КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Сімптаматычная тэрапія праводзіцца па меры ўзнікнення неабходнасці на працягу ўсіх перыядаў хваробы. Вялікае значэнне для зыходу хваробы мае догляд х в ор ы х. Пачынаючы з латэнтнага перыяду прамянёвай хваробы, трэба ствараць асептычны рэжым: хворых змяшчаюць у ізаляваныя боксы, у якіх ёсць бактэрыцыдныя лямпы. Пры ўваходзе ў палату персанал надзявае марлевы рэспіратар, дадатковы халат і абутак, што захоўваецца ля ўваходу ў палату на дыванку, змочаным 1 % растворам хлораміну. У палатах сістэматычна праводзяць бактэрыялагічны кантроль. Каб паменшыць боль ад прамянёвых апёкаў у стадыі гіперэміі і ацёку, праводзяць навакаінавую блакаду 0,25—0,5 % растворам або ўнутрыартэрыяльна ўводзяць 5—10 мл 1 % раствору навакаіну. Пузыры, якія ўтварыліся на скуры, захоўваюць, змяншаючы іх напружанне праколам. Пры вялікіх пашкоджаннях эпідэрмісу, утварэнні мокнучых паверхняў і язваў на скуры накладваюць павязкі, змочаныя растворам фурацыліну ці рыванолу. Памяншэнню болю садзейнічае ахалоджванне паражоных частак скуры. Для паскарэння зажыўлення прамянёвых апёкаў мясцова прымяняюць лінетол, альяс і іншыя сродкі, што стымулююць тканкавы абмен (салкасерыл і інш.). Хворыя з абшырнымі апёкамі пакутуюць ад жорсткага болю, высокай тэмпературы, моцнай смагі і патрабуюць уважлівага, клапатлівага догляду. Ім трэба праводзіць прафілактыку пролежняў, весці барацьбу з абязводжваннем арганізма і не дапускаць далучэння гнойнай інфекцыі. Цяжкапаражоным прызначаюць пасцельны рэжым. Пры транспарціроўцы, перавязках і туалеце хворых ахоўваюць ад рэзкіх рухаў, штуршкоў і ўдараў, якія могуць выклікаць кровазліццё і крывацёк. Палаты рэгулярна праветрываюць і трымаюць у чысціні. У перыяд разгару прамянёвай хваробы дагляданню хворых надаюць асаблівую ўвагу. Гэта дазваляе своечасова распазнаць узнікненне ўскладнення і можа зрабіць рашаючы ўплыў на зыход хваробы. Гігіена скуры і поласці рота ў хворых прамянёвай хваробай мае свае асаблівасці. Кожныя 3—4 дні хворыя прымаюць гігіенічны душ ці ванну са зменай нацельнай і пасцельнай бялізны. Цяжкахворых абціраюць ручніком, змочаным цёплай вадой, спіртам або адэкалонам. Для догляду поласці рота выкарыстоўваюць водныя растворы фурацыліну (0,02 %), граміцыдыну (1 %), борнай кіслаты (2— 4 %), калію перманганату (0,01 %) ці пераксіду вадароду (0,5 %). Адным з гэтых раствораў 4—5 разоў на дзень старанна прапалоскваюць поласць рота. Цяжкахворым пасля кожнага прыёму ежы слізістуір поласці рота і зубы апрацоўвае медыцынская сястра, выкарыстоўваючы стэрыльную марлевую сурвэтку, змочаную растворам. Ін’екцыі раствораў лекавых сродкаў павінны праводзіцца пры строгім захаванні правілаў асептыкі і антысептыкі. 3 вялікай асцярожнасцю трэба прыбягаць да ўсялякіх маніпуляцый і фізіятэрапеўтычных працэдур, якія могуць вызваць пашкоджанне скуры (грэлка, пузыр з лёдам і інш.). Дыетатэрапія назначаецца хворым індывідуальна на аснове стала лячэбнага харчавання № 2. Пры ўзнікненні язвава-некратычных ускладненняў у страўнікава-кішачным тракце іх пераводзяць на стол № 1. Дыета павінна прадугледжваць механічную, хімічную і тэрмічную засцярогу слізістай абалонкі, быць багатай на бялкі і вітаміны. У харчовы рацыён павінны ўваходзіць свежыя яйкі, булёны, кісялі, фруктовыя сокі, кефір ці сыракваша (0,5—1 л), тварог (200—300 г) і іншыя малочныя прадукты. У першым і трэцім перыядах хваробы прадугледжваецца багатае піццё ў выглядзе кампотаў і фруктовых сокаў. Прадукты харчавання павінны праходзіць дабраякасную кулінарную і тэрмічную апрацоўку. Кармленне хворых праводзяць цёплай напаўвадкай ежай. Цяжкахворых у ложку корміць медыцынская сястра. У выпадках, калі прыём ежы праз рот абцяжараны або немагчымы, прыбягаюць да кармлення паўнацэннай ежай праз насавы зонд. Пры цяжкіх паражэннях страўнікава-кішачнага тракту, калі натуральны шлях ужывання ежы становіцца немагчымы, пераходзяць да парэнтэральнага харчавання з ужываннем бялковых гідралізатаў. У выпадку ўзнікнення надзвычайных абсгавін на атамных электрастанцыях рэкамендуецца мець неабходны набор медыкаментаў для аказання паражоным першай медыцынскай дапамогі. Значэнне ранняй дыягностыкі прамянёвай хваробы і асновы медыцынскай сарціроўкі паражоных. Пры вызначэнні цяжкасці паражэння зыходзяць з ацэнкі клінічных сімптомаў, вынікаў дазіметрыі і адлегласці ад эпіцэнтру выбуху, улічваюць таксама перавагу таго або іншага віду іанізуючай радыяцыі. Першараднае значэнне пры гэтым маюць сімптомы хваробы. Калі млоснасць і рвота спыняюцца праз некалькі гадзін пасля апраменьвання, прагноз трэба лічыць спрыяльным. Калі ж недамаганне, рвота, панос, парушэнне кровазвароту не спыняюцца ў першыя двое сутак, прагноз лічыцца неспрыяльным. На ўсіх этапах аказання дапамогі і эвакуацыі праводзіцца медыцынская сарціроўка паражоных. Большасць людзей, падвергнутых прамянёваму ўздзеянню да 2 Гр, не будуць мець патрэбы ў шпіталізацыі і захаваюць працаздольнасць. Рэжым жыцця гэтай групы людзей з магчымай лёгкай формай прамянёвай хваробы абмяжоўваецца толькі на пятым-шостым тыдні пасля апраменьвання. Пацярпелым, якія атрымалі дозу апраменьвання 2—4 Гр, неабходна стварыць ашчаджальны рэжым з моманту распазнання цяжкасці паражэння і пасцельны рэжым — у перыяд разгару хваробы (з 20-га па 42—45-ы дзень пасля апраменьвання). Паражоныя, апрамененыя дозай звыш 4 Гр, з першых дзён маюць патрэбу ў пасцельным рэжыме, даступнай ізаляцыі і энергічным лячэнні з падтрыманнем магчымых асептычных умоў да 50—60-га дня або да аднаўлення колькасці лейкацытаў звыш ЗІО3 клетак у 1 мкл крыві. У ачагу паражэння адбываецца першасная медыцынская сарціроўка. Пацярпелых хутка аглядаюць, ацэньваюць цяжкасць паражэнняў і вызначаюць чарговасць аказання медыцынскай дапамогі. У першую чаргу дапамога аказваецца тым паражоным, жыццю якіх пагражае непасрэдная небяспека (моцны крывацёк, удушша, шок і г. д.). Пасля гэтага аказваецца дапамога астатнім пацярпелым. Пасля аказання дапамогі ўстанаўліваецца таксама і чарговасць эвакуацыі. У першую чаргу эвакуацыі ў АПМ падлягаюць паражоныя ў стане шоку, з пранікальнымі раненнямі грудной клеткі і брушной поласці, з накладзенымі жгутамі, з шырокімі апёкамі і іншымі цяжкімі траўмамі, якія павялічваюць цяжкасць прамянёвага паражэння. Усе паражоныя, што паступілі ў АПМ, накіроўваюцца ў прыёмна-сартавальнае аддзяленне, дзе праводзіцца іх унутрыпунктавая сарціроўка, размеркаванне па фунцыянальных аддзяленнях атрада, у якіх аказваецца першая ўрачэбная дапамога па жыццёвых паказаннях. Паражоныя, урачэбная дапамога якім можа быць адтэрмінаваная, прайшоўшы санітарную апрацоўку, эвакуіруюцца ў лячэбныя ўстановы загараднай зоны, дзе ім будзе аказана першая ўрачэбная і спецыялізаваная медыцынская дапамога. Пры аказанні спецыялізаванай медыцынскай дапамогі ў загараднай зоне цяжкасць прамянёвага паражэння вызначаецца па гематалагічных паказчыках. Так, зніжэнне колькасці лімфацытаў у формуле крыві праз 2—3 сутак пасля апраменьвання да 20 % ад нормы (1 • 103 клетак ў 1 мкл крыві) паказвае на вострую прамянёвую хваробу першай ступені, зніжэнне ў межах 20—6 % ( 1 ■ 103—0,5 • 103 клетак у 1 мкл крыві) — на восгрую прамянёвую хваробу другой ступені, у межах 5—2 % (0,4 • 103-0,1 • 103 клетак у 1 мкл крыві) — на прамянёвую хваробу трэцяй ступені, у межах 1—0,5 % (да 0,1-103 клетак у 1 мкл крыві) — на прамянёвую хваробу чацвёртай ступені. У далейшым, на 7—10-я суткі, у якасці дыягнастычнага тэсту выкарыстоўваюць утрыманне ў крыві лейкацытаў. Так, пры вострай прамянёвай хваробе першай ступені колькасць лейкацытаў у 1 мкл крыві ў гэты час бывае на ўзроўні 4 103-ЗЮ3, пры вострай прамянёвай хваробе другой ступені — 3-103-2Ю3, трэцяй ступені — 2-103—1 103, чацвёртай ступені — менш як 1 ■ 103 . 2.9. ПАРАЖЭННІ АТРУТНЫМІ РЭЧЫВАМІ (АР) 2.9.1. Паражэнне атрутнымі рэчывамі нервова-паралітычнага дзеяння Фізіка-хімічная характарыстыка фосфарарганічных АР (ФАР). Да нервова-паралітычных АР адносяцца высокатаксічныя фосфарарганічныя рэчывы, якія выбіральна паражаюць нервовую сістэму. Гэта табун, зарын, заман, а таксама фасфарылтыёхаліны, вядомыя пад умоўнай назвай V-газы і VX-газы. Менш ядавітыя фосфарарганічныя злучэнні (метафос, тыяфос, хларафос) выкарыстоўваюцца для барацьбы з насякомымі. Аднак неасцярожнае абыходжанне з імі таксама можа выклікаць атручванне праз удыханне пароў, пападанне на скуру і слізістыя абалонкі. Клінічная карціна такіх атручванняў падобная да атручванняў нервова-паралітычнымі АР і патрабуе такой жа медыцынскай дапамогі. Усе вышэйназваныя яды ўяўляюць сабой вадкасці. Тэхнічныя прадукты іх афарбаваны ў рудавата-буры колер. У вадзе яны раствараюцца дрэнна, за выключэннем зарыну, але ў дастатковай меры, каб зрабіць яе небяспечнай для выкарыстання. Усе яны добра раствараюцца ў арганічных растваральніках, тлушчах і маслах, лёгка паглынаюцца афарбаванымі і порыстымі паверхнямі, а таксама гуматэхнічнымі вырабамі. Шчыльнасць іх некалькі вышэй адзінкі. Тэмпература кіпення вышэй 140 °C, фасфарылтыёхалінаў — 300 °C. Тэмпература замярзання ніжэй -40 °C. Пара цяжэйшая за паветра. Шчыльнасць пары зарыну па паветры — 4,8, заману — 6,3. Фасфарылтыёхаліны малалятучыя, пара іх у 8 разоў цяжэйшая за паветра. У вадзе падвяргаюцца павольнаму гідролізу. Зарын і заман добра рэагуюць з растворамі шчолачаў з утварэннем не- адавітых прадуктаў, таму шчолачы могуць выкарыстоўвацца для іх дэгазацыі. Фасфарылтыёхаліны дэгазуюцца хлорзмяшчальнымі акісляльнікамі. Зарын і заман маюць вельмі слабы невыразны пах, фасфарылтыёхаліны паху не маюць. Трываласць на мясцовасці — ад некалькіх гадзін да сутак і болей. Фасфарылтыёхаліны па трываласці перавышаюць усе вядомыя АР, захоўваючы паражальную здольнасць у капельна-вадкім стане на працягу двух-трох тыдняў, а пры нізкіх тэмпературах — і даўжэй. У капельна-вадкім стане могуць прымяняцца для заражэння мясцовасці і стварэння стойкіх ачагоў паражэння, а ў выглядзе аэразоляў і пары — для заражэння паветра. Таксікалагічная характарыстыка. Усе фосфарарганічныя АР адносяцца да моцных ядаў, валодаюць таксічным дзеяннем як у вадкім, так і ў парападобным стане, выклікаюць атручванні пры ўдыханні заражанага паветра і пры пападанні ў страўнікава-кішачны тракт з ежай. Адрозніваючыся добрай растваральнасцю ў ліпоідах, яны лёгка пранікаюць праз скуру і аказваюць моцнае скурна-рэзарбтыўнае дзеянне. Мясцовых паражэнняў скуры яны не выклікаюць.