Казкі дзяцей Беларусі
Выдавец: Мастацкая літаратура
Памер: 129с.
Мінск 2002
ейка апынуўся ў гэтай краіне нечакана для самога сябе. Спачатку ён перапалохаўся, а потым здзівіўся: “Як я тут апынуўся?” Дамьі былі падобныя на званочкі, вакол іх расло шмат кветак. Кветкі былі самыя розныя, і ўсе — надта ж прыгожыя, самых розных памераў і колераў. Неба ў гэтай краіне было ружовае, а вада, што лілася
р
0
з фантана, які стаяў пасярод вуліцы, была жоўтая. Дарога — гладкая, пакрытая чорнымі бліскучымі плітамі. На вуліцы нікога не было, і Сяргейка рушыў у нявызначаным напрамку. Хутка ён убачыў сімпатычную дзяўчынку, якая ішла насустрач яму. У дзяўчынкі былі светлафіялетавыя валасы, блакітныя вочы і сукенка фіялетавага колеру з залацістымі кветачкамі.
— Хто ты такая і куды я трапіў? — спытаў Сяргейка.
Ты трапіў у краіну Кветак, а я Фіялка, — адказала дзяўчынка.
Пайшлі, я па дарозе табе ўсё раскажу. Нам трэба спяшацца, бо Сухавей зноў раззлаваўся.
Раскажы хутчэй, хто такі Сухавей і як я сюды трапіў?! — папрасіў Сяргейка.
— Трапіў ты сюды невыпадкова. Наша каралева Вясёлка ўбачыла ў чароўным люстэрку, што ты растаптаў кветачку. Яна вельмі любіць кветкі і не можа бачыць, як ім робяць балюча. Яна раззлавалася на цябе і перанесла цябе сюды.
— А хто ж такі Сухавей і чаго вы яго баіцеся? — зноў пацікавіўся Сяргейка.
Сухавей — гэта злосны чараўнік. Ён кожны год прылятае да нас і нішчыць усё жывое. Хто не паспее схавацца, той памрэ, — журботна адказала Фіялка.
Хіба ніхто не ведае, як перамагчы Сухавея?
He, ніхто. Шмат людзей спрабавала выратаваць краіну Квстак, але ніхто не змог гэтага зрабіць. Таму нам трэба хутчэй трапіць у палац, каб схавацца ад Сухавея.
Яны паспяшаліся ў палац Вясёлкі, але было позна: пранырлівыя служкі Сухавея ўжо расхаджвалі па вуліцах. Яны былі маленькія і вельмі жвавыя. На іх паблісквалі жалезныя даспехі. Убачыўшы хлопчыка і дзяўчынку, яны кінуліся да іх. Фіялка заплакала ад адчаю, а Сяргейка на нейкі момант задумаўся. Потым ён выхапіў з кішэні магніт, які заўсёды насіў з сабою, і выставіў яго перад сабой. I тут здарылася неверагоднае: усе служкі Сухавея прыцягнуліся магнітам, ды так, што не маглі адчапіцца ад яго.
узрадавалася Фіялка. — А цяпер пабеглі хутчэй у палац!
Але толькі яны дабеглі да палаца, як ззаду раздаўся голас:
— А куды ж вы, дзетачкі?!
Дзеці азірнуліся і ўбачылі Сухавея. Гэта была істота, падобная на чалавека, уся ахопленая полымем. Ён схапіў Фіялку і задаволена засмяяўся. Адразу стала вельмі горача, стала цяжка дыхаць. “Агонь, ён чалавекагонь! падумаў Сяргейка. — Значыць, ён баіцца вады!” Хлопчык хуценька падбег да фантана і, набраўшы ў прыгаршчы вады, выліў на Сухавея. Сухавей ускалыхнуўся, зашыпеў, выпусціў Фіялку, ледзь жывую ад страху, і, ахутаны парай, растаў у паветры.
На вуліцу выбегла шмат кветак. Усе віншавалі Сяргейку. Пачалося свята. Выйшла і сама каралева Вясёлка. Яна сказала Сяргейку:
— Ты выратаваў нашу краіну, і за гэта я цябе адпускаю. Але ведай: калі будзеш таптаць кветкі, зноў трапіш сюды. Да пабачэння, Сяргейка!
I ён апынуўся дома.
3 той пары Сяргейка ніколі не топча кветак і просіць нас не рабіць гэтага: можна назаўсёды трапіць у краіну Кветак, дзе надзвычай прыгожа, ды ўсё ж не так добра, як дома.
Мінская вобласць, Любанскі раён, Урэцкая СШ № 1
Таня БУЦЭЛАН
<9
ГОД ДРАКОНА
старые времена, когда еіцё жплп драконы, волшебшікіі, добрые гномы, странные на внд жнвотные, пронзошла такая нсторпя.
Жнл тогда Кармот — суіцество с человеческой головой п с торчаіцнмн пз неё вместо ушей крыльямн. Кармот обладал злой волшебной снлой. Он ніікого не любнл н всем завндовал, особенно драконам:у нпх было много друзей н все нх любнлн.
Однажды Кармот захотел уніічтожнть всех жнтелей Землн н наслал на неё огромный метеорнт. Ннкто не знал о замыслах злобного Кармота н ннкто его не остановнл. Метеорнт упал прямо на стадо драконов, н все драконы, кромеодного — Энама, погііблп. Ксчастью, умер н сам Кармот. Он не думал, что метеорнт может убнть п его. Но пока Кармот был еіцё жнв, он успел наложнть проклятье на дракона Энама н превратнл его в камень. Н только в одпн новогоднпй день в одном только году, названном в его честь годом Дракона, он мог ожнть, a потом снова стать камнем. Н так Энаму предстояло страдать две тысячп лет.
...Прошло много временп. От легенды осталось лншь названне года — год Дракона. Конечно, былн рассказы о пеіцере, в которой стонт статуя дракона, н о том, что некоторые людн внделіі, как эта статуя ожнвала. Но ннкто нм не вернл нлн не хотел вернть.
Наступало третье тысячелетне, п его открывал год Дракона. Это был не просто праздннк тысячелетня, но н последннй день проклятня дракона.
Бліізіілся вечер, начался парад/ Дракон, конечно же, был там, но все думалп, что он не настояіцнй, что это всего лншь робот, пока подошедшкй к дракону мальчнк, потрогав его, не восклнкнул:
— Он же жнвой!
Музыка затпхла. Парад остановнлся. Людн запаннковалп іі броснлнсь куда глаза глядят.
Нензвестно, чем бы это закончнлось, не возьмн дракон маленькую девочку за руку п не спросн у неё:
— Почему ты плачешь?
Девочка ответала:
Я потеряла брата, боюсь. Ты такой большой, с большгіміі зубамн н клыкамй п, вндно, хочешь сьесть нас й разрушпть наш город.
Дракон, помолчав, сказал:
Я не буду нйкого есть. Я прднёс вам счастье.
Людй, пробегавшне мймо н услышавшне это, остановйлйсь, сталн останавлнвать другмх людей co словамн: “Он добрый, он прпнёс нам счастье”.
Спустя несколько мннут все собралясь возле дракона, а тот отвечал на вопросы повеселевшей девочкй.
— А какое оно — счастье? — спроспла она.
Дракон отвечал:
Счастье... счастье — оно, какоблако, мягкое, пушйстое, нежное. Счастье прнятное, как летнйй ветерок, обдуваюіцпй тебя. Счастье — это радость!
Неожйданно раздался голос йз толпы:
— Катя!
Дракон увпдел парнпшку лет восемнадцатн, он пробйвался сквозь толпу людей.
Катя, ты опять попала в йстормю? Я тебя полчаса уже йшу!
Девочка, подбсжав к нему, сказала с восторгом:
Я подружнлась с драконом, он добрый й прйнёс нам счастье.
Тем временем возле дракона становйлось всё меньше й меньше свободного места. Людй, пе веря свойм глазам, протягйвалк к нему рукй, чтобы потрогать его й убедйться в его реальностй.
— Неужелй он н вправду настояіцйй? — спрашйвалй онй друг друга.
К дракону подбегалй дета, чтобы подержать его за рукй. Катя, поговорпв с братом, тоже подбежала к дракону й взяла его за руку. Дракон поднял голову к небу й
0
нз дому, смеялся,
Катя с братом, н
Мйша ШАРАН
ДАБРО I ЗЛО
Вйтебская область, г. Орша, детская школа йскусств № 1
мым плохнм настроеннем вышедшнн как ребёнок.
Й я там был, іі дракон Энам, н много людей. Все былн счастлнвы.
рассмеялся от радостн. Людн тоже засмеялнсь н закрнчалн: “Ура!”
Что тут началось! Небо наполніілн лёгкне разноцветные шары. Все прохожне улыбалнсь, даже человек, с са
0
устрэліся аднойчы на дарозе Дабро і Зло. Дабро ўсміхнулася і сказала:
— Добры дзень, Зло!
Зло ўхмыльнулася і запытала:
— Што тут добрага? Сонейка так ласкава ўсміхаецца, на небе ні хмаркі, і я нікому не магу нашкодзіць, сапсаваць дзень.
— А навошта табе гэта? — запытала Дабро.
Але Зло не захацела адказваць на такое пытанне, бо яно ўбачыла дзяўчынку, якая збірала кветкі на лузе і пляла з іх вянок. Зло вельмі ўзрадавалася, што яно можа нашкодзіць дзяўчынцы, і кінулася да яе. Засталося яшчэ некалькі кветак уплесці, і вянок быў бы зроблены. Аднак Зло падбегла да дзяўчынкі і разбурыла вянок. Дабро, як толькі ўбачыла гэта, адразу ж апынулася побач з дзяўчынкай, якая залівалася слязамі, і дапамагло ёй сплесці новы вянокі/
Дзякуй! — сказала дзяўчынка і, шчаслівая, падскокваючы, пабегла дамоў.
“Чакай жа!” — крыва ўхмыльнулася Зло, пайшло да ракі і пачало пераходзіць яе па кладцы. Але старэнькая кладка раптам трэснула пад нагамі, Зло апынулася ў вадзе і стала тапіцца.
— Ратуйце! — у роспачы закрычала Зло. — Дапамажыце хто можа!
Неспадзявана побач у той жа момант апынулася Дабро. Кінулася ў ваду, дапамагло Злу выбрацца на бераг.
— Дзякуй табе,— вінавата прамовіла Зло.— Цяпер о/у я зразумела, што дрэнна быць злым, лепей быць добрым. Абяцаю, што з сённяшняга дня буду рабіць толькі дабро.
3 таго часу зла стала менш. Але яно не знікла, бо засталіся гультаі і ашуканцы, злодзеі і рабаўнікі, хітруны і задзіры, якіх трэба перавыхоўваць. Але гэта вельмі нялёгка.
Мінскі раён, Іра БЕЙЕРБАХ
Калодзішчанская СШ
ЗОЛОТЫЕ КОНН
авнымдавно жнла в народе легенда о золотых конях. Кто найдёт этнх коней п сможет пх прнручнть, тому прннесут онн много счастья.
В одной деревне жнлбыл парень, звалн его Нван. Решнл попытать он счастья н
рано утром, когда еіцё даже спалп, ушёл нз дому.
Ндёт Нван по полям, по болотам, через моря, через луга. Совсем нстомнлся, прнлёг на травку н сразу же заснулЛПроснулся он от шума н топота. Встаёт н глазам свонм не вернт: перед ннм золотые конн. Нх грнвы н хвосты так блестят н перелнваются на солнце, что глаза слепнут.
Прошло время. Нван сумел прпручпть коней, теперь можно домой воротпться — матушку свою порадовать. Ндёт Нван по дороге, вдруг едет ему навстречу карета, остановнлась возле него. Вышел оттуда богатый барнн н говорнт:
— Послушай, не хочешь лн ты разбогатеть?
Нван был нз бедной семьн, н денег у ннх было co
0
г. Мйнск, детская художественная школа № 2
всем мало. Он подумал н сказал, что хочет. А барпн ему в ответ:
— Еслн хочешь, отдай мне свонх лошадей за трн мешка золота.
He долго думая, Нван отдал коней.
Вернулся он домой н восклнкнул:
— Мама, мы богаты!
Мать прнбежала встречать сына. Но вдруг улыбка нсчезла с её лнца. Н она спроснла:
— А где же конн?
— Нх нет, но зато у нас есть деньгн, — ответнл Нван.
— He в деньгах счастье, сынок, — сказала мать н ушла в комнату.
Прошло время. Понравнлась Нвану девушка/Но он не знал, как с ней познакомнться. Тут он решпл: куплюка я себе роскошный наряд. Как у того барпна. Купнл п решнл покрасоваться. Проходнт он мнмо девушкн, а она даже глазом не моргнула. Опечалнлся Нван. На следуюіцпй день надел он свою прежнюю одежду н пошёл к барнну, чтобы уговорнть отдать обратно коней. Ведь онн должны прннестп счастье, а значнт, н любовь девушкн. Взял он с собой все свон сбереження, трн мешка золота, п отправнлся в путь. Отыскал барнна н проснт:
— Барпн, отдай мне коней обратно, я прннёс за нпх трн мешка золота.
А барпн ему в ответ:
— He нужно мне золото, а коней — забпрайА
Нван очень обрадовался н поспешнл домой. По дороге он собнрал полевые цв