КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Секанулі слугі, ды не па пеўніку, і адсеклі пану левае вуха. Застаўся пан без вушэй. Тады пеўнік высунуўся ў рот. — Слугі, слугі, — крычыць пан, разявіўшы рот, — сячыце, сячыце яго! Секанулі слугі, ды не па пеўніку, а па языку, — адсеклі пану язык. А пеўнік выскачыў, паляцеў на падаконнік, сеў і спявае. Бачыць пан — няма рады: усю яго жывёлу пеўнік перадушыў, ды і самога скалечыў. Вынес ён жаронцы з пакояў і аддаў іх пеўніку. Пеўнік схапіў адзін камень пад адно крыло, другі — пад другое і паляцеў дахаты. Зарадаваліся дзед з бабай жаронцам, пачалі ў іх муку малоць. 3 мукі хлеб пякуць, самі ядуць і пеўніку даюць. Сынок з кулачок Жылі дзед і баба. I быў у іх сынок. Ды такі малы, што з-пад шапкі не відаць. He большы за кулак. Так дзед з бабай яго і звалі: сынок з кулачок. Паехаў аднойчы дзед араць, а бабе сказаў, каб згатавала абед ды прынесла яму на поле. Баба згатавала абед ды кажа да сына: — Каб ты быў большы, дык занёс бы бацьку абед за мяне. А так мне самой трэба ісці. А сынок падхрабрыўся і кажа: — Давай, мама, занясу абед. — Дзе табе данесці яго? — не верыць маці. — Данясу! Узяў сынок з кулачок абед, паставіў у дзедаў лапаць, сам ззаду сеў і паехаў. Едзе сабе і песенькі спявае. Прыехаў на поле, гукае бацьку: — Тата, я табе абед прывёз! Убачыў яго бацька, зарадаваўся: — Малайчына, сынок! Сеў ён абедаць, а сын кажа: — Тата, пасадзі мяне на саху, я араць буду. — Як жа ты будзеш араць? — А паглядзіш, — кажа сын. Пасадзіў яго бацька на саху. Сынок з кулачок узяў лейцы ў рукі і крыкнуў на каня: — Но, сівы-буры! I пачаў араць. Ехаў дарогаю пан у брычцы. Убачыў ён такое дзіва. — Прадай, дзед, мне свайго аратага, — кажа пан. — He, пане, не прадам: гэта мой сынок. А пан прычапіўся як смала: прадай ды прадай! — Я табе, — кажа пан, — дам шмат грошай. ГІачуў гэта сынок, падбег да бацькі і шэпча яму: — Прадавай, тата, толькі вазьмі ў пана за мяне жменю золата. He бойся, я ад яго ўцяку... Згадзіўся дзед і прадаў пану сына за жменю золата. Узяў пан хлопчыка, пасадзіў у кішэню і паехаў. «Вось, — думае, — добрага аратага нажыў. Гэтакага ні ў кога няма. Няхай зайздросцяць мне ўсе паны!» Тым часам хлопчык прадраў панскую кішэню, цішком вылез з яе ды выскачыў з брычкі. Пан нават і не пачуў. Паехаў сабе дамоў хваліцца дзіўным аратым. Агледзеўся хлопчык: кругом густы лес. Пахадзіў ён, пахадзіў па лесе і заблудзіўся. А тут і вечар настаў. Сеў хлопчык пад елкаю і плача. Hi адсюль, ні адтуль — галодны воўк. Ухапіў ён хлопчыка і праглынуў яго. Апамятаўся хлопчык, пачаў брыкацца ў воўчым жываце, пачаў крычаць: — Гэй, воўк, нясі мяне дахаты! — He панясу, — кажа воўк. — Нябось, панясеш, як надакучу табе. — Паглядзім, — агрызнуўся воўк і пабег у поле шукаць авечак. Прыбягае да чарады авечак, а хлопчык як крыкне з воўчага жывата: — Гэй, пастухі, глядзіце, воўк па авечкі крадзецца! Пачулі гэта пастухі, прагналі злодзея. Ды яшчэ і сабак нацкавалі на яго. Прыбег воўк у лес і кажа хлопчыку: — Вылазь вон! — He, не вылезу, — адгукаецца хлопчык. — Нясі мяне дадому. — He панясу! — злуецца воўк. Выгаладаўся воўк ды зноў пайшоў шукаць спажывы. Але куды ні прыйдзе, усё няўдача: не дае яму хлопчык спакою. Зусім схуднеў воўк, ледзьве ногі цягае. A хлопчык усё сваё права правіць: — Нясі мяне дадому! Бачыць воўк — няма рады: панёс хлопчыка дадому. Прынёс да двара і кажа: — Вылазь. Вунь твая хата. — He, — адказвае хлопчык, — нясі на двор. Прынёс яго воўк на двор і зноў крычыць: — Вылазь! — He, нясі ў сенцы. Прынёс воўк яго ў сенцы. Тут хлопчык выскачыў вон ды як закрычыць: — Тата, хадзі ваўка біць! Выбег бацька з качаргою і забіў ваўка. Шкуру злупіў і бабе футра пашыў. А баба сасмажыла за гэта дзеду і сынку гуся. Тут і казка ўся. Сабака-паляўнічы Жыў дзед. I быў у яго сабака. Надакучыла сабаку жыць у дзеда: і вартаваць няма чаго, і корму мала. Пайшоў ён у лес на паляванне. Напаткаў там ваўка. Разгаварыўся. — Няма чаго, — кажа, — мне дома рабіць. Ды і з ядою туга. Хачу заняцца паляваннем. — Добра, — кажа воўк, — жыві са мною. Навучу цябе паляўнічаму рамяству. Застаўся сабака жыць у ваўка. Жывуць яны дзень, другі — захацелі есці. Воўк кажа сабаку: — Збегай, брат, на поле, глянь, можа, там хто ёсць. Вярнуўся сабака з поля і кажа: — Там гусі ходзяць. Воўк пакруціў галавою: — Э, беганіны шмат, а наедку мала. I не пайшоў гусей лавіць. Праз гадзіну воўк зноў пасылае сабаку: — Збегай глянь, можа, там яшчэ хто ёсць? Вярнуўся сабака і кажа: — Свінні ў бульбе капаюцца. — Э, — кажа воўк, — з імі таксама клопату шмат: пішчаць, хоць ты вушы затыкай. Пачакаем. Пачакалі крыху, воўк і кажа: — Збегай яшчэ паглядзі — ці няма там чаго цікавейшага? Пабег сабака, паглядзеў — на полі конь пасецца. Вярнуўся ён назад і сказаў аб гэтым ваўку. — Вось цяпер можна збірацца на паляванне. Пабег воўк у азярцо, абмачыўся ў вадзе, выкачаўся ў пяску ды пытаецца ў сабакі: — Ну як, падобны я цяпер на паляўнічага? — Дзіва што! — кажа сабака. Пайшлі на поле. Воўк забег каню наперад, сцерухнуўся, засыпаў яму вочы пяском, а потым схапіў за горла і задушыў. Ад’еўся сабака, патлусцеў. — Ну, цяпер, — кажа ён ваўку, — я ўжо і без цябе абыдуся. Буду жыць адзін. Пакінуў сабака ваўка і пайшоў сабе далей. Сустракае па дарозе ката. — Куды ідзеш, кот? — пытаецца. — Мышэй лавіць. — Э, — кажа сабака, — ці варта такою драбязою займацца? Хадзем лепш са мною: навучу цябе паляўнічаму рамяству. Згадзіўся кот, і сталі яны жыць разам. Жывуць дзень, другі — захацелі есці. Сабака кажа: — Збегай на поле, паглядзі, хто там ёсць. Збегаў кот, паглядзеў. — Гусі ходзяць, — дакладвае сабаку. — Э, — паморшчыўся сабака, — беганіны шмат, а наедку мала. Праз гадзіну сабака зноў пасылае ката на поле. Вярнуўся кот і кажа: — Свінні ў бульбе капаюцца. — Э, — кажа сабака, — з імі таксама клопату шмат: пішчаць, хоць вушы затыкай. Пачакаем. Паляжалі крыху, а есці і аднаму, і другому хочацца. — Збегай яшчэ на поле паглядзі — ці няма там чаго цікавейшага? — зноў пасылае сабака ката ў розведы. Вярнуўся кот з поля і кажа: — Конь пасецца. Сабака ўсхапіўся: — Вось цяпер можна збірацца на паляванне! Пабег ён у азярцо, абмачыўся ў вадзе, выкачаўся ў пяску і пытаецца ў ката: — Ну як, падобны я на паляўнічага? — Вельмі падобны, — кажа кот. — Як выліты. Воўк таксама, перш чым на каня нападаць, у вадзе купаецца і ў пяску качаецца. — Ды я гэтую навуку ў ваўка і пераняў, — хваліцца сабака. Пайшлі на поле. Сабака забег каню наперад, сцерухнуўся, як воўк, ды хацеў яго за горла ўхапіць. А конь як дасць яму капытом, дык той і паляцеў кулём з паламанымі рэбрамі. Паглядзеў кот на такое паляванне ды кажа: — He, лепш паляваць на мышэй: хоць работа і марудная, затое рэбры будуць цэлыя. I пайшоў ён далей сваёй дарогаю. Лісіца і дрозд Жылі дзед і баба. Дзед у лес хадзіў дровы секчы, а баба дома была, пірагі пякла. Аднаго разу злавіў дзед у лесе дзікага парсюка і прынёс дахаты. Харошы быў парсючок — стракаценькі ды паласаценькі. Пачала баба парсючка карміць — і цестам, і мукою, і свежаю травою. Але, вядома, дзік — яму жалудоў давай! Цягне яго ў лес па жалуды. Нічога не зробіш, пачала яго баба ў лес пускаць, жалуды збіраць. Цэлы дзень ён у лесе гуляе, а нанач дахаты бяжыць. Такі добры парсючок быў! Аднойчы бяжыць ён у лес, а насустрач яму галодны воўк. — Парсюк-парсючок, дзік-дзічок, — кажа воўк, — я цябе з’ем. Парсючок хітры быў, падумаў ён і адказвае: — He еш мяне, шэры воўк, лепш ідзі са мною на жалудовую палянку: там чарада гусей пасецца. А воўк да гусей вельмі ахвочы. Паверыў ён дзічку-парсючку і пайшоў за ім на жалудовую палянку. На дарозе была вялікая воўчая яма. Парсючок яе ведаў ды і абышоў, а воўк — бух у яму! I сядзіць там. Назаўтра парсючок зноў пайшоў на жалудовую палянку. Ідзе ды ідзе, сустракае яго лісіца: — Куды ідзеш, парсючок? — Па жалуды. — Вазьмі і мяне з сабою. — Хадзем. Ідуць яны, ідуць, падышлі да ямы. Парсючок абышоў яму, а лісіца — бух ваўку на галаву! На трэці дзень сустракае парсючка заяц: — Куды ідзеш, парсючок? — Па жалуды. — Вазьмі і мяне з сабою. — Хадзем. Дайшлі да ямы — і заяц туды паляцеў. Стала іх цяпер у яме трое: воўк, лісіца і заяц. Сядзяць яны ў яме, захацелі есці. Лісіца кажа: — Давайце крычаць: хто слабей крыкне, таго з’ядзім. Крыкнуў воўк — моцна. Крыкнула лісіца — таксама не надта слаба. Крыкнуў заяц — зусім слаба: толькі піскнуў. Ну, яго і з’елі. Воўк усе косці паеў, а лісіца кішкі сабе ўзяла і ў пясок закапала. Назаўтра зноў прагаладаліся. Лісіца дастала кішкі ды есць патроху. — Што гэта ты, кума, ясі? — пытаецца воўк. — Кішкі. — Дзе ты іх узяла? — Лапаю сабе жывот распарола і дастала. Воўк паверыў, распароў сабе кіпцюрамі жывот ды і сканаў. Лісіца і яго з’ела. Прыляцеў да ямы дрозд. Лісіца просіцца ў яго: — Дроздзік-драздок, вызвалі мяне з ямы! — Як жа я цябе вызвалю? — Накідай у яму галля, я і вылезу. Дрозд накідаў галля. Лісіца вылезла з ямы I кажа: — Дроздзік-драздок, вызваліў ты мяне? — Вызваліў. — Накармі ж цяпер мяне. — Як жа я цябе накармлю? — Вунь баба на поле ідзе, міску бліноў нясе. Ты заляці ёй наперад ды сядзь на дарозе. — I ўсё? — Усё. Паляцеў дрозд і сеў пасярод дарогі. Баба ўбачыла дразда, паставіла міску з блінамі і кінулася яго лавіць. А лісіца схапіла бліны ды за кусты! Наелася лісіца бліноў, прыйшла да дразда: — Дроздзік-драздок, вызваліў ты мяне? — Вызваліў. — Накарміў? — Накарміў. — Цяпер напаі. — Як жа я цябе напаю? — А вунь, бачыш, чалавек бочку з півам вязе. Ты ўзляці на бочку ды дзяўбі затычку. — I ўсё? Паляцеў дрозд, сеў на бочку ды давай дзяўбці затычку. Убачыў гэта фурман, схапіў кол. Дрозд узляцеў угору, а фурман з усяе сілы трах па бочцы! Бочка разбілася, піва вылілася. Цэлая лужына налілася. Паехаў чалавек, бядуючы, далей, а лісіца напілася піва з лужыны, колькі ёй хацелася, ды зноў пабегла да дразда: — Дроздзік-драздок, вызваліў ты мяне? — Вызваліў. — Накарміў? — Накарміў. — Напаіў? — Напаіў. — Цяпер пацеш ты мяне. — Як жа я цябе пацешу? — А вунь на таку дзед з бабаю гарох малоцяць. Ляці туды і садзіся на лоб то бабе, то дзеду.