Дыянетыка
сучасная навука душэўнага здароўя
Л. Рон Хабард
Памер: 645с.
1999
Несумненна, некаторыя людзі выкарыстоўваюць вяртанне для нейкай часткі працы свайго розуму, і гэтыя людзі, магчыма, думаюць, што “кожны іншы” так дзейнічае. А гэта далёка не так. Але нават тыя, хто вяртаецца натуральным чынам, рэдка разумеюць, што гэта асобны працэс, які вельмі адрозніваецца ад успамінання.
Людзі таксама бываюць здольныя да паўторнага перажывання, гэта больш рэдкая з’ява. Калі чалавек на працягу пэўнага часу параздумвае аб нейкіх слаўных падзеях былога, ён пачне паўторна перажываць замест таго, каб проста вяртацца.
У Дыянетыцы мы маем многа спраў са “спектрамі”. Спектр адценняў гэта намнога лепшы механізм для філасофіі, чым маятнік Арыстоцеля, што вагаўся з адной крайнасці ў іншую. У нас ёсць спектр дынамік. Мы называем іх чатырма дынамікамі, праз якія ўвасабляецца каманда “Выжывай”, і чатыры дынамікі з’яўляюцца на самой справе большай колькасцю адценняў, ад клетак “Я” праз “Я”, праз сям’ю і дзяцей, праз клуб, горад і краіну, праз нацыю, расу, насельніцтва паўшар’я Зямлі, да, нарэшце, усяго чалавецтва. Гэта ёсць спектр: адценні чагосьці, якія на
2. мумба-юмба: бессэнсоўная ці прэтэнцыёзная мова, звычайна прызначаная, каб засланіць сутнасць, заблытаць слухача ці нешта накшталт гэтага.
самой справе з’яўляюцца адным і тым жа, але ахопліваюць усё большы і большы маштаб ці дыяпазон.
Мы таксама працуем са спектрам памяці, які шмат у чым падобны на спектр “Выжывай!” Спачатку ідзе памяць у яе найбольш дакладным сэнсе, у сэнсе памяці ў цяперашнім часе. Далей ідзе памяць аб мінулым. Далей больш памяці аб мінулым. I такім чынам мы пераходзім у частку спектра, якую дагэтуль не заўважалі: частка “Я” вяртаецца ў мінулае, потым большая частка “Я” вяртаецца ў мінулае (у гэты момант мы маем вяртанне), і нарэшце, як крайні выпадак, усё “Я” знаходзіцца ў мінулым. Спачатку ідзе ўспамінанне. Гэта найбольш далёка ад дакладнай інфармацыі (калі толькі чалавек не клір). Далей ідзе вяртанне, у якім частка “Я” сапраўды знаходзіцца ў мінулым, і запісы становяцца ўспрыманнямі, якія ён адчувае на самой справе. Потым ідзе паўторнае перажыванне, калі чалавек настолькі глыбока ў мінулым на дадзены момант, што, калі ён уваскрашае ў памяці здарэнне маленства, то будзе рэагаваць, калі яго спалохаць, такім чынам, як калі б ён быў немаўляткам.
У сённяшнім грамадстве існуе мноства абераваных уяўленняў аб тым, як дрэнна жыць у мінулым. Яны часткова паходзяць з нежадання абераваных людзей быць твар у твар з учарашнім днём і разумець яго.
Адной з галоўных крыніц “дрэннай памяці” з’яўляецца маці. Даволі часта маці кідалася ў паніку пры думцы аб тым, што дзіця проста ўспомніць, што яна яму зрабіла, і гэтай панікі хапіла, каб даць пачатак аберацыі, распаўсюджанай, здаецца, у масштабе ўсяго чалавецтва. Стандартны кейс з замахамі на аборт амаль заўсёды мае дзяцінства, на працягу якога маці пастаянна ўпэўнівала яго, што ён не можа ўспомніць з маленства нічога. Яна не хоча, каб ён успомніў, як спрытна, хаця і беспаспяхова, яна намагалася з дапамогаю розных інструментаў зрабіць аборт. Магчыма, сама прэнатальная памяць была б проста звычайным відам памяці і ўсе людзі валодалі поўным рыколам на яе, калі б не цягнулася (о!) праз усе гэтыя тысячагоддзі хворае сумленне маці. На працягу звычайнай працы одытар будзе атрымліваць поўныя ахапкі істэрычных пярэчанняў маці супраць таго, каб яе сын ці дачка пачыналі тэрапію, бо яны могуць пра нешта даведацца.
Одытарам вядомыя выпадкі, калі маці даходзілі да поўнага нервовага зрыву ад думкі, што іх дзіця ўспомніць прэнатальныя інцыдэнты. Дарэчы, не ўсе з гэтага заснаванае на замахах на аборт. Маці магла мець пару ці больш мужчын акрамя бацькі, аб чым той ніколі не ведаў; і даволі часта ёй лепш асудзіць сваё дзіця на хваробу, вар’яцтва ці проста нешчаслівае жыццё, чым дазволіць дзіцяці прайсці курс одытынгу, нават калі маці клянецца і божыцца, што зусім не помніць, што з яе дзіцём калісьці здаралася штосьці дрэннае. Пад час уласнай тэрапіі яна звычайна добраахвотна распавядае праўду. Вось у чым крыніца таго, што добрая памяць не заахвочваецца ў грамадстве, а памяць маленства і прэнатальная памяць не заўважаюцца, не кажучы ўжо аб здольнасці вяртацца ці паўторна перажываць нешта.
Сістэма ўказальнікаў стандартнага банка гэта рэч, на якую нельга глядзець без здзіўлення. У банку ёсць усё, упарадкаванае па тэме, па часе, па высновах. Прысутнічаюць усе ўспрыманні.
Сістэма ўпарадкавання па часе гэта тое, што называецца ў Дыянетыцы тракам часу. Калі частка “Я” ідзе па гэтым траку назад, гэта вяртанне. Ён існуе як для інфармацыі, запісанай у прытомным стане, так і для інфармацыі, запісанай у стане “непрытомнасці”. Трак часу ўяўляе вялікую цікавасць для одытара.
Розум гэта добра пабудаваны камп’ютэр, і ў ім ёсць розныя абслуговыя прылады. Одытары, пазбягаючы латыні і складанасцей, называюць адну з такіх прылад файл-клеркам.* Гэта не вельмі пачцівая назва і, пэўна ж, назва антрапамарфічная3. Там унутры няма ніякага маленькага чалавечка з зялёным казырком. Але тое, што адбываецца, вельмі нагадвае тое, што было б, калі б такая істота сапраўды знаходзілася ў розуме.
Файл-клерк гэта наглядчык за банкам. Ён глядзіць як за рэактыўным інграмным банкам, так і за стандартнымі банкамі. Калі одытар ці “Я” пытае яго аб нечым, ён выдае адказ одытару
*Файл-клерку можна даць тэхйічную назву “адзінкі нагляду за банкам”, але гэтая фраза занадта ўжо нязграбная. Л. Рон Хабард.
3. антрапамарфічны: той, што ўяўляе сабою антрапамарфізм, ці для якога ўласцівы антрапамарфізм (перанясенне чалавечых псіхічных уласцівасцяў на з’явы дрыроды, жывёл, расліны, прадметы; увасабленне).
праз “Я”. Ён паводзіць сябе крыху прыдуркавата, калі працуе з рэактыўным інграмным банкам (заражэнне ад рэактыўнага розуму), і часам выдае каламбуры і вар’яцкія сны замест сур’ёзнай інфармацыі.
Калі одытар спытае прэкліра пра апошні выпадак, калі той хадзіў у кіно, файл-клерк выдасць назву стужкі, дату, узрост і фізічны стан чалавека, усе ўспрыманні, сюжэт стужкі, надвор’е карацей кажучы, ён выдае ўсё, што прысутнічала ў той момант і было звязана з фільмам.
У звычайным жыцці файл-клерк забяспечвае “Я” інфармацыяй з памяці з высокай хуткасцю. Калі памяць добрая, для атрымання інфармацыі патрэбныя долі секунды. Калі файл-клерк павінен праштурхоўваць тое, што знойдзена ў памяці, праз розныя рэактыўныя закупоркі, могуць спатрэбіцца хвіліны ці дні для таго, каб інфармацыя дайшла.
Калі б у нас была вялікая вылічальная машына самай сучаснай мадэлі, яна б мела “банк памяці” з перфакарт ці чагосьці падобнага, і гэты банк павінен быў бы мець устройствы для выбару і выдачы інфармацыі, каб выдаваць дадзеныя, якія патрэбны машыне. Мозг таксама мае адно з такіх устройстваў ён не мог бы без яго працаваць. Гэта наглядчык за банкам файлклерк.
Помніце аб гэтых дзвюх частках розуму траку часу і файлклерку, і помніце механізм вяртання. Гэтыя тры рэчы мы ўжываем, разам з рэактыўным і стандартным банкамі, у дыянетычным рэверы.
Файл-клерк вельмі паслужлівы хлапчына. Калі ў яго цяжкасці з тым, каб прабіцца да “Я” у абход рэактыўных закупорак і контураў, ён асабліва паслужлівы. Ён супрацоўнічае з одытарам.
Сістэма нагляду за банкам можа быць разгледжана на аснове адзінак увагі, якіх у чалавека, як можна ўмоўна дапусціць, тысяча. Такім чынам, “Я” кліра можа валодаць тысячай адзінак увагі. У абераванага чалавека “Я” валодае, верагодна, пяццюдзесяццю адзінкамі, пяцьсот ці шэсцьсот паглынутыя рэактыўнымі інграмамі, а астатнія выкарыстоўваюцца разнастайнымі спосабамі, не прымаючы ўдзелу ў складанні таго механізма, які мы называем наглядчыкам за банкам, файл-клеркам.
Здаецца так, як быццам бы файл-клерк абераванага чалавека працуе хутчэй не з гэтым чалавекам, а з одытарам. Гэта можа падацца ашаламляльным фактам, але гэта навуковы факт. Такім чынам, файл-клерк працуе лепш за ўсё, калі ён выбірае інфармацыю з банкаў прэкліра, каб прадставіць яе одытару. Гэта праява закона афініці. Файл-клерк, што належыць “Я”, і одытар уяўляюць сабою каманду, і яны вельмі часта працуюць у цеснай гармоніі без якой-небудзь відавочнай згоды з боку аналайзера прэкліра.
Вяртання, у выпадку абераванага чалавека, лягчэй за ўсё дасягнуць, звяртаючыся да файл-клерка, а не пацыента. Гэта можна на самой справе зрабіць з пацыентам, што знаходзіцца ў поўнай прытомнасці. Одытар запытвае яго аб інфармацыі і кажа яму, каб вярнуўся да яе. Раптам “Я” атрымлівае поўны аб’ём матэрыялу. Нешта ў розуме, такім чынам, працуе ў цеснай гармоніі з одытарам, і працуе для одытара лепш, чым для чалавека, у чыім розуме яно знаходзіцца. Гэта файл-клерк.
Мэта одытара браць тое, што выдае файл-клерк, і ахоўваць файл-клерк ад затаплення рэактыўнай інфармацыяй. Калі інфармацыя выдадзена файл-клеркам, справа одытара забяспечыць, каб прэклір прайшоў яе столькі разоў, колькі трэба, каб зняць з яе зарад. Механізм таго, як гэта робіцца, надзвычай просты. Каб дапамагчы справе і зрабіць так, каб увага прэкліра не адцягвалася, одытар выконвае ў кожнай сесіі стандартную працэдуру, што прыводзіць пацыента ў стан, у якім файл-клерк можа працаваць.
Пацыент сядзіць ва ўтульным крэсле з падлакотнікамі ці ляжыць на кушэтцы ў ціхім пакоі, дзе як мага менш успрыманняў адцягваюць яго ўвагу. Одытар просіць яго, каб ён глядзеў на столь. Одытар кажа: “Калі я палічу ад аднаго да сямі, вашыя вочы заплюшчацца”. Одытар потым лічыць ад аднаго да сямі і працягвае лічыць у спакойнай і прыемнай манеры, пакуль пацыент не заплюшчыць вочы. У аптымальнам стане рэверы можна будзе заўважыць уздрыгванне вейкаў.
Гэта ўся стандартная працэдура. Разглядайце яе ў большай ступені як сігнал да таго, што праца пачынаецца, і як сродак засяродзіць увагу пацыента на тым, што яго хвалюе, і на одытары,
чым як штосьці іншае. Гэта не гіпнатызм. Гэта нешта зусім да яго непадобнае. Па-першае, пацыент усведамляе ўсё, што адбываецца вакол яго. Ен не “спіць”, і можа выйсці з гэтага стану ў любы момант, калі хоча. Ён можа рухацца, але одытар звычайна не дазваляе яму курыць, бо гэта перашкаджае яму засяродзіцца.
Одытар цвёрда ўпэўнівае пацыента, што яго не гіпнатызуюць, кажучы яму перад тым, як пачаць лічыць: “Вы будзеце ўсведамляць усё, што адбываецца. Вы зможаце ўспомніць усё, што здарыцца. Вы можаце самі сябе кантраляваць. Калі вам не спадабаецца тое, што адбываецца, вы можаце адразу ж выйсці з гэтага. А зараз адзін, два, тры, чатыры,” і г.д.
КНІГІ ОНЛАЙН
