Дыянетыка
сучасная навука душэўнага здароўя
Л. Рон Хабард
Памер: 645с.
1999
Моманты страты, страта любога з заступнікаў пацыента праз смерць ці адыход, і страта заступніка з той нагоды, што ён паварочваецца супраць пацыента, улоўліваюць у пастку гэтыя эмацыянальныя зарады і ўстаўляюць іх паміж пацыентам і рэчаіснасцю. Хаця момант страты адбыўся пасля нараджэння, у маленстве, у юнацтве, у дарослым жыцці, ён уздзейнічаў на мінулае, падаўляючы раннія інграмы.
Гэты аспект балючай эмоцыі прадстаўляе сабою ўключэнне ранніх інцыдэнтаў момантамі страты. Іншымі словамі, момант вялікай страты падаўляе чалавека па шкале тонаў настолькі нізка, што ён набліжаецца да ўзроўню ранніх інграм, і яны, уключыўшыся, утрымліваюць пасля гэтага адзінкі зараду.
Адзінкі жыцця, захопленыя такім чынам, утрымліваюцца, і яны з’яўляюцца жыццём інграм. Як у электрычнасці, дадатны зарад адштурхоўваецца ад дадатнага зараду. Можна сказаць для аналогіі, што аналайзер, працуючы на тым жа тыпе зараду, як той, што ўтрымліваецца ў інграме, адштурхоўваецца ад інграмы, якая застаецца з гэтай прычыны невядомай і непашкоджанай.
Калі чалавек вяртаецца ў раён ранніх інграм (якія трымаюода ва ўключаным стане захопленымі зарадамі з позніх інцыдэнтаў), ён можа зусім спакойна прайсці міма неверагоднай колькасці
аберавальнага матэрыялу, нават не падазраваючы, што ён там ёсць. Аднак, калі познія моманты балючай эмоцыі аблегчаны, одытар можа адразу ж ісці ў прэнатальны раён і знайсці інграмы фізічнага болю, якія ён да гэтага не мог раскрыць.
На самой справе як познія моманты, так і раннія моманты з’яўляюцца інграмамі: навіна аб страце ці назіранне страты на ўласныя вочы адключае аналайзер, і ўсё, што пасля гэтага запісваецца, з’яўляецца інграмным і падшываецца ў рэактыўным розуме. Дзякуючы зроку і ўспаміну пра дзейнасць, якая звязана з цяперашнім часам (усё гэта служыць для таго, каб індывідуўм не губляў арыентацыі), чалавек часам можа ўспомніць момант страты, хаця не можа ўспамінаць прэнатальны матэрыял. Чаму? Ды таму, што ў гэтым раёне ў яго няма ніякай сувязі з фактарамі арыентацыі, якія б уздзейнічалі на аналайзер. Хаця дзіця ў прэнатальны перыяд, безумоўна, мае аналайзер (асабліва на позніх стадыях), тое, што яно перажывае, і тое. што яно помніць, не скаардынаваныя адно з адным, і таму аналітычны розум не падазрае пра існаванне інграм. Гэта няверна для позніх перыядаў жыцця, асабліва пасля таго, як чалавек вывучыў мову і карыстаецца ёй. Фактам з’яўляецца тое, што гэтая здольнасць (характэрная для позняга перыяду жыцця) успамінаць навакольныя абставіны, не адчуваючы ніякага надзвычай вялікага болю, дапамагае таксама схаваць існаванне тут саііраўднай інграмы: чалавек адчувае, што ён ведае ўсё пра такі момант страты аналітычна. На самой справе ў яго няма ніякага кантакту з самой інграмай, якая ўтрымлівае момант “непрытомнасці” меншай глыбіні, чым, напрыклад, непрытомнасць у выніку анестэзіі. Страты заступнікаў у дзяцінстве, аднак, могуць быць настолькі поўнасцю закупоранымі, што чалавек не помніць саміх заступнікаў.
Одытар знойдзе, што з вельмі познімі інграмамі лёгка ўвайсці ў кантакт. I ён таксама адкрые нешта яшчэ. Пацыент можа, вяртаючыся ў такі момант страты, не знаходзіцца ва ўласным целе. Гэты “феномен” быў вядомы на працягу некалькі тысячагоддзяў, і нават у апошняй згадцы пра яго сказана проста, што гэта “цікава”, і не зроблена ніякага далейшага намагання высветліць, чаму чалавек, вернуты ў нейкае месца ў гіпнатычнай
рэгрэсіі, часам знаходзіцца ўнутры сябе (што азначае, бачыць усё так, як калі б ён быў сабою), а часам бачыць ўсё прысутнае, і сябе часткаю краевіду (як калі б ён глядзеў на гэта з адлегласці). Тое, што мы адкрылі, што вяртацца ў прытомным стане да інцыдэнтаў мінулага ёсць натуральная функцыя розуму, не мяняе таго факта, што мы сутыкаемся з праявамі, дагэтуль вядомымі як загадкавыя “фенамены” наркатычных сноў ці гіпнатызму. Мы ніякім чынам не практыкуем гіпнатызм. Як бачым, гэта азначае, што гіпнатызм і Дыянетыка выкарыстоўваюць падобныя здольнасці розуму, a не тое, што такія здольнасці належаць галіне гіпнатызму. I адзін з разнастайных аспектаў вяртання заключаецца ў тым, што ў ім час ад часу (ці, у выпадку некаторых пацыентаў, пастаянна) сустракаюцца месцы, дзе пацыент знаходзіцца “звонку” свайго цела. Гэтыя назіранні за сабою збоку маюць два тлумачэнні. Адзін з іх гэта вэйланс, калі пацыент узяў сабе тоеснасць іншага чалавека і бачыць сцэну вачыма гэтага іншага чалавека; другое гэта экстэрыярызацыя52, калі балючыя эмоцыі прысутнічаюць у такой колькасці, што пацыент не можа знаходзіцца ў сваім целе. Часам не адбываецца ніякай эмацыянальнай разрадкі (слёзы і г.д.), пакуль пацыент не прайшоў праз інцыдэнт некалькі разоў і пакуль ён не апынецца ва ўласным целе. Справа выглядае так, як калі б, вярнуўшыся, ён быў павінен разведаць, ці бяспечна знаходзіцца ў сваім целе. Калі пасля некалькіх праходжанняў не адбываецца ніякай разрадкі накшталт слёз, тады эмоцыя падвешана недзе ў іншым месцы, раней ці пазней, але звычайна намнога пазней. Экстэрыярызацыя з прычыны эмоцыі гэта для одытара ва ўсіх адносінах тое ж самае, што экстэрыярызацыя з прычыны фізічнага болю. Калі ён сутыкаецца з кейсам, які на ўсім працягу траку пастаянна экстэрыярызаваны, ён павінен накіраваць сваё ўменне на аблягчэнне момантаў балючай эмоцыі.
Усе пацыенты, здаеода, лічаць, што час лечыць, і што нейкі інцыдэнт дзесяціці дваццацігадовай даўнасці больш не мае на іх ніякага ўплыву. Час гэта вялікі шарлатан, а не вялікі лекар, як было адзначана. Час, пры дапамозе працэсаў росту і распаду, праводзіць змены, а асяроддзе прыносіць у жыццё чалавека новых
32. Ад англійскага “exterior” звонку. (Заўвага перакладчыка)
людзей і новыя заняткі, і такім чынам змяняе рэстымулятары. Момант балючай эмоцыі ў мінулым, як кожная іншая інграма, мае свае ўласныя рэстымулятары і, у дадатак да гэтага, трымае ўключанымі ўсе раннія інграмы, якія звязаны з ім, так што іх рэстымулятары таксама дзейнічаюць. Кожны рэстымулятар мае набор рэстымулятараў, асацыіраваных з ім аналітычным розумам, які не бачыць сапраўднага рэстымулятара. Усё гэта ўтварае складаную схему, але складаная яна ў тэрапіі толькі ў тым выпадку, калі не ведаць крыніцы аберацыі. Калі одытар вяртае пацыента да любога з момантаў балючай эмоцыі ў мінулым, і праходзіць яго як інграму, ён адкрые, што ўвесь яе першапачатковы зарад прысутнічае і разрадзіцца.
Ён звычайна знойдзе, што пацыент пазбягае ўсялякай думкі пра тое, каб увайсці ў саму інграму. Прэклір можа спрабаваць распавядаць у падрабязнасцях усялякія дробязі, свае ўласныя думкі, прычыны, чаму гэта больш не балюча для яго, і г.д. Гэтыя думкі і інфармацыя, што адносіцца да часу перад здарэннем ці пасля яго, прыблізна настолькі ж карысныя для праходжання інграмы, наколькі дысертацыя пра “дзіцячыя ілюзіі” была карысная для вырашэння праблемы выдалення аберацый з чалавечага розуму. Одытар, які будзе выслухоўваць гэтыя “прычыны” і “я помню” замест праходжання самой інграмы, не даб’ецца паляпшэння стану пацыента і змарнуе каштоўныя гадзіны тэрапіі. Одытар, які будзе так рабіць, належыць да школы думкі “пагладжвальнікаў па галоўцы”, што верыць у каштоўнасць спачування. Яму не месца ў крэсле одытара. Гэта марнаванне часу, марнаванне каштоўнага часу слухаць любыя расказы з разраду таго, што пацыент думаў, казаў, рабіў ці лічыў, калі ён павінен ісці ў інграму і праходзіць яе як інграму. Канешне ж, ёсць неабходнасць даведацца з гутаркі пацыента, дзе гэтая інграма знаходзіцца, але, як толькі яе месцазнаходжанне вызначана, усё астатняе лухта.
Возьмем для прыкладу момант, калі дзіцяці паведамілі пра смерць яго бацькоў. Одытар даведваецца, што бацькі памерлі, калі дзіцяці было два гады. Ён можа такім чынам зрабіць выснову, без дадатковых цяжкасцяў ці пытанняў, што нехта павінен быў сказаць яго пацыенту пра смерць бацькоў, што быў дакладны
момант. калі пацыент, тады дзіця, даведаўся пра гэтую смерць. Пераказваючы здарэнне ў цяперашнім часе (без вяртання), пацыент выкарыстоўвае ўсе гады, што знаходзяцца паміж інцыдэнтам і цяперашнім часам, як буферы супраць балючай эмоцыі. Одытар без дадатковага прадмоўя, толькі пры дапамозе звычайнай працэдуры ўвядзення ў рэверы, вяртае пацыента ў момант, калі ён даведаўся пра смерць бацькоў. Пацыент можа крыху патыркацца туды-сюды для арыентацыі ў мінулым, але хутка ён будзе мець кантакт з момантам, калі нехта яму пра гэта сказаў. Будзьце пэўныя; што тут існуе інграма, калі гэтае дзіця хаця б крыху любіла бацькоў. Інграма пачынаецца з першага моманту, калі дзіцяці паведамілі пра гэта, і можна чакаць, што ў гэты момант аналайзер адключыўся. Канец інграмы гэта момант гадзінаю, днём ці нават тыднем пазней, калі аналайзер зноў уключыўся. Паміж першым момантам аслаблення аналітычнай сілы і яе вяртаннем знаходзіцца інграма. Першыя яе хвіліны найбольш балючыя. Праходжання гадзіны яе (гадзіны часу інцыдэнту, а не гадзіны тэрапіі) павінна быць больш чым дастаткова. Большая частка одытараў праходзяць толькі першыя некалькі хвілін некалькі разоў, каб праверыць, ці будзе якаянебудзь эмацыянальная разрадка. Праходзьце такі перыяд страты, які павінен утрымліваць балючую эмоцыю, дакладна так жа, як вы б праходзілі перыяд фізічнага болю і “непрытомнасці”; іншага паходжання, таму што перыяд балючай эмоцыі ёсць перыяд “непрытомнасці”, і пра гэта можна казаць з такой жа ўпэўненасцю, як калі б пацыента замест гэтага ўдарылі дубінаю. Калі з эмоцыяй гэтага перыяду можна ўвайсці ў кантакт пры чатырох ці пяці праходжаннях (кожны раз пачынаючы з самага пачатку, пераконваючыся ў тым, што пацыент вернуты і знаходзіцца ў кантакце з усімі ўспрыманнямі інцыдэнту, і праходзячы яго як інграму, якой ён і з’яўляецца), то інграму трэба праходзіць, пакуль эмоцыя ў ёй не знікне, пакуль пацыенту не стане нудна ад яго, ці нават пакуль ён не стане радасным адносна яго. Калі пасля чатырох ці пяці праходжанняў пацыент усё яшчэ ў значнай ступені экстэрыярызаваны, усё яшчэ не ўвайшоў у кантакт з ніякай эмоцыяй, тады зарад падвешаны яшчэ недзе, ці то раней, ці то пазней, і трэба паспрабаваць заняцца іншымі стратамі
(няважна, колькі гадоў аддзяляе іх ад непадатлівага інцыдэнту), каб атрымаць разрадку. Пасля таго як адбылася разрадка ў іншым месцы, інцыдэнт, з якім працавалі першым, як у выпадку двухгадовага дзіцяці, што страціла сваіх бацькоў, можа разрадзіцца. Можна казаць упэўнена, што рана ці позна такі інцыдэнт разрадзіцца, і можна таксама казаць упэўнена, што кейс не вельмі прасунецца наперад у справе знаходжання большасці інграм фізічнага болю, пакуль такі сур’ёзны інцыдэнт не будзе добра разраджаны.
КНІГІ ОНЛАЙН
