КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Я адчуў сябе вельмі вінаватым і кінуўся выпраўляць сваю віну. — Ах, якая цудоўная ў цябе шапка! — крыкнуў я.— Пакажы, пакажы! Вочы хлопчыка зноў засвяціліся радасцю. Я зняў з яго галавы шапку. Яна сапраўды хрусцела, як бляшаная. Хлопчык глядзеў на мяне ўдзячнымі вачыма, бы на свайго збаўцу. — Які казырок! I шнурок! I гузікі два! — стараўся я. — А падкладка якая цудоўная! Хто купіў? — Мамка! — з гордасцю адказаў хлопчык. Несправядлівасць была выпраўлена. I мы абодва, зноў шчаслівыя, разышліся кожны сваім шляхам. Пра хлопчыка «Ай» Уладзімір Ліпскі Жыў у нашым доме трэцякласнік Дзімка. Вельмі любіў ён слова «ай». — Дзімка, збегай у магазін, купі хлеба, — просіць мама. — Ай! — Сынок, памажы памыць посуд. — Ай! — Абгарні падручнікі ў чыстую паперу. Вучы ўрокі. — Ай! Ай! Ай! Так яго і клікаць сталі: Дзімка-ай. Аднойчы здарылася з Дзімкам бяда. Сабраўся ён у школу ісці, глядзіць — а партфель пусты. Зніклі ўсе яго падручнікі. Дзімка спачатку ўзрадаваўся. «От добра, у школу не буду хадзіць. Урокі не трэба вучыць». Сноўдаўся з кута ў кут колькі часу... Можа, пачытаць пра Карлсана, які жыве на даху? Але і гэтай кніжкі не знайшоў. Засумаваў хлапчук. I чым далей, тым больш пачаў шкадаваць свае кнігі. Нецікава зрабілася яму жыць на свеце. — Мама, чаму ад мяне кнігі ўцяклі? Мне так блага без іх, — скардзіцца малы. — He шанаваў ты іх, не любіў, — адказала мама і ўздыхнула. I надумаўся Дзімка свае кнігі адшукаць. Але дзе іх шукаць? Пайшоў куды вочы глядзяць... Ішоў, ішоў, аж насустрач — бабуля. Села з ім разам адпачываць у цянёк. I расказаў ёй Дзімка пра сваю бяду. — Дапамагу я табе, — сказала бабуля. — Але больш ніколі-ніколі не крыўдзі кнігі. Развязала яна сваю торбачку, выняла клубок нітак. — Вось вазьмі! Гэта чароўны клубок. Куды ён пакоціцца, туды ідзі за ім. I не палохайся нічога... Падзякаваў Дзімка бабулі, апусціў клубок на зямлю і пабег услед. Як толькі раскруціўся ўвесь клубок, Дзімка глянуў, а перад ім — прыгожы размаляваны домік, падобны на вялізны «Буквар». Ёсць і вокны, і дзверы. Падышоў Дзімка да дзвярэй і ціхенька пастукаў. — Заходзьце, заходзьце, — пачуў ён ветлівы голас. — Mae дзверы адчынены заўсёды. Калі ласка, заходзьце... Увайшоў Дзімка ў домік, а там поўна ўсялякіх кніг. Невялічкі чалавечак з сівой барадой гартаў самую тоўстую. — Добры дзень, хлопчык, — прыветна сустрэў ён Дзімку. — Д-дзень д-добры, — чамусьці пачаў заікацца Дзімка і пачырванеў. — Што цябе прывяло да мяне? Чым ты ўсхваляваны? — пацікавіўся гаспадар. — Mae кнігі некуды зніклі. Я іх шукаю. — He бядуй, хлопчык, — уважліва паглядзеў на Дзімку дзядуля. — Знойдзем мы тваю прапажу. Толькі раней дапамажы мне паставіць вось гэтыя кнігі ў шафу. Дзімка зірнуў на вялізную гару кніг і хацеў, як звычайна сказаць «Ай!», але падумаў і згадзіўся. — Тады за працу! — падахвоціў яго стары. Сонейка зайшло — яны працуюць... Нарэшце ўсё зрабілі. Гаспадар пагладзіў сваю бараду, ласкава ўсміхнуўся: — Малайчына, хлопчык! Добра папрацаваў. За гэта і я табе дапамагу. Ідзі дадому. Твае кніжкі ўжо там. Чакаюць цябе. — Як жа я цяпер знайду свой дом? — захваляваўся Дзімка. — He спяшайся, усё будзе ў свой час... Вось табе чароўны каменьчык. Кінь яго цераз правае плячо і назаві ўсе кніжкі, якія ад цябе ўцяклі... He паспеў Дзімка назваць апошнюю, як апынуўся дома. На пісьмовым стале ляжалі ўсе ягоныя кнігі. I я там быў і на свае вочы бачыў: Дзімка цяпер кнігі шануе, урокі вучыць старанна. А слова «ай» забыў зусім. Саўка за сталом Эдзі Агняцвет Ляжаць ля талеркі відэлец і нож. Дзве чыстыя лыжкі ляжаць. — Ну і што ж? Ляжаць — хай ляжаць, іх не буду чапаць. Яны ж не чапаюць мяне і маўчаць. 3 талеркі ён сёрбае крупнік — ой-ой! Кавалачак мяса хапае рукой. Ён з пальцамі лезе ў гарачы кампот, Абрусам ён выцер і шчокі і рот. Пасля на талерку падручнік паклаў — I кнігу карміў ён аб’едкамі страў... Відэлец не ўцерпеў: — За цэлы мой век Мне трапіўся першы такі чалавек! Ускочыла лыжка і ну рагатаць: — Хі-хі, ха-ха-ха, ён дурненькі, відаць! А нож узлаваўся і тупнуў нагой: — Давайце паслужым мы справе другой! Пакінем яго аднаго за сталом, А самі запішамся ў ме-та-ла-лом! Саскочылі разам яны са стала — Ніякая сіла спыніць не магла. Відэлец, і лыжка, і нож — ля дзвярэй. Збянтэжыўся Саўка: — Чакайце, э-гей! А тыя ляцяць, азірнуцца не хочуць. — Хі-хі, ха-ха-ха! — Толькі лыжкі рагочуць. Бяжыць недарэка з пустымі рукамі... Чым скончыцца ўсё? Вы прыдумайце самі. Грамацеі Эдзі Агняцвет Саня — першы грамацей, А за ім ідзе Мацей. Саня піша: «Роўна ў восім На футбол з’евіцьца просім». — Непісьменная аб’ява, Класу нашаму — няслава! Раззлаваўся грамацей. Перапісвае Мацей: «У нідзелю роўна ў восям На футбол з’явіца просям». — I куды вы ўсе глядзелі? He ў «нідзелю», А ў «недзелю», — Хомка — трэці грамацей — Напісаў яшчэ прасцей. Цэлы стос паперы чыстай Сапсавалі футбалісты... Савось-распуснік Якуб Колас I Вось што, дзеткі, мае краскі: Што хадзіць за многа міль? Можа лепей замест казкі Расказаць вам адну быль? Згодны? Добра. Ну дык вось: Зваўся хлопчык наш Савось. Ой, і быў жа ён дураслівы! У сад лазіў па грушы, па слівы, Дзіркі ў градах рабіў — Моркву вырваць любіў I маку ён скручваў галоўкі, — Ну, на гэта быў страх які лоўкі! А рукі ў яго не мыты, А сам ён сярдзіты, Такі задзірака, Такі забіяка, Буян, Грубіян. Зачэпіць старога, Пакрыўдзіць малога, — Такі ўжо нягоднік, Ды гэтакі шкоднік! Бегаў загуменнямі, Кідаўся каменнямі, Пападаў у шыбы, — Хоць гані з сялібы! Меў на зло смякалку, — Зніме з вежы галку, I такі гарачка, Няхай яго качкі! II У Савосева суседа Быў пярэсценькі каток, Выхаванец Паўла-дзеда, Такі слаўны пестунок! Hoc чарнявы, Хвост бялявы, Задзірасценькі; Кіпцік-шчыпчык Заграбасценькі; Лапкі-драпкі Машастовыя, А шарсціначкі Шаўковыя; Губкі, зубкі Адмысловыя; Вусы-русы Патырчастыя; Тая спінка, Як націнка, Выгінастая. Вушкі-слушкі He мыляюцца, Вочкі ў ночку Запаляюцца. Ну, такі каток харошы, Як драпянка за тры грошы! Хадзіў коцік пад масток, Лавіў рыбку за хвасток, Потым дзеду ён на печы Казкі-байкі варкаваў, Белым хвосцікам дарэчы Тахты спевам адбіваў. Коцік з дзедам жыў у згодзе, He сварыліся за печ. Быў раз коцік на паходзе — На мышэй падняў ён меч! Шоў каток з паходу, Разагнаўшы мышак, I сеў на калоду Пад стрэшку ў зацішак. Грэе сабе спінку, Мордачку і лапкі. Зірк — Савось з будынку Выскачыў без шапкі! За Савосем — Рудзька. — Кусі ката, цюцька! Коцік бедны ўвесь жахнуўся, Ды на шчасце быў тут плот, А пры плоце дуб, — і кот Толькі фыркнуў, мільгануўся I на дубе апынуўся. Сеў каток На дубок, Кажа забіякам: — Эх, Савось, шалапай! Ты мяне не чапай I не цкуй сабакам! He ўдалося Савосю Катка падкусіць I прыйшлося Антося На помач прасіць. Ill Вось Савось I Антось Сталіся дружакі. Каля клуні стаяць, На ліхое таяць, Закідаюць знакі, Як злавіць ім катка I аддаць з малатка Рудзьку на расправу. Падшывальцы ж яны, I іх розум дурны Выдумаў забаву! А па тэй нарадзе Саўка торбу крадзе, Анцік — хлеб сабаку. А каток на печы Сеў, як той старэчы, Яму і не ў знаку. Эх, пярэсценькі каток! Сцеражыся ты, браток! He хадзі ты па надворку, He хадзі гуляць на горку — Там бяда цябе чакае, Сам не ведаеш якая. Асцярожненька хадзі, За Савосем ты глядзі, Бо Савось замысліў штось, Нездарма з ім і Антось. Затаіўся ў кутку Наш Савось і катку Замаўляе зубы Для кацінай згубы: «Ах ты, коцічак мой! Які файны ты, ой! Што за спіначка! Ну, карціначка! Ідзі, коцік, да мяне, He пакрыўджу цябе, не! А якія вочкі! Бачаць сярод ночкі. А якія лапкі! Ды як яны цапкі! Ах ты, мой каточак, Чорненькі насочак! Ідзі ж, коцік, да мяне: He пакрыўджу цябе, не». Яўкнуў коцік, выгнуў спінку, Хвост падняў як корбу, Але ў тую жа хвілінку — Шусь каток у торбу! IV I катка панеслі ў поле, А там чыста — ні кусточка, Hi хвілінкі, ні дубочка, Адны межачкі ды ролі. Няма дзе катку схавацца: Чуць сінее лес далёкі, I сяло за тры валокі, — Як катку там ратавацца? Плача ў торбе коцік, плача: — Мяў, мне душнаі — Мяў, мне цесна! Б’ецца сэрцайка балесна, Бо мне грозіць смерць, няйнача! Кот бурчыць і гурчыць, Лапамі дзярэцца, А Савось хоць бы што — Цешыцца, смяецца. — Ну, спыніся, Антось, Падзяржы сабаку: Толькі выпушчу ката, Цкуй тады ў атаку. Адышоўся Савось, Анцік прытаіўся, I тут коціку астрог Раптам адчыніўся. 3 торбы выскачыў, прысеў — Трэба ж разглядзецца. Зірк — там Рудзька! Што рабіць? Дзе яму падзецца? — Цкуй! Пускай! — крычыць Савось. — Кусі ката, Рудзька!.. Ша! чаго ж так закрычаў Наш Савось нялюдска? Глянуў Анцік — вось дзівота! Вось дзе ліха, вось бяда! Што зрабіла ім дурота I што сталася з ката! Вось папаліся дзе змоўцы — Проста шкода малышоў: На Савосевай галоўцы Коцік схованку знайшоў! Лямантуе бедны Саўка, Ашалелы, чуць жывы: Кот упіўся, ну, як п’яўка, I не знімеш з галавы! Запусціў кіпцюр у скуру Аж да самае касці. Скача Саўка з таго дуру Ды крычыць: «Пусці! Пусці!» Рудзька круціцца навокал, Брэша, цапае катка. Ай, Савоська, ты мой сокал! Справа дрэнна і брыдка! Ой, нагараваліся, Ой, бяды набраліся Хлопцы з тым катом! 3 поля як вярталіся, Людзі з іх смяяліся, Ды дружна, гуртом. Шоў Антось уперадзе, Рудзьку вёў на прывязі, Пазіраў уніз, А Савось наводшыбе, На галоўцы з коцікам, Шэпчучы: «Кіс-кіс!» I хоць ён не піянер, А чырвоны меў каўнер. ЗАГАДКІ Іван Стадольнік Пра Ігнатку Мама кажа раз Ігнатку: — Падмяці, сыночак, хатку. А Ігнат ураз надзьмуўся, Падмятаць і не крануўся. Ён ад кніг адводзіць вочы, Пагуляць заўжды ахвочы. Падкажы нам, адгадай: Хто такі Ігнат?.. Пра Натку Добра вучыцца дзяўчынка, Памагае дома шчыра Маме і сябрам таксама. Натку вельмі хваліць мама. Хто яна? Мо чараўніца? He, дзяўчынка — ... Дарога Васіль Ткачоў Максімка з татам сабраліся ў суседнюю вёску — праведаць бабулю з дзядулем. Купілі гасцінцаў і раніцай пакрочылі на аўтобусны прыпынак. Селі на лаву, чакаюць. Аўтобуса ўсё няма. Можа, зламаўся? Тата, пачакаўшы трохі, прапанаваў: — А давай, Максім, пехам пойдзем. Што нам той аўтобус! Хлопчык насупіўся: — Я пехам не хачу. Гэта ж няблізка. Ды і навошта тады аўтобус прыдумалі? — Бачыш: няма яго, аўтобуса, — развёў рукамі тата.