КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
«ЙІЦУ ТЕБЯ, ГОСПОДЬ МОЕМ ДУШМ...» Вершы Калі ў нямым адчаі свет заціх, пайшла яна, пакінуўшы мне рэха сваіх бязважкіх крокаў сноў сваіх, і шэры пыл на кінутых партрэтах. Ну што ж, калі і выпала губляць тых, хто мне даражэй за ўсе ў сусвеце, хай іншыя ўжо будуць паўтараць яе імя на гэтым белым свеце. Мне ж застануцца, мабыць, толькі цені радкоў, што напісаў я для яе, маленечкая кропелька надзеі імёртвыя партрэты на стале... •k -к * Там, далёка, восень таксама запаліла свой зорны сад, ды, напэўна, / там каштаны завяршаюць свой маскарад. і таму мне не хочацца верыць, што ў сваёй нечаканай журбе каханне мае калі-небудзь там, далёка, не знойдзе цябе. Ты — маё дасягненне берагу пасля марных аб беразе мрояў. Ты — маё адкрыцце Амерыкі, ты — маё адшуканне Троі. Ты — мой шлях да майго Віфлеема, што спрадвеку мне быў накрэшан. Кожны дзень ты — мая паэма, мая ўласная Песня Песень. А калі стане мне невыносна жыць у вечным чаканні падману, будзь маім каралавым востравам між бясконцых віроў акіяна. * * * Калі я буду збіты з ног і здрадзяць мне браты, «Нягоднік!» — зараве натоўп. «Мой любы», — скажаш ты. Калі да славы праз гады прыду скрозь безліч меж, «Ён геній!» — закрычаць, а ты «Мой любы», — мне шапнеш... * * * Ці ж мы можам з табою зараз адшукаць хоць якое рашэнне? Ці ж мы здольны цяпер што-небудзь — хоць што-небудзь! — паправіць? змяніць? Жыццё наша стала падобным на якуюсць табліцу спражэння: я — не ведаю, ты — не ведаеш, мы — не ведаем, што рабіць. Разумееш, я зараз жыву, быццам у беспрасветным тумане, у адчаі, што так падобны на адчай вераснёўскіх дажджэй. Ах, няўжо тут няма нікога, хто б да выйсця шлях паказаў мне? ...Яне ведаю, ты не ведаеш, ніхто не ведае, як быць далей... * * * Я запытаў яе. He адказала, чаму любоў мая раптам мне стала крыжам маім, маёй горкаю ношай? Мне цяжка, Божа. Ах, што рабіць з непасільнай пакутай? He можа ж сэрца заўсёды быць скутым. Яно можа забыць. Разлюбіць хіба можа? Мне цяжка, Божа. Спытаў дзе мой шлях з лабірынта кахання? А што ў адказ? — Адно толькі маўчанне. Ніхто не адкажа, не дапаможа! Мне цяжка, Божа. * * * Тут пад цяжарам ветру сагнулі дрэвы голыя плечы свае. Яе дзень нараджэння святкую сам-насам з цішынёй. Без яе. Тут нічога ад нас не залежыць. Усё прайшло. / таму я мае дэкламую ўпаўголаса вершы, што калісь ёй складаў. Без яе. I таму ў жалобе нязгаснай, у сваёй несуцешнай жальбе напаўняю свой келіх шампанскім, п ’ю яго за яе. Без яе... h іі h Усё пройдзе, усё агнямі праплыве, усё разаб’ецца ў мелкія асколкі. Што ж застанецца? — Раўнадушнасць толькі, ды дзве слязы ў прыда чу да яе. / дзве слязы ў прыда чу да яе, самотныя, як згаснуўшае лета, размыюць непаспеўшае бясследна імя на неадтаяўшым акне. О не, няма адчаю аніколькі. Hi роспачы і ні жальбы, але шкадоба сэрца ўсё чамусці коле, і так складаю вершы я свае. Нам застанецца раўнадушнасць толькі, ды дзве слязы ў прыдачу да яе... ■k it За табой зачыніліся дзверы, пошчак лёгкіх абцасікаў згас. Што ж, мне прыйдзецца, пэўна, паверыць, што ўсё гэта — у апошні раз, што ў самоўе адчайна-няўмольнай з той хвіліны і ўжо на вякі ўпарта змоўкнуць мае тэлэфоны, анямеюць дзвярныя званкі. Так я вымушан буду ўпэўніцца, што я жыў не каханнем адным, што калі цябе выкінуць з сэрца, штось яшчэ застанецца ў ім. * * * Я не плачу, каханая. Проста то смуткуе песня мая. Ах, як позна, як позна, позна адшукаць цябе здолеў я. / не я, а яна апантана вывяргае роспач маю. Ах, як рана, да жаху рана! Ах, як рана цябе я згублю... «Ікар» 1. Госпад ішоў супакоеным горадам, сіняю замеццю, шляхам нябачаным: небам, азораным зорамі, зорамі; светам, асвечаным плачамі, плачамі. Позні вандроўнік, вар ’ят / паэта, гнаны ў бяссонне натхнёнаю марай, убачыў адзіны, пайшоў за ім следам, светла ўздыхнуўшы: «Нарэіцце, Уладару!» 2. Цемры святая прасветленасць, адваротны бок слова, свет у свеце, прамень у пастцы люстраных сценаў — гэта ты, чалавек: сусвет, абмежаваны Бязмежным. 3. He. 40:3 Сорванный голос флейты у края кремннстой пустынп, ярок, тревожен закат нссушенного лета у края пустынн. (Знойная пыль облаков, словно птпц умпраюідпх стая у края). О, как пронзмтелен крнк пророка, вознесшнйся где-то у края, у края пустынн. 4. Пресветлый лнк на черных образах. He плач, а крнк. Бессмысленность — не страх. Вечерннй свет. Теперь брестн впотьмах. В лампаде масла нет, нокв глазах — безводная пустыня, мертвый склеп. Крест Ннсуса ныне в пскусной благостыне лукавых треб — нелеп. 5. Цьмяны смурод апраметнага гару — горад. На плошчы цэнтральнай канае распятая мара. Гора. Тут, дыссанансам з разяўленым у хваласпевах вечавым хорам юродзівы ў чорным рэглане пранізліва ўз ’енчыў: «Го-ра!» ...А ўрадзе кавальскім ўжо шчэрыцца хіжы горан, а молат б’е ўжо цвікі для новага крыжа, і высіцца ў сонечнай хмары Хорам Цішы. 6. Так блізка сонца, але роўны шлях іда прытулку, і да катастрофы... Празрыстая пяшчота светлых словаў звіваецца ў пачварны жорсткі жах — і ўжо шалеюць прывідныя ловы, звяртаючы праклёнам прах у прах, і крыважэрны позірк прагных плах не ўлітасцівяць мірныя замовы. Так блізка сонца: працягні руку і дакраніся ззяючых аблокаў! Але пачуўшы — гімнам страснай веры — спеў ангелаў «Асанна ў вышніх Богу», прыслухайся: ці не кране шчаку драпежны і смуродны подых Звера. 8. В колккх нскрах стеклянной метелн седая хортпца гложет желтую кость на холме, там, где прнзрачно выснтся вечным черным «покоем» запндевелая внселнца. Месяц — шар шелестяіцей фольгн. Поздннй странннк. Пес у ногн. Похотлмвые тенн, беснуясь кружат в колдовском хороводе, алчный страж Нетопырь брызжет смрадной слюной, нзвмваясь на поводе, корчпт рожн паяц н в глумлнвом смнренье гнусавнт стнхм Ннсусовой проповедн. Ліесяц — шар шелестяідей фольгм. Поздннй странннк. Пес у ногн. Только в гласе трубы, в торжествуюшнх клнках лнк небес озарнл Прлсносушмй Владыка. Звездный путь. Неземные огнн. Позднмй странннк. Пес у ногм. 9. Днкнй всадннк летел в брызгах млечной купелн (конь под ннм звероок п безудержно-гневен), лунный сгусток пузырмлся в скрюченных пальцах бледно-снней зарей ведовскнх эманацнй. А за смутной долмной небесного холода, средп проклятых торжнід внзжаіцего смрада шел Господь — мммо врат преблаженного Города — по заплеванным улнцам дольнего града. 10. Сей час настал. На все отвечу: НЕТ! Моя душa — гнездовье скорпнй. Ліне бы закрыть глаза м вновь увндеть небо, но кожу обжнгает лунный свет Обернут ммр рождественскою негой. Вот-вот рассвет. Заря — чернее снега. На звездной пылп оставляет след конь блед (н всаднмк также мертв н блед). Ах, в это сердце сннего хрусталя уж не вопьются больше окончанья десятка молнпй мз костлявых рук! Безумьем отраженные мечтанья размоют колдовскме очертанья судьбы моей, н в Крест вольется Круг 11. Я не вознесся над долкной сна, не воскресмл необорммой болн, алмазным крнком ангельской трубы не проколол сердца ўвядшнх песен. Я умер. 12. Я ба чыў Ангела з акрываўленымі далонямі у горадзе пасярод натоўпу збіраў ён душы людскія, каб перадаць іх Богу і я зразумеў: чалавечае сэрца — лязо. Я доўга яшчэ стаяў смуткуючы, разважаў пра недасканаласці чалавечай натуры, бездухоўнасць, неміласэрнасць / на тое падобныя рэчы, і не заўважыў, як надышла мая чарга, і на тонкіх празрыстых пальцах набрыняў крываточны след. 13. Кіду Тебя, Господь моей душм, в чдсле н слове. (— He затворп н не унмчнжм врата любовн!) Ніцу в кппенье трепетных громов, молчанье молннй. (— He умолчн, Господь монх стмхов, в стнхах любовн!) Желаю обрестм м дух, м плоть в Твоем улове. (— Благой надеждой осенп, Господь, мечты любовп!) * * * Фіялетавы змрок засынае на ўсходняймяжы. Ціха дрэмлюць пад коўдрай асенняга ветру палі. Ну а ты? Што ж ты бачыш у мроях сваіх, адкажы? / скажы, ці змагу я аднойчы пракрасціся ў іх? Ах, каб ведаць, якія сакрэты хаваюць яны? Ах, кабзнаць, штозаскарбыянысцерагуцьдаз’яўленнязары? Але хто ж адгадае, чым поўны жаночыя сны ў час, калі запальвае поўнач свае ліхтары. У бясконцай тузе лістападаўскіх сумных даджэй, Калі ад прахожых вочы сноў сваіх ты замкнеш, Я б хацеў уварвацца ў сусвет тваіх сплюшчанных вей I трывожыць спакой яго, Пакуль «Досыць» ты мне не шапнеш. Фіялетавы змрок засынае на ўсходняймяжы. Ціха дрэмлюць пад коўдрай асенняга ветру палі. Ну а ты? Што ж ты бачыш у мроях сваіх, адкажы? / скажы, ці змагу я аднойчы пракрасціся ў іх? * * * Сядзець з табою побач. Адчуваць духмяную няўлонасць тваіх вуснаў / страчваць розум у нямым чаканні тваёй пяшчоты і ў адно імгненне спасцігнуць радасць будучых сустрэч / горыч неабходных развітанняў на шэрых і закінутых перонах. Адзіным словам выказаць усё, аб чым даўно гавораць нашы вочы, / моцным намаганнем нашых рук разбіць шкляныя межы забабонаў — хай іншыя гавораць што захочуць! У адзіным ўздыху сплесці нашы душы і вымусіць кахаючых два сэрцы забіцца у салодкім рэзанансе. Шапнуць табе на вуха тыя словы, што так даўно баімся мы сказаць адзін другому ўжо каторы месяц, а потым пракрычаць іх у сусвет, каб зналі іх усе сузор 'і неба, каб жураўлі іх рэхам паўтаралі, каб дрэвы іх паведамлялі ветру, каб бліскавіцы неслі іх да сонца — як ўсё жывое простыя тры словы пра наша безнадзейнае каханне. ■к * * У кожнага ёсць права на палёт ды скарыстацца гэтым правам не ўсякім дадзена ... Часта доўгімі начамі адыходзячага лета пачуўшы тонкі / пранізлівы кліч зор ён прачынаецца і адчувае зноў што можа разарваць усе ланцугі зямнога прыцяжэння Паўсонны рыўком ён падбягае да акна але пераступіць граніцу ўзлёту усё не рашаецца / зноў ясна чуе здзеклівы рогат ззяючых вышынь Толькі аднойчы ён зрабіў адчайны крок у сваю мару / пакуль застыўшы горад адлічваў на сваім гадзінніку хвіліну ён прачарціў парабалу ў паветры парабалу што перарвалася каменнай маставой на першым выгібе А сонная планета ў сваім няспынным і халодным раўнадушшы не зварухнулася і як раней плыла ў стагоддзямі накрэсленай арбіце ў тым жа напрамку з восені да лета Калі яго знайшлі на ўсходзе сонца ён лежачы ў сярэдзіне натоўпу з рукамі распрасцёртымі каб абдымаць сузор ’і яшчэ чуў у жалобным перазвоне зорных ніцяў шыпячыя абрыўкі настойлівых і недарэчных фраз ...прычыны самагубства невядомы... .. .проста звычайны малады вар ’ят... ... чаго яму на свеце не хапала...