Я з вогненнай вёскі...
Алесь Адамовіч, Янка Брыль, Уладзімер Калесьнік
Выдавец: Мастацкая літаратура
Памер: 448с.
Мінск 1975
й пабілі.
Цяпер ужо кінуліся ўсе ў сяло, на свае ўчасткі — хто дзе ёсць жывы ці няма. Помню, што ідом і сустракаем свайго пляменніка, унука мацерынага. Бяжыць ён. Аказваецца, пабыў ужо на сваім участку. Плача... (П л а ч а.) Пабеглі мы туды. Праўда, ляжыць на вуліцы... Абгарэлая такая... Людзі абгарэлыя такія страшныя! Нельга расказаць, не бачыўшы...
Ну, і ўсё. Засталося ў сяле чатыры хаты. I дватры гумны, можа, не больш.
Партызаны, як з’явіліся, сказалі, што небяспечна тут, трэба і астальным хавацца. Так яно і палучылася, мы пайшлі. Hi коней, ні кароў. Пехатою пайшлі мы да Руднага, цераз рэчку...
* Малыя Прусы.
330
Была ў нас такая жанчына, Нюша Салагубава. Маладая, адна, маціадзіночка з дзевачкай маленькай. Яна была яшчэ жывая. I вот расказваюць, што нейкім цудам застаўся адзін клуб. Хата проста была такая. Нюша была раненая, прасіла вельмі піць, дык нехта з людзей занеслі яе ў гэты клуб. Бо не думалі, што немцы зноў прыедуць дапальваць. I вот яны прыехалі. I дзіцятка было, таксама жывое. Укінулі гэтае дзіця ў калодзеж... А яе самую паролі, калолі — страшна! I запалілі ўжо хату...
А мы ў Рудным у полі пад стогам жывём. А потым мама гаворыць, што трэба неяк у Прусы дабірацца,— там жа людзі валяюцца, і дачка...
— Пайду я.
А бацька... Такое нервнае патрасенне ў яго, ляжыць, трасецца... Хворы. А маці пайшла ў Прусы, і з ёю пайшла яшчэ племянніца, мая дваюрадная сястра. Каб ужо смялей. Яна з другога сяла, з Агароднікаў. Прыходзяць яны туды, а немцы зноў прыехалі, пабылі ў нядзелю, а цяпер і ў аўторак прыехалі. Усё вывозілі, што маглі вывезці. Немцы зноў! I ім няма дзе дзецца, яны кінуліся да лесу, дабеглі пад ropy, а там лубін, нейчая палоска. Тады ж палоскі былі, падавалі людзям усім. Дык яны ў той лубін і схаваліся. А пад вечар немцы паехалі.
Прыехалі партызаны — скідаць гэтыя косці, дзе што засталося. Мама расказвае, што адзін такі, Янкоўскі, лічыў, лічыў людзей... Дзе тут палічыш, калі ўсе параспадаліся, адны костачкі... Ён толькі сказаў: запомніце, хто жывы застанецца, што ў гэтай магіле пяцьсот чалавек. Гэта каго сабралі, а так жа пахавалі, хто дзе каго знайшоў. I нашых: выкапалі ў саду яму і ўсіх ужо закапалі. I сястру, і двое яе дзяцей, і цётка яшчэ, бо яна была ў яе...
...Яе Вольга звалі, Гуліцкая. Прыходзяць. Адна яна ў хаце. Страляюць. Упала.
«— Упала, — гаворыць яна, — і ляжу, але чую, што адно прастрэлена, не мёртвая, жывая... Гляджу ў акно. А хата яшчэ не чутно, каб гарэла. Дзе ж яны паварочваюцца? Гляджу ў акно... Яшчэ паглядзелася ў люстра: страшна, уся ў крыві... Зноў лягла на тое самае месца».
А ў яе хату загналі яшчэ двух хлопцаў, прускіх, з вуліцы загналі ў хату. Яе ў зале білі, а іх ужо на кухні. Так ужо страшна яны канчаліся, храплі. Можа, што маладыя? А потым заходзяць і да яе ў залу. Можа, хацелі паздзеквацца... За ногу яе і пацягнулі ў агонь. Пакуль што гарыць толькі хлеў. Дык яны рашылі іменна цяпер, у гэтую мінуту кінуць яе ў агонь. За ногу і пацягнулі, гаворыць. Галава баўтаецца. Усё, гаворыць, строюся, каб тым бокам, дзе не ранена. Бо ў яе была прастрэлена шыя і галава так во... Прыцягнулі да хлява. Блізка ж не падыйдуць, бо агонь — гэта ж не касцёр. Разматалі, адзін за руку, другі за ногу, і — туды. Але ўсётакі ў агонь яе не дакінулі. Радам яна ўпала. А за дымам ім не відаць. Паапякалася яна. Але адпаўзла, у агарод, у бульбу, на сябе зямлі, сяготаго, і так во асталася жыць... Гадоў дзесяць як яна памерла. У Мінску. А сын яе жыве, працуе на трактарным.
Пытанне: — А сын быў тады з ёю?
— Дзеці паўцякалі. Бо ўцякалі так, як хто мог — дзеці сабе, бацькі сабе. Такая паніка была. I пад Сцяпуры ўцякалі, і пад Скіп’ёў, толькі пад Малыя Прусы не ўцякалі: думалі, што немцы з аднаго боку ідуць. А яны з усіх чатырох бакоў, акружылі. Бо там не праглядвалася: то кусты, то тое... Хто куды ўцякаў, то ўсіх і палавілі.
331
У іх рукі прыбеглі. Быў адзін выхад — на лес. Чаму? Таму, што яны лес акружылі не ад сяла, а далей, лясок застаўся ў ацапленні.
Мала там людзей нас схавалася... Цяпер у нас у Прусах не прусляне, а ўсё наезджыя...»
Памяць людзей, якая запісана на белых сярод чорнага поля плітах каля Вялікіх
Прусаў; вогненная памяць вёсак, што сабрана ў гэтай кнізе; памяць народная пра ўсё, што прынесла і пакінула на зямлі і ў людзях вайна — гэта і пакута, і трывога, але і надзея на тое, што нарэшце на прамочанай крывёю і слязьмі «ад кары да цэнтра» (Ф. Дастаеўскі) планеце мір не будзе ўсяго толькі падрыхтоўкай да новай «крывавай лазні».
He магу... He умею..
333
I жах, i жаль раптам вярталіся з далечыні ваенных дзён, і жанчына сціналася неяк, змаўкала ці плакала...
У адных мы прасілі прабачэння і яшчэ раз спакваля вярталі іх да неабходнасці расказаць.
А іншых не асмельваліся больш непакоіць — гэта старых, нямоглых.
Такіх выпадкаў было нямала.
He менш здаралася і такога, што і старая і маладзейшая гаварылі па сціпласці менш, чым маглі б, а то і сапраўды не ўмелі. Адна нават з гэтага пачала:
— Каб гэта ўмеў ды спрытна расказаў!..
Аднак і ў гэтых «нямоглых» ды «няўмелых» кароценькіх расказах ёсць тое, што тбіць у сабе вялікі змест...
Ефрасіння Макеева, 94 гады. Роўнае Шумілінскага раёна.
Яе якраз забіралі з участковай бальніцы ў Казьянах. Прыйшоў калгасны «газік» — па яе і па маладзенькую маму; старую белыя сёстры ды санітаркі вывелі пад рукі, a маладой падалі ў машыну «канверт» з яе першынцам.
Мы, як параіў урач, бабулю тут не трывожылі, вырашыўшы заехаць да яе дахаты, пазней.
Гадзіны праз тры, пабываўшы ў іншых вёсках, мы заехалі ў Роўнае. Ефрасіння Ягораўна сядзела на сонейку перад хатай, а каля ног яе паціўквала, паклёўвала чародка куранят.
Вось усё, што яна расказала:
«...Забралі ўсіх, выгналі з хаты нас, пагналі туды за Дражакі, у лес. Прама на
міны, усёй дзярэўняй гэтай. А потым — у пуню. Сем’і ўжо выбіралі партызанскія. I майго ўзялі хазяіна, і павялі. Ну, я чую, што ўжо стрэлілі, недалёка. Дык я крыкнула, а мне па галаве (п л а ч а) як даў плеццю. Казак.
А тады дамоў адправілі.
Толькі па аднаму з кожнай сям’і застрэлілі.
Разулі нас усіх, усё пабралі у нас.
Прыпілі дамоў — ні лыжкі, ні кацялка, нічога нет. Бярыся, баба, з чым хочаш...
Тады, цераз два дні, кажацца, яна паехала (паказвае на дачку), яшчэ дзеўкі былі, кабылёшка была карослівая нейкая,— сцягнулі гэтых бітых... Аж і мая старэйшая дачка там...
I тады трое даччыных, і двое сынавых — пяцера дзетак пад голым небам было...
Пытанне: — Вы гаворыце — казакі: там што — казакі былі, уласаўцы?
— Там і казакаў, там і немцаў поўна было...»
Матруна Акуліч, 82 гады. Прыбылавічы Лельчыцкага раёна.
«...Набралася я гора, хлопчыкі, адтаго мне і няма дабра...
...Як сталі яны па мне страляць, дык я ўпала. Яны мяне прыглушылі, бо каб не прыглушылі, дык і зусім забілі б. A то прышлі, перавярнулі і кажуць: «Капут!» А азвацца мне не можна было. Гэта ж я ў крыві ляжу так. У ногу мяне ранілі. Дык я гэта вокам луп — яны вуллі разбіваюць. Тамака ў садзе былі вуллі, мёд...
Паляжала я ды раком, раком папаўзла... Там канаўка была, яна замерзла, а не было снегу. Дык я думаю: «Куды ж мне ісці?..» Прымусам так, як без памяці, іду...
Азарычы. 1944 г.
Помнік замучаным у Азарыцкім лагеры
336
Прышла я на куране, у лес, а там ужо дзеці абгаласілі мяне, бо там сказалі, што па мне стралялі.
Бо я, хлопчыкі, у сяло хадзіла, думала: можа, картоплі вазьму... А мае дзеці, двое дзяцей, у куранях былі. Дык я як ускочыла ў курэнь, дык дзеці — за мяне...»
Фядора Голік, 77 гадоў. Апанаскавічы Ушацкага раёна.
«...Я толькі гоман чую, а памяці ў мяне— што гавораць, нічога не чую.
Што ж я магу сказаць? Я толькі скажу, што родная сястра была, свая кроў, і гаварыць я пра яе не магу... Як яна ляжала пад вуглом, і толькі куркі клявалі яе кроў...
А ў мяне быў сынок у арміі. А другі быў — яшчэ толькі ў школу не хадзіў, восем гадоў было. I тры дзеўкі было.
I я ў хаце. Сядзела толькі і ў акно глядзела, як яны, немцы, ехалі. Думаю: выйду. Чую: хлопнулі. Гэта, гавару, яе забілі. Сын, што быў у атрадзе — за тое.
А ўжо як Красная Армія ішла, так салдаты пытаюцца:
— Мамаша, а ці рада ты, што мы ідзём?
— Як жа не рада, калі і сынок мой недзе ў арміі.
А яны гавораць:
— Мамаша, віцебскіх нет. А ідзём мы толькі масквічы і сібіране. Ну, мамаша, калі ты давольна, што мы ідзём, то пусць твае дзяўчаткі сядуць з намі і паабедаюць.
А яны ж, вядома, як дзяўчаты, самняваюцца. А я кажу:
— Дзеці, сядзьце. Радуйцеся, што Красная Армія прышла і нас ад нячыстых выбавіла... I так пралілі крыві сваёй сколькі. Нада жыць».
Марыя Канановіч, 73 гады. Акунінава Слонімскага раёна.
«...Вот так, ведаеце, расказваю, і сэрца такое трывожнае, што не магу...
Ну, павыганялі, пазганялі. У мяне ўжо дзяўке былі дарослыя, тры было. Адной васемнаццаць, а другой шаснаццаць... Узяла я паўвядзернічак і выйшла, а яны ў тры рады ішлі, гэтыя паразіты, задамі ішлі, па вуліцы і тудэю ішлі. Я ўжо выйшла, неяк сэрца чуствавала маё. Думаю, можа, не пойдуць. А потым вярнулі мяне:
— Ідзі, варочайся назад!
Я вярнулася ў хату, а яны:
— Дакументы, дакументы!
А я ўжо на дзеці кажу:
— Схавайцеся хоць адно дзе.
— Ой, мамо, як цябе заб’юць, дзе ж мы падзенемся!
Ад мамы — дзяцей... Забіраюць.
А мужык кажа:
— Нічога так не страшна, як ужо смерць ідзе за табою.
I ўжо ўсіх павыганялі, пайшлі. Усе енчылі, крычалі, маленькія і старыя, усе...
А я ўжо ў крыві ўся. Гэтак во неяк па брові куля праляцела і вот тут праляцела, зубы павыбівала. I ляжу. To нагамі дабівалі, штурхалі нагамі. Хто яшчэ не кончыўся...
Пабілі ўсіх чыста, каторыя ўжо беглі. Крыві было...
Каб не зналі вы, сыночкі, гэтага, каб ужо больш не было».
Анастасся Скрыпка, 73 гады. Асвея Верхнядзвінскага раёна.
«...Патом нас акружылі і выгналі на дарогу. Такая вот была дарога крыжавая: так
337
і так дарога, на гэтую дарогу выгналі. Якоета начальства, з такімі во высокімі шапкамі. Ну вот. Штота яны пагаварылі паміж сабою. Мы ж іхняга не знаем. А яны толькі гаварылі: «Партызан капут». Гэта мы панялі ўжо, што партызанскія, наверна, сем’і паб’юць. Нас нада расстраляць — гэта мы панялі.
Ну вот, нас гналі, гналі па такой баявой дар
КНІГІ ОНЛАЙН
