Ахвяры і карнікі
Леанід Маракоў
Памер: 440с.
Мінск 2007
В июне 1938 г. обвиняемый Вихорев был переведен на должность начальника 4-го отделения Витебского УНКВД Зная о том, что сотрудники его отделения занимаются избиением арестованных, не принимал мер к искоренению незаконных действий, а наоборот, сам принимал участие в избиении арестованных Каца, Миклушова1, Лобача и Эстрина2. Кроме того, обвиняемый Вихорев занимался производством незаконных арестов, в результате его преступной деятельности невинные люди попадали в тюрьму: Онескович, Богорад (?), Дульченок, Страш, Зильбера...»3
1 Міклушоў Герасім Анісімавіч [1894, в. Багданава, цяпер Сенненскі р-н Віцебскай вобл. — ?], калгаснік. 3 бел. сялянскай сям’і. Працаваў у калгасе «Ударнік». Быў манаты, гадаваў чацвёра дзяцей. Арыштаваны 20.9.1937. Асуджаны 25.9.1937 тройкай НКВД за «антысавецкую агітацыю» да 10 гадоў ППК. Этапаваны ў Каргапольскі канцлагер НКВД Комі АССР. Вызвалены 3.9.1943. Далейшы лёс невядомы. Рэабілітаваны 16.4.1960 Віцебскім абл. судом. Асабовая справа М. № 9449-п захоўваецца ў архіве УКДБ Віцебскай вобл.
2 Эстрын Веньямін Айзікавіч [1905, Магілёў — ?], вайсковец. 3 яўрэйскай рабочай сям’і. Атрымаў сярэднюю адукацыю. Уступіў у ВКП(б) (1925). На момант арышту нам. камандзіра палкавой школы 188-га зянітна-артылерыйскага палка, старшы лейтэнант. Быў жанаты, гадаваў дзіця. Арыштаваны 18.8.1937 у Мінску па адрасе: вул. Савецкая, д. 128а. Выключаны з партыі ў сувязі з арыштам. Асуджаны 28.5.1938 за «контррэвалюцыйную трацкісцкую агітацыю» да 6 гадоў ППК. Пазбаўлены воінскага звання. Этапаваны ў Пячорскі канцлагер НКВД Комі АССР. Вызвалены 19.8.1943. Далейшы лёс невядомы. Рэабілітаваны 17.4.1958 ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР. Асабовая справа Э. Ns 12040-с захоўваецца ў архіве КДБ Беларусі.
3 НАРБ, ф. 4п, в. 21, с. 1702, л. 13.
ВЛАСОВ (следчы, лейтэнант дзяржбяспекі; дапытваў Алеся Звонака і інш.).
3 ліста П. Раднова1 сакратару ЦК КП(б)Б П. Панамарэнку:
«Ни Левину, ни Вихореву, ни Власову я не давал указания создавать режимные камеры с агентурой якобы для избиения арестованных, вынуждая их на оговор себя и других...
Не знал о допускаемых ими извращениях в работе...
Честно веря директивам и указаниям оказавшегося вражеского руководства Наседкина и без всякого умысла слепо выполняя их... допустил ряд ошибок и нарушений в силу своей малоопытности и политической близорукости»2.
ВОЛКОВ (следчы, лейтэнант дзяржбяспекі; верагодна, да службы ў Мінску працаваў у Оршы; катаваў на допытах Саламона Левіна, Валерыя Маракова, Барыса Мікуліча і інш.).
ВОЛОЦОРУБ (следчы).
3 ліста М. Несцяровіча сакратару ЦК КП(б)Б П. Панамарэнку:
«После ареста меня в тот же день и последующие дни и ночи допрашивали. При допросах применялись физические .. меры воздействия. Гэворили со мной начальник 4-го отдела Ермолаев и его зам. Кунцевич. После всего в одну ночь мне дано было 5 очных ставок. На них присутствовали Ермолаев, Быховский, Кунцевич и 2 следователя. Протоколы ставок диктовались по очереди Кунцевичем, Быховским, Волоцорубом... Я вынужден был дать письменно показания, что я контрреволюционер, шпион, фашист, террорист, вредитель и пр. мерзость. Я оклеветал себя...»3
ВОЛЬФСОН (арыштоўваў і дапытваў Барыса Мікуліча і інш.).
1 Радноў Пётр Якаўлевіч, чэкіст. Н. ў 1902. 3 рускай сялянскай сям’і. Атрымаў пачатковую адукацыю. У ЧК з 1920. У ВКП(б) з 1924. Служыў у Маскве (да жн. 1937), Іванаве (да крас. 1938). 3 мая 1938 начальнік УНКВД па Віцебскай вобл. Дэпутат Вярхоўнага савета БССР. Узнагароджанымі ордэнамі і медалямі. Арыштаваны. Асуджаны 27.9.1939 да ВМП.
2 НАРБ, ф. 4п, в. 21, с. 1807, л. 57-70.
3 Тамсама, с. 1805, л. 124-125.
ВОЛЬФТРУБ Мейер Абрамович (следчы, дапытваў М. Дарожкіна1 і інш.; звольнены з органаў НКВД БССР у лют. 1939; ладчас 2-й сусветнай вайны зноў у НКВД; канчаткова звольнены ў ліст. 1946 «па стане здароўя»; жыў у Мінску).
3 ліста М. Сцерніна сакратару ЦК КП(б)Б П. Панамарэнку:
«Заместитель начальника 4-го отдела Кунцевич и следователь Вольфтруб доказывали мне почти в одних и тех же выражениях, что «НКВД под руководством Ежова ошибок не делает. Раз ты арестован, будешь неизбежно осужден»2.
«27 июня 1938 г. следователь Вольфтруб предъявил мне обвинения по ст. 69 (вредительство), 70 (террор), 76 (контрреволюционная агитация), указав, что я «изобличаюсь как активный участник нацфашистской организации, вредительстве в области народного образования». Когда я... сказал, что в области народного образования никогда в жизни не работал... Вольфтруб [ответил]: «Могу записать тебе правотроцкистскую организацию — тебе же будет хуже... Все равно кем-нибудь будешь.. .»3
3 ліста М. Вольфтруба (ад 11.12.1938) сакратару ЦК КП(б)Б П. Панамарэнку:
1 Дарожкін Мікалай Апанасавіч [14.12.1905, в. Гарохаўка, цяпер Бранская вобл., Расія — 27.4.1993, Мінск], міколаг і фітапатолаг. Акадэмік АН БССР (1962). Скончыў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію (1929). 3 1931 працаваў вучоным спецыялістам, загадчыкам лабараторыі, дырэктарам Інстытута біялогіі АН БССР. Арыштаваны 26.6.1938. Абвінавачваўся ў «шпіянажы і арганізаванай антысавецкай дзейнасці». Пракуратурай БВА справа спынена. Вызвалены. Рэабілітаваны 9.2.1940. Удзельнічаў у 2-й сусветнай вайне. 3 1948 дырэктар Інстытута біялогіі АН БССР, з 1959 дырэктар Беларускага навукова-даследчага інстытута бульбаводства, у 1976-87 загадчьік лабараторыі Інстытута эксперыментальнай батанікі АН БССР.
«Непонятна роль профессора Дорожкина, который очень невнятно и туманно говорил о том. что следователь Вольфтруб предлагал ему какое-то сотрудничество, что его, Дорожкина, скоро освободят потому, что он многое знает, что он дал 7 очных ставок и т. д. Член партии Антоненко рассказывал, как Дорожкин уговаривал его на очной ставке: «Иван Михайлович, признайся. Ведь мы состояли с тобой в контрреволюционной организации» (НАРБ, ф. 4п, в. 21, с. 2547, л. 30).
2 НАРБ, ф. 4п, в. 21, с. 2547, л. 6.
3 Тамсама, л. 12.
«[Почему] руководители нац. фашистской организации по сей день находятся на свободе (Купала, Колас, Вольфсон1...) — для меня совершенно непонятно»2.
ВЫСОЦКИЙ* (следчы, катаваў на допыгах падследных).
3 ліста ў ЦК КП(б)Б былога камандзіра 1-га кавалерыйскага эскадрона Райхліновіча Яфіма Мацвеевіча3:
«У лістападзе 1937 года мяне прывялі а 1-й гадзіне ночы на допыт І пачалася расправа. Я быў звязаны ва ўтаймавальнай кашулі і збіты да страты прытомнасці. У снежні нада мной зрабілі інсцэніроўку абразання. А 2-й гадзіне ночы пры допыце мне прапанавалі спусціць нагавіцы... Я не пагадзіўся, але пасля жорсткага збівання спусціў нагавіцы / адзін са следчых выняў нож і прымусіў, каб я палавы орган паклаў на табурэтку, але я гэтага не зрабіў, і тады яны схапілі мяне за палавы орган / пачалалі цягаць па пакоі да страты прытомнасці...
На наступны допыт, на Новы год, г. зн. 1 студзеня 1938 года, мяне выклікалі... таксама роўна а 2-й ночы, прымусілі стаяць на зважай і адзін [са следчых] стаў на зэдлік і пачаў мачыцца мне ў вуха. У гэтым жа месяцы таксама а 1-й гадзіне ночы (у 30-градусны мароз. —Л. М.) пры знарокадчыненых вокнах Ідзвярах мяне распранулі да адной кашулі, налілі за каўнер 2 графіны вады і прымусілі сядзець да 2 гадзінаў раніцы. На мне абсалютна ўся вопратка змерзла, я змерз да страты прытомнасці. Дадам, што следчы Высоцкі, які мяне збіваў і здзекаваўся з мяне, прымушаў
1 Вальфсон Сямён Якаўлевіч [27.5(8.6). 1894, Бабруйск Мінскай губ., цяпер Магілёўская вобл. — 1941, Мінск], дзяржаўны дзеяч, філосаф, літаратуразнавец, педагог. У 1919 скончыў Кіеўскі ун-т. 3 1921 прафесар БДУ. У 1931—38 дырэктар Інстытута філасофіі і права. Як літаратурны крытык выступаў з пазіцый вульгарнага сацыялагізму, абвінавачваў бел. пісьменнікаў у нацыяналізме. Калі ў 1938 у НКВД дайшла чарга і да выкрывальніка нацдэмаў, знаёмыя лекары схавалі В. у бальніцы для псіхічна хворых, дзе ён і адседзеўся. У пачатку 2-й сусветнай вайны схоплены і забіты фашыстамі.
2 НАРБ, ф. 4п, в. 21, с. 1398, л. 57.
3 Н. ў 1900 у в. Пранчэйкава Вілейскага пав Віленскай губ., цяпер Маладзечанскі р-н Мінскай вобл. Да арышту камандзір 1-га кавалерыйскага эскадрона. Быў жанаты, меў дзіця. Арыштаваны ў Мінску 15.9.1937. Асуджаны 1.9.1938 асобай нарадай пры НКВД за «сувязь з польскай разведкай» да 3 гадоў ППК. Дадому вярнуўся інвалідам. Рэабілітаваны 24.4.1990 пракурагурай БВА. Асабовая справа Р. № 30959-с захоўваецца ў архіве КДБ Беларусь
мяне стаяць на зважай, трымаць тоўстую кнігу Ьвангелля, хрысціцца і маліцца. Гэта працягвалася 6 месяцаў...»
ГЕРАСИМОВИЧ
ГОДИН (следчы, кагаваў на допытах падследных).
ГОРЕМЫКИН (оперупаўнаважаны).
3 ліста М. Сцерніна сакратару ЦК КП(б)Б П. Панамарэнку:
«Уполномоченный Гбремыкин издевательски улыбался, рассматривая взятый у меня при обыске и аресте мой партийный билет № 0855202»'.
ДОВГАЛЕНКО Василий Ал. (следчы, лейтэнант дзяржбяспекі; да службы ў НКВД працаваў настаўнікам; дапытваў Анатоля Вольнага, Цішку Гартнага, Сяргея Грахоўскага і шэраг іншых беларускіх пісьменнікаў).
3 успамінаў С. Грахоўскага:
«Мяне дапытваў следчы Даўгапенка. Пазней яму «даверылі гутарыць» з самім Цішкам Гартным...
У чарговы раз прывялі да Даўгаленкі ў кабінет, рукі назад, табу рэтка стаіцы Ён бярэ нейкія дакументы са стала і тыкае мне ў теар:
— Ведаешяго?
— I Цішка Гартны, камуніст з 1912 года, арыштаваны? — не змог стрымаць я здзіўлення.
— А што? Ён жа адзін з кіраўнікоў контррэвалюцыйнай арганізацыі, і ты павінен быць нам вельмі ўдзячны, што своечасова цябе перахапілі і ворагі народа не паспелі ўцягнуць пачынаючага паэта ў антысавецкую дзейнасць, а яны ж на гэткіх, як ты, і разлічвалі...
У мяне дома засталася маладая жонка, таксама як і я, студэнтка. Яна была на апошнім месяцы цяжарнасці, а яе пасля майго арышту выкінулі з кватэры. Я ўмаляю, прашу сказаць, нарадзіла яна ці не, хвалююся, таму што пры родах тады шмат жанчын памірала.
— От прызнаецеся, падпішаце ўсе паперы, што трэба, тады і даведаецеся...»
ДРОЗДОВ Александр Евсеевич’ (н. ў 1905; у НКВД з 1926, оперупаўнаважаны, арыштоўваў і дапытваў Барыса Мікуліча і інш.).
1 НАРБ, ф. 4п, в. 21, с. 2547, л. 4.
ЕВТУШЕНКО (следчы, катаваў на допытах падследных1).