КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Добра, рабі дазнанне, — згадзіўся воўк. — Толькі хутчэй! Мне няма калі доўга чакаць. Прыйшлі на тое месца, дзе чалавек карчы капаў. — Вось, — паказвае чалавек, — тут я ваўка спаткаў, тут яго і ў мяшок схаваў. — Так, так, — кажа лісіца, — зараз будзем дазнанне рабіць. Узяла мяшок, пакруціла-пакруціла яго перад сабою і кажа: — Нешта ты, чалавеча, не тое гаворыш... Хіба ж пан воўк мог улезці ў гэты мяшок? — Ад страху не толькі ў мяшок — у табакерку ўлезеш, — адказвае воўк. — Як суддзя, я гэтаму не веру... — He верыш?! — агрызнуўся воўк. — Дык глядзі сама! Расхінула лісіца мяшок, воўк — гэльц! — і ўскочыў у яго. — Ну, цяпер верыш?! — Але, — міргае лісіца чалавеку, — цяпер добра бачу, што мяшок якраз па ваўку. Застаецца толькі мацней завязаць. Тут чалавек, доўга не марудзячы, узяў ды і завязаў мяшок. — 3 пана ваўка, — смяецца лісіца, — таксама нядрэнны каўнер будзе! Падзякаваў чалавек лісіцы за справядлівы суд і кажа да ваўка: — Ну вось, а ты казаў — няма праўды на свеце. Ёсць праўда! Ускінуў ён мяшок з ваўком на плечы і панёс дахаты — шкуру знімаць. Коцік, пеўнік і лісіца Жылі-былі коцік і пеўнік. Добра жылі, дружна. Коцік на паляванне хадзіў, а пеўнік абед варыў, хатку падмятаў, песні спяваў Аднойчы пайшоў коцік на паляванне, а пеўнік зачыніў за ім дзверы ды пачаў абед варыць. Бяжыць лісіца, убачыла хатку, падскочыла да акенца: — Гэй, хто тут гаспадар? — Я, — кажа пеўнік. — Пусці ў хату. — Чаго? — Пасяджу трохі, адпачну з дарогі. Пеўнік добры быў, пусціў лісіцу ў хатку. А лісіца — цап! — ухапіла яго і панесла дадому. Апамятаўся пеўнік, закрычаў на ўвесь лес: — Коце, браце! Мяне ліска нясе У высокія горы, У глыбокія норы, Па барах, па карчах, Аж бярэ мяне страх!.. Пачуў гэта коцік, прыбег, адабраў у лісіцы пеўніка і завёў яго назад у хатку. — Ну, — кажа, — глядзі ж, другі раз не пускай лісіцу, бо цяпер я далей пайду і магу не пачуць цябе. — Добра, — кажа пеўнік, — не пушчу. Зноў пайшоў коцік на паляванне. А лісіца тут як тут: — Пеўнік, галубок, разумны лабок, адчыні! — Чаго табе трэба? — Пазыч агню. — Навошта? — Буду ў печы паліць. — He адчыню, бо ты схопіш мяне. — Ды не, больш не буду хапаць. Паверыў пеўнік лісіцы і адчыніў дзверы. A тая — ухапіла яго і панесла. Пеўнік зноў пачаў клікаць коціка: — Коце, браце! Мяне ліска нясе У высокія горы, У глыбокія норы, Па барах, па карчах, Аж бярэ мяне страх!.. Добра, што коцік далёка не адышоўся ад дому: пачуў ён пеўніка, прыбег і адабраў яго ад лісіцы. — Ну, — кажа ён пеўніку, — калі ты і трэці раз адчыніш лісіцы дзверы, то бяда табе будзе: цяпер я пайду на паляванне яшчэ далей. — He, — кажа пеўнік, — болыл я гэтай зладзейцы дзвярэй не адчыню. — Глядзі ж! I коцік пайшоў у самыя далёкія лясы. Прыбегла лісіца: — Пеўнік, галубок, разумны лабок, дай вугалёк! — He, цяпер я дзверы табе не адчыню! — Дык ты праз акенца падай. — Праз акенца можна, — згадзіўся пеўнік. Адчыніў ён акенца, а лісіца ўхапіла яго і панесла. Крычаў, крычаў пеўнік, ды коцік яго так і не пачуў: вельмі ж далёка ён зайшоў. Прынесла лісіца пеўніка дахаты і загадала дочкам у печы паліць, з пеўніка крупнік варыць. А сама пайшла гасцей склікаць. Вярнуўся з палявання коцік, бачыць — няма пеўніка. «Мусіць, яго зноў лісіца ўхапіла? — падумаў коцік. — Як жа яго цяпер з бяды выратаваць?» Зрабіў ён скрыпачку галасістую ды пайшоў да лісіцы. Прыйшоў, сеў ля варот і зайграў, прыпяваючы: — Тылі-тылі, скрыпіца, Тут сядзела лісіца. А ў лісіцы новы двор, Сем дачушак На выбор. Восьмы пеўнік, Гэта мой! Пачулі лісіцыны дочкі музыку і кажуць: — Як хораша нехта іграе. Бяжым паслухаем, а пеўніка зварыць яшчэ паспеем. Выбеглі яны на двор ды і заслухаліся. Пеўнік жа тым часам не драмаў: выскачыў з лісіцынай хаткі ды пабег з коцікам дадому. Так і засталася лісіца ні з чым. Лёгкі хлеб Касіў на лузе касец. Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць. Дастаў торбачку, развязаў і пачаў есці. Выходзіць з лесу галодны воўк. Бачыць — касец пад кустом сядзіць і нешта есць. Падышоў да яго воўк: — Ты што ясі, чалавеча? — Хлеб, — адказвае касец. — А смачны ён? — Дзіва што смачны! — Дай мне пакаштаваць. — Калі ласка! Адламаў касец кавалак хлеба і даў ваўку. Спадабаўся ваўку хлеб. Ён і кажа: — Хацеў бы я кожны дзень хлеб есці, але дзе мне яго даставаць? Парай, чалавеча! — Добра, — кажа касец, — навучу цябе, дзе і як хлеб даставаць. I пачаў ён вучыць ваўка: — Перш-наперш трэба зямлю ўзараць... — Тады і хлеб будзе? — He, брат, пачакай. Потым трэба зямлю забаранаваць... — I можна хлеб есці? — замахаў воўк хвастом. — Што ты, пачакай яшчэ. Раней трэба жыта пасеяць... — Тады будзе хлеб? — аблізнуўся воўк. — He яшчэ. Дачакайся, пакуль жыта ўзыдзе, халодную зіму перазімуе, вясной вырасце, потым закрасуе, потым пачне наліваць зярняты, потым спець... — Ох, — уздыхнуў воўк, — вельмі ж доўга чакаць. Але цяпер-то ўжо я наемся хлеба ўволю! — Дзе там наясіся! — перапыняе касец. — Рана яшчэ. Спачатку спелае жыта трэба зжаць, потым у снапы звязаць, снапы ў бабкі паставіць. Вецер іх правее, сонейка прасушыць, тады вязі іх на ток... — I есці хлеб буду? — Які нецярплівы! Спачатку трэба снапы абмалаціць, зярняты ў мяшкі сабраць, мяшкі ў млын завезці ды мукі намалоць... — I ўсё? — He, не ўсё. Муку трэба замясіць у дзяжы і чакаць, пакуль цеста падыдзе. Тады ў гарачую печ пасадзіць. — I спячэцца хлеб? — Але, спячэцца хлеб. Вось тады і наясіся яго, — скончыў касец навуку. Задумаўся воўк, потым пачухаў лапай патыліцу і кажа: — He! Гэтая работа занадта марудная і цяжкая. Лепш парай мне, чалавеча, як лягчэй яду здабываць. — Ну што ж, — кажа касец, — калі не хочаш цяжкі хлеб есці, параю табе лёгкі. Ідзі на выган, там конь пасецца... Пайшоў воўк на выган. Убачыў каня: — Конь, конь! Я цябе з’ем. — Што ж, — кажа конь, — еш. Толькі спачатку здымі з маіх ног падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх. — I то праўда, — згадзіўся воўк. Нагнуўся ён падковы здымаць, а конь як стукне яму капытом у зубы... Перакуліўся воўк ды ходу. Прыбег да рэчкі. Бачыць — на беразе гусі пасуцца. «Ці не з’есці мне іх?» — думае. Потым і кажа: — Гусі, гусі! Я вас з’ем. — Што ж, — адказваюць гусі, — еш. Але спачатку зрабі нам адну паслугу перад смерцю. — Якую? — пытаецца воўк. — Паспявай нам, а мы паслухаем. — Гэта можна. Спяваць я — мастак. Сеў воўк на купіну, задраў галаву і давай выць. А гусі крыламі — мах, мах! Узняліся і паляцелі. Злез воўк з купіны, правёў гусей вачыма і пайшоў далей ні з чым. Ідзе ды лае сябе апошнімі словамі: «Ці ж не дурань я, га? Навошта я згадзіўся спяваць гусям? Ну, цяпер каго ні сустрэну — з’ем!» Толькі ён так падумаў, бачыць — ідзе па дарозе стары дзед. Воўк падбег да яго: — Дзед, дзед! Я цябе з’ем. — Чаго так спяшацца! — кажа дзед. — Давай спярша табакі панюхаем. — А смачная яна? — Паспытай, дык будзеш ведаць. — Давай! Выняў дзед з кішэні капшук з табакаю, сам панюхаў і ваўку даў. Як нюхнуў воўк на ўсю сілу, дык цэлы капшук табакі ўдыхнуў у сябе. А потым як пачаў чхаць на ўвесь лес... Нічога ад слёз не бачыць, усё чхае. Так з гадзіну чхаў, пакуль усю табаку не вычхаў. Агледзеўся потым, а дзеда і след прастыў. Пайшоў воўк далей. Ідзе ён, ідзе, бачыць — на полі чарада авечак пасецца, а пастух спіць. Нагледзеў воўк у чарадзе самага большага барана, схапіў яго і кажа: — Баран, баран! Я цябе з’ем. — Што ж, — кажа баран, — такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косці, стань лепш вунь у той лагчынцы і разяў рот, а я ўзбягу на ўзгорак, разганюся і сам ускочу табе ў рот. — Дзякуй за параду, — сказаў воўк. — Так і зробім. Стаў ён у лагчынцы, разявіў рот і чакае. A баран узбег на горку, разагнаўся ды — трах! — рагамі ваўка ў галаву. Аж іскры пасыпаліся з вачэй у ваўка, свету ён не ўбачыў. Ачухаўся воўк, пакруціў галавою і разважае: — Цікава: з’еў я яго ці не? А тым часам касец скончыў работу ды ідзе дахаты. Пачуў ён воўкавы словы і кажа: — З’есці-то не з’еў, але паспытаў лёгкага хлеба... Як кот звяроў напалохаў Жыў дзед ды баба. I быў у іх кот. Дзед кашалі плёў, баба кудзелю прала, а кот паляваць на мышэй хадзіў. Вось пайшоў раз кот у лес на паляванне ды і заблудзіўся. Шукаў, шукаў дарогу дадому — не знайшоў. Сеў пад ялінай і плача. Бяжыць лісіца. Убачыла ката, заглядзелася: ніколі яшчэ такога звера ў сваім лесе не сустракала! — Ты хто такі будзеш? — пытаецца. — Я — Кот Мурлыковіч. — А чаго ж ты плачаш, Кот Мурлыковіч? Расказаў ёй кот аб сваёй прыгодзе. — Хе, — кажа лісіца, — каб толькі тае бяды! Ідзі да мяне жыць. Будзеш у мяне за гаспадара. — Добра, — кажа кот. Вось прыходзіць ён да лісіцы. А ў яе курэй — і смажаных, і вараных. Наеўся кот і спаць уклаўся. Тым часам бяжыць па лесе воўк: топ-топ, шлёп-шлёп! Пачула лісіца, выскачыла з хаты ды як закрычыць: — Хто гэта ў маім лесе стукоча-тупоча? Хто майму гаспадару спаць не дае? — А хто ж у цябе гаспадар? — пытаецца воўк. — У мяне не гаспадар, а гаспадарышча, хвост з памялішча: як махне, дык адразу заб’е! Узяла ваўка цікавасць. Ён і кажа! — А ці нельга было б, кумка, хоць адным вокам паглядзець на твайго гаспадара? — Паглядзець-то можна, — адказвае лісіца, — але без падарунка лепш не прыходзь. Мой гаспадар падарункі любіць. — Добра, будзе падарунак, — сказаў воўк і пабег далей. Вярнулася лісіца ў хату. А тым часам ідзе па лесе мядзведзь: трэсьлом, трэсь-лом, трэсь-лом! Пачула лісіца, выскачыла з хаты ды як закрычыць зноў: — Хто гэта ў маім лесе трашчыць? Хто майму гаспадару спаць не дае? — А хто ў цябе гаспадар? — пытаецца мядзведзь. — У мяне не гаспадар, а гаспадарышча, хвост з памялішча: як махне, дык адразу заб’е! I мядзведзя ўзяла цікавасць: які такі гаспадар у лісіцы, што хвастом усіх забівае? Вось ён і кажа: — А ці нельга было б, лісічка-сястрычка, хоць паглядзець на твайго гаспадара? — Паглядзець можна, — кажа лісіца. — Толькі без падарунка не прыходзь. Мой гаспадар падарункі любіць. — Добра, падарунак будзе, — сказаў мядзведзь і пайшоў далей. Прабеглі яшчэ дзік-сякач і заяц-шарак. Лісіца і іх сваім гаспадаром напалохала. Сабраліся звяры і моцна задумаліся: якія ж ім падарункі лісіцынаму гаспадару прынесці?