КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Ды што паробіш: плач не плач — Ганебна скончыўся той матч. Асёл як апантаны He мог утаймавацца... — На плошчу да фантана Фатаграфа-вацца, Увесь мой клас, збірайся! — Паклікаў вучняў Вася... Фацэтны выйшаў здымак — Цудоўны напамінак Настаўніку і вучням Аб дружбе неразлучнай. X Хаця хітрун хамелеон He сапсаваў ледзь увесь фон. To з галавы да самых пят У хатні хутаўся халат, To захінаўся ў хусту, Халву з капустай хрумстаў, Высоўваў доўгі свой язык, Лізаў жырафе чаравік, I, хвалячы свой спрыт і рух, Хапаў па-заліхвацку мух. I гэтак надзімаўся, I ў колерах мяняўся, Што ўсе не клаліся траха Ад смеху ўпокат: ха-ха-ха! Аб Васілёвай школе Прачула ўсё наўколле. Да нашае экскурсіі Прыбіліся тры гусі, Два худыя харты — Валацужныя браты, Варона-пабіраха, Шакал і чарапаха. Прыцялёпкала здаля Адно пацешнае цяля: А я ў цырку пабывала, Я прынесла вам цымбалы. Залічыце ў клас мяне, Я ўсё на свеце знаю: м-мВасіль сказаў: — Паба Задам табе задачу: На градзе яна расце, Пачынаецца на Цэ. Аж падскочыла цялятка: — Знаю, знаю — шакаладка! Засмяяўся Вася: — Падумай, не спяшайся. Я лічу да трох: раз, два... — Ах, я ўспомніла — халва! — Памыляешся, красуля,— На градзе расце цыбуля. I хоць яна не шакаладка, А есці трэба, для парадку, Бо ўсе мы знаем як адзін, Што Цэ — найлепшы вітамін. Ч Вось чарапашычын сынок Есць і цыбулю, і часнок. Няхай яшчэ сыночак ' На выгляд — чарапочак, Затое ў нас у школе ён Ужо вядомы чэмпіён. Малы чарапашонак He носіць распашонак. Выходзячы на шпацыр, Ен надзявае панцыр, Таму не гнецца пад мячом, He хіліцца пад молатам. Расце выдатным с’лачом I незвычайным волатам. Ш Мы не змаглі б вучыцца Hi з воўкам, ні з ваўчыцай. А вось прыйшоў да нас шакал I ледзь усіх не ашукаў. Ён доўга носам шморгаў I Васіля ўгаворваў, Нібы прасіўся ў школу, А сам пры шаблі, ў шпорах, Прынёс дзве торбы толу, Шнур, дынаміт і порах. He, ашуканец шэры, Табе не будзе веры. Ты з выгляду — лагоднік, А сам — шпіён і шкоднік. Ы Есць літары у буквары, 3 іх не пачнеш ты слова. Але запомніце, сябры, Вы іх абавязкова. Ну, хто мнс іх напіша? — Мы,— адказалі мышы.— Каб не было на свеце Ы,— Запелі хорам мышкі,— Былі б мядзведзямі ўсе мы, Нас дзеці б звалі — мішкі. Была дзяўчынка ў нас адна, Рукамі пляснула яна, Прызналася ўсім шчыра: — Як добра, што я — Іра! Ь Каню прысніўся страшны сон, Што ён не конь, а кон. Перапалохаўся бядак: — Куды падзеўся мяккі знак? Мне без яго жыцця няма... Прыбег задоўга да відна Да нас буланы госць: —Ці мяккі знак яшчэ ў вас ёсць? Яму сказаў Вясёлкін так: — Вось, калі ласка, мяккі знак. Яго сабе ты забірай, Бяжы і весела гуляй. I так быў рады, небарак, Што зноў знайшоў свой мяккі знак. — Эх,— схапіўся Вася,— Экскурсія ўдалася, Ды час дамоў збірацца, Зноў за навуку брацца. э Я заказаў вам эшалон. Сядайце кожны ў свой вагон. Купэ — для насарога, Жырафу — на платформу. Адзеньцеся ў дарогу У школьную ўсе форму... Гудуць па рэйках колы. Дадому едзе школа. Ад песень і ад смеху Чуваць далёка рэха. Мільгнуўся элеватар, А вунь — электрастанцыя, Торф рэжа экскаватар На рэчцы Балачанцы. Між родных сосен і бяроз Імчыцца наш электравоз. Ю Вучыцца зноў прыйшла пара. — Ура! — гучыць сярод двара. На выстаўку юннаты Выносяць экспанаты: Капусту, рэпу, буракі, Фасолю, моркву, агуркі. Зірніце на цыбулю! Яе расціла Юля! Умела пастарацца Яна на школьнай градцы. Цяпер усе мы як адзін Цыбулю Юліну ядзім. Я А вось малая Ядзя Сабрала ў нашьтм садзе Пад яблыняю ягады — He паядзім за два гады. Так вучыцца, стараецца Дружная сям’я. На гэтым і канчаецца Азбука мая. Добры знак ВАРТАВЫ ЧАСУ Ён — лепшы наш прыхільнік, Спаць позна не дае. Вы скажаце — будзільнік, Э, не, сябры мае. Вы скажаце, напэўна,— Найлепш вартуе час Гарласты бабін певень, Што нас будзіў не раз. Прычыну знойдзе кожны, Хто сам паспаць ахвоч. Вартаўніку няможна, I ён не зводзіць воч. Ноч цемраю агорне Навокала зямлю — Упарты, непакорны, Ён кажа: — Я не сплю! Праб’е шчыліну ў небе, Уважліва глядзіць — Каму на працу трэба, Каго пара будзіць. I ночы шкарлупіну Крамсае на шматкі, He знаючы спачыну Бяссонныя вякі. Світаннем пачынае Ён свой працоўны дзень, Ён першы нас вітае, Сонечны прамень. ВЯСНА Паміж снегу ў лесе — дзіва. Хто ні гляне, скажа: ах! Я агеньчык зіхатлівы Радасна нясу ў руках. Горнуцца дубы, бярозы Голлем да майго цяпла. Больш не вернуцца марозы — Я пралеску прынясла. СОНЕЙКУ Соня, Соня, Сонейка! Зашумела голлейка. Пачынаецца Вясна, Прачынаецца Сасна. Точыць Дзяцел Долата, Сыпле Долу Золата. Соня, сонейка, ўставай, Дзень шчаслівы пачынай, I мне весела свяці Ты заўсёды У жыцці. ДВА БРАТЫ I СОНЦА Скрозь мукой пазасыпаны Усе яры, лагчыны. Бор стары прачнуўся рана, Лыпае вачыма. Лысай галавой панік, Уздыхае горна: — Што так доўга сакавік Круціць свае жорны? Ельнік Белы, Белы, Белы. Мельнік Меле, Меле, Меле. Выйшаў з лесу красавік: — Хопіць, браце-чараўнік. Лепш зірні на мой пірог, Кагадзе што з печы. Ты падняць бы мне памог, Падстаўляй, брат, плечы. Сталі падымаць удвох. Ох, і цяжкі пірог. Ледзь узвалаклі на дуба, Паглядзелі — сэрцу люба, Палажылі на сасонцы, Глянулі, аж гэта — сонца! ДОБРЫ ЗНАК I шафёр, і пешаход — Кожны знае ў свеце Знак увагі: «Пераход! Асцярожна: дзеці!» Грузавік спыніў свой ход, Сталі легкавушкі, Асцярожна: пералёт! Асцярожна: птушкі! Кожны падарожны рад Прывітаць, прывеціць: — Добрай раніцы, дзетсад! Добры шлях вам, дзеці! Нават сонца маладзей Глянула з блакіту. Гэта будучыні дзень Выйшаў на арбіту. Хай заўсёды з веку ў век Добрым знакам будзе: Асцярожна — чалавек! Асцярожна — людзі! дожджык Быў жа ён зусім малы, А як стаў на ножкі, Абабег усе вуглы, Абскакаў дарожкі. Што гарэзніку гара, Дрэвы, агароджа! Выбег з нашага двара I ўстаяць не можа. Дыб, дыб, дыб — і на сцяну, Шлях далейшы сочыць. У завулак сігануў, На трамвай ускочыў. На прыпынку святлафор Лыпнуў грозным вокам, Ен — з падножкі і папёр Вуліцай шырокай. He зважае на агні, Смаліць на чырвоны. Калі хочаш — дагані, Дзе там — не дагоніш! Толькі пырскі ад вады, Мільгаценне ножак... Ой, наробіш ты бяды, Непаслушны дожджык! ВЯСЁЛКА НА ВАДАПОІ Зірніце, вунь дзіва якое — вясёлка на вадапоі! Адразу ж пасля навальніцы прыпала дадолу ніцам па абодва бакі — адным да крыніцы, другім да ракі. Мусіць, добра сасмагла-такі і знясілела, знемагла. Вельмі ж доўга піла і піла. Напілася, устала, зноў да самага неба дастала і ў сем столак, у сем новых вясёлак ярка-ярка над намі зайграла. МАЙСКАЯ ГОСЦЯ Прыляцела, прыляцела Першаю паштоўкаю. Пад акном на дроце села, Радасна зашчоўкала: — Я ляцела гарадамі, Вёскамі і сёламі, Над палямі, над садамі За вясной вясёлаю. Несці навіну на крылах Памагалі гусанькі. Я сама сабе пашыла Хвартушок бялюсенькі. Выгладжу сваю абнову, Вычышчу ўсе пёрачкі, Каб у дзённіку вясновым Мець адны пяцёрачкі. Калі ў вас іх малавата Ці даўно ўжо меліся, He хачу быць вінаватай — Давайце падзелімся. Кожны, хто мяне пазнае, Няхай павітаецца: — 3 добрым маем, 3 цёплым маем, 3 сонечнаю раніцай! — А мы ўсе цябе пазналі, Просім, калі ласачка, Сябраваць заўсёды з намі, Ластавачка, ластаўка! ДЗЕ ХАВАЕЦЦА ВАЙНА — Дзе хаваецца вайна? — Запытаўся ўнук у дзеда. — Хто яго, унучак, зна...— Адным словам, дзед не ведаў. А хаваецца вайна Недалёка ад людзей. Хлопчык ведаў, дзе яна, I павёў дзеда ў музей. Цэлы дзень яго вадзіў, Паказаў усё падрад. Колькі там усякіх дзіў: Мін, снарадаў і гармат! Есць зямлянка, дот і дзот, Танк з чырвонаю звяздой, А на дрэве — кулямёт, Як буслінае гняздо. Клекаталі там «буслы», Што зямля гула вакол... Паказаў унук малы Дзеду «мінскі кацёл». Хочаш — вер ты ці не вер, А кіпела ў тым катле Так, што страшна і цяпер. — Ты баішся, дзед? — Але. I здзівіўся ўнук: — А ты ж Быў адважны партызан... — Слухай, мілы мой малыш,— Уздыхнуў дзед і сказаў: — Болей страшнай, чым вайна, У жыцці няма бяды, Застанецца хай яна У музеі назаўжды. ЛОСЬ У ГАРОСЕ Ой, улавілі лося ў гаросе, а па ім ласіха ў лесе галосе: — Што ж гэта будзе, добрыя людзі? Вы паўшчувайце, строгае слова скажыце, ды мне, беднай, паспачувайце, не карайце задужа, не вяжыце, ой, не вяжыце вяроўкамі майго любага мужа. Рваць гарох пры дарозе — спрадвек не злачынны занятак. He для сябе ён стараўся — для ласянятак, для любімай пястункі, малога дзіцятка, што чакала ласунку — гарошку ў лапатках. Дык завошта аблава і такая няслава? Вунь стаіць ля дарогі ўвесь аблытаны — ногі і рогі, як цянётамі сеткі. Заступіцеся, дзеткі! Ён не выцерпіць гэтакай мукі. Ой, вазьміце лася на парукі! НУЛЕВІКІ Мы з ім — даўнія знаёмцы I сябруем з першых дзён, А сустрэліся ў нулёўцы, Як прыйшоў у школу ён. — Як нам зваць цябе? — спытаўся Сябрука малога я. I, адзіны ва ўсім класе, Ён не знаў свайго імя. Пачалі пытаць таксама Дзеці ўсе, увесь наш клас: — Як жа кліча цябе мама: Пеця, Павел, Апанас? — He,— сказаў нам незнаёмы,— У мяне імёнаў шмат. Называюся я дома: Сын, унук, нляменнік, брат. Ну, а клічуць, хто як хоча: Баба — коцік, дзед — каточак. Тата кажа: — Любата Ў хаце мець свайго ката. Вельмі ж любяць яго мышы, Ім каток дзяцей калыша... Мяў!— сястра мяне гукае, Што зусім яшчэ малая,— I мяне пакалышы, Хвосцікам паварушы! Калі ладжу я з сястрою, Мама ў радасным настроі I заўсёды дадае: — Ах вы, лапачкі мае!.. Прыязджае ў госці цёця, Называе мяне: коця. Паспрабуй не адгукніся: — Дзе ты, коця, дзе ты, кіса? Ну, і людзі, ну, народ, Проста не хапае сіл. Хіба ж я і праўда — кот? Я шэсць год ужо Васіль! Строгі ў нас дырэктар школы, Але добры і вясёлы. Ён сказаў: — Наталля Іванаўна, Пачынайце Усё нанава. Пачынайце ўсё з нуля, Буду памагаць вам я. Бачу, вартыя ў вас хлопцы I дзяўчаткі — у нулёўцы. Падабраўся ў самы раз Лепшы клас якраз для вас, Той, які хацелі вы. Для ўсёй школы ён апорны, Паказальны і узорны, Бо вядома ж — нулявы! Мы Іванаўну Наталлю Палюбілі з таго дня, Мы з настаўніцаю сталі, Як найлепшая радня. — Добры дзень! Надзеньце тапкі, Сядзьце ўсе і хорам гучна Адкажыце, хто вы, лапкі? — Нат Іванаўна, мы — вучні! 3 вамі пачалі здаля, 3 вамі пачалі з нуля, А што школе невядома — Кожны наганяе дома.