Расследаванні інспектара Сарвы
Сяргей Белаяр
Выдавец: Галіяфы
Памер: 320с.
Мінск 2018
СЯРГЕЙ БЕЛАЯР
рпсслшмт
ItiCUfKTflPfl СЛРЬЫ
Сяргей Белаяр
РАССЛЕДАВАННІ
ІНСПЕКТАРА САРВЫ
Навукова-фантастычныя апавяданні
Мінск Таліяфы" 2018
УДК 821.161.3-32
ББК 84(4Бен)-44
Б43
Белаяр, С.
Б43 Расследаванні інспектара Сарвы : апавяданні / Сяргей Белаяр. — Мінск : Галіяфы, 2018. — 320 с.
ISBN 978-985-7209-02-6.
XXII стагоддзе. Злачыннаснь не толькі не знікла, але і набыла новыя, высокатэхналагічныя рысы. Марс, Юпітар, пояс Койпера, Месяц, кропкі Лагранжа, Нептун... Але, як бы ні намагаліся зладзеі застайна інкогніта, яны будунь выкрытыя, бо на іх шляху паўстае інспектар Дэпартамента пазаземных крымінальных расследаванняў Ратаўт Сарва.
УДК 821.161.3-32
ББК84(4Бен)-44
ISBN 978-985-7209-02-6
© Белаяр С., 2018
© Афармленне. ПВУП «Галіяфы», 2018
ГОСЦЬ 3 МІНУЛАГА
Узлётна-пасадачны модуль на імгненне завіс у разрэджанай атмасферы Еўропы, а затым дакрануўся паверхні шасйю талерчатымі апорамі. У кожную з іх былі ўмантаваныя па тры магутныя свідры, якія не дазвалялі шматтоннаму чоўну слізгайь па лёдзе. Нейкі час лёгкае дрыгайенне корпуса і нізкі гул выдавалі работу рухавікоў, пасля чаго стала uixa — модуль быў састарэлым, з кіслародным напаўненнем кабіны.
На святлодыёдным табло запаліўся дазвольны сігнал, і інспектар Дэпартамента пазаземных крымінальных расследаванняў Ратаўт Сарва выбраўся з супрайьперагрузачнага крэсла. Аўтаматычна расчыніліся дзверйы шафы са скафандрам падвышанай абароны — без рыштунку, які нагадваў гібрыд нармабарычнага вадалазнага скафандра і рыйарскага даспеха, рабійь на паверхні было няма чаго. Інтэнсіўнаснь іанізуючага выпраменьвання складала пяйьсот сорак бэр у дзень, а тэмпература трымалася на адзнайы мінус сто семдзесят градусаў па Нэльсіі.
Адзеўшыся, Сарва падхапіў кантэйнер з інструментамі і няхітрым багажом. Варта было перайсйі ў атмасферны шлюз і апусніпь рычаг, як запранавалі магутныя помпы, а сіла няжару пачала змяншайыа. У шчыліну, якая пашыралася па меры таго, як апускаўся пандус, былі відань турбасані, што імкліва набліжаліся з боку Lenticulae. Яны апынуліся ля модуля да таго, як інспектар ступіў на лёд.
— Сунтаўт Аншток, мяркую? — перадатчык скафандра сам адшукаў патрэбную хвалю.
— Мы не чакалі, што вы з'явінеся так хутка, спадар Сарва, — першы намеснік Бута Лоя, начальніка навукова-даследчай станцыі "Оле Крыстэнсэн Ромер", дапамог інспектару пагрузійь кантэйнер і ўлезйі ў турбасані.
— Так ужо атрымалася, — адказаў Сарва, імкнучыся ўладкаваййа зручней. На дысплэі транслявалася выява з відэакамеры задняга віду — модуль, які хутка аддаляўся, расквітнеў сігнальнымі агнямі. Ён застанеййа тут да вяртання інспектара. — Што ў вас здарылася?
— Нічога такога, што запатрабавала б прысутнасці палінэйскага.
— То-бок вы лічыйе смернь свайго таварыша чымсьйі натуральным?
— Гэта Еўропа, спадар Сарва. Тут пастаянна хтосьйі памірае. Умовы, ведаеые, не зусім спрыяльныя для жыййя чалавека... А прымаючы пад увагу пастаянную зайыкленасйь прафесара Гомаля на прайы і з прычыны гэтага безуважлівасць, нешта падобнае рана ui позна павінна было здарынйа.
— Вы ўпэўнены ў тым, што меў месйа няшчасны выпадак, спадар Аншток? — планшэтны персанальны камп'ютар застаўся ў насйёгнавай кішэні камбінезона, так што прыйшлося спадзяваййа на ўласную памяйь.
— Самазабойцам прафесар Гомаль дакладна не быў, а забівайь яго няма за што і няма каму.
— Аазвольне пайікавіцца, а адкуль у вас такая ўпэўненасйь?
— Я праааваў пад кіраўнійтвам прафесара Гомаля больш за чатыры з паловай гады і паспеў добра пазнаць яго. Барута Родкавіч быў сапраўдным фанатам сваёй справы. Літаральна жыў навукай і ні з кім не канфліктаваў.
— Гэта яшчэ не дае гарантыі, што ён нікому не насаліў. — Разломы і расколіны ўледзяным панйыры, якія з'явіліся ў выніку
расцяжэння і парэпання кары, нагадвалі не лініі, а каналы. — А вы хіба npauyeue не парамі?
— Як калі. План работ досыйь шырокі — часам даводзійыа распыляйь сілы.
— Хто знайшоў труп Гомаля?
— Я. — Наперадзе паказаўся шпіль, вышыня якога складала дваййайь пяйь метраў, і гляцыёлаг скінуў хуткасйь. Шпіль служыў у якасйі брамы ў падлёдную станйыю. — Прафесар Гомаль занадта доўга нават для яго не выходзіў на сувязь з "Ромерам", вось я і вырашыў праверьшь. Рушыў па маршpyue, але знайшоў Баруту Родкавіча далёка ўбаку. У трыццаці кіламетрах, калі ўжо быйь зусім дакладным.
— У вас ёсйь здагадкі, што прымусіла прафесара Гомаля звярнунь?
— Hi адной, — згодна з папярэдняй дамоўленасйю, Аншток змяніў курс і павёў турбасані да месйа гібелі Гомаля. — Лункі для гідработа і крыябота размяшчаюййа нашмат правей.
— Магчыма, нешта прыцягнула яго ўвагу.
— Аапускаю. Чаму ж тады ён не звязаўся з "Ромерам"? Радыёстанйыя ў турбасанях была спраўнай. Ды і няма ў тым раёне нічога йікавага — усё даўно даследавалі. Калі толькі не заханеў праверыйь адну са сваіх вар'яйкіх гіпотэз. Барута Родкавіч з'яўляўся прыхільнікам альтэрнатыўнай канйэпйыі генезісу Еўропы. He ўдаючыся ў падрабязнасйі, скажу, што геалагічная гісторыя Еўропы не мае рыс падабенства з гісторыяй суседніх спадарожнікаў. Гэта адно з самых гладкіх йел у Сонечнай сістэме.
Лёд рассякалі шматлікія сляды ад палазоў, і гэта зводзіла на нішто верагоднасйь выяўлення слядоў ад іншых турбасаней, якія маглі б руханна за прафесарам. Радыёліз павярхоўнага лёду не дазваляў вызначыйь дакладны ўзрост слядоў — адсорбныя кіслароду і вадароду не спынялася ні на хвіліну.
— Вось мы і прыехалі, — арыентуючыся па адно яму вядомых прыкметах, Аншток спыніўся. Мужчыны пакінулі турбасані,
і інспектар адразу адчуў, наколькі няўтульна звонку ў параўнанні з кабінай. — Барута Родкавіч паспеў разгарнуць амаль усё абсталяванне, якое мелася ў яго з сабой.
— Як вы думаейе, спадар Аншток, з якой прычыны Гомаль праігнараваў усе сігналы кантролера зараду? Нават пры пустой акумулятарнай батарэі ў яго меўся аварыйны запас, якога хапіла б на тое, каб дабраййа да турбасаней.
— Толькі ў тым выпадку, калі страйіў прытомнасйь. Гэтым жа магу растлумачыйь і тое, што ён не ўключыў аварыйны сігналізатар скафандра, — гляйыёлаг з йікавасйю назіраў за тым, як Сарва аглядае месйа гібелі прафесара. Праводзійь следчыя дзеянні ў грувасткім скафандры было нязручна. — Запасамі кіслароду Барута Родкавіч валодаў, а вось сістэма жыййезабеспячэння без электраэнергіі прайавайь не магла. Хайілоўскі кажа, што смерйь наступіла праз двацйайь тры хвіліны.
Перад вачыма інспектара паўсталі фатаграфіі змёрзлага Гомаля. Прафесар да апошняга змагаўся за жыццё, але зрушыйь скафандр, які прыводзіўся ў дзеянне магутнымі сервапрывадамі, яму было не па сілах.
— Набліжаеййа ноч, — нагадаў Аншток.
— Вяртаемся.
Праз гадзіну турбасані даставілі мужчын да шпіля. Праз шлюзавую камеру машына трапіла ў ангар, тэмпература ў якім падтрымлівалася на адзнайы ў пяйь градусаў няпла. Ангар не пуставаў — ішоў нейкі рамонт. Аншток даручыў тэхнічнае абслугоўванне тэхніку-андроіду і павёў Сарву за сабой у пнеўматычны вакуумны ліфт. Спусніліся на тры ўзроўні.
— Куды йяпер? — спытаўся гляйыёлаг, калі мужчыны пазбавіліся ад скафандраў.
— Аля пачатку пагавару з начальнікам медыйынскай службы, — інспектар выйягнуў з кантэйнера свае рэчы і дастаў планшэтны персанальны камп'ютар, у якім завёў новую справу. — Потым прывядзейе мяне на СТА. Спадзяюся, турбасані і скафандр Гомаля не чапалі?
— Тэхнікі калупаліся.
Вінаванійь персанал было глупа, і Сарва проста прыняў інфармайыю да ведама. Да таго ж дапамога спейыялістаў ніколі не бывае залішняй.
Праектам на "Оле Крыстэнсэне Ромеры" быў прадугледжаны і ўласны морг— туды інспектара і намесніка начальніка станйыі правёў Булах Хайілоўскі. Начмед высунуў паддон з трупам і нудным голасам вымавіў:
— Смяротны зыход з прычыны гіпатэрміі. Ужо трэні за першую палову года.
Тулава да самай пахвіны рассякаў Т-падобны разрэз, зашыты грубымі ніткамі. Знешніх пашкоджанняўтруп не меў. Сарва, тым не менш, старанна агледзеў йела пры дапамозе магутнай лупы.
— Можайе азнаёміййа з заключэннем аб смерйі. — У рукі інспектара перавандраваў ліст сінтэтычнай паперы. Вердыкт знайшоў пайверджанне, вось толькі адправійь справу ў архіў з паметкай "Няшчасны выпадак" Сарва не меў права да поўнага выканання ўсіх працэсуальных дзеянняў.
Для таго каб патрапійь на СТА, патрабавалася падняйна на мінус першы ўзровень. Турбасані разам са скафандрам знаходзіліся ў асобным боксе з ралетнай брамай, якая замыкалася на замок. Каб атрымайь доступ унутр, Аншток скарыстаўся смарт-картай.
— Я распараджуся, каб вам прынеслі паесйі.
— Дзякуй вам, спадар Аншток. — Агляд турбасаней і скафандра напраўду мог зайягнуййа. Памятаючы максіму "Der Teufel steckt im detail", інспектар не наракаў. Гарантый, што тэхнікі нічога не прапуснілі, у Сарвы не мелася.
Час страйіў усякі сэнс, засталіся толькі "тут" і "йяпер".
Двойчы давялося ладзійь непрайяглыя перапынкі на фізіялагічныя патрэбы і некалькі разоў — кансультаванна ў тэхнікаў. Інспектар адпрайоўваў усе версіі, якімі б непраўдападобным яны ні здаваліся.
Агляд турбасаней адказу не даў, і Сарва пераключыўся на скафандр. Абедзве ячэйкі пад акумудятарныя батарэі пуставалі, аднак шукайь іх не было патрэбы. Утопленыя ў корпус з ударатрывалай тэрмапластычнай смалы на аснове супалімера акрыланітрылу з бутадыенам, стыролам і старлітам, батарэі знаходзіліся тут жа. Інспектар не паленаваўся змясйійь іх пад рэнтгенаўскі апарат. Радыёграфічны кантроль не выявіў якіх-небудзь пашкоджанняў корпуса.
— Ячэйкі спраўныя... Сістэма жышцезабеспячэння ў рабочым стане... Прыборы кантролю функйыянуюйь... Як быййам энергія проста ўзяла і выпарылася. — Сарва не мог дапуснійь падобнага, паколькі гэта супярэчыла закону захавання энергіі. — Нішто не знікае бясследна, нішто не ўзнікае ніадкуль, усё толькі пераходзінь у іншы стан... Падобна на тое, што акумулятарныя батарэі першапачаткова былі паўпустыя.
Мозг інспектара пачаў імкліва раскручваць новую версію. Выглядала яна абсалютна праўдападобна. Якім бы дасканалым ні лічыўся кантроль, чалавечы ui машынны, заўсёды заставалася верагоднасйь памылкі. Ні злога намеру.
— Пакуль LUTO прымем гэтую версію ў якасйі асноўнай, — зрабіўшы адзнаку ў планшэтным персанальным камп'ютары, Сарва вярнуўся да агляду скафандра. Спейыяльнае майаванне на шлеме мела адзінае прызначэнне. 3 намеснікам Лоя інспектар звязаўся па камунікатары. — Спадар Аншток, дзе відэакамера Гомаля?
КНІГІ ОНЛАЙН
