Папулярная музыка зь Вітулы
Мікаэль Ніемі
Выдавец: Логвінаў
Памер: 278с.
Мінск 2010
Яна выбрала старую шашу з Аўт е да Паялы. Калі пачаўся просты адрэзак дарогі, яна ўціснула газ да самага нізу. Рухавік завярцеўся, завыў і мы ў імгненьне набралі хуткасьць. Мароз лізаў машыну ледзяным языком, пакрываючы капот і шыбы намаразьзю, вецер абдзімаўхоладам гарбаты верх «вольва».
— Тут часта выскокваюць алені.
Дзяўчына зарагатала ды яшчэ мацней націснула на газ. Я зразумеў што ёй падабалася палохаць. Калі я цяпер яшчэ й рамень бясьпекі зашпілю, яна вырашыць, што перамагла. Замест гэтага я згрупаваўся, стараючыся пры гэтым рабіць бестурботны від, а сам ўсё ўглядаўся ў крайнія дрэвы, увесь час гатовы да ўдару.
Доўга пакорпаўшыся з радыё, яна ўрэшце знайшла фінскую радыёстанцыю. Танга ў міноры, нейкая жанчына сьпявала пра каханьне й журбу. Машына пераляцела цераз прыгорак і панеслася па зьвілістай дарозе, пакідаючы за сабою маркотны дымок. Нібы ў гэтай марознай прасторы раставала сэрца кагосьці, а за ім цягнуўся крывавы сьлед. Я ўпотай паглядаў на дзяўчыну. На яе профіль, ледзь бачны ў цемры, на акруглае падбародзьдзе, пухлыя вусны, задзірлівы фінскі носік. Мне захацелася да яе дакрануцца. Пацалаваць.
— Чым можна заняцца ў Паяле? — запыталася яна.
— Халера яго ведае, — адказаў я.
Мы ўжо праяжджалі Манганьемі, машына са сьвістам набліжалася да старога мосту. 3-за лесу паказаліся агні вёскі, па роўнядзі рэчкі разьлівалася срэбнае сьвятло. Дзяўчына ня збавіла хуткасьці, нават калі па вузкім мосьце на нас панеслася агромністая фура. Машыны разьехаліся за некалькі мілімэтраў адна ад адной — нават «Хапарандзкі весьнік» не пралез бы. Дальнабойнік шалёна засыгналіў а дзяўчына нават брывом не варухнула.
— Ёсьць што сёньня ў кіно?
Я ня быўу гэтым упэўнены. Што б яшчэ такога можна прыдумаць? Успомніў што адзін з маіх аднаклясьнікаў трымаўу бойлернай трусоў. Ён скормліваўім паўзгнілую гародніну з «Консуму» — там яе ўсё адно б выкінулі.
Часам можна было ўбачыць, як трусы сікалі. Што за дзяцінства, падумаў я.
— Можна паглядзець на хакейную трэніроўку нашай спартовай сэкцыі. У выходныя яны гуляюць сэрыю матчаў супраць Эта-Куйва.
Я паказаў ёй, што сьпярша трэба ехаць уперад да крамы Артура, падобнай да скрыні з-пад абутку пасьля павярнуць направа ды ехаць так да цэнтру ўздоўж малой гандлёвай вуліцы, паўз абутковую краму «Хар’юхахта», краму канцтавараў цырульню Лярсана, пякарню Вэнбэрга, шапік Мікаэльсана ды кандытарскую Ліндквіста. Каля школы мы павярнулі ды адшукалі праезд да хакейнай пляцоўкі. Прыпаркаваўшы машыну, якая ўрэшце прагрэлася, мы пайшлі па пратаптанай сьцежцы да катка.
Трэніроўка ішла поўным ходам. Бамбізы ў латах і жоўта-чорнай форме наварочвалі па катку колы, адпрацоўваючы задні ход. Трэнэр Стэнбэрг, барадаты паліцэйскі, які нядаўна пераехаў у Паялу дзьмуў у сьвісток і, падбадзёрваючы гульцоў крычаў немым голасам:
— Толькі паспрабуйце, гаўнюкі, зразаць на паваротах, толькі паспрабуйце! А ну, хутчэй, чырвоныя вырадкі!
Пасьля яны пачалі разаграваць галкіпэра жорсткімі, бязьлітаснымі ўдарамі, гульцы выстрэльвалі ды калацілі сваімі наварочанымі клюшкамі, а брамнік у сваёй масцычэрапе ды латах стаяў нібы асуджаны на сьмерць, і атрымліваў сіняк за сіняком. Некаторыя шайбы, са
сьвістам пераскокваючы цераз борцікі, выляталі на лужок — колькі будзе шчасьця малым, калі сыдзе сьнег.
— Лупяні яму, чорт цябе за нагу й тваю бабулю! — гарлаў Стэнбэрг, які па-сапраўднаму рупіўся аб моладзі ды з уласнай ініцыятывы арганізаваў для падлеткаў трэніроўкі ў кожнай вёсцы ў радыюсе некалькіх дзясяткаў кілямэтраў.
Пасьля пачаўся пробны матч. Гульцы былі яшчэ зусім сырыя ды неабчасаныя, яны бралі хутчэй імпэтам, чымся стратэгіяй. Яны дзёўбаліся аб борцікі, поўзалі на азадку, а па шайбах лупілі так, што клюшкі трашчалі. Доўгавалосы форвард адной з камандаў начапіў дапатопны падбароднік і нагадвау .ўчарку ў намордніку. Ён скіраваў усю сваю немалую цяглічную масу ў разгон і папёр з усёй сілы праз флянг абароны, так што тая пасыпалася, як статак аленяў, гнаны цягніком. А вось валоданьне шайбаю было не на вышыні. Але ён зарыентаваўся й даў своечасовы пас назад, пасьля чаго абаронцы прабілі шайбу ў пралом. На другім баку пляцоўкі гуляў хударлявы бляндын з вокамгненнаю рэакцыяй. Калі ўкідвалі шайбу ён дранцьвеў, нібы яшчарка, а пасьля ягоная клюшка бліскавіцаю выстрэльвала па гумовым мэтэарыце.
Мы стаялі на сьнежнай гурбе за борцікам і нейкі час сачылі за гульнёю. Я падсунуўся крыху бліжэй, нібы ненаўмысна, і нашыя курткі даткнуліся. Дзяўчына жавала гумку выдзімаючы бурбалкі, і дурманліва пахла лякрыцаю. Я заўважыў што яна курчыцца адхоладу ды хутаецца ў сваю палестынскую хустку.
— Зьмерзла?
— Крыху.
— Можа... Мой сябар трымае трусоў...
— Што за дзяцінства, — сказала яна, намотваючы гумку на палец.
Мне б замест гэтага абняць яе. Цяпер ужо позна. Я адчуваў сябе недарэкам. Захацелася зьбегчы дамоў і папрактыкавацца перад люстэркам. Дзяўчына заўважыла маю зьбянтэжанасьць. Крыху зьмякчылася, пачала сачыць за гульнёю, робячы выгляд, што ёй цікава.
— Ім трэба вучыцца гуляць у адзін дотык, — сказаў я, — як расейцы. Аяны болып, як канадцы. Ідуць напралом, бачыш. Хакей лесарубаў.
Я паглыбіўся на пэўны час у аналіз ігры, пачаў хваліць бліскучую тэхніку расейцаў, якія здымаюць на трэніроўках з клюшак крук і гуляюць адною «трубою». Неўзабаве ўбачыў што яна занудзілася. Між тым я й сам пачаў мерзнуць.
— Можна паглядзець на гімнастыку для хатніх гаспадынь.
Яна кіўнула ды надоўга затрымала на мне погляд. Потым рэзка апусьціла вочы, быццам перапужалася, што выдала сябе. Я адчуў, як сэрца закалацілася ў грудзях, і паскорыў крок — спартовая заля была ўсяго за дзьве сотні мэтраў ад катка.
Дзьверы ў жаночую распранальню былі незачыненыя. Мы прасьлізнулі ўсярэдзіну. 3 залі даносіўся грукат джазу, які рэхам ляцеў са школьнай магнітолы.
Пахла селядцом і пакостам, як ва ўсіх старых спартовых залях: застаялы пах катаваньняў цягнуўся ад лінаў, гімнастычных коней і кольцаў Плюс яшчэ кіслая сумесь поту ды спэцыфічнага жаночага паху. Паўсюль на круках вісела адзеньне: мехаватыя нагавіцы з начосам, спадніцы велічынёю з шацёр, квяцістыя сукні, калготкі для пахудзеньня, купалы станікаў большыя за маю шапку. На падлозе ў лужынахталай вады стаялі прадуктовыя авоські ды бліскучыя торбачкі, стаптаныя боты, валёнкі й вастраносыя боцікі.
Я на дыбачках пракраўся да дзьвярэй залі. Мяне асьляпіла сьвятло. Тут раптам будынак скалануўся ад землятрусу, бэлькі задрыжалі. Цёткі практыкавалі скачкі ўвышыню. Божухна, як калыхаліся іхнія целы! Цыцкі пляскалі, як мяхі з мукою, а пузы — большыя за апоны — успухалі, як дражджавое цеста. На шчасьце, цёткі былі не ў ладах з музыкаю, бо калі б яны ўсе скакалі ў гакт, падлога дакладна праламалася б. Наступным практыкаваньнем быў бег з падскокам вакол залі: уздоўж швэдзкіх сьценак загрукатаў статак сланоў трасучы сваімі грузнымі сьцёгнамі. Зь цётак градам ліўся пот, сьцякаючы з двайных падбародзьдзяў у лагчыну паміж грудзямі, а на нагах сьвяціліся чырваньню варыкозныя вены. «Нахіл, яшчэ нахіл», — скамандавала кіраўніца, стоячы за магнітолаю, і сорак здаравенных рук нахіліліся ўбок, як бярозы ў буру. «I раз, і два, нахіл уперад» — і дваццаць неабсяжных азадкаў якія напладзілі з добрую сотню малых, закалыхаліся ў па-
ветры. Пот зь ягадзіцаў струменіўся па тоўстых баках, зьедліва запахла мачою. «Падем і скок-скок» — пайшлі скакаць убок, выпінаючы клубы. Тут, зразумела, не абышлося без сутыкненьняў неверагодных па сваёй Mace ды энэргіі. Цёткі двухтоннымі бомбамі падалі ніцма, ляжалі на лякаваным паркеце, боўтаючыся ва ўласным поце, а пасьля падымаліся спачатку на карачкі, потЫхМ на ногі — нязломныя ды непакорныя. У залі стаяў пах балотнай гнілі ды клімаксу. Першабытная сумесь сьмерці й народзінаў — распаленыя жанчыны.
Дзяўчына схапіла мяне ззаду за валасы. Запусьціла тонкія азяблыя пальчыкі. Я здрыгануўся ўсім целам. У мяне падкасіліся ногі, і я быў вымушаны сесьці. Яна сасьлізнула мне на калені ды выплюнула жуйку. Яе зрэнкі пашырыліся й чарнелі, як дзьве палонкі. Я пачаў лашчыць яе падбародак, ледзь дакранаючыся, павёў пальцам па скуле, падняўся да пекнага вушка. Уцягнуў у сябе пах ейнага твару. Заплюшчыў вочы й дакрануўся да ейнае скуры. Шчокі, адтаўшы, пачалі палаць. Дзяўчына задыхала глыбей. Я адчуваў вуснамі ейную ўсьмешку. Мы расшпілілі курткі. Прыціснуліся целамі. Яе грудкі былі такія юныя, вострыя. Я абхапіў яе рукамі, прыціснуў да сябе з вачыма, поўнымі сьлёзаў адчуваючы, як шчасьце хлынула ў мяне плыньню. Быць разам. Разам зь дзяўчынаю!
Неўзабаве ейная рука была ўжо пад маім швэдрам. Халодная як лёд, але мяккая, як само каханьне. Рука пачала пяшчотна лашчыць маю сьпіну, і мускулы салодка скалатнуліся. Ейныя рухі паскорыліся, зрабіліся больш
нецярплівымі. Яна зьлёгку ўшчыкнула. Шкрабанула пазногцямі.
— Mary я... Можна мне з табою...
Замест адказу дзяўчына запусьціла руку ў мае нагавіцы. Пасьля вёрткаю мышкаю заказытала мне бакі, сьцёгны, шмыгнула да пахвіны. Я напружыўся.
— He хвалюйся, — са сьмехам сказала яна, агаліўшы свае белыя зубкі.
Я хацеў быў сказаць, што ў мяне там і валасоў амаль не было, — каб не расчараваць яе, — але яна мяне апярэдзіла. Дзяўчына спрытна абхапіла маё дабро, нібы павук аплёў сваю ахвяру. Моцна ўхапілася за набраклы чэлес. Усё, злавіла, ужо не зьбяжыш. Адначасова яна пачала цалаваць мяне, прасунуўшы ў мой рот свой салёны, як кроў язык. У мяне ўсё закружылася перад вачыма, я пачаў мацаць ейныя грудзі, але неяк груба ды нязграбна. Дзяўчына адкінула мяне назад, на драўляную лаўку. Сьцягнула зь сябе джынсы. Мне хацелася палашчыць яе, але яна адіптурхнула маю руку.
— У цябе рукі потныя, — груба сказала дзяўчына ды пхнула мяне на лаву.
Я распластаўся на сьпіне. Яна ўселася на мне, як вартавы парадку. Зводдаль чуўся грукат сланоў.
— Тытакая... такая мілая... —нясьмеламямліўя.
Заплюшчыўшы вочы, яна прагна апусвцілася на мяне. Я пагрузіўся ў вільготную бездань. Цёплую й мяккую, як падушка. Выгінаючыся па-зьмяінаму, яна пачала разгойдвацца на мне ў павольным і пяшчотным танцы,
у якім нешта расло між намі, узмацняючыся з кожным мігам. Карціна, фарбы якой усё чырванеюць, пакуль палатно цалкам не зацягнецца вільготнаю плеўкаю. Я таксама рухаўся, адчуваючы, што вось-вось згублю прытомнасьць. Яна паскорыла тэмп і пачала надрыўна енчыць. Яна зрабілася зусім дзікаю ды неўтаймаванаю, як сабака, які шалёна перыць канапу. Я заткнуў ейны рот рукою, але так і ня змог заглушыць крыку. Пранізьлівага, як у коткі.
КНІГІ ОНЛАЙН
