Дыянетыка
сучасная навука душэўнага здароўя
Л. Рон Хабард
Памер: 645с.
1999
Прэклір: У мяне галава баліць! Дазвольце мне вярнуцца ў цяперашні час!
Одытар: Прайдзіце яе зноў. (Калі прэклір вернецца ў цяперашні час з такім вялікім зарадам, ён будзе нешчаслівы, і ў інцыдэнт наступным разам, магчыма, будзе цяжка ўвайсці.)
Прэклір: “О, Божа. я ў пастцы. Я баюся, што я ў пастцы”. (З’явілася новае слова.) Я да канца сваіх дзён не выберуся адсюль. Я ў пастцы. Я ніколі не выберуся. Я ў пастцы” (ўбок) Яна плача. “О, навошта мне трэба было выходзіць за такога чалавека!”
Одытар: Як Ваша галава?
Прэклір: Баліць менш. Эй, гэта подла. Яна калоціць сябе па жываце. Гэта свінства! Каб яе чэрці ўзялі!
Одытар: Прайдзіце гэта зноў. Давайце пераканаемся, што ў ім нічога больш няма. (Той жа механізм, каб не даць прэкліру прайграваць нанава тое, што ён сказаў перад гэтым, замест таго, што ён зараз атрымлівае з інграмы. Калі ён прайграе, замест таго, каб перажываць гэта зноў, інграма не аблегчыцца.)
Прэклір: (Робіць гэта, атрымліваючы некаторыя новыя словы і некалькі гукаў, у тым ліку ўдары па яе жываце і аўтамабільны гудок (клаксон) на вуліцы.) Толькі не кажыце мне, што я павінен прайсці гэта зноў.
Одытар: Паўтарыце гэта, калі ласка.
Прэклір: Ну дык вось, гэтая дама спрабуе праламіць мне галаву і пазбавіцца мяне. Таму я скочыў, выкінуўся з улоння і адкалашмаціў яе як трэба.
Одытар: Калі ласка, прайдзіце зноў гэтую інграму.
Прэклір: (Пачынае гэта рабіць, раптам знаходзіць, што інграма, як быццам вяроўка з пятлёю, выпрасталася і ўтрымлівае больш інфармацыі ў тым месцы, дзе была пятля.) “Мне трэба падумаць, што сказаць Гары. Ён накінецца на мяне.” (Гэта было крыніцаю ягоных жартаў “выкінуўся з улоння,” і г.д.)
Одытар: Калі ласка, прайдзіце яе зноў. У ёй можа быць нешта яшчэ.
Прэклір: (Робіць гэта, старыя часткі яе скарачаюцца, з’яўляюцца два новыя гукі: яе крокі, і цячэнне вады. Пасля гэтага ён шчаслівы і смяецца з гэтага. Гэтая інграма аблегчана, таму што яна, магчыма, не знікла цалкам. Такая інграма знаходзіцца ў такім стане толькі тады, калі кантакт з ёю ўсталявалі раней, чым з бэйсік-бэйсік.)
Гэта тэхніка рэпітэру, а таксама давядзенне інграмы да рэцэсіі12. Гэтая інграма можа з’явіцца зноў з вельмі слабым дадатковым зарадам пасля кантакту з бэйсік-бэйсік, але яна страціла ўсялякую здольнасць абераваць альбо выклікаць псіхасаматычны галаўны боль ці іншае захворванне. Аднак гэтай інграмы, пакуль яна не была закранутая тэрапіяй, было цалкам дастаткова, каб прымусіць гэтага пацыента ў дзяцінстве плакаць ад жаху кожны раз, калі ён знаходзіў, што не можа выбрацца з нейкай замкнёнай прасторы (клаўстрафобія13).
Тэхніка рэпітэру гэта тая канкрэтная частка Дыянетыкі, што патрабуе кемлівасці ад одытара. Пры наяўнасці настойлівасці і цярпення любы одытар можа дасягнуць поспеху ў прымяненні іншых частак гэтай навукі з мінімумам інтэлекту. У тэхніцы
12. рэцэсія: (ад англ. “recession” адступленне, адыход) знікненне інграмы без поўнага яе скарачэння.
13. клаўстрафобія: назойлівы страх, боязь закрытых памяшканняў.
рэпітэру ён павінен навучыцца, у мэтах тэрапіі, думаць, як інграма. I ён будзе павінен сачыць за тым, як паводзіць сябе чалавек на траку часу. I ён будзе павінен сачыць за тым, які тып рэакцыі праяўляе чалавек, і рабіць з гэтага выснову, якога тыпу каманда перашкаджае яму, калі сам чалавек не супрацоўнічае ці чагосьці не ведае.
Я гэта кажу не для таго, каб вы падумалі, што метад рэпітэру цяжкі гэта не так. Але здольнасць одытара яго прымяняць вось галоўная прычына, чаму кейс займае больш часу ў аднаго одытара, чым у другога. Гэта зусім канкрэтная здольнасць. Гэта азначае кемліва гуляць у тую гульню, што згадвалася раней. Дзе прэклір засеў і праз якую каманду? Чаму прэклір раптам перастаў супрацоўнічаць? Дзе знаходзіцца эмацыянальны зарад, які стрымлівае прагрэс у кейсе? 3 дапамогаю тэхнікі рэпітэру одытар можа вырашыць усе гэтыя праблемы, і кемны одытар вырашае іх намнога хутчэй за някемнага.
Як гэта думаць, як інграма? Рональд Рос, калі адкрываў, што насякомыя пераносяць мікробаў, палічыў неабходным думаць, як камар. Перад намі падобная крыніца небяспекі інграма. Трэба навучывда, у мэтах тэрапіі, думаць, як інграма.
Одытар не можа (і ён не павінен мець да гэтага здольнасці) глядзець у вочы пацыенту і гадаць, чаму той па серадах не есць нічога, акрамя цвятной капусты. Гэта аберацыя, і одытару не трэба гадаць пра крыніцы аберацый ці псіхасаматычных захворванняў усе яны праявяць сябе ў свой час, і ён шмат чаго даведаецца пра іх па меры працы. Але одытар павінен умець рабіць так, каб пацыент працягваў добра рухацца па траку: ішоў у раннюю частку, бэйсік-раён, ішоў адтуль у познюю частку, каб нешта скараціць. Рашэннем праблемы на сённяшні момант з’яўляецца пгэхніка рэпітэру. Зразумейце, што для Дыянетыкі можа развіцца цэлае асобнае майстэрства прымянення, ці многа відаў майстэрстваў прымянення, я быў бы незадаволены людзьмі, калі б такое развіццё і ўдасканаленне не адбылося. На сёння найлепшае, што створана гэта тэхніка рэпітэру (і крытэрый таго, што гэта найлепшае гэта спрацоўвае нязменна ва ўсіх кейсах). Одытар павінен умець карыстацца ёю, калі ён сёння збіраецца дабівацца з кейсам якога-небудзь рэзультату. Калі гэты
одытар ці нейкі іншы одытар скончыць некалькі кейсаў і будзе ведаць натуру гэтай пачвары, інграмы, ён можа прапанаваць свае ўласньія ўдасканаленыя методыкі (і лепей бы яму так і зрабіць). Сапраўдны недахоп тэхнікі рэпітэру гэта тое, што яна патрабуе кемлівасці ад одытара.
Быць кемлівым не азначае шмат гаварыць. У Дыянетыцы, калі адытуеш кагосьці, гаварыць шмат вельмі някемліва. Сапраўды, одытары, пачынаючы працаваць з кейсамі, амаль усе да аднаго ў такім захапленні ад уласнага голасу і адчування свайго майстэрства, што небарака прэклір наўрад ці мае шанс атрымаць слова, каб нешта адказаць а гэта ж менавіта прэкліра трэба зрабіць клірам, толькі ён мае дакладную інфармацыю, толькі ён можа ацаніць усё належным чынам.
Быць кемлівым у сэнее тэхнікі рэпітэру азначае быць здольным вылучыць з таго, што чалавек гаворыць ці робіць, што менавіта ўтрымліваецца ў інграмах, што будзе перашкаджаць дабрацца да іх, праходзіць іх і г.д. Тэхніка рэпітэру накіраваная толькі на дзеянне. а не на аберацыю.
Вось, напрыклад, кейс, які быў настолькі “запячатаны”, што спатрэбілася трыццаць гадзін амаль няспыннага выкарыстання тэхнікі рэпітэру, каб разбурыць сцены паміж аналітычным розумам і інграмамі. Важна ведаць, што інграма не была б інграмай, калі б прэклір мог лёгка ўвайсці з ёю ў кантакт. Любая інграма, з якой лёгка ўвайсці ў кантакт, і ў якой няма эмацыянальнага зараду, прыблізна настолькі ж аберавальная, як шклянка газіроўкі.
Маладая дзяўчына, з сонік-рыколам, але з падвышаным слыхам і такой поўнаю разбалансіроўкаю эндакрыннай сістэмы, што яна пераўтварылася ў двадцаць два гады ў старую бабулю, атрымала семдзесят пяць гадзін тэрапіі перад тым, як увайсці ў кантакт з чымсьці ў бэйсік-раёне. Гэта амаль неверагодна, але гэта здарылася. Для пацыента, у якога перакрыты сонік і які сышоў з траку часу, семдзесят пяць гадзін працы толькі падмазалі б колы. Але гэтая дзяўчына, маючы сонік-рыкол, павінна была ўжо прайсці добры кавалак шляху да кліра, і тым не меньш яе яшчэ толькі чакала сустрэча з бэйсік-бэйсік.
Кейс нарэшце быў вырашаны з дапамогаю тэхнікі рэпітэру, і толькі тэхнікі рэпітэру. У ім практычна не было холдэраў ці баўнсэраў. Проста здавалася, што ўвесь прэнатальны раён быў суцэльным пустым месцам.
Так атрымліваецца, што інграма з’яўляецца не ўспамінам з нейкім разумным сэнсам, закладзеным ў яго, а проста наборам хваляў ці запісаў нейкага іншага тыпу, што ўздзейнічае на аналітычны розум, саматычны розум, і кіруе галасавымі звязкамі, мышцамі і іншымі часткамі цела. Аналітычны розум, дзейнасць якога прыпынена інграмай у працэсе драматызацыі, каб апраўдаць тое, што, як ён бачыць, адбываецца, можа ўстаўляць ад сябе інфармацыю, для таго каб надаць гэтаму дзеянню выгляд разумнага апраўдаць яго. Але гэта не робіць інграму свядомаю істотаю. Калі да інграмы набліжаешся ў тэрапіі ўпершыню, здаецца, што яе ўвогуле няма. Можа здарыцца так, што патрэбна будзе тры сесіі, каб праявіць гэтую інграму. Паколькі работа вядзецца з вялікай колькасцю інграм, гэта не азначае тры змарнаваныя сесіі, але гэта азначае, што “Я” пры вяртанні павінна прайсці міма інграмы некалькі разоў, каб гэтая інграма праявілася. Гэта важна ведаць. Падобна таму, як вы запытваеце ў розуму нейкае дадзенае на гэтым тыдні і не знаходзіце яго (у абераванага чалавека), запытваеце яго зноў на наступным тыдні і знаходзіце, такая ж справа і з інграмамі. Важнейшы прынцып тэрапіі калі вы будзеце працягваць пытаць пра інграму, вы ў рэшце рэійт яе атрымаеце. Вяртанне ў прэнатальны раён зноў і зноў само па сабе ў рэшце рэшт праявіць ў ім інграмы, так што аналітычны розум зможа атакаваць і скараціць іх. Гэта марудны шлях. Тэхніка рэпітэру неймаверна паскарае працэс, хаця інграме па-ранейшаму патрабуецца некалькі сесій, каб праявіцца.
Кейс гэтай маладой дзяўчыны, магчыма, патрабаваў бы яшчэ пяцідзесяці ці шасцідзесяці гадзін працы, каб увайсці ў кантакт з інграмамі, калі б не была ўжытая такая тэхніка, як рэпітэр. Тэхніка рэпітэру вырашыла кейс, калі одытар заўважыў, што яна ўвесь час кажа: “Я ўпэўненая, што існуе уважлівая прычына, чаму я адчуваю сябе дрэнна ў дзяцінстве. У рэшце рэшт, мой брат згвалціў мяне, калі мне было пяць гадоў. Я ўпэўненая, што гэта ў
маім дзяцінстве, намнога пазней. Мая маці надзвычай раўнавала мяне. Я ўпэўненая, што гэта пазней.”
Гэтая паненка, як можна сабе ўявіць, вывучала ў каледжы тэорыю нейкай школы душэўнага лячэння, на думку якой, аберацыі розуму выклікае секс ці ўжыванне вітамінаў, і яна часта шматслоўна гаварыла пра тое, што, хаця яна і не супраць таго, што называла “аналізам”, яна сапраўды лічыць глупствам чакаць ад плода, каб ён нешта чуў. Яна часта трапляла ў раён перад нараджэннем і абвяшчала, што ёй даволі ўтульна. Але нараджэнне было па-за полем зроку. Гэта важна. Бэйсік-інграма, ці інграмы ў бэйсік-раёне прыблізна ў перыяд існавання зародка не могуць знікнуць і не знікнуць без тэрапіі. А калі хаця б з адной саматыкаю нараджэння нелыа нават увайсці ў кантакт, можна ўпэўнена казаць, што ёсць нешта да яго. Калі б нараджэнне было першай інграмай, кожнага можна было б зрабіць клірам за пяць гадзін. Нараджэнне можа нават быць у полі зроку, і тым не менш можа існаваць паўсотні сур’ёзных прэнатальных здарэнняў. У кейсе гэтай дзяўчыны не было відаць нічога. Яе засвоены шаблон замарудзіў кейс: яна заўсёды намагалася заставацца ў цяперашнім часе і “ўспамінаць” з дапамогаю памяці, настолькі поўнай закупорак, што не змагла ўспомніць сапраўднае імя сваёй маці. (Яна набыла гэта, пабыўшы на працягу дзесяці гадоў у руках спецыялістаў па душэўнаму здароўю, якія прасілі яе рабіць не што іншае, як “успамінаць”) Як ужо казалі, ёй было даволі ўтульна перад нараджэннем, яна адчувала амніятычную вадкасць і была ўпэўненая, што жыццё ва ўлонні цудоўнае жыццё для кожнага. Тая супярэчнасць, што яна магла адчуваць амніятычную вадкасць, камфорт плавання і цеплыню, і па-ранейшаму верыла, што прэнатальнай памяці няма, зусім не прыходзіла ёй у галаву. Одытар не рабіў ні малейшай спробы пераканаць яе. Ведаючы сваю справу, ён проста працягваў пасылаць яе туды і назад, спрабуючы той ці іншы механізм.
КНІГІ ОНЛАЙН
