КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Пачуў гэтую гаворку казёл. Пабег да свайго прыяцеля барана і кажа: — Цябе дзед з бабаю рэзаць збіраюцца. A калі зарэжуць цябе, то скора чарга дойдзе і да мяне. Уцякайма з двара. Сабраліся казёл і баран ды пабеглі ў лес. — Ну, тут ужо нас ніхто не знойдзе, — радуецца казёл. — Давай, баран, цяпельца раскладаць, абед гатаваць. — А як раскладаць цяпельца будзем? — пытаецца баран. — Hi запалак, ні вуголля ў нас няма... — Нічога, — адказвае казёл. — Разганіся ды ў пень рагамі: іскры і пасыплюцца. А я пайду тым часам сушняку назбіраю. Толькі адышоўся казёл ад барана, як насустрач яму воўк бяжыць. «Што ж рабіць? — думае казёл. — Ад дзеда з бабаю ўцяклі, а ад ваўка не ўцячэш». Але казёл не з баязлівых быў. — Гэй, баран! — крычыць ён. — Да нас сам воўк завітаў. Вось мы яго і зварым на абед. Лаві яго! А я памагу табе. Як пачуў гэта воўк, як скочыць убок — толькі яго і бачылі. Воўк той яшчэ малады быў, казлоў і бараноў не бачыў. Думаў, на лясных разбойнікаў нарваўся. Вярнуўся казёл да барана і кажа: — Абед гатаваць нам тут няма калі: баюся, каб воўк зноў сюды не прывалокся. Сабраліся яны і пайшлі далей. Ішлі, ішлі, чуюць — нешта трашчыць за імі. — Ну, гэта, напэўна, той самы воўк нас даганяе, — кажа казёл. — Давай хіба, баран, палезем на елку. Баран круціць рагамі. — Табе што — ты вёрткі, можаш хоць на елку, хоць на страху ўскочыць. А я? — Я падсаджу цябе. — Хіба што. Падсадзіў казёл барана на першы сук тоўстай старой елкі, а сам на верхавіну паскакаў. А тут і праўда бяжыць воўк. I не адзін, a са старою лісіцаю. Воўк гэты паскардзіўся лісіцы, што яго хацелі зварыць на абед нейкія рагатыя лясныя разбойнікі. Лісіца ніколі яшчэ такіх разбойнікаў у вочы не бачыла. I яе разабрала цікаўнасць, што там за яны. Прывёў яе воўк на тое месца, дзе баран з казлом спыніліся. А іх — няма. Тут лісіца нюхнюх — узяла след і бягом за разбойнікамі. Воўк за ёю. Прыбягаюць да старой елкі. Лісіца нюх-нюх — няма следу. Бегала, бегала вакол, а след як вадою разліўся. — Чакай, — кажа яна ваўку. — Я ў карты паваражу, дзе іх шукаць. Селі яны пад галінаю, на якой баран ляжаў, і заняліся варажбою. Тым часам баран ад страху не ўтрымаўся ды плясь з елкі. Проста на ваўка паваліўся. A храбры казёл не разгубіўся ды як закрычыць зверху: — Трымай, баран, варажбітку! Ваўку я сам рады дам! Вырваўся воўк з-пад барана ды ходу. А лісіца за ім. «3 такімі разбойнікамі, — думае, — лепш не звязвацца». Ганарыстая варона Раскаркалася неяк увосень адна варона на сметніку: — Вы сабе як хочаце, — кажа сяброўкам, — а я не магу тут цэлую зіму мерзнуць. Я не такая дурная варона, як вы! — А што ж ты думаеш рабіць, разумная? — пытаюцца сяброўкі. — Палячу за мора: там, кажуць, зімы не бывае. — Ну што ж, — паківалі галовамі сяброўкі, — шчаслівай табе дарогі. А мы ўжо як-небудзь і дома перазімуем. Сабралася ганарыстая варона і паляцела за мора. Доўга ляцела ці нядоўга, аж бачыць — пад ёю ўжо не вада, а зямля зялёная, зверху цёплае сонейка свеціць. «Ну, — думае варона, — тут я спынюся». Апусцілася на высокае дрэва ды пачала выглядаць спажыву: выгаладалася ж, нябось, за дарогу. Убачылі варону заморскія птушкі. — Хто ты? — пытаюцца. — Ніколі мы ў сваіх краях такой птушкі не бачылі. Можа, ты паўночны салавей? Ён, кажуць, пяе, як званочак звініць. — Але, але, — падхапіла варона. — Я — паўночны салавей! А сама сабе думае: «Хіба я горш за салаўя спяваю? Чаму ж толькі яму гонар і павага?» Зарадаваліся заморскія птушкі. — Паспявай нам, паўночны салавейка! — просяць варону.— А мы паслухаем. Вельмі ж хочацца нам твой голас пачуць. Задрала варона ўгору сваю дзюбу і заспявала на ўсё горла: — Кар-кар-р! Кра-кра! Гэй, гэй! Я — паўночны салавей! Пераглядваюцца птушкі паміж сабою, вушы лапкамі затыкаюць. «А няхай яго з такім салаўём! — шэпчуць. — Ён жа не лепш за звычайную жабу спявае...» А потым не вытрымалі слухачы, гуртам наляцелі на варону і давай яе дзяўбці, давай таўчы. Траха не ўсё пер’е выскублі. — Выбірайся, — крычаць, — прэч са сваімі песнямі! He хочам мы цябе слухаць. Вырвалася варона ад няўдзячных слухачоў і паляцела назад дадому. А тут скора і вясна настала. Рэкі ад лёду ачысціліся. He захацела варона на сметнік варочацца. Паляцела на рэчку. Села там на беразе і цікуе за рыбамі. Бачыць: паўзе рак. Ну, голад — не цётка: калі няма рыбы, то і рак — рыба. Схапіла яна рака і сабралася ўжо снедаць, як раптам чуе ліслівы ракаў галасок: — Вось добра, што трапіў у дзюбу не якой-небудзь чорнай галцы або граку, а самой пані вароне. Як жа мне пашанцавала! Ты ж такая прыгажуня, такая красуня, што і сказаць няможна. Шэрыя перайкі твае аж зіхацяць на сонейку. A галасок у цябе — як у таго салаўя, не раўнуючы: як пачнеш спяваць, дык на цэлы свет чуваць. Я не раз захапляўся тваімі цудоўнымі песнямі, у цёмнай нары седзячы. Хацеў бы я, пані варона, пачуць тваю песню яшчэ раз. — Праўда, праўда! — каркнула ўзрадаваная ад пахвалы варона. — Гэта толькі дурныя заморскія птушкі зганілі мяне. Ну дык слухай! I завяла варона на ўсю ваколіцу: — Кар-кар-р! Кра-кра! Я не простая варона! Скончыла спяваць, глядзіць — а рака і след прастыў. Давялося ганарыстай і галоднай вароне зноў на сметнік да сябровак ляцець. Лісіца-хітрыца Жыў дзед ды баба. Нічога ў іх з гаспадаркі не было, толькі адна курачка Чубатка. Жылі яны, жылі, дажыліся — няма чаго варыць. Вось дзед і кажа бабе: — Баба, а баба, звары хіба Чубатку, ці што? Баба замахала рукамі: — Што ты, дзед, надумаўся! Лепш мы галодныя будзем, а Чубаткі я не дам варыць. Пачула гэта курачка, пабегла на двор, знайшла там бабовае зерне і прынесла бабе. Дзед кажа: — Вось і добра. Звары ты, баба, хоць гэтую бобінку. Паглядзела старая на бобінку: — Дзеду мой, дзеду, што за наедак з аднае бобінкі? Я для яе і гаршка не падбяру. Давай лепш пасадзім яе. Як вырасце, тады спячом цэлы бабовы пірог. — Дзе ж мы яе пасадзім? — пытаецца дзед. — На полі. — На полі яе варона выдзеўбе... — Дык на двары. — На двары яе курыца выграбе... — Тады давай пасадзім хіба ў хаце пад палацямі. — Добра,— згадзіўся дзед і пасадзіў бобінку ў хаце пад палацямі. Узышла бобінка ды давай расці. Расла, расла, уперлася ў палаці. — Што, баба, рабіць будзем? — пытаецца дзед. — Трэба палаці разбіраць. Дзед разабраў палаці, а бобінка як пачала расці ды расці — дарасла да столі. — Што, баба, рабіць будзем? — зноў пытаецца дзед. — Трэба столь разбіраць. Дзед і столь разабраў, а бобінка як пачала расці ды расці — дарасла да страхі. Дзед і страхў разабраў. Выглянула бобінка на свет і давай расці яшчэ весялей. Дарасла аж да неба. Узяў тады дзед торбу, палез па сцяблу на неба, абабраў спелыя струкі і вярнуўся назад. Зарадавалася баба — цэлую торбу бабовых струкоў прынёс дзед! — Ну, цяпер-то мы ўжо наядзімся пірага! Палузала баба струкі, высушыла боб на печы, змалола і рашчыніла ў дзяжы цеста на пірог. Цеста як пачало расці ды расці — з дзяжы вон лезе. Палажыла яго баба на лапату, загладзіла пірагом, размалявала рознымі ўзорамі, каб прыгожы быў, ды ў печ. А пірог як пачаў расці ды расці — з печы на прыпечак лезе. Адсланіла баба засланку, а ён — скок на хату, з хаты за парог — і ўцёк... Кінуліся дзед з бабай даганяць пірог. Ды дзе там! Так і не дагналі. Прыкаціўся пірог у лес. А тут насустрач яму рыжая лісіца-хітрыца. Схапіла яна пірог, выела мякіш, усярэдзіну шышак насыпала ды пабегла з пірагом да пастушкоў. Знайшла пастушкоў у полі і кажа: — Пастушкі, пастушкі, дайце мне бычка-трацячка, а я вам дам за гэта пірог. Бачаць пастушкі — добры пірог у лісіцы, жоўценькая скарынка аж блішчыць, так і хочацца яго паспытаць. Згадзіліся яны на мену і аддалі лісіцы бычка-трацячка. — Толькі ж, глядзіце, не ешце пірага, пакуль я не заеду за горку, — кажа лісіца. Села яна на бычка верхам і паехала. Як толькі схавалася за горкаю, пастушкі і кажуць: «Сядзем на пясочку, з’ядзім па кусочку!» Раз- ламалі пірог, а там — адны шышкі яловыя... Падманула іх хітрая лісіца! Едзе лісіца на бычку, бачыць — на дарозе пустая павозка стаіць, а недалёка чалавек арэ. Падкралася яна цішком да павозкі, запрэгла ў яе бычка-трацячка, села на мяккай саломе, і едзе сабе далей, пугай бычка паганяе. Прыехала ў лес. Насустрач ёй воўк ідзе. Збегаўся, змарыўся, ледзьве ногі валачэ. — Куды, кума, едзеш? — пытаецца. — За трыдзевяць зямель, у трыдзясятае царства. — Чаго? — Там, кажуць, курэй і каршуны не дзяруць... — А бараны ў тым царстве ёсцека? — аблізнуўся воўк. — Ды імі там хоць гаць гаці! — А лісічка, а сястрычка, вазьмі і мяне з сабою. Падвязі хоць мой хвост. — Што адзін хвост везці, садзіся ўвесь ты. Сеў воўк. Едуць далей. Сустракаюць мядзведзя. — Куды, кумы, едзеце? — За трыдзевяць зямель, у трыдзясятае царства... — Чаго? — Там, кажуць, курэй і каршуны не дзяруць, — адказвае лісіца. — Там, кажуць, бараноў хоць гаць гаці, — падтаквае ёй воўк. — А мёду там многа? — Ды там, кажуць, мядовыя рэкі цякуць! Мядзведзь зарадаваўся: — To вазьміце і мяне. Хоць адну лапу падвязіце. — Што адну лапу везці, садзіся ўвесь ты. Уселіся ўтраіх, едуць далей. Аж раптам зламалася аглобля. Лісіца кажа мядзведзю: — Схадзі, кум, прынясі аглоблю. Пайшоў мядзведзь у гушчар, знайшоў вывернутую елку і прывалок да воза. Убачыла лісіца, крыку нарабіла: — Ах ты, мядзведзішча, ах ты, дурнішча, ці ж гэта лясіна для аглоблі! I да ваўка: — Схадзі, куме, прынясі тонкую аглоблю. Пайшоў воўк і прынёс крывы яловы сук. Лісіца і на яго накрычала, плюнула ды пайшла сама па аглоблю. Тым часам мядзведзь з ваўком з’елі бычкатрацячка, шкуру саломай напхалі, на ногі паставілі ды пайшлі сабе пасміхаючыся. Вярнулася лісіца, бачыць — ні ваўка, ні мядзведзя, толькі бычок стаіць. Прыладзіла яна аглоблю, села ў павозку, махнула пугаю на бычка, а той — брык! — і паваліўся. Паглядзела лісіца на бычка і аб усім здагадалася. — Пачакайце ж вы ў мяне! Я вам гэтага не дарую! — пагразіла яна ваўку і мядзведзю ды пайшла сваёю дарогаю. Шмат часу ішла ці мала, а ў дарозе ўжо і восень яе застала. Сустракае ваўка, таго, што з’еў бычка. — Добры дзень, кум! Як маешся? — Дрэнна, — кажа воўк. — Нешта азяб на дажджы, аж увесь калачуся. Зуб на зуб не трапляе.