• Газеты, часопісы і г.д.
  • Расследаванні інспектара Сарвы  Сяргей Белаяр

    Расследаванні інспектара Сарвы

    Сяргей Белаяр

    Выдавец: Галіяфы
    Памер: 320с.
    Мінск 2018
    84.6 МБ
    — Спадзяюся, спадар Сарва, вы выклікалі мяне для таго, каб прынесйі прабачэнні за ідыёнкія інсінуайыі на мой адрас і адрас майго экіпажа?
    — Як толькі ў расследаванні аб знікненні золата і срэбра будзе пастаўлена кропка, і ваша невінаватасйь пайвердзінйа, я абавязкова зраблю гэта, — засведчыў Ратаўт Сарва, інспектар Дэпартамента пазаземных крымінальных расследаванняў. — А пакуль што мяне нікавіыь характар грузу, які транспартаваўся падначаленым вам суднам да таго, як яно было зафрахтавана для палёту да "Тэра Новы". Мы не знайшлі ў бартавым журнале адпаведных запісаў.
    — Інфарманыя аб рэйсах захоўваеййа ў йэнтральным офісе кампаніі... А везлі мы навуковае абсталяванне і часткі астэроіда. У Поясе Койпера як раз скончыла прану навукова-даследчая экспедыйыя.
    — I куды вы даставілі груз? — інспектар карыстаўся планшэтным персанальным камп'ютарам для запісу адказаў.
    — Канчатковай кропкай маршруту значыўся Марс, навуковадаследчая станныя пад нумарам шаснаййайь дроб тры, аднак па дарозе нам прыйшлося зрабінь прыпынак ля Юпітэра. Заказчыку тэрмінова спатрэбіліся аўтаматычныя міжпланетныя станцыі, якія ўдзельнічалі ў экспедыцыі.
    — Для чаго?
    — He ведаю, — пайіснуў плячыма капітан грузавога судна. — Пра такія рэчы нас у вядомаснь не ставянь, а за залішнюю йікаўнасйь можна і з прайы вылейейь. Лепш у нашага начальства спытаййе.
    — Падчас прыпынку вы што-небудзь загружалі на борт?
    — He, выгрузілі зонды і паляцелі далей.
    — А ў чым перавозілі пароду? — Сарва ніколькі не сумняваўся ў тым, што сіланы трапілі ў трум менавіта з узорамі. Пытанне ў тым, выпадкова ui са злым намерам?
    — У герметычных кантэйнерах. Нейкія яны асаблівыя былі, я такіх ніколі не бачыў. Намучыліся мы з імі, пакуль замайавалі... На Марсе шчасна разгрузіліся і праз чатыры дні атрымалі новы заказ.
    — Хто прымаў у вас груз?
    — Мы проста пакінулі яго на пляцоўйы пад'ёмніка касмічнага ліфта, спадар Сарва, — Піскуроўскага адвялі, а начальнік Службы бяспекі пайікавіўся:
    — Думаене, "Футур-тэк" і "Старкарга" ў курсе, калега?
    — Гэта нам яшчэ трэба будзе высветліць, спадар Брункт. Што там з аналізамі?
    — Рэакйыя ва ўсіх, за выключэннем механіка Водбута Смілгіна, які курыйь канабіс, адмоўная. Наркатычныя, псіхатропныя рэчывы і іх прэкурсоры экіпажу "Мула" не давалі... Людзей Піскуроўскага нават у нядбалым стаўленні да выканання службовых абавязкаў не звінавайіш. Кантэйнеры герметычныя, адходы жьшйядзейнасйі сіланаў можна выявійь, толькі ведаючы пра іх метабалізм... — начальнік Службы бяспекі быў вымушаны перапыніййа, паколькі нагадаў пра сябе яго камунікатар. — Вось чорт!
    Ужо гэтых двух слоў хапіла б для таго, каб зразумейь — здарылася нешта экстрардынарнае.
    — Некалькі хвілін таму знойдзены труп Сцяпана Рыдвана. Странгуляйыя.
    — Сам? — інспектар нахмурыўся, западозрыўшы няладнае. Інакш і быйь не магло — не стала галоўнага сведкі ў справе аб атручэнні рабочай брыгады мыш'яком.
    — Ускрыййё пакуль не праводзілася, — нагадаў Брункт, — а перадсмяротнай запіскі мае людзі не знайшлі.
    — Хадземйе!
    Да таго часу, калі Сарва і начальнік Службы бяспекі прыбылі на месйа злачынства — калідор камунікацый сектара D, — нела слесара ўжо выйягнулі з пятлі і паклалі на падлогу. Знайшлася і запіска — выдраны з нататніка аркуш.
    — Почырк Рыдвана — графалагічнай экспертызы не патрабуецйа. "Які сэнс жыйь без сям'і?"... Вы што-небудзь ведаене пра гэта, спадар Брункт?
    — Жонка і дзіыя Рыдвана павінны былі прыбыыь на "Тэра Нову" праз паўгода. Я распараджуся навесні даведкі.
    — Я чуў, што яны трапілі на Зямлі ў аварыю, — сказаў адзін з супрайоўнікаў Службы бяспекі, прымусіўшы інспектара звярнунь на яго свой позірк.
    — I хто яму паведаміў пра гэта? — мужчына паыіснуў плячыма. — Спадар Брункт, калі ласка, высвятлійе.
    — Згода, калега.
    Медык яшчэ не з'явіўся, таму Сарва прысеў над Рыдванам з магутнай лупай у руйэ.
    — Вузел завесы ў адносінах да шыі размешчаны тыпова, — акуратна прыпадняўшы галаву, канстатаваў Сарва. — Напрамак — коса-ўзыходзячы... Шыя здушана ў вобласйі пад'язычнай косткі, корань языка адйеснены дазаду і дагары... Прасвет гартані зачынены...
    Странгуляйыйная разора была ярка выяўленай і мела нёмна-буры колер. Гэта ўказвала на тое, што труп знаходзіўся ў пятлі прайяглы час. Mecua, выбранае самазабоййам, таксама ўказвала на тое, што слесар не хайеў, каб яго спынялі.
    — Петля жорсткая, адзінкавая, разора з выразным малюнкам дна... Так, а гэта што?.. Спадар Брункт, вазьмійе ліхтар
    і пасвяйійе! —інспектар міліметр за міліметрам абследаваў шыю Рыдвана. — Няўжо, без пхасінгараў усё ж такі не абышлося?
    — Пра што гэта вы, калега?
    — Бачыне гэты след? — Сарва павярнуў лупу да начальніка Службы бяспекі. Пры ўважлівым разглядзе аказалася, што малюнак завесы ад вяроўкі перакрываў іншую странгуляйыйную разору. — Падобны пакідае шаўковая хустка. Румаль... Менавіта такімі збольшага і забівалі сярэднявечныя індыйскія бандыты і нягоднікі. Ахвяру душылі, накінуўшы ззаду на шыю румаль або, пры яго адсутнасйі, вяроўку, а затым закопвалі рытуальнай кіркаматыгай або скідвалі ў калодзеж.
    — Нестыкоўка атрымліваеййа. Слесар у пятлі, а не ў шахйе і не за бортам.
    — Для пхасінгараў важны не прайэс пахавання, а сам рытуал забойства. Румаль не пакідаў парэзаў, тым самым прадухіляючы непажаданае пралінйё крыві, якая, па паданнях тугаў, абйяжарвала рэінкарнайыю.
    — I для чаго ім трэба было забівайь?
    — Ахвярапрынашэнне багіне Калі — увасабленню эпохі разладу і крывадушнасці Калі-югі. Калі — гэта крынійа сусветнага зла, сімвал разбурэння. Згодна з "Вішну-Пуранай", Калі ўяўляе сабой адмоўную праяву Вішну, вярхоўнай формы Бога.
    — A ні не занадта дробная ахвяра? — Брункт дазволіў сабе скепсіс. Медык, які з'явіўся ў калідоры, прафесійна хутка агледзеў цела, і два дужых санітары пагрузіді труп на гідраўлічную медыйынскую каталку.
    — Зусім не. У пачатку дзевятнайнатага стагоддзя, напрыклад, паслядоўнікам культу Калі прыпісвалася да сарака тысяч смерйяў кожны год. У сярэднім за сваё жыйнё душыцельпхасінгар паспяваў задушынь дзве, a то і тры сотні чалавек. Так што Рыдван можа быйь і не адзіным.
    — Зараз не дзевятнаййатае стагоддзе, калега... На вячэру не збіраецеся? Цэлы дзень на нагах, а яшчэ ад удару тазера не адышлі.
    — Потым!.. Спадар Брункт, мне патрэбны звесткі аб усіх зніклых без вестак на "Тэра Нове". Налкам можа бынь, што сярод іх таксама маюййа ахвяры пхасінгара.
    — Калі гэта — рытуал, навошта трэба было падвешвайь Рыдвана?.. Вы не выключаейе таго, што нас могунь свядома наводзійь на няправільны след?
    — Менавіта гэта злачыней і планаваў, — кіўнуў інспектар, — замаскіравайь рытуал пад самазабойства. Тым больш што і нагода ў Рыдвана мелася... Нешта мне падказвае — спрабавалі пазбавіцца ад сведкі. А слесар у нас праходзійь па справе інжынера Мізгайлы. Спадар Брункт, папрашу ўсталявайь назіранне за начальнікам харчовай службы Лесем.
    — Аобра, калега... Можа, варта ўжо вызвалійь Піскуроўскага і яго каманду?
    — Тое, што мы з вамі не далічыліся пянідзясяні аднаго кілаграма золата і двухсот шасйідзясяйі дзевяйі кілаграмаў срэбра, зусім не азначае, што сіланы знішчылі ўвесь груз... Вам варта абвясйінь у сектары каранйін. He хапала толькі, каб сіланы зжэрлі ўсё золата і срэбра на "Тэра Нове".
    Пятля на праходзіўшай пад самай столлю трубе была занягнунна няўмела. Менавіта так, як і завяжа яе засмучаны чалавек. Шнур поліпрапіленавы, непрыкметны. Тут жа ляжала скрыня, на пыльнай паверхні якой адбіліся падэшвы чаравікоў. Калі судзійь па малюнку пратэктара, яны належалі Рыдвану.
    I нідзе ніякіх слядоў барацьбы.
    — Der Teufel steckt im detail, — вымавіў інспектар. — Каб не след на шыі, задумка йалкам бы ўдалася.
    — Бачу, што ўсталёўвайь круг знаёмстваў слесара не давядзейна. Хто ж злачыней, калега?
    Начальнік Службы бяспекі не губляў ніводнага імгнення — варта было Сарву намалявайь слоўны партрэт грузчыка, як Брункт узяў з месйа ў кар'ер. Каб выключыйь рызыку, ён адправіў на затрыманне чатырох сваіх лепшых супрайоўнікаў.
    Інспектар як раз завяршаў агляд месна злачынства, калі прыйшла навіна аб знікненні Леся.
    — Судны, рамонтныя станныі і аварыйна-выратавальныя капсулы праверылі?
    — Так, спадар інспектар! — выйягнуўся падначалены Брункта. — Караблі на прыколе, ні адна станйыя на рамонтных работах зараз не задзейнічана, усе капсулы ў наяўнасні.
    — Комплекс вялікі, — панаракаў Сарва, — шукайь будзем доўга. Калі яшчэ і загадзя паклапайіўся пра схрон, то шанйаў ніякіх... Спадар Брункт, абвясйійе па гучнай сувязі аб узнагародзе за галаву Леся. Можа быйь, нам і пашанйуе...
    Грузчыка ўзялі не без праблем — Есмен Скапа аказаў адчайны супрайіў пры затрыманні і параніў дваіх. Збітага, пад узмойненым канвоем грузчыка даставілі ў офіс Службы бяспекі.
    — Гэта ваша, спадар Скапа? — з класічным румалем насоўка мела мала агульнага.
    — Маё. I што? — грузчык быў настроены варожа.
    — Упэўнены, экспертыза выявінь наяўнасйь на ім скурнага сала Сйяпана Рыдвана. Вы ж не здагадаліся памыйь румаль пасля забойства?.. Толькі не кажыйе, што састаялі са слесарам у сяброўскіх адносінах і пазычылі яму сваю насоўку.
    Скапа літаральна свідраваў інспектара позіркам. Прысутныя пры допыйе супрайоўнікі Службы бяспекі прыкметна напружыліся, хоць грузчыка і трымалі кайданкі.
    — На легкадумнага чалавека вы не падобны і, несумненна, зрабілі татуіроўку адмыслова. Як вы яе называеце? "Чорная"? Калікамата? Lli, можа быйь, Каларані?
    Канйэнтраваная нянавісйь літаральна валіла з ног.
    Акрамя волі Сарва дакрануўся да кабуры рукой. Гледзячы на затрыманага, складалася ўражанне, што разарвайь кайданкі для яго не складзе йяжкасйі. У баях без правілаў яму напэўна не было б роўных. He дарма Брункт сабраў у пакоі для допытаў ледзь ui не палову асабовага складу. Разумныя засйярогі ніколі не бываюйь лішнімі. Каму, як ні палійэйскаму дэтэктыву гэтага не ведань?
    — Гэтак жа смела, як і па-дурному, спадар Скапа. Для дасведчанага чалавека татуіроўка на вашым плячы раўназначна прызнанню ў намерах. Ужо адной толькі смерці Рыдвана з лішкам хопійь для таго, каб адправійь вас на эшафот.
    — Я не баюся смерйі!
    — He сумняваюся. Вы ж паважаеые яе. Толькі гэта будзе не павешанне, так што Калі не атрымае новай ахвяры. Скажу прама — ui вы мне ўсё расказваеые, або з рэінкарнайыяй у вас паўстануць праблемы. Ужо гэта я вам абяйаю. Лорд Бэннінк і палкоўнік Слім здадуцца гуманістамі.