КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— To трэба новы кажух пашыць, — раіць лісіца. — Праўду, кумка, кажаш, — згадзіўся воўк. Пабег ён на выган, схапіў авечку і прывалок у лес. — Хопіць на кажух? — пытаецца ў лісіцы. — Мала, — кажа лісіца. Прынёс воўк яшчэ адну авечку: — Цяпер хопіць? — He, яшчэ адну трэба. Воўк і трэцюю прывалок. — Ну, а цяпер, — кажа лісіца, — трэба краўца шукаць. — Дзе ж мне яго шукаць, кумка? — Я ведаю добрага краўца. Хадзем да яго. Прывяла лісіца ваўка на луг. Там, у кустах, на прывязі жарабец пасвіўся. — Вунь ён, кравец! Воўк зарагатаў: — Гэта не кравец, а жарабец! He, кумка, як сабе хочаш, а розуму ў цябе мала. Лісіца пакрыўдзілася: — Ты пра мой розум не вельмі языком мялі. Я была разумная і буду, а ты быў дурань, дурнем і застанешся. Тут ужо і воўк пакрыўдзіўся, аж узлаваўся: — Паглядзім яшчэ, хто з нас разумнейшы! — He хваліся загадзя, — кажа лісіца, — лепш паглядзіш, як зараз з цябе шкуру знімуць. — Хто зніме? — ляснуў зубамі воўк. — Гаспадар гэтага каня. — He можа быць! — не верыць воўк. — Пабачыш. На чым жарабец навязаны? — пытаецца лісіца. — На вяроўцы. Лісіца засмяялася: — Вось і відаць, што дурань! — Чаму? — падскочыў воўк. — Жарабец на калу навязаны. — He можа быць! — залыпаў воўк вачыма. — Хадзем пакажу. Прывяла лісіца яго да калка, за які быў прывязаны канец вяроўкі, зняла вяроўку, зрабіла пятлю і закінула ваўку на шыю. Воўк і азірнуцца не паспеў, як у пятлі апынуўся. Тады лісіца падбегла да жарабца, замахала хвастом. Той спужаўся ды як драпануў да хаты, толькі падковы заблішчалі. Так і прыцягнуў у пятлі ваўка да свайго гаспадара. Ну, а там з яго і шкуру знялі. Вярнулася лісіца ў лес, закапала авечак у мох на запас, адны толькі мазгі на абед пакінула. Села пад елкаю і есць. Ідзе мядзведзь — той, што бычка з’еў. — Што гэта ты, кума, жуеш? — пытаецца. — Мазгі. Сляпы ты, ці што? — А дзе ж ты іх дастала? — 3 галавы. I ты можаш дастаць, калі хочаш. — Як? — Вельмі проста: разганіся ды стукніся галавою аб дуб — мазгі і выскачаць. — Дзякую ж табе, кума, за добрую параду. Так і зраблю. A то есці даўно хочацца. Знайшоў ён самы тоўсты дуб, разагнаўся з усяе сілы ды і грымнуўся ў яго лбом. Тут яму і канец. Верабей і мыш Жылі па суседстве — верабей і мыш: верабей пад страхою, а мыш у норцы пад падрубаю. Жывіліся тым, што ад гаспадароў перападала. Улетку яшчэ сяк-так — можна на полі ці ў агародзе што-небудзь перахапіць. А зімою хоць плач: на вераб’я гаспадар сіло ставіць, а на мыш — пастку. Надакучыла ім так жыць, задумалі яны ляда1 капаць, збажыну сеяць. Ускапалі ладную дзялянку. — Ну, што будзем сеяць? — пытаецца верабей. — А тое, што людзі сеюць, — адказвае мыш. Назбіралі насення ды пасеялі пшаніцу. — Што тваё будзе, — пытаецца мыш у вераб’я, — карэнне ці вяршкі? 1 Ляда — поле на месцы высечанага лесу. — Сам не ведаю. — Бяры карэнне, — параіла мыш. — Добра, няхай будзе карэнне. Прыйшло лета. Паспела пшаніца. Мыш зжала каласы, а вераб’ю пакінула салому. Перанесла мыш каласы ў сваю нару, змалаціла, змалола, напякла пірагоў ды есць сабе зімою. Добра жыве, бяды не мае. Верабей пакаштаваў салому — нясмачна! Давялося яму на сметніку галоднаму зімаваць. Прыйшла вясна. Мыш вылезла з нары, убачыла вераб’я і пытаецца: — Ну, як, сусед, зімавалася? — Дрэнна, — кажа верабей, — ледзьве выжыў: нясмачная наша пшаніца ўдалася. — To давай будзем сёлета моркву садзіць: яна салодкая. Усе зайцы яе любяць. — Давай, калі не хлусіш! — падскочыў верабей ад радасці. Ускапалі свежае ляда і пасеялі моркву. — Што тваё будзе, — пытаецца мыш у вераб’я, — карэнне ці вяршкі? — Вяршкі! — кажа верабей. — Баюся браць карэнне: я ўжо на пшаніцы апёкся. — Добра, бяры вяршкі. Вырасла морква. Верабей узяў вяршкі, a мыш — карэнне. Занесла яна сваё карэнне ў нару і есць сабе памаленьку. А верабей пакаштаваў вяршкі, аж яны не лепшыя за пшанічнае карэнне... Надзьмуўся верабей, ледзь не плача. Ляціць варона. Убачыла вераб’я. — Чаго ты, верабей, надзьмуўся? — пытаецца. Расказаў ёй верабей, як яны з мышшу сеялі пшаніцу і моркву. Выслухала яго варона і зарагатала: — Дурны ты, верабей! Мыш цябе падманула... У пшаніцы смачныя вяршкі, а ў морквы — карэнне. Узлаваўся верабей, прыскакаў да мышы. — Ах, нягодніца, ах, ашуканка! Я з табою біцца буду. — Ну што ж, — кажа мыш, — давай біцца! Запрасіў верабей сабе ў хаўруснікі драздоў і шпакоў, а мыш — кратоў і пацукоў. Пачалі біцца. Доўга біліся, а ніхто нікога не пабіў. Прыйшлося вераб’ю адступіць са сваім войскам на сметнік. Убачыла гэта варона: — Га, га, верабей, слабых ты хаўруснікаў сабраў. Калі б ты паклікаў марскога сокала, той адразу б усіх і мышэй, і кратоў, і пацукоў паглытаў. Паляцеў верабей на мора, паклікаў марскога сокала. Прыляцеў сокал і ўсё мышынае войска паглытаў. Адна толькі мыш, тая, што вераб’я падманула, засталася: у нару схавалася. Настаў вечар. Сокал паляцеў на ржышча начаваць. Сеў на камені ды моцна заснуў. А верабей пашчабятаў ад радасці і палез пад страху. Тым часам хітрая мыш пабегла ў поле да начлежнікаў, ухапіла галавешку і падпаліла ржышча, дзе спаў сокал. Узняўся агонь і асмаліў сокалу крылы. Прачнуўся сокал, а ў яго крылаў няма... Пабедаваў ён ды падаўся пехатою да мора. Убачыў яго на дарозе паляўнічы, хацеў застрэліць, a сокал і кажа: — He страляй мяне, добры чалавек. Лепш вазьмі з сабою: як адрастуць у мяне крылы, я табе добра аддзякую. Узяў паляўнічы сокала. Цэлы год карміў і даглядаў яго. Адраслі ў сокала крылы, ён і кажа паляўнічаму: — А цяпер бяры мяне на паляванне. Я табе зайцоў і птушак буду лавіць. 3 таго часу сокал і служыць памочнікам у паляўнічага. Жаронцы Жылі дзед ды баба. Нічога ў іх з гаспадаркі не было — толькі пеўнік і жаронцы. Дзіўныя гэта былі жаронцы: паложыць у іх дзед адно зярнятка, пакруціць раз-другі, і цэлая кадушка мукі намелецца! Добра жылі дзед з бабай самі і пеўніка не крыўдзілі. Дачуўся пра дзіўныя жаронцы пан. Парашыў ён украсці іх. Прыехаў адвячоркам да дзеда і просіцца пераначаваць. «На паляванні, — кажа, — быў: далёка дадому ехаць, а тут ноч надыходзіць...» — Начуй сабе, — кажа дзед, — месца хопіць. Уночы, як дзед і баба заснулі, пан украў жаронцы ды паехаў. Моцна затужылі дзед з бабай па жаронцах. Сядзяць яны галодныя ды плачуць. Пеўнік слухаў слухаў іх, а потым і кажа: — He плачце, я вярну вам жаронцы! — Дзе табе вярнуць іх! — кажуць дзед і баба. — Пан цябе і на парог не пусціць. — Нічога, — падхрабрыўся пеўнік, — вярну. Хоць сам загіну, а жаронцы вярну. Развітаўся ён з дзедам і бабай ды паляцеў у панскі двор. Ляціць ён дарогаю, ляціць ён шырокаю, а насустрач яму каршун. — Куды, певень, ляціш? — пытаецца. — У двор да пана. — Чаго? — Пан у дзеда з бабай начаваў ды жаронцы ўкраў. Я лячу іх сыскваць. — Вазьмі і мяне з сабою. — Лезь у валляк! Каршун улез пеўніку ў валляк. Пеўнік паляцеў далей. Ляціць ён дарогаю, ляціць ён шырокаю, а насустрач яму лісіца: — Куды, певень, ляціш? — У двор да пана. — Чаго? — Пан у дзеда з бабай начаваў ды жаронцы ўкраў. Лячу сыскваць. — Вазьмі і мяне з сабою. — Лезь у валляк! Лісіца ўлезла пеўніку ў валляк. Пеўнік паляцеў далей. Ляціць ён дарогаю, ляціць ён шырокаю, а насустрач яму барсук: — Куды, певень, ляціш? — У двор да пана. — Чаго? — Пан у дзеда з бабай начаваў ды жаронцы ўкраў. Лячу сыскваць. — Вазьмі і мяне з сабою. — Лезь у валляк! Барсук улез пеўніку ў валляк. Пеўнік паляцеў далей. Ляціць ён дарогаю, ляціць ён шырокаю, а насустрач яму воўк: — Куды, певень, ляціш? — У двор да пана. — Чаго? — Пан у дзеда з бабай начаваў ды жаронцы ўкраў. Лячу сыскваць. — Вазьмі і мяне з сабою. — Лезь у валляк! Ляцеў, ляцеў пеўнік і прыляцеў у двор да пана. А ў пана ў гэты час былі госці — пілі, гулялі. Вокны і дзверы насцеж парасчынялі. Узляцеў пеўнік на падаконнік, залопаў крыламі ды заспяваў на ўвесь голас: — Ку-ка-рэ-ку! Каб пан не дажыў веку! Ён у дзеда з бабай начаваў ды жаронцы ўкраў. Я прыляцеў сыскваць. Аддавай, пан, жаронцы! Пану стала брыдка перад гасцямі, што пеўнік яго злодзеем абзывае. Вось ён і кажа: — Слугі, слугі, схапіце гэтага крыкуна, укіньце ў куратнік: няхай яго куры задзяўбуць! Схапілі слугі пеўніка, укінулі ў куратнік, а самі пайшлі. Тут пеўнік і кажа: — Каршун, каршун, вылазь з валляка, падушы курэй! Выскачыў каршун з валляка, перадушыў усіх курэй ды паляцеў у лес. Пеўнік зноў прыляцеў на падаконнік: — Ку-ка-рэ-ку! Каб пан не дажыў веку! Ён у дзеда з бабай начаваў ды жаронцы ўкраў... — Ах, — кажа пан, — дык яго куры не задзяўблі? Добра ж! Слугі, слугі, схапіце гэтага крыкуна, занясіце ў гусятнік: няхай яго гусі зашчыплюць! Схапілі слугі пеўніка і ўкінулі ў гусятнік. Пеўнік ачухаўся ды кажа: — Лісічка, лісічка, вылазь з валляка, падушы гусей! Лісіца так і зрабіла, а сама ў лес пабегла. Паляцеў пеўнік на падаконнік ды зноў сваё спявае: — Ку-ка-рэ-ку! Каб пан не дажыў веку!.. — Ах, — кажа пан, — дык яго і гусі не зашчыпалі? Добра ж! Слугі, слугі, занясіце яго ў свінарнік: няхай яго свінні загрызуць! Занеслі слугі пеўніка ў свінарнік. А там пеўнік кажа: — Барсук, барсук, вылазь з валляка, пагрызі свіней. Барсук так і зрабіў, а сам пабег у лес. Прыляцеў пеўнік на падаконнік: — Ку-ка-рэ-ку!.. — Ах, — кажа пан, пачуўшы пеўнікаў голас, — дык яго і свінні не загрызлі?.. Слугі, слугі, укіньце яго ў стайню: няхай яго коні затопчуць! У стайні пеўнік кажа: — Воўк, воўк, вылазь з валляка, парэж коней! Воўк выскачыў, парэзаў усіх коней і ходу ў лес. Прыляцеў пеўнік на падаконнік: — Ку-ка-рэ-ку!.. Пан аж за галаву хапіўся: што ж рабіць? Потым кажа: — Слугі, слугі, схапіце гэтага крыкуна, занясіце кухару, няхай ён яго засмажыць. Слугі так і зрабілі. Кухар засмажыў пеўніка і прынёс на талерцы пану. Пан схапіў яго ды і праглынуў са злосці ўсяго адразу. А пеўнік ажыў у панскім жываце, вытыркнуў дзюбу праз правае вуха ды заспяваў: — Ку-ка-рэ-ку! Каб пан не дажыў веку!.. Пан закрычаў: — Слугі, слугі, хапайце сякеры, сячыце гэтага нягодніка! Схапілі слугі сякеры, як секанулі, дык і адсеклі пану правае вуха... А пеўнік пералез у левае вуха ды зноў заспяваў. — Слугі, слугі, — крычыць пан, — сячыце яго!