Дыянетыка
сучасная навука душэўнага здароўя
Л. Рон Хабард
Памер: 645с.
1999
Выкарыстоўвываючы рэверы ці проста папрасіўшы чалавека заплюшчыць вочы, псіхааналітык можа сказаць яму, каб ён вярнуўся і апынуўся ў тым моманце, калі нешта яго ўстрывожыла. Гэты момант, магчыма, адбыўся сёння, а магчыма, на гэтым тыдні; напрыклад, гэта тэлефонны званок, звязаны з працаю. Будзе знойдзены момант аналітычнага адключэння, калі нейкі рэстымулявальны чалавек ці акалічнасць расстроілі душэўную раўнавагу пацыента. Гэты момант лок. Яго звычайна можна прайсці як інграму: гэтая апошняя крыніца напружання будзе аблегчана, і працу можна будзе працягваць. Сама інграма, ад якой залежаў гэты лок, можа і не быць даступнай без поўнай дыянетычнай прапрацоўкі гэтай праблемы.
Одытар, убачыўшы, што пацыент вельмі занепакоены, можа часта сэканоміць час, аблегчыўшы лок, які выклікаў у прэкліра гэтую занепакоенасць.
Знаходжанне локаў у вялікай колькасці не апраўдвае сябе з пункту гледжання Дыянетыкі, паколькі ў кожным кейсе іх тысячы і тысячы. Але знаходжанне апошняга лока, які замаруджвае работу, можа быць карысным.
Шкала тонаў і скарачэнне інграм
Механізм скарачэння позняй інграмы балючых эмоцый трэба падаць асабліва дэтальна, паколькі гэта вельмі важна.
Скарачэнне позніх інграм можна выкарыстоўваць шырока і для розных мэтаў. Калі одытар трапляе ў непрыемнасці са сваім прэклірам з-за нейкага парушэння Кодэкса Одытара, ён можа паставіцца да гэтага парушэння як да інграмы балючых эмоцый, і скараціць яе, і ў гэты момант ягоная памылка перастане ўздзейнічаць на прэкліра. Одытар проста вяртае прэкліра да моманту памылкі і праходзіць яе як інграму. Калі муж пасварыўся з жонкай, ці яна даведалася нешта непрыемнае пра тое, чым ён займаецца, ён можа аднесціся да гэтай сваркі ці да гэтага непрыемнага адкрыцця як да інграмы балючых эмоцый, і аблегчыць яе, ягоная жонка пасля гэтага не будзе болып пра гэта трывожыцца. Калі сабаку маленькага хлопчыка толькі што пераехала машына, да гэтага інцыдэнту можна аднесціся як да інграмы балючых эмоцый і аблегчыць яе. Калі жонка прэкліра толькі што яго пакінула, пастаўцся да гэтага здарэння як да інграмы балючых эмоцый і аблегчыце яго. Якім бы ні быў шок ці якім ні было б расстройства чалавека, іх можна паменшыць з дапамогаю стандартнай тэхнікі скарачэння, і чалавека гэта перастане турбаваць у сэнсе балючай эмоцыі.
Няважна, адбылася інграма дзве гадзіны таму ці дзесяць гадоў таму, балючыя эмоцыі можна скараціць з яе. Яна праходзіцца дакладна так, як і любая іншая інграма: вы пачынаеце з моманту першапачатковага шоку, вярнуўшы пацыента да яго, і праходзіце па інцыдэнце настолькі далёка, каб дастаткова добра ахапіць яго першае ўздзеянне.
Адным з аспектаў гэтага скарачэння з’яўляецца шаблон, які не вельмі мяняецца ад інцыдэнтцу да інцыдэнту. Калі навіна
выклікала ў пацыента апатыю, то па меры праходжання яму, напэўна, давядзецца прайсці інцыдэнт раз ці два да таго, як ён усталюе з гэтай апатыяй належны кантакт (калі толькі недзе ў іншым месцы няма моцнага перакрыцця эмоцый). Потым з’явяцца слёзы і апатычны адчай. Яшчэ два ці тры праходжанні прывядуць да гневу. Далейшыя праходжанні (заўсёды ад пачатку да канца, перажываючы нанава) падымуць тон да нуды. Далейшыя праходжанні давядуць інцыдэнт да тону 3 ці 4, аблягчэння ці, найлепшае, смеху.
Менавіта гэты прагрэс па тону прывёў да ўсталявання шкалы тонаў ад 0 да 4. Тон 4 гэта смех.
Часам бывае стадыя недзе каля тону 2, калі пацыент становіцца бесцырымонным і схільным да дзёрзкіх жартаў. Гэта не тон 4, гэта азначае, што прысутнічае больш дадзеных. Ён можа супраціўляцца ў гэты момант праходжанню інцыдэнта, кажучы, што ён аблегчаны. Одытар павінен настойваць на далейшых праходжаннях заўсёды, калі ён бачыць, што прэклір не жадае гэтага рабіць, бо гэта азначае, што ёсць падаўленая інфармацыя і прысутнічае дадатковы зарад. Дзёрзкія жарты звычайна з’яўляюцца, як адкрыта, механізмам пазбягання, і часам пры гэтым прэклір ужывае тыя ж самыя словы, якія утойваюцца ў інцыдэнце. Яго праходзяць зноў і зноў (одытар не павінен настойваць на тым, каб знайсці нейкія канкрэтныя словы), пакуль пацыент не дасягае тону 4.
Тут мы маем кароткае апісанне таго, як паводзіода ўвесь інграмны банк у працэсе тэрапіі. Увесь банк у рэшце рэшт падымаеода са свайго першапачатковага ўзроўню тону да тону 4, вышэй і вышэй па меры таго, як болып інграм сціраюць ці скарачаюць. Гэты ўздым банка, аднак, не адбываецца гладка, бо будуць закрануты новыя інграмы, што ўтрымліваюць апатыю, а ў некаторых ёсць манікі. Інграма балючых эмоцый, тым не менш, падымаецца даволі гладка. Калі яна ўвогуле збіраецца аблегчыцца, яна будзе падымацца па шкале. Калі яна не падымаецца па шкале ад апатыі да гневу, ад гневу да нуды, ад нуды да радасці ці па меншай меры да бесклапотнасці то яна падаўлена інцыдэнтам з падобным зместам.
Інграма можа на пачатку знаходзіцца ў тоне 1 гнеў і падымацца адтуль. Калі яна будзе знойдзена на пачатку ў тоне 2 нуда, гэта наўрад ці інграма.
Аднак яна можа быць у несапраўдным тоне 2 і быць падаўленай іншай інфармацыяй настолькі, што проста здаецца: пацыент нудзіцца і абыякавы да яе. Некалькі праходжанняў могуць вызваліць яе, і тады гэтая інграма імгненна апусціцца да апатыі тон 0 і потым пачне падымацца па шкале тонаў. Ці, магчыма, трэба ўвайсці ў кантакт з нейкай іншай інграмай.
Увесь фізічны стан чалавека мяняецца ў адпаведнасці па гэтай шкале тонаў на працягу курса тэрапіі. Душэўны стан таксама мяняецца ў адпаведнасці з ёй. I тое ж аубываецца тасама з інграмамі балючых эмоцый.
Пры сціранні ў бэйсік-раёне ці пры вяртанні ад бэйсік-бэйсік два ці тры праходжанні сатруць інграму любога тыпу, калі толькі яна не з’яўляецца бэйсікам на новым ланцугу падобных інцыдэнтаў. Але інграмы, якія не праяўляюць ніякай эмоцыі, дзе б яны ні былі на траку, падаўлены перакрыццямі эмоцый ці пачуццяў, познімі балючымі эмоцыямі ці раннімі інграмамі, якія проста перакрываюць боль ці эмоцыі некалькімі словамі.
Кейс трэба трымаць “жывым”. Павінна праяўляцца зменлівасць эмоцый. Манатоннае праходжанне, інакш кажучы, такое, пры якім інграма не мяняецца ў тоне, а проста скарачаецца, часам неабходна ў бэйсік-раёне. Але заўсёны, калі пацыент становіцца спакойным і “добра натрэніраваным”, і яго знешне зусім не турбуюць яго інграмы, калі ён іх праходзіць, у такім выпадку існуюць познія балючыя эмоцыі, якія трэба закрануць, ці ранняе перакрыццё эмоцый. Калі пацыент, наадварот, пастаянна надта эмацыянальна рэагуе на ўсе і любыя здарэнні, калі ён плача крыху, а потым істэрычна смяецца, тэрапія працягваецца, але трэба быць пільным да чагосьці інграмнага ў прэнатальным раёне, што падказвае яму: ён павінен быць “надта эмацыянальным”. Інакш кажучы, у яго ёсць інграмы, якія прымушаюць яго быць эмацыянальным за кошт зместу іх каманд.
Шкала тонаў вельмі карысная, і яна добры арыенцір. Яе будзе найлепш відаць пры скарачэнні інграм, што адбыліся пасля засваення мовы, але яна будзе ўзнікаць і раней.
Кожную інграму балючых эмоцый можна прайсці. Калі яна скарачаецца як трэба і не падаўлена нічым іншым, яна падымаецца адпаведна шкале тонаў да тону 4.
Калі пацыент не працуе як трэба па тэхніцы рэпітэра
Калі пацыент, паўтараючы фразу, што даў яму одытар, не перамяшчаецца да інцыдэнту, можа быць тры прычыны гэтаму: па-першае, пацыент, магчыма, няздольны рухацца па траку; падругое, файл-клерк можа свядома ўтойваць гэтую фразу да таго моманту, пакуль яе можна будзе вычысціць; па-трэцяе, гэтая фраза можа і не быць інграмным матэрыялам.
Пацыент можа таксама мець моцныя інграмы на тэму “кантралюй сябе”, якія праяўляюцца ў тым, што ён перахоплівае кантроль ад одытара, паводзіцца вельмі па-начальніцку ці проста адмаўляецца супрацоўнічаць. У такім выпадку тэхніка рэпітэру будзе працаваць, калі яе накіраваць на фразы “кантралюй сябе”, “я павінен кіраваць” і падобныя ім.
Звычайная прычына, па якой тэхніка рэпітэру не спрацоўвае, пацыент знаходзіцца ў холдэры. Калі ён вернуты, але не перамяшчаецца па траку, калі на ім ужываюць тэхніку рэпітэра, то выкарыстоўвайце яе ў дачыненні да холдэраў.
Помніце, што перакрыццё “пачуццяў” можа пазбавіць пацыента магчымасці адчуваць любыя саматыкі. Калі пацыент, здаецца, неадчувальны да сваіх непрыемнасцяў на траку, будзьце пэўныя: у яго перакрыццё пачуццяў.
Вялікі эмацыянальны зарад таксама можа перашкодзіць тэхніцы рэпітэру. Саматычная стужка не вельмі добра ідзе ў эмацыянальныя зарады інграмы балючых эмоцый, і таму для іх мэтазгодна ўжываць тэхніку рэпітэру.
Калі тэхніка рэпітэру не працуе, можна папрасіць пацыента (хаця гэты прыём рэдка неабходны) ўявіць сабе “найгоршае, што магло б здарыцца з маленькім дзіцём”, і гэтак далей, і з яго гаворкі, магчыма, удасца сабраць новыя фразы для працы з рэпітэрам, якія прывядуць пацыента да інграмы.
Тэхніка адзіночнага слова
Словы, як і інграмы, існуюць ланцугамі. Для кожнага слова заўсёды ёсць першы момант у жыцці, калі чалавек яго запісвае. У інграмным банку можа знаходзіцца ўся штодзённая мова. Колькасць магчымых камбінацый у гэтай штодзённай мове, верагодна, набліжаецца да бясконцасці. Заўсёды немагчыма падлічыць, колькі спосабаў існуе, каб сфармуляваць разнастайныя дэнаеры, баўнсэры і г.д.
Аднак, існуюць два “шчаслівыя” факты. што дазваляюць паменшыць пакуты одытара. Па-першае, дзеючыя асобы' інграм, якія ён праходзіць з прэклірам, усё яшчэ абераваныя на гэты момант. Кожны абераваны чалавек мае стандартныя драматызацыі, якія ён паўтарае зноў і зноў у рэстымулявальных сітуацыях. Напрыклад, рэакцыя бацькі на маці паўтараецца: калі ён вымаўляе шэраг фраз у адной інграмнай сітуацыі, ён вымавіць іх у наступных падобных сітуацыях. Калі, напрыклад, маці ставілася да бацькі ў абвінавачвальнай манеры, то гэтае стаўленне будзе выказвацца ў пэўных словах, і гэтыя словы будуць прысутнічаць у цэлым шэрагу інграм. Другі факт: калі адзін з бацькоў пахамску абыходзіцца з другім, то гэты другі пачне ў рэшце рэшт пакутаваць ад заразнасці аберацыі і будзе паўтараць фразы першага. У выпадку, калі дзіця нарадзілася ў сям’і першым, і нехта з бацькоў праяўляў жорсткасць. можна пабачыць, як на працягу інграм пацыента адзін з бацькоў паступова пераймаў фразы другога, ці для таго, каб трывожыцца за сябе, ці для таго, каб адказваць імі другому. Усё гэта вядзе да таго, што інграмы існуюць ланцугамі інцыдэнтаў, і кожны інцыдэнт шмат у чым падобны да наступнага. Калі знойдзены бэйсік на ланцугу кожнага тыпу, наступныя інцыдэнты настолькі падобныя адзін да аднога, што гэта дазваляе скараціць ці сцерці іх адразу ж пасля таго, як знойдзены першы інцыдэнт. Першы інцыдэнт ланцуга, бэйсік гэтага ланцуга, утрымлівае іншыя інцыдэнты больш ці менш незрушанымі і не заўважанымі; такім чынам, мэтаю з’яўляецца бэйсік ланцуга.
КНІГІ ОНЛАЙН
