Мова родная I Апорай ты была мне зЛусягды, Я з табой адчуў з маленства подых радасйі й бяды. Мова родная I Табою я маліўся першь» раз. Бояухна, даруй матулі, бапьку, мне, памілуй нас ’ 3 татарскай пераклау Рыгор Баралулін 22. красавіка .1991 г.. - 77 - К БОІУ Кмк долгп мане ііролооь брздать, нокать, Чтоб веру HbuW'H вн^вь прннять. Я с дэтотва от свонх от’рвана была М Beta в Бога ®о мне почтя что умерла. Но Бог не дал её совсем забыть й в мслях у меня она ооталаоь жмть. Мэжтву в детства Аль-Фаткха Іне вечером чятала моя мама Фатнма. Поэтому, 0 Бог-Аллах, ты кязнь мне дал. М как шайтан бы нн хотел, её он не забоал. й Воемогушй чрез тагарку Нагяду Тн знсвь прнвёл меня к яароду моен»у. К обшенью о нашймя лпдьмп іАы опбяраемся я в гореотные, н в рад ;тные днй ■ 'жтвн на ообранлях чнгаем, яэучаем овой язык, В намазе прек Тпбой свой іш^^лпняем жк. Н пр'счм, 0 Ал/m, о Воемогупмй наш He п ктдей нас в этг т трудннй чао. '4 спелай тнк, ть б гусульмана ноеЙ плаяаты Быля еданнм пламенем с< тчтн. - 78 ~ СЕЛЙМУ ХЛЗШЕВЙЧУ Я потомж крымокйх ханов й отепнлй п^лння горькой. Голж кровй тех уланов, Чт^ в Л’пве сряжялйоь бойко. Я наоледнйк мурз татарокпх Н боколж тльокой шляхты, Правнук воадняков боярскнх На эаотавах нёсжх вахту. Шеоть веков жпву я долгнх На земле Лйтвн родамой: Здеоь мой дом — мой бесег Волтй П далёкнй берег Крнма... ' XX X Поезда, поезла, уходяже вдаль, Уеэжяете вы — остаетоя печаль, Уезжаете вн п увозйте всё — Воё, чт^ бшг npGKpacH", чтп было мп§. Воё, что бялп.мжм — не вернуть, ве вернуть, Воё уехал^ с вам^ в далётЯ ваш путь... - 79 -х х X Дождь капал на моп вукн, 0 модх рук падал на землю, На земле собпрался в пучейкя, Ручейкч неслноь к векам, Рекя отвем^лноь к мпсю, Mr'De катдло волны к океану, Океан поднял взгляд к вселенной... А Доядь всё падал на мон пукк, А океан всё смотрел на воеленнув... X X X Однажды мы ехалн на автобусе. Довога была дслгой м уто-мтельной. Мы вьеажалн в бввёзовую воіду. Девввья по обенм отпвонам ддюгя внтянулясь в стоуну д началн быотпо мелькать. Онч так долго тянулнсь п пеотоеля певед глазамч, что мне воказалось, будто бевёзы — зто мон юды, а мчвшйоя авто-бус — сама ждзнь. Я невольно тдумал: Ляшь автобуо мвнует эту рошнпу я чотовмптоя дальше, как тотчас оборвется мсл яязнь н я оста-нусь лежать у іюследней берёзы на вкду у неба. А впддтель на каадой оота'-пвке воё будет бпать новых паооажрф, онпва будвт нг'езжать тівд... Н-так без конна.. - 80 - WIELKI TURAN Plonqce slonca Turanu Czern eienia i brqz cial blysk szabli bunczuka deszcz G.wiazdo Turanu slona kobieto Azji duchy przodkow wychodza z b^bna i piszczalki Jezdzcy zblizaj$ si^ do meczetu Skrzypi wiatr mi^dzy deskami dziewczyna zbiiza br^zowe cialo kropla deszczu na wloczni W pyle i kurzu dojezdzam do Kruszynian drobna cz^stka Wiecznego Turanu powyrzucalem wszystkie kobiety chociaz ich ciala fascynowaly mnie jadlem je i pilem a one tak gorliwie umieraly we mnie w snach traktowai je jez'dziec z bunczukiem a byh jak trawa na wiosn^ radosnie chlon^ly deszcz a woda z ich cial splywala w sypki piasek - 81 - MISTYKA WSPOMNIEN < Coz jest ojczyzng Tatarow? Podlaski krajobraz dworek kresowy Ksigzka z arabskimi literami kryj^ca deszcz i raj Przypcwiesci Salomona i odlegly Wschod Przechodzq nieme szeptane przez wargi podlaski piach MISTYKA WSPOMNIEN (П) N ionic sg ksiQgi Tatarow A ich kobiety odchodzg bez wojownikow Nie ma juz ognisk dymow i zasciankow Dotgd cisza • przeszukuje demy ubrania podlaski piach - 82 - WIATR OD KIPCZAKU Ja, pielgrzym polskiego Islamu wladyka bezprzestrzennego krolewstwa, zwalczylem w swoich poematach czas i przestrzen A Dzalaluddin Rumi Wiliam Blake i Czyngis-chan i wszystkie ordy mojej pamieci z tetentem koni jekiem palonych traw sluchaja Jedynego Fletu wyobrazni Tatarzy z kobietami i konmi ida przcz Karpaty tatarska czata na Horyniu Tajemnica Orientu - 83 - MELANCHOLIA Jestem Tatarem. Ostry powiew stepu Twarz mojq piesei. A moja ojczyzna mieszka w rycinie starego meczetu, w miescie Wilnie. Moja zona bezbrzeznosc slowianskq podaje mi na srebrze a jej ryce pachnq Czarnoziemem Budziaku pragnieniem miejskiego azjaty. na deszczu i wietrze slucham glosu przodkow. MESJANIZM STEPOW Kiody kazdego dnia rano atakuje mnie qqdzienno^ ‘ Tb°H in^’e kazda z rzeezy ktora moja jest Kiedy nienawisc i tQsknota szarpia splot sloneczny Kiedy brak nadziei i wqtpliwosci "ik oszalale ZwierzQta wgryzaja st? w to co kiedys byh moja dusza, a rozpacz i samotnosc ehwytajq mnie za gardlo i kiedy wiern, ze ten dzien moze bye moim kolejnym Waterloo i kiedy robi^ wszystko aby ciyka przestaia bye punktern odniesienia a st ala sic; podstawa, ki(dy rzeczywistosd staje sie wscieklym zwierz^ciem,'ktore trzeba zabic by zye — nagl< r ost^puje sic wewnQtrzna przestrzen w ciszy w skwarze lata slychac >™ty^nq muzyke flow w bakkie Wewn