КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
329 Чарткоў — горад, пасля падзелу Рэчы Паспалітай адышоў Аўстрыі, у 1809—1815 гг. належаў Расійскай імперыі, пасля зноў належаў Аўстрыі. Цяпер горад у Цярнопальскай вобласці, Украіна. 330 Магчыма, гэта была старэйшая дачка 3. Мілкоўскага — Антаніна Мілкоўская (I860?—?), настаўніца, перакладчыца. А. Мілкоўская выйшла замуж за Францішка Равіту-Гаўронскага (1846—1930), удзельніка паўстання, гісторыка, пісьменніка. Іх дачка Зоф’я Казарынава (1890—1992), знакамітая пісьменніца і публіцыстка, лаўрэат вялікай колькасці літаратурных узнагарод. Сын Антаніны і Ф. Равіты-Гаўронскага, Андрэй Гаўронскі (1885-1927), мовазнаўца, прафесар Ягелонскага і Львоўскага ўніверсітэтаў. 331 «Handzia Zahomicka» (1859), аповесць 3. Мілкоўскага. 332 RSvas de drum — румынск. дарожны ліст. 333 Баташаны — горад у Румыніі. 334 Ясы — горад у Румыніі. У 1565—1862 гг. з’яўляўся сталіцай Малдаўскага княства. 335 Бырлад — горад на ўсходзе Румыніі. 336 Ізмаіл — горад, належаў Асманскай імперыі, пасля быў заваяваны і належаў Расійскай імперыі (1809—1856). У 1856 г. горад быў перададзены Малдаўскаму княству. У 1861 г. разам з усёй Малдавіяй увайшоў у склад Аб’яднанага княства Валахіі і Малдавіі, у будучым Румынскай дзяржаве. У 1877 г. быў зноў захоплены рускімі, увайшоў у склад Бесарабскай губерні як цэнтр павета. Цяпер знаходзіцца на тэрыторыі Украіны ў Адэскай вобласці. 337 Тульча — горад у Румыніі. У 1416 г. захоплены Асманскай імперыяй, у 1878 г. увайшоў у склад Румыніі. 338 Ліпаване (Філіпоны, Піліпоны, румынск. Lipoveni) — стараверы, якія ў канцы XVII — пачатку XVIII ст., пасля царкоўнай рэформы Нікана, пакінулі Расію і перасяліліся ў Букавіну, Румынію, Усходнюю Прусію. На дадзены момант большая частка ліпаванаў пражываюць у Румыніі, Украіне, Малдавіі і часткова ў Балгарыі. 339 Мамалыга — каша з кукурузнай мукі, была асноўнай ежай румынскіх сялянаў. 340 Кранштат — горад-порт у Расіі, знаходзіцца на выспе Котлін і прылеглых да яго больш дробных выспах Фінскага заліва. 341 Варна — горад у Паўночнай Балгарыі. 3 1391 да 1878 г. знаходзіўся пад панаваннем Асманскай імперыі. 342 Маецца на ўвазе бітва, якая адбылася 10 лістапада 1444 г. паміж аб’яднанымі войскамі крыжаносцаў і Асманскай імперыі каля горада Варна. Бітва стала завяршэннем няўдалага крыжовага пахода на Варну венгерскага і польскага караля Уладзіслава III Варненчыка (1424-1444), першага сына Ягайлы і Соф’і Гальшанскай. Вынікам бітвы стала поўная параза крыжаносцаў, смерць Уладзіслава і ўзмацненне ўлады туркаў на Балканскай паўвыспе. 343 Люлебургас — горад у паўночна-заходняй частцы Турцыі. 344 Басфор — праліў паміж Еўропай і Малой Азіяй, які злучае Чорнае мора з Мармуровым. 345 Пера — прыгарад Канстанцінопаля, у якім звычайна жылі іншаземцы. 346 Францішак Сакульскі (1811-1896), афіцэр паўстання 1831 г., эміграваў у Францыю, дзе ўступіў у Польскае дэмакратычнае таварыства. Удзельнічаў у Венгерскай кампаніі. Падчас крымскай вайны рабіў намаганні па фармаванні польскага легіёна ў Турцыі, пасля асеў там у якасці галоўнага інжынера дарог і тэлеграфаў. У 1863 г. (да мая) з’яўляўся агентам Нацыянальнага ўрада і суарганізатарам выправы 3. Мілкоўскага. 3 1865 г. зноў знаходзіўся на турэцкай цывільнай службе. У 1881 г. асеў у Галіцыі, памёр у Львове. (Гл.: Міпеуko, Z. Z tajgi pod Akropol. Wspomnienia z lat 1848-1866 I przedmowy i przypisy E. Kozlowski. Warszawa, 1971. S. 166.) 347 Дадзеных не выяўлена. 348 Алаізій Адам Пшэздзецкі (1814-1897), удзельнік паўстання 1831 г., эміграваў у Францыю. Пасля 1850 г. асеў у Турцыі і працаваў на будове дарог. Пасля вярнуўся ў Галіцыю, дзе і памёр. (Гл.: Mineyko, Z. Z tajgi pod Akropol. Wspomnienia z lat 1848-1866 / przedmowy i przypisy E. Kozlowski. Warszawa, 1971. S. 166.) 349 Галата — гістарычны раён y еўрапейскай частцы Стамбула. З’яўляўся асноўным гандлёвым раёнам горада. 350 Генуя — партовы горад на поўначы Італіі. 351 Пірэй — горад у Грэцыі, на Эгейскім моры. 352 Афіны — сталіца Грэцыі. 353 Отан I (1815-1867), кароль Грэцыі ў 1833—1862 гг. Быў другім сынам караля Людвіга I Баварскага. Кіраваў краінай 29 гадоў, быў звергнуты і пакінуў Грэцыю. Апошнія гады жыцця правёў у выгнанні на радзіме, у Баварыі. У палацы караля Отана, на плошчы Сінтагма ў Афінах, цяпер размяшчаецца грэцкі парламент, будынак носіць назву Парламенцкі палац. 354 Магчыма, маецца на ўвазе Траецкая царква. Пабудова XI ст. У 1847 г. храм быў выкуплены расійскім урадам, пасля навуковай рэстаўрацыі ў 1855 г. царква была асвечаная. Цяпер з’яўляецца афіцыйным прыходам рускамоўнай групы насельніцтва ў Афінах. 355 Фустанела — мужчынская традыцыйная спадніца ў грэкаў, албанцаў і балгараў. 356 Амалія Альдэнбургская (1818-1875), каралева Грэцыі, жонка Отана I. Апошнія гады жыцця правяла разам з мужам у Баварыі. 357 Керамейкас, Керамік — знакамітыя старажытныя могілкі ў Афінах. У антычныя часы вакол могілак сяліліся ганчары, што і абумовіла іх назву. 358 Пелапанес — паўднёвая паўвыспа Балканскай паўвыспы. 359 Эрмуполіс — галоўны горад выспы Сірас. 360 Сірас — выспа ў Грэцыі, у Эгейскім моры. 361 Смірна — антычны горад, адзін з самых старажытных гарадоў у Малой Азіі. Цяпер носіць назву Ізмір, знаходзіцца на тэрыторыі Турцыі ў Ізмірскім заліве Эгейскага мора. 362 Сіцылія — выспа ў Міжземным моры. 363 Месіна — горад на выспе Сіцылія. 364 Баёка — срэбная ці медная манета ў Італіі. На выспе Сіцылія так называлі неапалітанскую медную манету — грана. Баёка выйшла з ужытку ў 1867 г., калі ў Італіі былі ўведзеныя ва ўжытак італьянскія ліры 1 французскія франкі. 365 Месінскі праліў — знаходзіцца паміж усходнім берагам Сіцыліі і паўднёвым берагам Калабрыі. Натуральныя формы берага і скал, а таксама віры ў гэтым месцы звязваюць з легендай пра Сцылу і Харыбду, марскіх пачвар са старажытнагрэцкай міфалогіі. 366 Стромбалі — маленькая вулканічная выспа з дзейным вулканам. Знаходзіцца ў Тырэнскім моры на поўнач ад Сіцыліі, належыць да групы Ліпарскіх выспаў. 367 Неапаль — горад у паўднёвай частцы Італіі. 368 Маецца на ўвазе Ноцэра-Суперорэ — горад у паўднёвай частцы Італіі. 369 Нола — горад у паўднёвай частцы Італіі, каля Неапаля. 370 Капрэра — італьянская выспа, на поўнач ад Сардзініі. 371 Везувій — дзейны вулкан на поўдні Італіі, каля Неапаля. 372 Оціпінці, зяць Гарыбальдзі, намеснік старшыні Камітэта падтрымкі польскіх эмігрантаў, апякун польскай моладзі ў Нола, суарганізатар у ліпені 1861 г. Польска-італьянскага камітэта ў Турыне, суарганізатар Польскай вай- сковай школы. У хуткім часе трапіў у востры канфлікт з Л. Мераслаўскім. (Гл.: Mineyko, Z. Z tajgi pod Akropol. Wspomnienia z lat 1848—1866 / przedmowy i przypisy E. Kozlowski. Warszawa, 1971. S. 171.) 373 Генуя — партовы горад на поўначы Італіі. 374 Караль Бразевіч (?—1872) нарадзіўся ў Зыбартанах на Віленшчыне. У час паўстання 1831 г. быў узнагароджаны сярэбраным крыжам Virtuti Militari. Пасля паўстання эміграваў. Удзельнічаў у венгерскай кампаніі, пасля, падчас знаходжання ў Францыі, падтрымліваў адносіны з Мераслаўскім, стаўяго алданым прыхільнікам і памочнікам. На пачатку 1861 г. быўвысланы Мераслаўскім у Неапаль з мэтай арганізаваць у войску Гарыбальдзі польскія атрады. У канцы 1861 г. і на пачатку 1862 г. з’яўляўся інструктарам у Польскай вайсковай школе ў Генуі. 3 1865 г. стала жыў у Жэневе, меў уласную друкарню. З’яўляўся рэдактарам часопіса «Le Peuple Polonais». Дзякуючы яго намаганням у Жэневе ўзнікла секцыя Дэмакратычнага таварыства. Да канца заставаўся верным Мераслаўскаму. (Rudzka, W. Brazewicz Karol Ц Polski slownik biograflczny. T. II. Krak6w, 1936. S. 421.) 375 Дадзеных не выяўлена. 376 Маркіз Біянчэці, ахвяраваў свой дом для казармы Польскай вайсковай школы. 377 Венгерка — кароткая куртка, пашытая з сукна, з нашытымі на грудзях папярочнымі шнурамі на ўзор формы венгерскіх гусараў. 378 Канфедэратка — польскі нацыянальны мужчынскі галаўны ўбор у выглядзе чатырохкантовай шапкі. 375 Гаворка ідзе пра Уладзіслава Энглерта (7—1863). Удзельнік паўстанняў — 1831 г., венгерскага 1849 г., Гарыбальдзі і паўстання 1863 г. У школе ў Генуі з’яўляўся настаўнікам практычнай часткі пяхотнай тактыкі. Удзельнічаў у паўстанні 1863 г. пад кіраўніцтвам палкоўніка Леона Чахоўскага, каля вёскі Паток (Люблінскае ваяводства) быў цяжка паранены і ў хуткім часе памёр. 380 Маецца на ўвазе Напалеон III Банапарт (пляменнік Напалеона I), першы прэзідэнт Французскай рэспублікі (1848—1852), імператар французаў (1852-1870). Здзейсніўшы пераварот у 1851 г. і ліквідаваўшы заканадаўчую ўладу, абвясціў сябе імператарам Другой імперыі. 381 Віват палякі! Віват Італія! Подлыя немцы! Віват Гарыбальдзі! (з італ.). 382 Сучасная назва — Сампердарэна, цяпер раён Генуі. 383 Швейцарыя — дзяржава ў Заходняй Еўропе. 384 Баварскае каралеўства — дзяржава на паўднёвым усходзе Германіі, якое існавала з 1806 да 1918 г. 385 У лістападзе 1860 г. Мераслаўскі прыязджае ў Італію, яго выклікае Гарыбальдзі для кіраўніцтва Інтэрнацыянальным легіёнам у Неапалі, які ў выніку арганізаваць не атрымалася. На пачатку кастрычніка 1861 г. Мераслаўскі прымае камандаванне школай, прыязджае ў Геную толькі ў сярэдзіне лістапада 1861 г., у канцы 27 лютага 1862 г. Мераслаўскі публічна заяўляе, што школай кіраваць адмаўляецца. 386 Мар’ян Антоні Мельхіёр Лангевіч (1827—1887), генерал, дыктатар паўстання 1863 г. Вучыўся на філасофскім факультэце Вроцлаўскага ўніверсітэта, браў удзел у нацыянальным руху 1848 г., у 1850 г. у Пражскім універсітэце вывучаў славянскую філалогію, праз год пераехаў у Берлін, дзе ў 1852—1853 гг. вучыўся на фізіка-матэматычным факультэце, а таксама праходзіў добраахвотніцкую вайсковую службу. У 1859 г. у сувязі з мабілізацыяй зноў апынуўся ў войску ў Берліне, тады атрымаў званне паручніка, але падаў у адстаўку. На пачатку 1860 г. едзе ў Італію, каб узяць удзел у паходзе Гарыбальдзі. У Польскай вайсковай школе ў Генуі і Кунэа выкладаў матэматыку і артылерыю. Падчас канфлікту, які хутка ўзнік паміж Мераслаўскім і моладдзю, Лангевіч апынуўся ў шэрагах апазіцыі, абвінавачваў Мераслаўскага ў інтрыгах і ў недахопе вайсковай кампетэнцыі. Праз некалькі тыдняў пасля пачатку заняткаў у школе (21.11.1861) быў вымушаны пакінуць яе, з гэтага моманту распачынаецца трывалы антаганізм паміж Лангевічам і Мераслаўскім. У студзені 1863 г. прыняў камандаванне ў Сандамерскім ваяводстве, у лютым — у Кракаўскім. 10 сакавіка ў выніку палітычных інтрыг «белых» стаў дыктатарам. Пасля хаатычна праведзенага бою пад Грахавіскамі, падчас якога ўтрымаўся на сваіх пазіцыях, але зусім абяссілены, без правіянту і амуніцыі, 19 красавіка накіраваўся са штабам да Віслы, але пасля пераходу галіцыйскай мяжы быў арыштаваны аўстрыйцамі. Выезд Лангевіча справакаваў хуткае расфарміраванне яго корпуса. Лангевіч быў выпушчаны праз два гады. Пасля зняволення асеў спачатку ў Швейцарыі, пасля ў Турцыі, займаўся палітычнымі пытаннямі. Незадоўга да смерці хацеў асесці ў Галіцыі. Пахаваны ў Канстанцінопалі. (Rzadkowska, Н. Langiewicz Marian// PSB. Т. 16. Wroclaw, 1971. S. 503-506.)