’ (Chawie — “хлопец”; grai — “конь”; pani — “вада” (рака Эдэн); drom — “дарога”. Прынамсі два з тыхсловаў маюць індыйскае паходжанне, адно з трэцкай мовы, а іншае, grai, верагодна, армянскага паходжання, калі не індыйскага.)
37 Лексіка-статыстычны аналіз узора падаецца ў М. Cortiade, ‘Distance between the Romani dialects’, GLS/NAC Newsletter, 8 (1985), no. 2, pp. 1—4, i ‘O kodifikaciji i normalizaciji romskog zajednickog jezika’, y Romani Language and Culture, eds S. Balic et al. (Sarajevo, 1989), pp. 205-221.
38 Uber die Mundarten und die Wanderungen der Zigeuner Europas (Denkschriften der kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, Philosophisch-historische Klasse, Vienna), vol. 23 (1874), pp. 1—46.
39Параўн. T. Kaufman, review in International Journal of the Sociology of Language, 19 (1979), pp. 131—144, esp. pp. 134—136.
^На тэму класіфікацыі, заснаванай на фаналогіі, гл. J. Kochanowski, Gypsy Studies, Part 1 (New Delhi, 1963), pp. 52-118.
пені ў некаторых дыялектах Славаччыны і Падкарпацця (усходняя Вугоршчына, Галіцыя, Трансыльванія). Нават калі гэтая мутацыя сведчыць пра болып раннія сувязі, ад таго часу адбываліся далейшыя змены, якія аддалілі гэтыя дыялекты адзін ад аднаго і стварылі новыя падзелы. У рамках гаворкі сінці, напрыклад, дыялекты сінці piemontesi і сінці lombardi з паўночнай Італіі адышлі ад іншых разнавіднасцяў як фанетычна, так і лексічна41; і калі пазней супаставіць варыянты сінці, яны будуць выразна (хоць і блізкія паміж сабою) распадацца на тры катэгорыі42:
- сінці, на якой гавораць у Нямеччыне, Нідэрляндах і Эльзасе;
- на якой гавораць у Францыі;
- на якой гавораць у Вэнэцыі (Італія), Стырыі (Аўстрыя) і Вугоршчыне.
Кожны з гэтых відаў дастаткова аднародны, нягледзячы на лексічныя адрозненні ў розных краінах, і носьбіт адной разнавіднасці сінці без праблемы зразумее носьбіта другой.
Другі першасны падзел палягае паміж валошскай і невалошскай рамані. Усе валошскія формы рамані маюць моцны ўплыў румынскай мовы — адсюль і ярлык. Некаторыя з іх перанеслі далей ромы, галоўнымі дыялектамі якіх з’яўляюцца расейскі кальдэраш, румынскі кальдэраш, сербскі кальдэраш, лавары, чурары і (у ЗША) мачвана. Яны ўлучаюць мноства румынскіх словаў, якія складаюць прыблізна дзве пятыя іх слоўніка, і перанялі пэўныя румынскія моўныя рысы і канструкцыі (як канчаткі мн. ліку -uri /-йгіа ў пазычаных словах і замена параўнаўчага афікса ў рамані — -егрумынскім таі (“больш”), напрыклад таі ternd “маладзейшы” ў параўнанні з tarneder валійскай рамані ). Іншымі агульнымі рысамі ёсць канчатак -ет I асобы адзіночнага ліку гістарычных часоў (параўн. у кальдэраш kerdem і ў валійскай рамані keddm — “я зрабіў”) і замена гукаў ts і dz на s і і, а таксама ўтварэнне множнага азначальнага артыкля ё або і на Іе (параўн. у кальдэраш legaze і ў валійскай рамані IgadzeY
Невалошскія дыялекты звычайна не паказваюць такога блізкага падабенства, цягам стагоддзяў яны набылі мноства разнастайных інавацыяў (не толькі пазычаныя словы, але таксама вымаўленне і новыя спосабы словаўтварэння, выкарыстання словаў, словазлучэнняў, сказаў), чаго і можна было чакаць ад іх шырокага геаграфічнага распаўсюджання і доўгага ўздзеяння непараўнальна большых моваў, з якімі рамані была ў кантакце. Гэтыя дыялекты прадстаўлены ўздоўж Эўропы — ад
41 Параўн. G. Soravia, Dialetti degliZingari haliani (Pisa, 1977).
42Параўн. J Valet, ‘Les dialectes du sinto-manouche’, y Tsiganes: Identite, Evolution, ed. P. Williams (Paris, 1989), pp. 309—314.
Расеі, Балтыйскіх рэсггублік і Ўкраіны да Брытаніі і Ібэрыйскага паўвострава. Невалошскія дыялекты таксама пашыраюцца на Балканах, дзе некаторыя з іх нядаўна былі перанесеныя ў іншыя месцы, напрыклад дыялекты Арлія, на якіх гавораць тысячы мусульманскіх цыганоў з племя ксараксанаў. Аднак на такім вялізным прамежку адметныя рысы, падзеленыя асобнымі дыялектамі, можна сабраць у групы блізкіх адносінаў, што мы ўжо разглядалі на прыкладзе сінта.
У рамані з’явілася нагэтулькі шмат элементаў з кантактных моваў, што многія носьбіты рамані з цяжкасцю камунікуюцца з такімі ж у іншых месцах: цыганы з македонскага Скоп’е вельмі паклапаціліся б, каб зразумець сінта з паўночнай Італіі; а карпацкая рамані, на якой гавораць аселыя цыганы ў паўночнай Вугоршчыне, фактычна незразумелая валошскім плямёнам у краіне. Безумоўна, ёсць дыскусійным пытанне, ці дасягнула рамані такога статусу, калі яе можна лічыць хутчэй групай цесна звязаных моваў, чым адной мовай з шматлікімі дыялектамі.
Традыцыя змены
Вялікі дыяпазон этнічна-лінгвістычнай разнастайнасці адлюстроўваецца і перасякае ўсе іншыя аспекты сучаснага жыцця цыганоў, закранутага падзеямі іх узаемадачыненняў з навакольным грамадствам: ростам насельніцтва, блізкім суседствам з гаджэ, матарызацыяй транспарту, індустрыялізацыяй, беспрацоўем. Канец цыганскага грамадства прадказвалі часта: тое, што мова, звычаі, традыцыі і ўвесь жыццёвы стыль бясконца змяняліся і прымалі элементы з іншых супольнасцяў, успрымалася як знак заняпаду. Адна група пачынае адрознівацца ад другой, бо на іх уплываюць розныя групы гаджэ; але кожная ёсць прадуктам агульнай традыцыі адаптацыі — сацыяльнай, палітычнай і прафесійнай. Некаторыя ўрэшце могуць знікнуць; многія спрабуюць затрымаць адчуванне радыкальнай адрознасці ад гаджэ і ствараюць тыгюва цыганскія культуры з таго, што ўспрынялі. Старыя атрыбуты і звычаі некалі адміраюць — жанчыны з кальдэраша ўжо не носяць каляровых шалікаў на галаве, а прадстаўніцы лавары — маляўнічых доўгіх спадніц, але гэта не знішчае і не памяншае іхнага пачуцця адметнасці, нягледзячы на тое што шмат іншых цыганоў з лавары і кальдэраша бачаць у гэтых новаўвядзеннях прыкметы заняпаду і што гаджэ лічаць: сапраўдныя цыганы павінны быць самымі экзатычнымі.
Пры разглядзе асобных аспектаў жыцця цыганоў і пошуку нейкіх панцыганскіх высноваў заўсёды існуе рызыка беспадстаўнага абагульнення. Кожнае сцверджанне наконт “цыганскіх” тыпаў, рамёстваў або промыслаў хутчэй заўсё будзе супярэчлівым. Магчыма, таму, штонека-
торыя цыганы сталі цвярозымі прафесіяналамі, і, напэўна, таму, што няма ніякага ўніверсальнага або выключнага прынцыпу, якім кіруюцца цыганы, зарабляючы на жыццё. Шмат “традыцыйных” заняткаў цыганы маглі пераняць на працягу сваёй гісторыі. Большасць фразеалогіі, якая датычыцца металаапрацоўкі, пазычана з грэцкай, румынскай, славянскай ды іншых эўрапейскіх моваў; эканамічная адаптацыя, якая пачала праяўляцца ў XIX ст. (параўн. раздзел 7), — толькі частка бясконцага працэсу. Старыя прафесійна абумоўленыя назовы — кальдэраша, лавара, рудары — пераважна маюць сёння малое значэнне. Яны ўжо не сродак адрознення адной групы ад другой. У эўрапейскіх рэгіёнах з пераважна індустрыялізаваным грамадствам усё менш патрэбныя многія заняткі, да якіх цыганы звярталіся ў мінулым. Але калі віды дзейнасці цыганоў змяняюцца, то састарэлай можна лічыць іхную схільнасць працавапь на свой уласны кошт і агульны рэпертуар прафесійных заняткаў, якая дазваляе ім захоўваць пэўную гнуткасць, прыстасаваную да сацыяльнай структуры і палкага жадання быць незалежнымі ў арганізацыі свайго жыцця. (Аднак гэта не тое ж, што самадастатковасць, бо яны не могуць існаваць у адрыве ад шырэйшага грамадства гаджэ і іхнай эканомікі.)
Як правіла, цыганы адпраўляліся на пошукі кліентаў ад дзвярэй да дзвярэй, ад прадпрыемства да прадпрыемства, прапануючы шэраг тавараў і паслуг. Часам у род заняткаў укладзены такія інвестыцыі, што ён хутчэй за ўсё будзе пераходзіць ад пакалення ў пакаленне (прыклад: цыркавыя і кірмашовыя сем’і, якія можна спаткаць у Францыі і Італіі). Але там, дзе выдаткі на інструменты і экіпіроўку малыя, дзе няма вялікіх запасаў, фіксаванага месца працы, цыганы лёгка пераязджаюць з месца на месца, ад адной крыніцы прыбытку да другой. Няма патрэбы спецыялізавацца толькі ў адной справс, і на працягу жыцця характар прафесійнай дзейнасці можа змяніцца радыкальна. У многіх краінах цыганы пастаянна пераходзяць ад дробнага гандлю да новых тавараў і рамонтных паслуг з шматлікай кліентурай да пераапрацоўкі ўтылізаванай сыравіны і будаўнічай працы з многімі індывідуальнымі здзелкамі. Пачалі пашырацца новыя спосабы заробку: у Заходняй Эўропе — гэта гандаль дыванамі, тэкстылем, адкідамі, ужыванымімашынамі, мэбляй, барахлом і антыкварыятам, а таксама кантрактныя будаўнічыя паслугі (напрыклад, пакрыццё дахаў, кладка асфальту). Працягваліся і старыя заняткі — музыка, забавы, варажба (заснаваная на пранікнёнай ацэнцы псіхалогіі кліента) ці, звычайна ў якасці дапаможнай крыніцы даходаў, кантрактная праца ў садах. Дзейнасць, якую брытанскія падарожныя называюць “прызваннем”, можа ўлучаць разносны гандаль, варажбу, збіранне лому і непатрэбных рэчаў, перапродаж антыкварыяту ды іншыхтавараў, розная часовая праца. Аднак характар заняткаў мяняец-
ца, бо цыганы звяртаюцпа да новых рынкаў у адпаведнасці з магчымасцямі і патрэбамі.
Сямейныя каштоўнасці — грунтоўны падмурак цыганскага жыцця, і гэта відаць таксама па заробку на жыццё. Звычайна дзеці пачынаюць дапамагаць бацькам, як толькі падрастуць. Слаба адукаваныя (у традыцыйным сэнсе) цыганскія дзеці, выходзячы на працу разам з дарослымі, слухаюцца парадаў і могуць навучыцца розным рамёствам. Прыбытак жонкі з яе абыходаў звычайна больш сталы, чым у мужа, і яна можа клапаціцца пра штодзённыя сямейныя патрэбы. Мужчына тым часам займаецца вялікімі выдаткамі — на абсталяванне, машыну, грузавік або фургон; коштам доўгіх падарожжаў, святаў і ўрачыстасцяў, павелічэннем запасу каштоўнасцяў — напрыклад, залатых і іншых ювелірных вырабаў. Многія цыганы ганарацца сваёй эканамічнай гнуткасцю і з пагардаю глядзяць на рэгуляванае жыццё гаджэ, а тыя у сваю чаргу заклікаюць да рэгламентацыі аплатнай працы і канфармізму. Некаторыя цыганы заможныя, многія — не. Ёсць багатыя цыганы з “мэрсэдэсамі” і дарагімі трэйлерамі і бедныя цыганы, што падарожнічаюцьу сціплых або мінімальных умовах, ёсць і прыгнеценыя цыганы ў бетонных жылых блоках.