Расследаванні інспектара Сарвы
Сяргей Белаяр
Выдавец: Галіяфы
Памер: 320с.
Мінск 2018
Пакінуўшы ў ангары засаду, Сарва вярнуўся да сябе і пачаў паўторны прагляд файлаў. Брыгада Вайса апынулася ў абодвух спісах. Нельга было не прызнаць і той факт, што ў падобнай сітуайыі тэхнікі выглядалі найменш падазрона.
— Зноў жа — маса разнастайнага абсталявання, якое падазрэнняў ні ў каго не выкліча... — інспектар у думках прыкінуў, колькіх наведванняў патрабавала закладка. — He так ужо і шмат... Ды і ніхто чужы да ядзернага рэактара не палезе...
Патрохі клубок пачаў разблытванйа. Тое, што ўсюдыход, прызначаны для ўйёкаў, быў літаральна набіты акумулятарнымі батарэямі, выглядала дужа дзіўным.
— Калі толькі... ейрг|ка! — Сарва праверыў пісталет і, замкнуўшы кабінет, паспяшаўся да Багніча.
Галоўны інжынер уважліва выслухаў інспектара і ўдакладніў:
— Вы ўпэўнены, спадар Сарва?
— Der Teufel steckt im detail, спадар Багніч. Хто яшчэ, павашаму, возьме з сабой такі дзіўны груз?
— А матыў? — галоўны інжынер вагаўся. Довад відавочна не здаўся яму важкім.
— Гэта нам яшчэ трэба высветлійь.
— Будзем спадзяванйа, вы ведаене, што робійе, — праз праняглую паўзу адказаў Багніч. — Таус мае якое-небудзь стаўленне да выбуху?
— 3 боку спадара Тауса, роўна як і астатніх начальнікаў варты, мела месйа злачынная халатнасйь. Ім варта было падысйі да выканання сваіх абавязкаў больш адказна... Звяжыйеся з начальнікам Службы бяспекі. Мне спатрэбіййа дапамога.
Пад добрапрысгойнай падставай суседзяў злачынйы па кластару выдалілі з жылых ячэек, пасля чаго група захопу пад прыкрыйнём тактычнага шчыта ўварвалася да Шэра. У андроіда не было ніводнага шансу. Ён і не супраціўляўся.
— Вы маене права захоўвайь маўчанне... — інспектар азнаёміў Шэра з "Правілам Міранды", а затым абшукаў. —
Вы можайе палегчыйь мне задачу. Я ж усё роўна дакапаюся да ісйіны.
Тэхніка паднялі. Нейкі час ён горда захоўваў маўчанне, пасля чаго подыхам адказаў:
— Прайгравань таксама трэба ўмейь... Так, гэта зрабіў я.
— Навошта? — зайграў вужлакамі галоўны інжынер.
— Бог стварыў Чалавека. Чалавек стварыў Андроіда. А каго створыць Андроід, калі з кожным разам тварэнне ўсё горш?.. Дэградайыю Творчага пачатку неабходна спынійь!
— Такім коштам? — жахнуўся Багніч.
Шэр толькі ўсміхнуўся, бо быў не ў стане развесйі скаваныя аднаразовай пластыкавай сйяжкай рукі.
— Я так разумею, — вярнуў ініныятыву ў допыйе Сарва, — з "Фрыдрыха Вільгельма Бесэля-П" і павінна была пачаййа ваша ўласная свяшчэнная вайна?.. Знішчыйь брак і пачайь tabula rasa?
— У разліках колькасні нітрату амонія была дапушчана прыкрая памылка, — панаракаў андроід, — а выкарыстоўвайь у якасйі таймера танны электронны гадзіннік было спалучана з пэўнай рызыкай. Хто ж ведаў, што час саб'еййа, і трапійь у ангар да таго, як cnpauye выбуховае прыстасаванне, я не паспею?
— Планавалі патрапінь на Зямлю, — з разуменнем кіўнуў інспектар, — з далёкай ад "Фрыдрыха Вільгельма Бесэля-П" станйыі, выдаўшы сябе за іншага?
— Першым жа касмічным караблём. Акумулятарных батарэй набраў з запасам.
— Як вы пранеслі выбуховае рэчыва праз пост аховы? У абсталяванні або ў сабе?
— Экранаваны кантэйнер у сйягне. Hi Вайс, ні Караба ні пра што не здагадаліся. Што ўжо казайь пра астатніх?.. Засыпайь нітрат амонія ў сістэму астуджэння, потым дадайь дызельнага паліва... Даў рады за пяйь тэхабслугоўванняў. Шкада, няправільна ўсё разлічыў...
— Камп'ютарны збой ні нехта мэтанакіравана запраграмаваў тэхніка на знішчэнне станныі, як вы думаейе, спадар Сарва? — запытаўся галоўны інжынер, калі ў жылой ячэйны засталіся толькі яны двое.
— йяжка сказайь, спадар Багніч. Для банальнага праграмавання — празмерна складанае абгрунтаванне, якое патрабуе ведаў з мноства абласйей. Для збою праграмы — залішне лагічна...
— Ui не хочаые вы сказаць, што Шэр прыйшоў да высновы самастойна?
— Прапаную дайь магчымасць разабраййа ў гэтым спецыялістам.
30 мая — 5 чэрвеня 20Т6 гола
ВАМПІР 3 “TERRA NOVA”
Вісеўшы ў кропйы Лагранжа L3 сістэмы Зямля-Няптун аўтаномны комплекс "Terra Nova" ўражваў сваімі памерамі на адлегласйі. I гэта пры тым, што будаўнійтва планавалася завяршынь толькі праз дваныаць шэсйь гадоў. Комплекс прызначаўся для таго, каб прынянь лішкі насельнійтва: людзям у калысйы чалавечай йывілізайыі ўжо даўно стала йесна.
Грузапасажырскі "Мурашка-MDCXII" скалануўся ўсім корпусам — уключыліся насавыя тармазныя рухавікі. Выводзімая на вадкакрысталічны экран выява — падобны на расчыненую пашчу казачнага дракона ангар — пачаў плаўна набліжаййа. Узлётна-пасадачную пляйоўку падсвечвалі агні высокай інтэнсіўнасйі. Як толькі судна дакранулася да рыфлёнага металічнага падлогавага пакрынйя сегментнымі апорамі, масіўныя створкі папаўзлі насустрач адна другой. Чырвоны сігнал змяніўся жоўтым — у аднавіўшы герметычнасйь адсек лінула паветра.
He чакаючы, калі запаліййа зялёнае святло, інспектар Дэпартамента пазаземных крымінальных расследаванняў Ратаўт Сарва адшпіліў прывязныя рамяні і выбраўся з крэсла. Нягледзячы на тое, што яно было анатамічным, ад доўгага сядзення зайякло ўсё цела. Падхапіўшы няхітры багаж, Сарва пакінуў борт, ледзь апусніўся пандус. Сустракаць інспектара выйшаў начальнік Службы бяспекі комплексу.
— Добры дзень, калега! —Усмешка Брункта, як значылася на нашыўны, упрыгожваўшай грудзі афійэра, выглядала нанягнутай. Яно і нядзіўна, бо Сарва ўрываўся ў сферу чужой адказнасйі.
— Добрага дня, спадар Брункт. 3 вашага дазволу, я хацеў бы, каб вы як мага хутчэй увялі мяне ў курс справы.
— Як пажадаейе, калега, — на імгненне ў вачах афінэра запаліўся агонь злосні. — Я пакажу вам вашу каюту, а па дарозе распавяду пра тое, што здарылася.
— Згода, — прапусйіўшы колавы вілачны пагрузчык і брыгаду грузчыкаў, сярод якіх асабліва выдзяляўся змрочны татуіраваны здаравяк, мужчыны пакрочылі доўгім калідорам. Асвятленне ў ім уключалася, як толькі Сарва і Брункт траплялі ў зону дзеяння фотарэле.
— Гэта ўжо трэпі труп за апошнія два тыдні, — і знешнасйь, і голас выдавалі хранічную стомленасць. — Прычына гвалтоўнай смерці ва ўсіх выпадках аднолькавая — пранікальнае раненне ў шыю, якое выклікала вялікую страту крыві. Як мяркуенна, прыладай забойства з'яўляенца доўгі востры клінок з круглым перасекам тыпу штылета.
— Сляды бараньбы маюныа?
— He, — адмоўна пакруйіў галавой Брункт. — Кожны раз напад аказваўся раптоўным.
— А вы не дапускаене таго, што ахвяры маглі ведайь свайго забоййу? Прычым ведань добра, калі дазволілі яму застацца ў іх за спінай.
— Можа быыь, — не стаў пярэчыць начальнік Службы бяспекі, — але прычына, хутчэй за ўсё, заключаейыа ў іншым. У крыві ўсіх трох ахвяр знойдзены сляды гірудзіну і дэстабілазы.
— Вось як? — Нахмурыўся Сарва, зрабіўшы пазнаку ў мазгу. Абодва рэчывы ставіліся да антыкаагулянтаў. He зусім традыныйны набор для злачынны.
— Дзіўна не толькі гэта. Раны падвойныя, як быйнам нанесеныя відэльйам з двума зубамі. Роўная глыбіня, роўны кут нахілу, роўная сіла, з якой быў нанесены ўдар...
Інспектар напружыў памяць у спробе ўспомніць назву зброі, якая падыходзіла пад падобнае апісанне. Рагуля, сасумата, мэнкетчар, з некаторым дапушчэннем — вілкі. Hi адна з іх не падыходзіла ў якасйі прылады забойства з-за сваіх памераў.
— ...і роўная колькасйь крыві, узятая ў ахвяр. Кожны раз забітыя пазбаўляліся па два літры крыві. 3 якой мэтай яна была ўзята, пакуль застаенна нявысветленым.
На каюту Сарва нават не зірнуў — проста паклаў рэчы на ложак, пакінуўшы пры сабе толькі планшэтны персанальны камп'ютар. Інспектар вырашыў пачайь расследаванне са знаёмства з матэрыяламі справы, сабранымі Брунктам. Для гэтага мужчынам давялося накіравашіа ў офіс Службы бяспекі.
— Знаёмйеся, спадары. Інспектар Сарва. Мой намеснік — Алсмунт Ольшак. 3 усімі пытаннямі, калега, будзене звяртацца да яго. А я вымушаны пакінунь вас. Справы. — Фармальнасйі былі выкананы.
— Бачу, не спадабаўся вам наш Стары, — намеснікам Брункта аказаўся зусім ужо малады чалавек. Відавочна, нядаўна з вучылішча. У сукупнасці са спейыфічным кудменем на шыі гэта сведчыла пра многае. — He звяртайне ўвагі, проста ён зусім не ўмее расслабляшіа. Самі разумеейе, пасада. Старому да пенсіі чатыры з паловай гады, а тут такі пракол...
Спагады ў голасе Ольшака інспектар не адзначыў. Хутчэй злараднасйь. I калі толькі Брункт паспеў насалінь падначаленаму?
— Папахвае сабатажам, вось ён і трасеййа. Улічваючы, якія грошы былі ўкладзены ў праект, за зрыў графіка работ Старога па галоўны не пагладзяйь. Людзі баяйыа выходзійь на змену... Пагаворваюйь, — намеснік па-змоўнінку панізіў голас, — на "Тэра Нове" завёўся вампір. Вельмі ўжо раны падобныя на ўкусы...
— Разбярэмся, — Сарва прыняў інфармайыю да ведама. — Які камп'ютар я магу заняйь?
— Сюды, калі ласка... Рабочыя, вядома, людзі йёмныя, забабонныя, аднак дыму без агню не бывае.
— Даваййе не будзем спяшаййа з высновамі, спадар Ольшак.
— He забудзьйеся прыхапіыь з сабой асінавы кол і срэбныя кулі, — даў параду намеснік.
Трэба аддайь Брункту належнае — ён не толькі сабраў масу разнастайных даных, якія мелі ханя б нейкае дачыненне да справы, але яшчэ і сістэматызаваў інфармайыю. Папка з файламі "важыла" крыху менш за гігабайт. Прысутнасць старонніх, хай і ў форме супрайоўнікаў Службы бяспекі, перашкаджала канйэнтрайыі думак, таму інспектар скапіяваў справу на USBфлэш-назапашвальнік і адправіўся ў сваю каюту.
— Ну-с, ab ovo Ledae incipere!
Зваршчык, мантажнік, энергетык. Усе — мужчыны, еўрапеоіды, рознага ўзросту і розных інтарэсаў. Паміж сабой знаёмыя не былі — ні на Зямлі, ні на "Terra Nova", разам не прайавалі і ў меснах адпачынку не сустракаліся. Адзінае, што іх звязвала, — гэта спосаб забойства. Прабітая або пракушаная сонная артэрыя.
Фатаграфіі атрыманых ран былі высокай якасні і дазвалялі разгледзейь усё ў дробных дэталях. Акуратныя парныя адтуліны. Адлегласйь паміж імі зусім не выключала таго, што яны сапраўды пакінуты ікламі.
Нягледзячы на ўвесь свой прыродны скептыйызм, Сарва злавіў сябе на тым, што не лічыйь версію аб датычнасні да забойстваў вампіра такой ужо і дзівайкай. Вампір — не абавязкова мярнвяк, які паўстае з магілы, каб піць чалавечую кроў. 3 роўным поспехам ім можа бынь і чалавек, які пакутуе ад парфірыі — спадчыннага парушэння пігментнага абмену з павышаным утрыманнем парфірынаў у крыві і тканінах, а таксама іх узмойненым вылучэннем з мачой і калам.
КНІГІ ОНЛАЙН
