Дзікі сабака дзінга, альбо аповесць пра першае каханне
Рувім Фраерман
Выдавец: Мастацкая літаратура
Памер: 144с.
Мінск 1975
Ён сказаў:
— Ай-ай, друга, нашто крычыш?
Чыясьці цёмная вялікая рука пранесла над галавой Фількі бярэма ламачча і кінула яго ў касцёр. To былі яловыя ляпкі, што даюць шмат святла і іскраў, якія з гудзеннем ляцяць угору. I там, угары, яны гаснуць не хутка, а гараць і мігцяць, нібы россыпы зорак.
Дзеці ўскочылі. на ногі, а да вогнішча падсеў чалавек. 3
выгляду ён быў невялікі, насіў скураныя накаленнікі, а на галаве ў яго быў капялюш з бяросты.
— Гзта Фількаў тата, паляўнічы! — закрычала Таня.— Ён сёння начуе тут, побач з нашым лагерам. Я яго ведаю.
Паляўнічы падсеў бліжэй да Тані, заківаў ёй галавой і ўсміхнуўся. Усміхнуўся ён і іншым дзецям, паказаўшы свае шырокія зубы, сточаныя доўгім муштуком меднай люлькі, якую ён моцна сціскаў у руцэ. Штохвілінна ён падносіў да сваёй люлькі вугольчык і соп ёю, нічога не гаворачы. Аднак гэтае сапенне, гзты ціхі і мірны гук нібыта гаварылі ўсім, хто сабраўся яго слухаць, што ў галаве гэтага дзіўнага паляўнічага не было ніякіх благіх намераў.
I таму калі да агню падышоў важаты Косця і запытаўся, чаму ў лагеры чужы чалавек, то дзеці закрычалі ўсе гуртам:
— He чапай яго, Косця! Гэта Фількаў тата, хай ён пасядзіць з намі! Нам весела з ім!
— Дык гэта бацька Фількі,— сказаў Косця.— Цудоўна! Я пазнаю яго. Але ў такім разе я паведамляю вам, таварыш паляўнічы, што ваш сын Філька любіць есці сырую рыбу і частуе ёю іншых, напрыклад, Таню Сабанееву. Гзта адно. A па-другое, са свайго піянерскага гальштука ён робіць плаўкі і купаецца ля Вялікіх камянёў, што яму катэгарычна забаронена.
Сказаўшы гэта, Косця пайшоў да другіх кастроў, якія ярка гарэлі на паляне. А паколькі паляўнічы не ўсё зразумеў з таго, што гаварыў яму Косця, то ён паглядзеў услед яму з павагай і на ўсякі выпадак паківаў галавой.
— Філька,— сказаў ён,— я жыву ў стойбішчы, палюю на звера і плачу грошы, каб ты жыў у горадзе, вучыўся і быў заўсёды накормлены. Што ж з цябе будзе, калі за адзін толькі дзень ты нарабіў столькі ліха, што на цябе скардзяцца начальнікі? Бяры рзмень, ідзі ў лес і прывядзі сюды майго аленя. Ён пасвіцца недзе паблізу. Я пераначую ля вашага вогнішча.
I ён даў Фільку рэмень, выраблены з ласінай скуры, такі доўгі, што яго можна было закінуць на вяршаліну самага высокага кедра.
Філька ўстаў, пазіраючы на сяброў, ці не падзеліць хто з ім пакаранне. Тані стала шкада яго: гэта ж ён частаваў яе раніцай сырой рыбай, а ўвечары мурашкавым сокам і, можа, дзеля яе купаўся ля Вялікіх камянёў.
Яна ўскочыла з зямлі і сказала:
— Пойдзем, Філька. Мы зловім аленя і прывядзём яго да твайго бацькі.
I яны пабеглі да лесу, які сустрэў іх па-ранейшаму маўкліва. Скрыжаваныя цені ляжалі на імху паміж ялін, а воўчыя ягады блішчалі на кустоўі пад зорным святлом. Алень стаяў зусім блізка, пад піхтай, і аб’ядаў мох, што звісаў з яе галін. Алень быў такі рахманы, што Фільку не давялося нават разгортваць аркан, каб накінуць яго на рогі. Таня ўзяла аленя за повад і па роснай траве вывела яго на ўзлесак, a Філька прывёў яго да вогнішча.
Паляўнічы засмяяўся, убачыўшы дзяцей з аленем. Ён падаў Тані сваю люльку, каб яна пакурыла, бо ён быў добры чалавек.
Але дзеці засмяяліся. А Філька строга растлумачыў яму:
— Тата, піянеры не кураць. Ім нельга курыць.
Паляўнічы быў вельмі здзіўлены. Але ж нездарма ён плаціць грошы за сына, нездарма ж сын жыве ў горадзе, ходзіць у школу і носіць на шыі чырвоную хустку. Ён павінен знаць такія рэчы, пра якія не ведае бацька. I паляўнічы закурыў сам, паклаўшы руку Тані на плячо. А алень падыхаў ёй у твар і дакрануўся да яе рагамі, якія таксама ўмелі быць далікатнымі, хаця ўжо даўно зацвярдзелі.
Таня села на зямлю побач з ім амаль шчаслівая.
На паляне гарэлі кастры, вакол кастроў спявалі дзеці, і доктар хадзіў сярод дзяцей, турбуючыся за іх здароўе.
I Таня здзіўлена думала:
«Сапраўды, хіба гэта не лепш за аўстралійскага сабаку дзінга?»
Чаму ж ёй так хочацца плысці па рацэ, чаму звініць у вушах голас рачных хваль, якія б’юцца аб каменне, і так хочацца перамен у жыцці?
II
Саранкі, якія ўчора Таня выкапала вострым сучком з зямлі, цудоўна захаваліся да раніцы. Яна ахінула іх карані мокрай травой і мохам, загарнула сцябліны ў свежую бяроету і, калі ўзяла кветкі пад паху, а на плечы прыладзіла свой рэчавы мяшок, адразу зрабілася падарожнікам, гатовым у далёкую дарогу.
Змены аказаліся нечакана хуткімі. Лагер вырашылі закрыць, а дзяцей завезці ў горад, бо доктар палічыў, што начная раса вельмі шкодзіць іх здароўю. Што ні кажыце, а была ўжо восень.
I сапраўды, паменела летніх траў, і вось ужо тыдзень, як палаткі раніцай пакрываліся шэранню, а на лісці ў лесе да паўдня віселі кроплі расы, ядавітыя ўсе да адной, як змеі.
Аднак шлях, які чакаў Таню, не быў далёкі. Карацей кажучы, гэта была тая самая дарога, па якой учора праехаў з шумам аўтобус. I хаця яна выбягала з лесу, і ўцякала ў лес, і здавалася новай, сёння на ёй стаяў пыл — крамяністы пыл, які ніяк не маглі суняць нават старыя піхты, што раслі ўздоўж абочын. Яны только адмахваліся ад яго сваімі сінімі лапамі.
Таня добра бачыла гэта, ідучы ззаду ўсіх у залатым вянку з пылу. А побач з ёй ішоў Філька разам са сваім бацькам, і самы апошні — алень. Ён таксама не любіў пылу і галасістых медных труб, у якія кожныя паўгадзіны трубілі лагерныя музыканты, ідучы за вазамі з паклажай. I калі міма
праехалі на танках чырвспаармейцы і крыкнулі дзецям «ура», ён так моцна нацягнуў повад, што вырваў яго з рук паляўнічага і знік у лесе разам з уюкам. А якраз там былі самыя дарагія рэчы Фількі і Тані.
Аленя давялося шукаць.
Яны ўбачылі яго між тонкіх бярэзін, якія, як і ён, калаціліся ад страху.
Доўга не хацеў алень выходзіць з лесу. I калі нарэшце паляўнічы вывеў яго на дарогу, музыкі ўжо не было чутно і пыл улёгся на тыя ж самыя камяні, з якіх падняўся. I піхты больш не махалі галінамі.
Лагер пайшоў далёка наперад.
Менавіта гэтая акалічнасць стала прычынай таго, што калі Таня прыйшла ў горад з палатнянай торбачкай за плячыма, у тапках, падраных аб вострую шчабёнку, то дома ў сябе нікога не застала.
Маці, не дачакаўшыся яе, пайшла на работу ў бальніцу, як хадзіла кожны раз, а старая нянька паласкала на рэчцы бялізну. Вароты былі адчынены.
I Таня ступіла на свой двор.
Ці многа трэба падарожніку? Напіцца халоднай вады, адпачыць на траве, апусціўшы рукі на зямлю. Вось трава пад плотам. Яна патанчэла, яе спалілі ўжо начныя зазімкі, але ўсё ж пад вечар у ёй сакочуць конікі, невядома як трапіўшыя ў горад. А вось і вада. Праўда, яна не бяжыць, не струменіцца. Яна зіму і лета стаіць пасярод двара ў дзежцы, прыкаванай да старых саней.
Таня дастала затычку і дала напіцца кветкам, намачыўшы іх карані, ухутаныя белым мохам. Пасля напілася сама і падышла да дрэў, што раслі ля ганка. Шырокая елка і бяроза з тонкімі галінамі стаялі ціха побач. Елка яшчэ была ладная. Яе ценю хапала на паўдвара і нават болей. Але бяроза! Яна пачала жоўкнуць.
Таня пакратала яе белы ствол, увесь пакрыты нарасцямі.
«Што гэта? Няўжо восень?»
I бяроза скінула зморшчаны ліст у яе падстаўленыя далоні.
«Так, так,— сказала сабе Таня,— сапраўды, гэта восень. Аднак касачы пад акном яшчэ стаяць. Можа, і мае саранкі трохі пастаяць. Але дзе ж усё-такі нашы?»
Тут яна пачула ля сябе ціхую мітусню і бурчанне. Гэта старая кошка Казак прывяла сваіх кацянят і загадала ім паскакаць перад Таняй. Пасля прыбегла качка з чарвяком у дзюбцы.
Кацяняты падгадаваліся за лета, і самы маленькі з іх, Арол, цяпер не палохаўся ні чарвякоў, ні качкі.
Затым у брамцы з’явіўся сабака. Быў ён мізэрны ростам, галаваты, і было яму сама мала гадоў дзесяць.
Заўважыўшы Таню, ён стаў у варотах, і ў яго старых слязлівых вачах свяціўся сорам — яму было сорамна, што ён не першы даведаўся пра Танін зварот. Міжвольным рухам яго было пайсці назад, не заўважыўшы Таню. Бываюць і такія выпадкі ў сабачым жыцці. Ён накіраваўся было да вадавозкі, не вільнуўшы нават хвастом. Але ўсім яго хітрыкам прыйшоў канец, як толькі Таня паклікала яго:
— Тыгр!
I адразу сабака падскочыў на кароткіх лапах і кінуўся да Тані, проста ў калені.
Таня доўга гладзіла яго галаву з кароткай жорсткай поўсцю, дзе пад скурай намацваліся старэчыя жаўлакі.
Так, усё гэта былі старыя і слабыя істоты, хаця імёны ў іх былі грозныя.
Таня глядзела на сабаку з ласкай.
А падняўшы вочы, убачыла няньку, такую ж старую, з глыбокімі маршчынамі, з поглядам вачэй, пацямнелых ад доўгага жыцця.
Паставіўшы вядро з бялізнай на зямлю, нянька пацалавала Таню і сказала-
— Якая ты чорная стала, не раўнуючы, як твой Філька. А маці вось няма дома. Чакала, чакала, не дачакалася, пайшла на працу. Засталіся мы з табой. Мы заўсёды адны. Хочаш, самавар пастаўлю? Ці пад’ясі чаго? Ужо і не ведаю, чым яны там вас у лагеры кармілі. Нябось ледзьве выплюнеш?
Але Таня не хацела есці.
Яна занесла ў хату сваю торбачку, пахадзіла па ціхіх пакоях, пакратала кнігі на паліцы.
Так, нянька гаварыла праўду. Як часта Таня заставалася адна гаспадыняй свайго часу і жаданняў. I толькі яна адна ведала, як гэтая свабода абрыдала ёй. У яе ні сясцёр, ні братоў. I маці часта не было дома. Грудзі напаўняе пачуццё горкай пяшчоты, ад якога на вачах з’яўляюцца слёзы. Адкуль яно? Можа, гэта пах рук і твару маці, яе вопраткі. альбо гэта яе погляд, памякчэлы ад пастаяннай турботы, якую Таня носіць у сваёй памяці ўсюды і заўсёды?
Раней, бывала, як маці збіралася з дому, Таня плакала, а зараз думала пра яе з бесперастаннай пяшчотай.
Яна не запыталася ў нянькі, ці скора вернецца маці. Яна толькі паглядзела на яе рэчы ў шафе, пасядзела на яе ложку і выйшла ў двор. Трэба было нарэшце неяк прыладзіць кветкі, якія яна выкапала ў лесе на балаціне.
— Але ж ка дварэ восень, Таня! — здзівілася нянька. — Якія ж цяпер кветкі?
— Ну, якая ж восень! Глядзі,— адказала Таня.
Восень, як заўсёды, праходзіла над горадам без туману. Навакольныя горы, як і вясной, цямнелі ад хвой, і сонца доўга не схілялася над лясамі, і доўга ў дворыках пад вокнамі цвілі буйныя без паху кветкі.
На самай справе, можа, і саранкі пастаяць яшчэ трохі. A калі пасохнуць, то карані іх захаваюцца ў зямлі.
I Таня шырокім нажом выкапала ў зямлі некалькі ямак на градцы і пасадзіла саранкі.
КНІГІ ОНЛАЙН
